Η παράδωση της Μούμιας στην αρχαία αιγυπτο έχει σχεδόν τον ίδιο σκοπό με την σημερινή Cryonic.
Μετά τον Θάνατο το αστρικό του ανθρώπου διαχωρίζετε απο το φυσικό του και έπειτα ξανα πεθαίνει αστρικά και χάνετε.
'Ενας απο τους σκοπούς της Cryonic είναι να επιστρέψει το σώμα και το μυαλό ξανά στην ζωή και να αποφύγεις τον δεύτερο θάνατο, έτσι η ψυχή να τροφοδοτηθεί απο το νέο της σώμα.
«Για τους θνητούς η ψυχή είναι αθάνατη, για τους αθάνατους είναι θνητή».
Το ψυχικό μέρος του ανθρώπου (το αστρικό για μια μερίδα εσωτεριστών), φαίνεται στους ανθρώπους ως αθάνατο, για τον λόγο ότι παραμένει για πολύ περισσότερο χρόνο, απ’ ότι το υλικό σώμα. Όμως και αυτό είναι θνητό….
Η παράταση της ζωής κάθε φορέα της ανθρώπινης οντότητας, είναι δυνατή και επιτυγχάνεται πρώτιστα με την αρμονική και υγιεινή ζωή. Ο ενεργειακός φορέας του ανθρώπου ζει όσο ζει και ο υλικός φορέας . Τα δύο «σώματα» αυτά, είναι στενά αλληλένδετα και αλληλεξαρτώμενα μεταξύ τους. ( Το αιθερικό διπλό με το υλικό σώμα).
Το αστρικό «σώμα» δεν έχει ανάγκη τον υλικό φορέα για να συνεχίσει να ζει. Η μουμιοποίηση όπως και η κρυογονική διατήρηση των σωμάτων, προέκυψαν από ημιμαθείς των ανώτερων μυστικών της ζωής, μη έχοντας στην πράξη καμιά απολύτωw χρησιμότητα (πέραν βέβαια του υψηλού τιμήματος που απολάμβαναν και απολαμβάνουν και σήμερα οι πονηροί, προβαίνοντες στην μουμιοποίηση και στην κατάψυξη, αισχροκερδώντας σε βάρος των αφελών).
Η διατήρηση του αστρικού σώματος είναι εφικτή, εάν του παρέχεται η αναγκαία ζωική ενέργεια η οποία το αναζωογονεί. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι ένα μουμιοποιημένο σώμα ή ένα κατεψυγμένο σώμα, αδυνατεί παντελώς να προμηθεύσει την απαιτούμενη ζωική ενέργεια για την συνέχιση της ύπαρξης ενός αστρικού φορέα. Άρα η ζωοποίηση μιας αστρικής οντότητας και η παράταση της ύπαρξής της, θα είναι αποτέλεσμα κάποιων άλλων τεχνικών αναζωογόνησης, πέρα από τις προαναφερθείσες τεχνικές της εξαπάτησης.
Η εσωτερική Φιλοσοφία μας παρέχει την γνώση για την παράταση της ύπαρξης μιας αστρικής οντότητας, προειδοποιώντας μας παράλληλα ότι κάθε τέτοια προσπάθεια παραβιάζει τον Νόμο και κάθε τεχνική που επιδιώκει αυτό το αποτέλεσμα, εντάσσεται στις λεγόμενες «Μαύρες τεχνικές».
Πρώτα πρώτα να επισημάνουμε ότι ΔΕΝ πρόκειται για αθανασία, αλλά για παράταση της ύπαρξης του αστρικού. Δεύτερον, δεν δύναται να ασκηθεί κάποια τεχνική από το ίδιο το όν που επιθυμεί την παράταση του αστρικού του σώματος. Αυτό είναι απαραίτητα έργο κάποιων συνεργατών του, οι οποίοι παραμένουν ζώντες στο υλικό και επιτελούν τις απαράδεκτες τεχνικές αναζωογόνησης του αστρικού του οποίου επιλέγουν την παράταση ύπαρξης.
Η ζωική ενέργεια για να διοχετευθεί σε μια αστρική οντότητα, είναι απαραίτητο να υφίσταται συναισθηματικός δεσμός μεταξύ ζώντος παροχέα ζωικότητας και λήπτη – αστρικής οντότητας. Είναι αρκετά προφανές ότι αναφερόμαστε σε μία διεργασία, όπου ο αστρικός βρυκόλακας απομυζά ζωικότητα από ένα άτυχο θύμα και η προϋπόθεση που απαιτείται είναι, το θύμα να συνδέεται συναισθηματικά με τον θύτη του. Φυσικά το θύμα σιγά σιγά απομυζάται ολοκληρωτικά από τον αστρικό βρυκόλακα και πεθαίνει εξαντλημένο. (Είναι παραμύθι βέβαια και το ότι τα θύματα του βρυκόλακα γίνονται και αυτά βρυκόλακες).
Όπως θα αντιλαμβάνονται οι πιο προσεκτικοί και ενήμεροι, οι μύθοι για τους βρυκόλακες εμπεριέχουν και αρκετά αντικειμενικά στοιχεία. Τον βρυκόλακα τον «ανασταίνουν» από τις στάχτες του, πράγμα που μας υποψιάζει ότι η ύπαρξη υλικού φορέα είναι περιττή και το μόνο που χρειάζεται είναι η στάχτη που εμπεριέχει την «ενεργειακή σφραγίδα» για την σύνδεση με το αστρικό σώμα. (Πάνω σε αυτό η εσωτερική επιστήμη έχει να δείξει πληθώρα πειραμάτων και πρακτικών στον καλοπροαίρετο ζηλωτή, πειράματα τα οποία πληρούν όλες τις επιστημονικές προδιαγραφές πειραματισμού).
Ακόμα, ο βρυκόλακας ΔΕΝ έχει είδωλο, όπως έχει διασώσει ο μύθος, γεγονός που παραπέμπει σε ΜΗ ύπαρξη υλικού και αιθερικού φορέα, καθότι και ο υλικός και ο αιθερικός φορέας, είναι οπτικά αντιληπτοί, αντανακλούν το ορατό φως, με συνέπεια να δημιουργούν είδωλα στον καθρέφτη. (Το αιθερικό σώμα είναι πολύ αραιό υλικό, το οποίο το βλέπουμε κάτω από συνθήκες με τα φυσικά μας μάτια).
Επίσης, ο μύθος του βρυκόλακα τον δείχνει πάντα να συνοδεύεται από τις «νύμφες» του, οι οποίες παρουσιάζονται συνήθως ερωτευμένες με αυτόν και με αυτόν τον τρόπο καθίστανται τελικά αναζωογονητές του. Φυσικά δεν λείπει ποτέ κι ο «μαθητής» ο οποίος τον «ανασταίνει» τρόπον τινά.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και ο Λαβέι, μη αντιλαμβανόμενοι και παρερμηνεύοντας την εσωτερική γνώση, εστιάστηκαν λανθασμένα στον υλικό φορέα, ασκώντας μία πλημμελή τεχνική. Η απαιτούμενη όμως τεχνική είναι καταδικασμένη και στιγματισμένη ως «μαύρη» τεχνική, καθώς θυσιάζει την ζωή ζωντανού –αποκλειστικά – ανθρώπου, για να συντηρήσει για κάποιο διάστημα ένα αστρικό όν, εγκληματώντας ενάντια στην Ζωή και ενάντια στην ίδια την Μητέρα Φύση. Κι αυτό μάλιστα, απλά και μόνον για κάποια χρονική παράταση, καθότι ακόμα και τα αστρικά όντα δεν δύνανται να αποφύγουν τον θάνατο. Κάθε ον που εξαρτάται εξωτερικά για την ύπαρξη – επιβίωσή του, σταδιακά φθείρεται και μοιραία κάποια στιγμή διαλύεται. Η αθανασία λοιπόν, ας αναζητηθεί κάπου αλλού….
