Ο Διονυσιόδωρος κατά τον τρίτο αιώνα πριν την κοινή χρονολόγηση, κάνει έναν συγκερασμό των προϋπαρχουσών αναφορών για τους Καβείρους, παρουσιάζοντάς τους ως δύο ζεύγη θεών, τον Καδμίλο ή Κασμίλο με την αξιόκερσα και την αξίερο με τον αξιόκερσο. Αργότερα αυτοί λέγεται ότι ταυτίστηκαν με τον Πλούτωνα, με την Περσεφόνη, με την Δήμητρα και τον Διόνυσο ή τον Ερμή. Εκεί πού όλοι σχεδόν συγκλίνουν, είναι ότι οι Κάβειροι είναι γέννημα του πρωταρχικού Πυρός, το οποίο αργότερα αποδόθηκε με τον Ήφαιστο. Ο Ήφαιστος όμως είναι ο υποχθόνιος θεός των ηφαιστείων, μια ιδιότητα ουσιαστικά που ανήκει εξ ολοκλήρου στον Πλούτωνα. Το ένα ζευγάρι έτσι, είναι εύκολα προσδιορίσιμο, καθότι μεγάλος όγκος μυθολογικών παραδόσεων αναφέρεται στον Πλούτωνα και την Περσεφόνη. Στους μύθους περιπλέκεται και η Δήμητρα, η θεά – Μητέρα, η οποία αντικαθιστά ενίοτε την Μεγάλη Μητέρα. Κεντρικό βέβαια πρόσωπο στην σχετική μυθολογία, είναι κατά κανόνα ο Φάνητας Διόνυσος.
Από την σύγχυση της πληθώρας των μυθολογικών παραδόσεων, έρχεται να μας βγάλει ο Ιερός Λόγος του θεολόγου Ορφέα, του κατεξοχήν εκφραστή της μυστικής διδασκαλίας που ελάμβαναν οι μυημένοι των Καβείριων μυστηρίων. Πολλούς αιώνες αργότερα, σε ένα άλλο σημαντικό κέντρο που τελούνταν τα Καβείρια, η Βοιωτία με τις Ελικωνίδες μούσες της, ενέπνευσε έναν άλλον ποιητή, δυστυχώς όχι χαρισματικό όπως τον Ορφέα, αφήνοντάς μας και αυτός μερικά αρκετά διαφωτιστικά έργα. Και οι δύο ποιητές μιλούν για μια θεογονία και μια κοσμογονία. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι για την ιερή γνώση των Ελλήνων, δεν υφίσταται καμιά δημιουργία, αλλά το Σύμπαν όπως και οι θεοί, γεννήθηκαν και δεν πλάστηκαν, αντίληψη που την διαιώνισαν οι νεοπλατωνικοί γνωστικοί στην σύγχρονή τους έκδοση της εσωτερικής φιλοσοφίας της Καμπαλά. Η αντίληψη αυτή ήταν παρούσα στην αναβίωση της δυτικής εσωτερικής παράδοσης και διασώθηκε αυτούσια στον τεκτονισμό.
Για τα Καβείρια μυστήρια τα οποία εισήγαγαν την τριπλή διδασκαλία των Ρητών, απορρήτων και αρρήτων, όπου λέγονταν, αποκαλύπτονταν και τέλος δεικνύονταν χωρίς λόγια, το τρίπτυχο της διδασκαλίας περιλάμβανε την θεογονία – κοσμογονία και ανθρωπογονία, αποκαλύπτοντας ουσιαστικά τα μυστήρια της γέννησης στους μυημένους. Στο Καβείριο ιερό της Θήβας ανευρέθηκαν αρκετά ευρήματα όπου συναντώνται οι αποδόσεις των Καβείρων με μορφές ζεύγους αγκαλιασμένων θεών και ενός παιδιού μικρού που του χαρίζουν συνήθως δώρα, με εμφανέστερη την σβούρα. Η ιερογαμία και η γέννηση του πρωταρχικού ανθρώπου, βεβαιώνεται έτσι από την μυθολογία, τις αναφορές και τα ευρήματα, ότι αποτελούσαν τον πυρήνα της θεματολογίας που αναπτύσσονταν κατά την μύηση, είτε με διδασκαλία, είτε με τελετές και άρρητα δεικνυόμενα, όπως η επίδειξη των δώρων που εμπεριέχονταν στην «κίστη» των Ελευσινίων μυστηρίων. Έτσι, το παιδί – θεός, είναι αναμφίβολα ο Διόνυσος, στον οποίο χαρίζοντάς του δώρα, του απέσπασαν την προσοχή οι τιτάνες και τον διαμέλισαν.
Ο Διόνυσος όμως αποκαλείται «Διφυής», με δύο φύσεις, ως γεννημένος από φωτιά και νερό, όπως επίσης αναφέρεται ως «Πυριγενής» και «Λιμναίος». Το επίθετο «Πυριγενής» έχει την ερμηνεία του ως γόνος του Πυρός που συμβολίζεται από τον Πλούτωνα. Η υδάτινη φύση του όμως είναι πιο μυστηριώδης και θα χρειαστεί να συγκεράσουμε πολύ περισσότερα μυθολογικά στοιχεία για να υποψιαστούμε την ερμηνεία του. Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, αναφέρουμε απλώς ότι για την αρχαιοελληνική σκέψη, η ζωή γεννήθηκε μέσα από τον ωκεανό, όπως αλληγορείται από την ανάδυση της Αφροδίτης και όπως δέχεται η σημερινή επιστήμη. Ο θεός όμως που συμβολίζει τον ωκεανό, είναι ο Ποσειδώνας. Θα θεωρούσαμε ότι καταλήξαμε σε άτοπο, αν αγνοούσουμε ότι η θάλασσα και γενικά κάθε υδάτινη συγκέντρωση είναι θηλυκής φύσης, καθότι το ίδιο το νερό είναι σύμβολο συναισθηματικότητας, κατεξοχήν θηλυκό. Στην μυθολογία θα βρούμε πολλές τέτοιες φαινομενικές αντιφάσεις, όπως π.χ. ότι οι πρωταρχικοί αδελφοί θεοί που μοίρασαν τον κόσμο ήταν ο Πλούτωνας που πήρε τον Άδη, ο Ποσειδώνας κύριος των υδάτων, ο Δίας του Ολύμπου και ο Χείρωνας του σκιερού και αφήλιου Πηλίου. Υπάρχει όμως ένα αξίωμα στην εσωτερική φιλοσοφία της Καμπαλά, που μας διδάσκει ότι τα ονόματα των θεών παρότι αρσενικά ως επί το πλείστον, είναι διπλής φύσης, και αρσενικά και θηλυκά. Έτσι εξηγείται γιατί η Αφροδίτη παρίσταται και ως γενειοφόρος ή γιατί ο Άρης ο μοναχογιός της Ήρας που τον γέννησε όταν μύρισε έναν κρίνο, είναι θηλυκός μητρικός θεός, όντας η ίδια η Ήρα αντίστροφα. Επειδή όμως χρειάζεται να είμαστε και προσγειωμένοι στην απτή πραγματικότητα, αναφέρουμε απλά ότι, εισερχόμενοι στο πλανητικό μας σύστημα, πρωτοσυναντάμε τον πλανήτη Πλούτωνα, μετά τον Ποσειδώνα, κατόπιν τον Ουρανό και τον Κρόνο κλπ, γεγονός που μας αναγκάζει, αν σχηματίσουμε ζευγάρια πλανητών, το πρώτο ζευγάρι να απαρτίζεται από τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα, από την θεότητα των Ηφαιστείων και την θεότητα των υδάτων του κόσμου και το δεύτερο ζευγάρι να απαρτίζεται από τον Ουρανό και τον Κρόνο, τον Κρόνο που ουσιαστικά είναι η πρωταρχική Γαία, η πρωταρχική Μεγάλη Μητέρα για την κοσμογονία, με ονόματα όπως Ρέα, κλπ.
Επισημαίνουμε εδώ ότι ο ιερός λόγος του Ορφέα, αλλά και η νεώτερη αντίγραφη έκδοση του Ησίοδου, αποκαλύπτουν δύο διαφορετικές γεννήσεις. Μία θεογονία και μία κοσμογονία δίνοντας το κλειδί για την εσωτερική κατανόηση. Με αυτό το κλειδί είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε γιατί το «Σεφέρ Γετζιρά», η πρώτη ιστορικά έκδοση των Νεοπυθαγόρειων και νεοπλατωνικών Γνωστικών διδασκαλιών στην μορφή της Καμπαλά, γραμμένο από κάποιον ανώνυμο Εβραίο Γνωστικό, εμπεριέχει δύο δημιουργίες, κάνοντας να αδυνατούν να τις ερμηνεύσουν οι εβραιοτραφείς ερμηνευτές. Στην πρωταρχική θεογονία, έχουμε το αρχέγονο Πυρ συμβολισμένο με τον υποχθόνιο θεό Πλούτωνα, να ενώνεται σε ιερό γάμο με το αρχέγονο ύδωρ, με τον κατασκότεινο αβυσσαλέο Ωκεανό και από την ένωσή τους να γεννιέται ο Πρωτόγονος Ηρικεπαίος Διόνυσος σε μορφή αργυρόχροου ωού, το οποίο διερράγη και ανεφάνη ο Λόγος, ο ποικιλόχρους Φάνητας Έρως. Ο Διόνυσος είναι Ηρικεπαίος, δηλαδή ερμαφρόδιτος, έχοντας αρσενική και θηλυκή φύση, ουσιαστικά όντας διγενής, Υιός και θυγατέρα συγχρόνως. Ο διαμελισμός του στις δύο του φύσεις, στην αρσενική μονάδα και στην θηλυκή δυάδα, στον Πατέρα Ουρανό και στην Μεγάλη Μητέρα Ρέα, γίνεται η αρχή της κοσμογονίας. Ο φαλλός και το αιδοίο, το «Γιόνι» και το «Λίνγκαμ», το Ιώτα και ο οβελίσκος ως σύμβολα για το αρσενικό, ενώ το τρίγωνο ως ανάποδο κεφαλαίο Λάμδα και το γένι της κατσίκας, ως σύμβολα για το θηλυκό, θα μπούνε στον παγκόσμιο συμβολισμό ως απόδοση των πρωταρχικών θεών της γένεσης του παντός.
Το δεύτερο αυτό ζευγάρι θα συμπληρώσει την τετράδα των Μεγάλων θεών, αν και πολλές φορές αναφέρεται σαν τριάδα με μόνο τον Διόνυσο και το αρχικό ζευγάρι, τριάδα που έχει αποτυπωθεί σε αναπαράσταση τριών Καβείρων. Η γέννηση του Λόγου Διόνυσου αποδόθηκε με τον υπέρτατο συμβολισμό στην περίφημη εξίσωση του Βίαντα του Πριηνέα, όπου το άπειρο συζευγμένο με το μηδέν, γεννά την πρωταρχική μονάδα. Αυτός ο άρρητος συμβολισμός της απόκρυφης θεογονίας που εξελοχεύθη με τον Ιερό Λόγο από τον ανυπέρβλητο Μύστη και θεολόγο Ορφέα, ήταν αδύνατο να εννοηθεί από τον ανώνυμο συγγραφέα του «Σεφέρ γετζιρά». Έτσι, η Καμπαλά που αποκαλύφθηκε, στερούμενη της δωδεκαπλότητας, παρουσιάστηκε κολοβωμένη και διαστρεβλωμένη ως δεκαδική –και έτσι κατανοητή για τον αμύητο – φαινομενικά άρτια ως δεκαδικό σύστημα, ελλιπής όμως και μη χρηστική, καθότι, ακόμα και μόνον για τον χώρο των μαθηματικών, το δεκαδικό σύστημα είναι πλήρες αριθμητικό σύστημα, μόνον αν περιλαμβάνει σε ανοικτό σύνολο, και το μηδέν και το άπειρο. Η ελλιπής κατανόηση του εβραίου Γνωστικού συγγραφέα, δημιούργησε το πρόβλημμα της κρυφής σεφίρα Ντάατ (Ποσειδώνα), η οποία περιλαμβανόμενη ξεπερνά την δεκάδα, μη όμως εντασσόμενη στο δεκαδικό σύστημα, καθώς προηγείται της μονάδας. Υπήρχαν βέβαια και σπουδαιότεροι λόγοι να αποκρυβεί η σεφίρα Ντάατ, γιατί για τους Εβραίους, πρώτον ο Ωκεανός συμβολίζει το υπέρτατο κακό, δεύτερον γιατί είναι το αρχέτυπο του θηλυκού και τρίτον γιατί η σεφίρα Ντάατ ταυτίζεται με την Γνώση, την αιτία του καλούμενου προπατορικού αμαρτήματος.
Μια σημαντική πληροφορία σε σχέση με τα Καβείρια, μας έχει διασώσει ο Χριστιανός συγγραφέας Ιππόλυτος τον 2ο αιώνα κ.χ.
«Διότι οι Σαμοθράκες» έγραψε, «σαφώς ονομάζουν τον τιμώμενο παρ' αυτών εις τα μυστήρια, τα οποία επιτελούν, τον Αδάμα τον αρχικόν άνθρωπον. Υπάρχουν Δε εις το ιερόν της Σαμοθράκης δυο αγάλματα γυμνών ανθρώπων, εχόντων και τας χείρας τεταμένας άνω προς τον ουρανόν και τους φαλλούς εστραμένους προς τα άνω, όπως έχει και το εν Κυλλήνη άγαλμα του Ερμού, τα προειρημένα αγάλματα είναι εικόνες του αρχανθρώπου και του αναγενωμένου πνευματικού ανθρώπου, ο οποίος είναι κατά πάντα ομοούσιος προς εκείνον τον άνθρωπον..»
Αδάμας όμως είναι λέξη Ελληνικότατη για το διαμάντι και όχι βέβαια τυχαία, αντιστοιχεί καμπαλιστικά στην σεφίρα «Κέτερ», δηλαδή στον Πλούτωνα. Ακόμα, ένα όνομα που ξεπηδά συνέχεια όταν ερευνούμε για τα Καβείρια, είναι το όνομα «Κάδμος», ο οποίος φέρεται και ως ιδρυτής των Καβειρίων μυστηρίων στην Θήβα της Βοιωτίας. Παράλληλα, ένας από τους Καβείρους αποκαλείται «Καδμίλος», όνομα που παραπέμπει σε υποκοριστικό του «Κάδμος». Ο Κάδμος, εκτός από οικιστής της Θήβας, στην μυθολογία έμεινε και ως ο πρώτος άνθρωπος που στον γάμο του με την Αρμονία παρευρέθηκαν οι θεοί. Σημειωτέον ότι ο ιερός γάμος, η «ιερογαμία» είναι βασικό στοιχείο στα καβείρια μυστήρια και ακόμα, η Αρμονία είναι κόρη της Ηλεκτριόνης, θυγατέρας του Άτλαντα, του γιού του Ποσειδώνα. Άτλαντας όμως είναι ο ακομάτιαστος και είναι συνώνυμος με τον Άδμητο, έναν άλλον ήρωα που έμεινε ξακουστή η γαμήλια περιπέτειά του.
Ξαναγυρίζουμε στον Αδάμα, τον αρχικό άνθρωπο των Καβειρίων, ο οποίος ουσιαστικά είναι δύο, ένας γηραιός και ένας νεαρός, όπως εικονίζονται στα ευρήματα του Καβειρίου των Θηβών. Ο γηραιός ερμηνεύεται ως ο Πλούτωνας, ενώ ο νεαρός ως ο Διόνυσος. Ως τέλειος και ολοκληρωμένος παρουσιάζεται ο Πλούτωνας, ενώ ο Διόνυσος Λόγος, όντας ομοούσιος του πρωταρχικού αρχετύπου, διασπάστηκε καθιστάμενος ο ίδιος κόσμος και η πνευματική του ουσία διαμελίστηκε σε σχεδόν άπειρους σπινθήρες, που είναι οι ψυχές των ανθρώπων. Αυτό είναι ουσιαστικά το κυρίαρχο δόγμα της Καμπαλά, όπου αναφέρεται ο πρωταρχικός μακροπρόσωπος από όπου εκπορεύθηκαν όλοι οι θεοί και ο μικροπρόσωπος, από τον οποίο γεννήθηκε ο κόσμος.
Για τον Αδάμα, ο πρώτος Αλχημιστής, ο Ζώσιμος ο Πανωπολίτης έγραψε: «Τον πρώτο άνθρωπο που στην Αίγυπτο αποκαλείται Θωθ, οι υπόλοιποι λαοί τον αποκαλούσαν ΑΔΑΜ, όνομα που πάρθηκε από την γλώσσα των Αγγέλων. Τον ονόμασαν έτσι εξαιτίας της συμβολικής αξίας των τεσσάρων γραμμάτων, δηλαδή των τεσσάρων στοιχείων που αντιστοιχούν στα σημεία του ορίζοντα σε ολόκληρη την σφαίρα. Το Α- Ανατολή, Δ- Δύση, Α – Άρκτος (βορράς) και Μ- Μεσημβρία (Νότος), αντιστοιχώντας επίσης το καθένα και σε ένα από τα τέσσερα στοιχεία που συνθέτουν τον κόσμο. Επομένως ο σαρκικός ΑΔΑΜ αποκαλείται Θωθ, όσον αφορά το εξωτερικό του σχήμα. Ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα στον ΑΔΑΜ – ο πνευματικός άνθρωπος – αυτός έχει ένα ιδιαίτερο όνομα και ένα κοινό όνομα. Το ιδιαίτερο όνομα δεν το γνωρίζω. Μόνον ο Νικόμαχος ο κρυφός γνωρίζει τέτοια πράγματα. Το κοινό του όνομα είναι ΦΩΣ».
Από τον δεύτερο ΑΔΑΜ προήλθε μετά από διάσπαση (απόσπαση) η θηλυκή φύση η οποία αποτέλεσε την πρωταρχική μητέρα του κόσμου. Από τον Λόγο Φάνητα που αντιστοιχεί στην σφαίρα του Ουρανού, προήλθε η Μητέρα θεά Ρέα, θηλυκή όψη της πλανητικής σφαίρας του Κρόνου – Χρόνου. Την ίδια ακριβώς διαδικασία προάγει και η Καμπαλιστική φιλοσοφία, η οποία όμως παρανοήθηκε από τους εβραίους και ιουδαιοχριστιανούς καμπαλιστές που πάσχισαν να συνταιριάξουν την απλουστευμένη παρουσίαση της απόσπασης της θήλεας φύσης, της πρώτης μητέρας του κόσμου Εύας, από το πλευρό του κοιμισμένου πρωταρχικού ανθρώπο ΑΔΑΜ. Περιττό βέβαια να πούμε ότι η Καμπαλιστική θεωρία των εκπορεύσεων, προσπαθεί να ακολουθήσει επακριβώς την Ορφική θεογονία και κοσμογονία, υποπίπτοντας όμως σε δύο σημαντικά σφάλματα στο καθοδικό τόξο των εκπορεύσεων. Το ένα είναι ότι απουσιάζει παντελώς η Τρίτη σεφίρα από τοα Καμπαλιστικό ιερόγλυφο, και το άλλο είναι ότι έχει αντιστραφεί η σειρά εκπόρευσης στο ζευγάρι Ερμής – Αφροδίτη και έχει γίνει σκοπίμως Αφροδίτη – Ερμής. Φαίνεται ότι οι Εβραίοι και οι ιουδαιοχριστιανοί Καμπαλιστές, δεν άντεχαν να έχουν στο δεξί μονοπάτι μια σεφίρα γνώσης, όπως είναι ο Ερμής, αλλά προτιμούσαν μια σεφίρα πίστης, όπως η Αφροδίτη. Μένοντας στην Μεγάλη Μητέρα θεά που αντιστοιχεί στην Ρέα – Κρόνο, η οποία σε πολλές μυθολογικές εκδόσεις αναφέρεται ως Δήμητρα, ερχόμαστε σε επαφή με ένα από τα πιο σκοτεινά μυστήρια του εσωτερικού μύθου. Η Μεγάλη Μητέρα προέρχεται από τον Φάνητα Διόνυσο, είναι αυτή όμως που τον ξαναγεννά, όπως μαρτυρεί το απόκρυφο ρήμα των Ελευσινίων, «Βριμώ έτεκεν Βριμόν», η φοβερή γέννησε τον φοβερό, όπου η Δήμητρα γεννά τον Διόνυσο. Αιώνες αργότερα ο Δάντης στην θεία Κωμωδία, στο εσωτερικό αυτό σύγγραμμα όπου αναλύεται γνωστικά η Καμπαλιστική και Ροδοσταυρική σοφία, ξαναθέτει το μυστήριο όταν γράφει, «Παναγία μητέρα του θεού, κόρη του Υιού σου».
Καμπαλιστικά, τρεις είναι οι Μητέρες θεές, οι οποίες αντιστοιχούν στην Ρέα – Κρόνο, στην Ηρα – Άρη και στην Αφροδίτη και παραπλήσια, τρεις είναι και οι Υιοί και συνάμα σύζυγοι των Μητέρων. Ο Λόγος ως Διόνυσος, ο Στοχασμός ως Δίας και ο λόγος – ρήμα ως Ερμής. Έτσι η Ουράνια θεά Μητέρα Ρέα, αναλογεί σε μια Μητέρα Φύση υλοποιημένη, σε μια Γήινη Μητέρα Αφροδίτη. Η Μεγάλη Μητέρα παύει να γεννάει όταν μυθολογικά ο Κρόνος αποκόπτει τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού και παραμένει έκτοτε παρθένος, μετά την Γέννηση του Διόνυσου, ενώ η Γήινη Μητέρα Φύση, η Αφροδίτη, συνεχίζει εσαεί να ερωτεύεται και να γεννά. Καμπαλιστικά αναφέρεται η ουράνια θεά Μητέρα, η ουράνια θάλασσα - mare, Μητέρα του Υιού άσπιλη και η γήινη Μητέρα, η γήινη θάλασσα-mare, μητέρα της ζωής. Με λίγη παρανόηση και πολύ σκοπιμότητα, η Καμπαλιστική μητέρα mare – Μαρία, έγινε η παναγία ως πλατυτέρα των ουρανών, εικόνα της Ρέας, Κυβέλης, Συμέλης, Ίσιδας, Πρακρίτι κλπ και η γήινη mare – Μαρία, έγινε η Μαγδαλινή η πόρνη, εικόνα της Αφροδίτης.
Μια αξιοσημείωτη παρατήρηση είναι ότι, οι λέξεις Κάβειροι, Κυβέλη, Καμπαλά, όπως και Καφίρ που σημαίνει άπιστοι και αποδίδεται στους Καλλάς του Αφγανιστάν λόγω της πίστης τους σε μια μορφή πολυθεϊσμού, έχουν κοινά τα σύμφωνα Κ, Β ή Φ ή ΜΠ και Ρ, Λ, όπου Ρο και Λάμδα γράφονται με το ίδιο σύμβολο και στην Γραμμική Β, αλλά και στην ιερογλυφική γραφή. Έχει επικρατήσει να λέγεται ότι Καμπαλά σημαίνει παράδοση από στόμα σε αυτί. Αυτή είναι μια αστεία ερμηνεία, για τον λόγο ότι, κάθε απόκρυφη διδασκαλία, είναι παράδοση από το στόμα του διδασκάλου στο αυτί του μαθητή. Σε καμιά γλώσσα από τις ιστορικές δεν προκύπτει μια ερμηνεία της λέξης Καμπαλά, ώστε να στέκει κάπως ικανοποιητικά. Όμως αν αναζητήσουμε μιαν ερμηνεία στην Γραμμική γραφή, στην Κρητομυκηναϊκή γραφή, τότε ανακαλύπτουμε ότι η συλλαβή ΚΑ, έχει συλλαβόγραμμα το μέχρι σήμερα συμβολισμό της Γης, ένας κύκλος με έναν ισοσκελή σταυρό εσωτερικά, το οποίο έχει φωνητική αξία, ΚΑ ή ΓΑ ή ΧΑ, συλλαβόγραμμα και συλλαβή η οποία απαρτίζει και ολόκληρη λέξη, την λέξη ΓΗ. Το Μπα επίσης στην Γραμμική Β’ έχει μόνο του έννοια, καθώς αναπαριστά την λέξη που αποδίδεται στον βίο ως ενέργεια ζωικότητας και το Λα ή Ρα, συλλαβόγραμμα που συμβολίζει το φως και κατ’ επέκταση την Γνώση. Έκπληκτοι διαπιστώνουμε ότι το ιερόγλυφο της καμπαλά, αναγνωσμένο με τα σύμβολα της Γραμμικής, αποδίδεται ως «η ύλη της ζωής και της γνώσης» και επειδή το ιερόγλυφο ομοιάζει με δέντρο, το δέντρο της Καμπαλά θα μπορούσε να λέγεται το δέντρο της ζωής και της γνώσης, όπως ακριβώς έχει διασώσει η εσωτερική παράδοση ότι αποκαλείται.
Επιστρέφοντας στην αναφορά μας στον Άτλαντα, βρίσκουμε να διασώζει ο Απολλόδωρος ότι οι Έλληνες θεωρούσαν τον Άτλαντα ως έναν τεράστιο γίγαντα που στέκονταν στην θάλασσα που είναι στο μέσο της γης, στην Μεσόγειο, και με τα χέρια του στήριζε τον ουρανό, ενώ από τα μαλλιά του κρέμονταν οι πλανήτες. Στις εορτές που τιμούσαν τον Άτλαντα, τον οποίο εόρταζαν κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο, έκοβαν μικρά δέντρα – ελαιόδεντρα ή έλατα από το δάσος – και τα στόλιζαν με πολύχρωμες στρογγυλές λάμες. Ιδού το καμπαλιστικό δέντρο το οποίο συνεχίζουμε μέχρι σήμερα να στολίζουμε σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Σημειωτέον το έλατο μαζί με την ελιά, ήταν το ιερό δέντρο των Καβειρίων τελετών και μυστηρίων. Το έθιμο του στολίσματος των δέντρων είχε διαδοθεί σε όλες τις περιοχές όπου εορτάζονταν οι Κάβειροι και έβρισκε μιμητές στους ντόπιους λαούς. Τα Καβείρια της Παλαιστίνης φαίνεται ότι προκάλεσαν πολλούς εβραίους να μιμούνται τα έθιμα των εθνικών, στολίζοντας και αυτοί δέντρο, γεγονός που έκανε τον εβραίο προφήτη Ιερεμία να καταφερθεί ενάντια στο εθνικό αυτό έθιμο.
«Μη μανθάνετε την οδό των εθνών», γράφει στην βίβλο, Ιερεμίας κεφ. Ι’ 2-4. «Διότι τα έθνη πτοούνται εις αυτά. Διότι τα νόμιμα των λαών είναι μάταια. Διότι κόπτουσι ξύλον εκ του δάσους, έργον χειρός τέκτονος με τον πέλεκυν. Καλωπίζουσι αυτό με αργύρειον και χρυσόν. Στερεώνουσι αυτό με καρφιά και με σφύρας δια να μην κινείται».
Είναι πολλές πλάνες και διαστρεβλώσεις που παγιώθηκαν ως αναμφισβήτητες παραδόσεις και έπρεπε να έρθει μια Μπλαβάτσκι για να ταρακουνήσει την αφελή Δύση και να την ξυπνήσει από τον λήθαργο που την ξανάριξαν οι Ιησουίτες, οι οποίοι αλλοίωσαν σχεδόν κάθε εσωτερική κίνηση, εισερχόμενοι με δόλο σε αυτές. Αλλά το μόνο που εισέπραξε, ήταν ο φθόνος και η συκοφαντία από τους φερόμενους ως μυημένους των ψευδοεσωτερικών οργανώσεων. Για τους αληθινούς αναζητητές όμως ήταν μία αχτίδα που φώτιζε το πηχτό σκοτάδι που ξανααπλώνονταν στη Δύση, ξαναρίχνοντάς την σε μια νέας μορφής απαξίωση της ζωής και νεοβαρβαρότητα. Ήρθε να μας υπενθυμίσει την αξία των μυστηρίων και να μας υποδείξει τα ιερά όπου είχαν εναπομείνει κάποια ελάχιστα μισοσβησμένα κάρβουνα στους βωμούς των που περίμεναν τους ζηλωτές να τα αναζωπυρώσουν. Ήρθε και μας θύμισε αυτό που είχε παρατηρήσει ο Ανθύπατος της Αχαΐας Πρετέξτατος, ότι το να στερήσουν τους Έλληνες από τα ιερά μυστήρια, τα οποία ενώνουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, σημαίνει για αυτούς στέρηση κάθε αξίας ζωής. Όπως έγραψε ο Πίνδαρος, «μακάριος ο δια των μυστηρίων διελθών. Ούτος γιγνώσκει την αρχήν και τον σκοπόν της ζωής».
