'Αρθρα και συζητήσεις: 'Εσωτερικές Σχολές και Μυητικά Συστήματα > Η Εκκλησία του Σατανά
Η ζωή μετα θάνατον διαμέσου της ικανοποίησης του ΕΓΩ
Nyx:
Η ζωή μετα θάνατον διαμέσου της ικανοποίησης του ΕΓΩ
Πηγή: Σατανική Βίβλος
--- Παράθεση ---Ο άνθρωπος γνωρίζει οτι κάποια στιγμή θα πεθάνει. Τα άλλα ζώα όταν είναι κοντά στον θάνατο ξέρουν οτι πρόκειτε να πεθάνουν. Αλλά δεν είναι μέχρι τον θάνατο οτί οι αισθήσεις του αναχωρούν απο αυτόν τον κόσμο. Και ακόμη τότε δεν είναι σίγουρο οτι θα πεθάνει. Λέγετε συχνά οτι τα ζώα δέχοντε τον θάνατο χαριτωμένα, χωρίς φόβο και αντίσταση. Αυτό είναι ένα όμορφο σκεπτικό, αλλά είναι αληθινό μόνο όταν ο θάνατος είναι αναπόφεκτος.
Όταν ένα ζώο είναι άρρωστο ή πληγωμένο θα πολεμίσει με όλες του τις δυνάμεις που του έχουν απομέινει. Είναι η ακλόνητη επιθυμία για να ζήσει και, αφού ο άνθρωπος είναι τόσο «πνευματικά ανεπτυγμένος», θα του έδινε το μαχητικό πνεύμα για να ζήσει.
Είναι πραγματικότητα οτι πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν επειδή τα παρατάνε ή δεν νοιάζοντε άλλο. Αυτό είναι κάτι ευνόητο εάν κάποιος είναι πολυ άρρωστος, χωρίς καμία φαινομενική ευκαιρία για θεραπεία. Ο άνθρωπος έχει γίνει τεμπέλης. Έχει μάθει να παίρνει τον εύκολο δρόμο. Ακόμα και η αυτοκτονία έχει γίνει λιγότερο αποκρουστική σε πολλούς ανθρώπους απο άλλα αμαρτήματα. Η θρησκεία είναι υπεύθυνη για αυτό.
Ο θάνατος στις περισσότερες θρησκείες θεωρείτε σαν μια μεγάλη πνευματική αφύπνιση – που έχει προετοιμαστεί καθ’όλη την διάρκεια της ζωής. Η έννοια είναι πολύ γοητευτική για έναν που δεν είχε μια ικανοποιητική ζωή, αλλά σε αυτούς που χάρηκαν όλες τις χαρές της ζωής, υπάρχει ένας μεγάλος φόβος στον θάνατο. Και έτσι πρέπει να γίνετε. Είναι η λαγνεία για την ζωή που επιτρέπει στον άνθρωπο να ζεί μετά τον αναπόφεκτο θάνατο του σαρκώδες περιτυληγματός του.
Η ιστορία έδειξε οτι οι άνθρωποι που έχουν δώσει τα ψέμματά τους για την αναζήτηση του ιδανικού έχουν θεοποιηθεί απο το μαρτύριο τους. Οι θεολόγοι και οι πολιτικοί ήταν πολύ πανούργοι στο να καταστρώσουν τα σχέδια τους. Με το να δείχνουν λαμπρά παραδείγματα μαρτύρων στους συναδέλφους τους, εξουδετερώνουν την κοινή λογική οτι η αυτοκαταστροφή πάει ενάντια στην ζωόδη λογική.
Στον σατανιστή το μαρτύριο και ο μή-πρωσοποποιημένος ηρωισμός δεν σχετίζετε με την πνευματική ακεραιότητα αλλά με την βλακεία. Αυτό, φυσικά δεν έχει να κάνει με καταστάσεις για την ασφάλεια καποιου αγαπημένου προσώπου. Αλλά το να δώσεις την ίδια σου την ζωή για κάτι απρόσωπο όπως μια πολιτική ή θρησκευτική ιδεολογία είναι το υπέρτατο στον μαζοχισμό.
Η ζωή είναι μια μεγάλη απόλαυση, ο θάνατος είναι μια μεγάλη αποχή. Για έναν άνθρωπο που ικανοποιείτε απο την γήινη του ύπαρξη, η ζωή είναι σαν ένα πάρτυ και κανείς δεν θέλει να αφήσει ένα καλό πάρτυ. Εάν ένας άνθρωπος χαίρετε την ζωή του εδώ στην γή δεν θα εγκαταλείψει εύκολα την ζωή του για μία υπόσχεση μετά θάνατον χωρίς να ξέρει τίποτα.
Οι ανατολές μυστικιστικές θρησκείες διδάσκουν τον άνθρωπο να πειθαρχεί τον εαυτό του ενάντια σε κάθε φανερή επιθυμία για επιτυχία και έτσι να οδηγηθεί στην «παγκόσμια κοσμική γνώση» - οτιδήποτε για να αποφύγεις την υγιή αυτο-ικανοποίηση ή υπερηφάνεια για τα γήινα σου επιτεύγματα!
Είναι ενδιαφέρον τον γεγονός οτι στις περιοχές που αυτός ο τύπος πίστεως αναπτύχθηκε είναι περιοχές χωρίς μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Για αυτόν τον λόγο η μόνομη θρησκεία πρέπει να είναια αυτή που επαινεί τους πιστούς της για την απόρριψη των υλικών στιγμών και η αποφυγή της χρησιμοποίησης στολιδιών.
Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να καθησυχαστούν με το να αποδεχτούν την περιουσία τους, που δεν έχει σχέση πόσο μικρή είναι. Ο Σατανισμός χρησιμοποιεί πολλά στολίδια. Εάν δεν ήταν για τα ονόματα, πολύ λίγοι απο εμάς θα καταλάβαιναν το οτιδήποτε στην ζωή, και θα έδιναν λιγότερη σημασία σε αυτά – και η σημασία επιβάλλει αναγνώριση, που είναι κάτι που το θέλει ο καθένας, και ειδικά ο Ανατολικός μυστικιστής που προσπαθεί να αποδείξει στον καθένα οτι μπορεί να διαλογιστεί πολύ και να αντέξει στέρηση και πόνο.
Η ανατολικές φιλοσοφίες κυρρήτουν την διάλυση του ανθρώπινου «εγώ» πρίν προλάβει να αναπτύξει αμαρτίες. Είναι πολύ δύσκολο για τον Σατανιστή να διανοηθεί ένα εγώ που διαλέγει πρόθυμα την αυταπάρνηση του.
Για τις χώρες εκείνες που είναι φτωχές είναι ευνόητο μια φιλοσοφία που διδάσκει μια εγκράτεια αλλά για κάποιον που έχει την ευκαιρία για υλικό κέρδος, τον να διαλέξει μια θρησκεία τέτεια φαίνετε πραγματικά βλακώδες.
Ο ανατολικός μυστικιστής πιστεύει πολύ στην μετενσάρκωση. Για έναν άνθρωπο που δεν είναι φαινομενικά τίποτα στην ζωή του, η δυνατότητα να ήταν βασιλιάς στην προηγούμενη ζωή του ή ίσως γίνει ένας επόμενος στην επόμενη είναι πολύ ελκυστικό, και καθησυχάζει την ανάγκη του για αυτο-σεβασμό. Εάν δεν είναι τίποτα που να μπορεί να πάρει περηφάνεια στην ζωή του, μπορεί να παρηγορήσει τον εαυτό του λέγοντας: «υπάρχουν πάντα επόμενες ζωές»
Και πως συμβαίνει ο πιστός στην μετενσάρκωση εάν ο πατέρας του, ο παππούς του κτλ είχαν αναπτύξει καλά «κάρμα», με την προσκώληση στα ίδια πιστεύω – γιατί τώρα να ζεί ο πιστός στην στέρηση και όχι σαν Μαχαραγιάς?
Η πίστη στην μετενσάρκωση δίνει έναν όμορφο φανταστικό κόσμο που το κάθε πρόσωπο μπορεί να βρεί την σωστή λεωφότο για την εγω-έκφραση, αλλά την ίδια στιγμή απαιτείτε να έχει διαλύσει το «εγώ του». Αυτό φένετε απο τους ρόλους που διαλέγουν για τους εαυτούς τους στο παρελθόν και το μέλλον. Οι λανθρωποι που πιστεύουν στην μετενσάρκωση δεν διαλέγουν πάντα έναν επίτιμο χαρακτήρα. Εάν ένα είναι απο σεβαστή και συντηριτική φύση, θα διαλέγει συχνά έναν απατεώνα ή γκάνγκστερ και με αυτόν τον τρόπο να συμπληρώνει το δεύτερο εαυτό του. Ή μια γυναίκα που έχει υψηλό κοινωνικό επίπεδο, ίσως να διαλέξει το ρόλο μιας πόρνης για τον χαρακτηρισμό της στην προηγούμενη ζωή. Εάν οι άνθρωποι ήταν ικανοί να διαχωριστούν απο το Στίγμα της ικανοποίησης του «εγώ» μας, δεν θα χρειαζόταν να παίζουμε παιχνίδια αυτο-απάτης όπως το να πιστεύουμε στην μετενσάρκωση για την ικανοποίηση του «εγώ» μας.
Οι πιστοί του Σατανισμού πιστεύουν στην ικανοποίηση του «εγώ» τους. Ο Σατανισμός στην πραγματικότητα είναι η μόνη θρησκεία που αποδέχετε την ενθάρρυνση στην ικανοποίηση του «εγώ» μας. Μόνο εάν ένα άτομο είναι πλήρως ολοκληρωμένο, μπορεί να προσφέρει ειλικρίνια και καλοσύνη στους άλλους, χωρίς να κλέβει απο τον εαυτό του την αυτο-εκτίμηση του. Γενικά νομίζουμε έναν άνθρωπο καυχησιάρη με ένα μεγάλο «εγώ», στην πραγματικότητα οι καυχησμοί βγαίνουν απο άτομα που έχουν εξασθενημένο «εγώ».
Οι θεολόγοι έχουν κρατήσει τους πιστούς τους με το να τους καταπιέζουν τα «εγώ» τους. Με το να νιώθουν κατώτεροι απο τον φοβερό θεό τους. Ο σατανισμός ενθαρρύνει τα μέλη του να αναπτύξουν ένα δυνατό «εγώ» επειδή τους δίνει τον απαραίτητο αυτο-σεβασμό για την ζωτική ύπαρξή τους.
Εάν ένας άνθρωπος ήταν ζωντανός καθ’όλην την διάρκεια της ζωής του και έχει παλέψει μέχρι τέλους για την ζωτική του ύπαρξη, είναι το «εγώ» του που θα απορρίψει τον θάνατο, ακόμα και μετά την ύπαρξη της σάρκας που κατηκεί. Τα μικρά παιδιά είναι αυτά που θαυμάζοντε για τον ενθουσισμό τους για ζωή. Αυτό αποδεικνείετε με το ότι το μικρό παιδί δεν θέλει να κοινηθεί σε ένα κρεβάτι όταν κάτι συναρπαστικό συμβαίνει, και όταν το βάλουμε να κοιμηθεί θα μπουσουλίσει και θα κρυφοκοιτάζει απο την κουρτίνα για να δει τι συμβαίνει.
Είναι αυτή η σαν παιδική ζωτικότητα που επιτρέπει στον Σατανιστή να κρυφοκοιτάξει ανάμεσα στην κουρτίνα του σκότους και του θανάτου και και παραμένει δεμένος με τις γήινες απολαύσεις. Η αυτο-θυσία δεν ενθαρρύνετε απο την Σατανική θρησκεία. Επομένως, μόνο εάν ο θάνατος έρχετε σαν απόλαυση λόγω δυσμενών συνθηκών που κάνουν τον τερματισμό της ζωής ανακούφιση, η αυτοκτονία αποθαρρύνετε απο την Σατανική θρησκεία.
Οι θρησκευτικοί μάρτυρες πήραν τις ζωές τους όχι επειδή η ζωή ήταν αβάσταχτη για αυτούς, αλλά επειδή η υπέρτατη θυσία τους ήταν εργαλείο να επεκτείνουν την θρησκευτική τους πίστη. Οπότε αξίζει να σημειωθεί οτι η αυτοκτονία, εάν γίνει για την σωτηρία της εκκλησίας, συγχωρείτε και ενθαρρύνετε ακόμα και άν τα γραπτά της το ονομάζουν αμάρτημα – επειδή οι μάρτυρες του παρελθόντως είχαν θεοποιηθεί. Είναι μάλλον περίεργο οτι την μόνη στιγμή που η αυτο-θυσία θεωρείτε αμαρτία απο άλλες θρησκείες θεωρεί χαρά.
--- Τέλος παράθεσης ---
ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ:
ΑΓΑΠΗΤΕ......
---ΚΑΛΟΤΥΧΙΑ.....ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ....ΕΙΝΑΙ....
ΝΑ Κ Α Τ Α Λ Α Β Ε Ι Σ ....
Ο,ΤΙ.... ΤΟ Ε Δ Α Φ Ο Σ ....ΟΠΟΥ ΕΣΥ ΚΑΙ Α Υ Τ Ο .....
Π Α Τ Α Τ Ε .....
ΔΕΝ Γ Ι Ν Ε Τ Α Ι ....ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ.....ΑΠ" ΟΣΟ....
ΤΑ Δ Υ Ο ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ..... Κ Α Λ Υ Π Τ Ο Υ Ν ....!!!----
Rose:
--- Παράθεση από: Nyx στις Αυγούστου 16, 2009, 23:26:53 ---
--- Παράθεση ---Μόνο εάν ένα άτομο είναι πλήρως ολοκληρωμένο, μπορεί να προσφέρει ειλικρίνια και καλοσύνη στους άλλους, χωρίς να κλέβει απο τον εαυτό του την αυτο-εκτίμηση του.
[...]
Τα μικρά παιδιά είναι αυτά που θαυμάζοντε για τον ενθουσισμό τους για ζωή.
--- Τέλος παράθεσης ---
--- Τέλος παράθεσης ---
Αγαπητέ Νυξ,
σε κάθε κοινωνία υπάρχουν διαφορετικής πνευματικής εξέλιξης άνθρωποι... 'Αλλοι παίζουν τον ρόλο του Παιδιού, απολαμβάνοντας με ιδιοτελή τρόπο την ζωή, και τίποτα παραπάνω, και άλλοι συνάνθρωποί μας, ευαισθητοποιημένοι από την φύση τους, αναλαμβάνουν περαιτέρω ρόλους στα κοινά μιας κοινωνίας.
Είναι όμως λυπηρό πραγματικά να βλέπουμε Ενήλικες ηλικιακά, να μην ενηλικιώνονται πνευματικά, και αυτό το φαινόμενο είναι απόρροια ενός αποτυχημένου συστήματος Παιδείας.
Ορφέας:
Δεν θα μείνω στα της σατανικής βίβλου, γιατί είναι οφθαλμοφανέστατο για κάποιον που έστω και λίγο έχει εντρυφήσει στην εσωτερική φιλοσοφία. Ο συγκεκριμμένος άνθρωπος φαίνεται ότι, μόνον ακουσματικά γνώρισε τα του ιουδαιοχριστιανισμού, χωρίς ποτέ να κάνει τον κόπο να μελετήσει βαθύτερα, όπως θα έκανε κάποιος ο οποίος θα ήθελε να ασκήσει κριτική, όσο δε για τα περί ανατολής, σε αυτό δεν φταίει αυττός, γιατί ο ανατολικός εσωτερισμός έχει διαδοθεί στην Δύση από ανθρώπους που σχεδόν τίποτα δεν έχουν κατανοήσει από αυτόν.
Να τονίσω μόνον τι θέση παίρνει η "ΑΜΡΑ" στο θέμα του "Εγώ".
Καθότι ο σύγχρονος άνθρωπος εμποδίστηκε παντοιοτρόπως να ωριμάσει και να ενηλικιωθεί, επειδή έχει εγκλωβισθεί σε μια νοοτροπία καθωσπρεπισμού και επιβεβλημένης ηθικής συμπεριφοράς, εξαναγκάστηκε ή να υποταχθεί ή να αντιδράσει και να φτάσει ενίοτε στο άλλο άκρο, πάντα όμως μέσα από το ιουδαιοχριστιανικό πλαίσιο, πολέμιος αλλά όντας περισσότερο ιουδαιοχριστιανός. Ο αντιδρών και πολέμιος ενός συστήματος, είναι ο κρυφός συντηρητής του, γιατί έχει ανάγκη το σύστημα για να αντιδρά σε αυτό. Με λίγα λόγια, η ιδεολογική του ύπαρξη και ταυτότητα, είναι άμεσα εξαρτημένη από αυτόν που πολεμά, τον οποίον έχει ανάγκη για να προσδιορίσει τον εαυτό του, συνεχίζοντας να εξαρτάται από άλλους, όντας ετεροπροσδιορισμένος ολοκληρωτικά.
Το σημείο από όπου ξεκινά η «ΑΜΡΑ», είναι η διαπίστωση της συναισθηματικής ανωριμότητας του ανθρώπου. Εκείνο λοιπόν που χρειάζεται άμεσα να γίνει, είναι η συνδρομή και συμπαράσταση στον κάθε άνθρωπο, ώστε να καταφέρει να αναπτύξει το «Εγώ» του – το οποίο ως «Εγώ» ανήλικου, είναι δικαιολογημένα ιδιοτελές και εγωπαθές. Στην πράξη λοιπόν, μάλλον κάπου οι Σατανιστές θα δούνε ότι προάγουμε τα ίδια πράγματα. Αληθές και ψευδές όμως συγχρόνως, διότι ο στόχος είναι τελείως διαφορετικός. Η ανάπτυξη, εξέλιξη και ενδυνάμωση το «Εγώ» για την «ΑΜΡΑ», σημαίνει ενηλικίωση και ενηλικίωση σημαίνει αυτόματα ανάληψη ευθυνών για άλλους, αφιέρωση στην ανάπτυξη και εξέλιξη άλλων.
Προφανώς δεν μιλάμε για αυτοθυσία, αλλά για την φυσική λειτουργία του ενήλικα που καθίσταται γονιός, για φυσική συνέχεια της εξέλιξης. Φυσικά δεν ωθούμε, ούτε καθοδηγούμε κάποιον στο να αναλάβει δράσεις για τους άλλους. Το μόνο που κάνουμε είναι να βοηθάμε στην ενηλικίωση, πληροφορώντας βέβαια εξ αρχής ότι η ενηλικίωση, είναι το επίπεδο εκείνο, όπου σε αυτό ο άνθρωπος αναζητά να αναθρέψει και να διαπαιδαγωγήσει άλλους. Το να θέλει κάποιος να ζει μόνον για το «Εγώ» του, είναι το ίδιο με το να θέλει να παραμείνει για πάντα παιδί.
Είναι αλήθεια ότι η παιδική ηλικία είναι απαλλαγμένη από ευθύνες και υποχρεώσεις, όντας πραγματικά ανέμελη, όπου το μοναδικό μέλημα είναι πως θα απολαύσουμε κι άλλο παιχνίδι, αφού κάποιοι άλλοι έχουν αναλάβει την υποχρέωση της αντιμετώπισης των προβλημάτων της κοινωνίας των παιδιών. Αυτή όμως η ακραία ιδιοτέλεια και ανεμελιά του ανώριμου ανθρώπου – παιδιού, έχει και την άλλη της όψη, όπου το «παιδί» κηδεμονεύεται και εξουσιάζεται. Σαν παιδί, το μόνο που θα κάνει για την κατάσταση εξουσιασμού που του έχει επιβληθεί, είναι να γκρινιάζει καθημερινά, χωρίς βέβαια αποτέλεσμα. Χωρίς κανένα αποτέλεσμα, για τον λόγο ότι, η απελευθέρωση απαιτεί ομαδικό πνεύμα κοινωνικής πάλης και διάθεσης ανάληψης ευθύνης για το σύνολο. Η κατεστημένη εξουσία από την μια, βολεύεται με την ανωριμότητα των ανθρώπων – την οποία με κάθε τρόπο προσπαθεί να παρατείνει – ανεχόμενη την ακίνδυνη γκρίνια των παιδιών, καταφέρνοντας έτσι να παραμένει κυρίαρχη, ενώ από την άλλη, η εγωιστικότητα των ανώριμων ανθρώπων, προσκολλημένη στην ιδιοτέλεια και στην «ιδιωτεία» της, ουσιαστικά γίνεται συνεργός του εξουσιαστικού συστήματος, παρατείνοντας και ενίοτε ενδυναμώνοντας το κατεστημένο, το οποίο –υποτίθεται – αντιμάχεται, με μοναδικό όπλο την παιδιάστικη γκρίνια.
Και η κατάσταση συνεχίζεται αμετάβλητη και τα παιδιά συνεχίζουνε να παραμένουν παιδιά – και μόνο να γκρινιάζουνε!!!!
NAYTILOS:
--- Παράθεση από: Ορφέας στις Αυγούστου 17, 2009, 19:46:39 ---
Είναι αλήθεια ότι η παιδική ηλικία είναι απαλλαγμένη από ευθύνες και υποχρεώσεις, όντας πραγματικά ανέμελη, όπου το μοναδικό μέλημα είναι πως θα απολαύσουμε κι άλλο παιχνίδι, αφού κάποιοι άλλοι έχουν αναλάβει την υποχρέωση της αντιμετώπισης των προβλημάτων της κοινωνίας των παιδιών.
--- Τέλος παράθεσης ---
Η παιδική ηλικία καθόλου απαλλαγμένη απο ευθύνες και υποχρεώσεις. Ολες οι αισθήσεις ''λειτουργούν'' στον υπερθετικό βαθμό, ο εγκέφαλος είναι πλήρως διαμορφωμένος και αρχίζει να ΄΄μαθαίνει΄΄ και να ''θυμάται''
παραθέτω απο το βιβλίο του Ε. Καφετζόπουλου Εγκέφαλος, συνείδηση και συμπεριφορά,
Μάθηση είναι η διαδικασία με την οποία ο άνθρωπος και τα ζώα αποκτούν
γνώσεις για τον κόσμο. Μνήμη είναι η συγκράτηση και η αποθήκευση αυτών των
γνώσεων. Στον άνθρωπο, στον οποίο αυτές οι ικανότητες είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένες, σχεδόν όλες οι συμπεριφορές περιλαμβάνουν κάποια μορφή μάθησης
Η έκδηλη μνήμη κωδικοποιεί πληροφορίες για αυτοβιογραφικά συμβάντα, καθώς και
την τεκμηριωμένη γνώση. Ο σχηματισμός της εξαρτάται από γνωστικές διεργασίες,
όπως η εκτίμηση, η σύγκριση και η συνεπαγωγή και ανακαλείται με μια σκόπιμη διαδικασία ανάκλησης.
Η άδηλη μνήμη για μια συγκεκριμένη εργασία συνδέεται με τη δραστηριότητα
ενός ειδικού αισθητικού και του αντίστοιχου κινητικού συστήματος που παρεμβαίνουν στο μαθησιακό έργο και διατηρείται από μηχανισμούς αποθήκευσης που υπάρχουν σε καθένα από αυτά τα συστήματα. Αυτό σημαίνει ότι η μάθηση που στηρίζεται
στην άδηλη μνήμη είτε στηρίζεται σε απ' ευθείας σύνδεση αισθητικών και κινητικών
συστημάτων, είτε χρησιμοποιεί ενδιάμεσα συνειρμικές περιοχές του φλοιού, που κι
αυτές όμως αποτελούν λειτουργικά των αισθητικών και κινητικών περιοχών. Γι' αυτό
λοιπόν έχει προταθεί η διάκριση των άδηλων μορφών μάθησης σε μη συνειρμικές και
συνειρμικές.
Η μη συνειρμική μάθηση παρατηρείται όταν το άτομο εκτίθεται μία φορά ή επανειλημμένα σε κάποιο ερέθισμα. Ο εθισμός, η ευαισθητοποίηση ή η απευαισθητοποίηση αποτελούν παραδείγματα αυτού του τύπου μάθησης. Φανταστείτε για παράδειγμα το φόβο που αισθανόσαστε όταν την Κυριακή του Πάσχα σκάσει δίπλα σας το
πρώτο βεγγαλικό. Μετά από λίγο όμως συνηθίζετε στην ιδέα και αρχίζετε να την απολαμβάνετε. Η αντίδραση του φόβου ελαττώνεται αυτόματα, χωρίς την ανάγκη συνειδητής επεξεργασίας του φαινομένου. Ο εγκέφαλος προκαλεί αυτόματα μια μείωση
της αντίδρασης μέσω απ' ευθείας σύνδεσης των αισθητικών συστημάτων και των συστημάτων εξόδου. Σε ένα παρόμοιο σύστημα στηρίζεται και η μιμητική μάθηση, ένα βασικό στοιχείο απόκτησης της γλώσσας στα παιδιά.
Υπάρχουν ωστόσο και τύποι μάθησης που στηρίζονται στην άδηλη μνήμη αλλά
χρησιμοποιούν πιο πολύπλοκα εγκεφαλικά συστήματα, με την έννοια ότι ανάμεσα
στο ερέθισμα και την απάντηση παρεμβάλλονται τοπικά συνειρμικά κυκλώματα του
εγκεφάλου. Η μάθηση αυτή ονομάζεται εξαρτημένη και διαχωρίζεται στην κλασική
εξαρτημένη μάθηση και τη συντελεστική εξαρτημένη μάθηση. Κλασικό παράδειγμα της
κλασικής εξαρτημένης μάθησης είναι τα σκυλιά του ρώσου ψυχολόγου Ivan Pavlov,
τα οποία παρουσίαζαν έντονη σιελόρροια σε κάθε ερέθισμα που συνδεόταν με τηνπαρουσία τροφής. Κλασικό παράδειγμα της συντελεστικής εξαρτημένης μάθησης είναι τα ποντίκια του αμερικανού ψυχολόγου B.F. Skinner, τα οποία έμαθαν να παίρνουν την τροφή τους πατώντας διαρκώς ένα μοχλό που βρισκόταν σε μια γωνιά του
κλουβιού τους. Και στις δυο περιπτώσεις η μάθηση αποτελεί σύνδεση ενός ερεθίσματος με μια απάντηση. Στην πρώτη το ερέθισμα είναι φυσικό (λ.χ. ένα καμπανάκι που προηγείται της τροφής), στη δεύτερη είναι μια απάντηση (πάτημα του μοχλού).
Απο την πρώτη ανάσα του ο Ανθρωπος (και νωρίτερα ίσως αφου μεγάλο μέρος της μάθησης ξεκινά πριν από τη γέννηση. Το αμνιακό υγρό είναι πολύ καλός αγωγός του ήχου κι έτσι τα μωρά όταν γεννιούνται γνωρίζουν ήδη το ρυθμό της φωνής της μητέρας τους.) δινει μια συνεχη μαχη κατάκτησης εφοδιών που πρωτιστως θα του επιτρέψουν την συνέχιση της βιολογικής ύπαρξης και κατόπιν της εξέλιξης του. Στους πρώτους μήνες της ζωής μας, αδυνατούμε να σηκωθούμε λόγω τους βάρους της κεφαλής μας. Το κεφάλι στα νεογνά είναι πολύ μεγάλο σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα τους: στους ενήλικες αποτελεί το 1/8 του σώματος, ενώ στα μωρά είναι περίπου το 1/4. Μια απο τις πρωτες κατακτήσεις μας λοιπόν να μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος της κεφαλής μας. Πιθανότατα και τότε ακόμη να υπαρχει μεσα μας το αίσθημα ευθύνης και η υποχρέωση μας να ανταποκριθούμε, να μπουσουλήσουμε να περπατήσουμε όπως τα λίγο μεγαλύτερα ηλικιακώς άτομα που συχνοτιζόμασθαι (μεγαλύτερα νήπια-γονεις-παππούδες). Απολαμβάνουμε όχι αυτό καθ' αυτό το παιχνίδι, αλλά όλες τις απλές και πολύτιμες στιγμές της βραχύβιας παρουσίας μας στον αισθητό κόσμο. Τον ανεμο τη γη το νερό κλπφ. Το μονο που καταφέρνουν/-ουμαι να τους διδάξουμε; είναι ενα πεζό τρόπο επικοινωνίας, ο οποίος -ακριβώς αυτός- θα ειναι το πρώτο βήμα όπου το «παιδί» κηδεμονεύεται και εξουσιάζεται. Θα ζητήσουμε λοιπόν εξ΄αρχής την παράδοση του στο διαμορφωμένο περιβάλλον να ξοδέψει μερικές δεκάδες χρόνια, ίσως και όλη του τη ζωή οι περισσότεροι, ώστε κάποτε ίσως κοιτάξει πάλι προς τα κει.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση