Αποστολέας Θέμα: Υπερδραστήρια Παιδιά - Υπερκινητικότητα ADHD  (Αναγνώστηκε 29513 φορές)

Rose

  • Administrator
  • *****
  • Μηνύματα: 6.610
  • Karma: 7
  • Στο όνομα της Μητέρας Φύσης!
    • Προφίλ
    • E-mail
Πρόλογος

Μία από τις νέες (και παντελώς επικίνδυνες για την υγεία του ανθρώπου) "μόδες" που δυστυχώς εισήχθηκε και στην χώρα μας, είναι το πως να εκμεταλλευτούμε την ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου, να τον βγάλουμε κυριολεκτικά "Άρρωστο", πως πάσχει από κάποια μορφή ασθένειας, έτσι ώστε να τον παραλάβει το δίκτυο των ψυχολόγων, ψυχοθεραπευτών και ψυχιάτρων, γιατί και αυτοί κάπως πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους...

Πέρυσι μετά από πολύχρονη έρευνα στην ψυχολογία και την μεταφυσική, αποφάσισα να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχολογία, και κατανόησα τελικά, γιατί η εφαρμογή της σύγχρονης ψυχολογίας και ψυχιατρικής, είναι άκρως επικίνδυνη. Η πρότασή μου είναι ένας νέος κλάδος που έχω ονομάσει Πυρηνική Ψυχολογία1, και στα επόμενα χρόνια θα καταθέσω την διδακτορική μου μελέτη.

Τα πράγματα, στο χώρο της υγείας, και ειδικά της ψυχικής υγείας, γίνονται κάθε μέρα και πιο επικίνδυνα, αν η Ανθρώπινη Διάνοια και Σοφία δεν επέμβει παντού και στα πάντα προς διόρθωση, των κακώς κειμένων.

'Ενα από τα θέματα που ερεύνησα, και εξεπλάγη, είναι όταν χορηγούσαν σε μικρά παιδάκια ψυχοφάρμακα, διότι τα αποκαλούσαν οι "Αμερικάνοι" ότι ως υπερκινητικά και υπερδραστήρια, ήταν άρρωστα, και για να τα ελέγξουν έπεισαν, μέσα από την αφέλειά τους, κάποιους γονείς, να εγκληματίσουν απέναντι στα παιδιά τους, χορηγόντας τους, Ritalin, Ριταλίνη, ένα ηρεμιστικό, ένα ΝΟΜΙΜΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ.

Θα παραθέσω παρακάτω, την κατάθεση της Σύγχρονης ψυχολογίας και ψυχιατρικής, το τι θεωρούν πως είναι η ADHD "ασθένεια", καθώς και την προσωπική μου έρευνα. Ζητώ συγνώμη που είναι στα Αγγλικά, διότι κατατέθηκε σε αγγλόφωνο πανεπιστήμιο.  'Οταν θα υπάρχει ο χρόνος, θα καταθέσω και την Ελληνική μετάφραση.

Παρακαλώ όποιος γνωρίζει κάποια περίπτωση που χορηγούν ηρεμιστικά στα παιδιά τους, με την διάγνωση ADHD, ας τους ενημερώσει, πως είναι άκρως επικίνδυνη αυτή η μέθοδος θεραπευτικής, και πως υπάρχουν άλλες "φυσιολογικότερες" λύσεις, όπως η έκφραση της δημιουργικότητας των παιδιών τους...

Ευχαριστώ πολύ.
______________________________________________________________________________

1 http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,1214.0.html
« Τελευταία τροποποίηση: Απριλίου 17, 2010, 22:52:44 από Rose »
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Rose

  • Administrator
  • *****
  • Μηνύματα: 6.610
  • Karma: 7
  • Στο όνομα της Μητέρας Φύσης!
    • Προφίλ
    • E-mail
http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=134

Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητα (ADHD) 
Ημερομηνία Αποστολής : 20/10/2003
 
Πηγή: Κέντρο πληροφόρησης για την ψυχική υγεία του Παιδιού και του Εφήβου, http://www.childmentalhealth.gr/index.php

Η κατάσταση αυτή περιγράφει παιδιά που έχουν πρόβλημα διάσπασης της προσοχής τους και σωματικής υπερδραστηριότητας. Συχνά λέγεται και "υπερκινητική διαταραχή". Τα βασικά χαρακτηριστικά των παιδιών με αυτό το πρόβλημα είναι απροσεξία, διάσπαση (της προσοχής) και υπερκινητικότητα.

Συμπεριφορολογικά, αυτό μεταφράζεται ως ανικανότητα ρύθμισης της συμπεριφοράς. Τα παιδιά μπορεί να έχουν δυσκολία αφοσίωσης στην σχολική εργασία ή στο να ακούν τις υποδείξεις στο σπίτι. Αυτό μπορεί να έχει αρνητική επίδραση στη μάθηση και την επικοινωνία.

Τα συμπτώματα ή οι αιτιάσεις πρέπει να είναι παρόντα για τουλάχιστον 6 μήνες, και συνήθως ξεκινούν στην προσχολική ηλικία. Τα παιδιά αυτά έχουν επίσης συχνά γλωσσικές δυσκολίες ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες.

Υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για την ADHD ανά τον κόσμο και η διάγνωση και η θεραπεία αλλάζουν με ταχύτητα. Σε μερικές χώρες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, η διάγνωση περιλαμβάνει ένα περιορισμένο εύρος συμπεριφορών και έτσι τα παιδιά διαγιγνώσκονται με ευκολία και αντιμετωπίζονται με φάρμακα. Στον υπόλοιπο κόσμο, η ADHD δεν αναγνωριζόταν εύκολα, μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Πολύ συχνά μπορεί να συγχυστεί με εναντιωματικά προβλήματα (επιθετική συμπεριφορά) ή μεμονωμένες δυσκολίες οι οποίες είναι μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης και δεν απαιτούν αντιμετώπιση.

Γι' αυτούς τους λόγους και προκειμένου να αποφευχθεί η σύγχυση των γονέων, είναι σημαντικό τα παιδιά να αξιολογηθούν σωστά και, εφόσον είναι αναγκαίο, να αντιμετωπιστούν βάσει αυστηρών κλινικών οδηγιών.

Επιδημιολογία

Η ADHD δεν είναι τόσο συχνή όσο πιστεύεται. Παρόλο που πολλά παιδιά, ιδίως αγόρια, μπορούν να χαρακτηριστούν υπερκινητικά ή ανίκανα να καθίσουν ήσυχα ή να συγκεντρωθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, η πραγματική κλινική οντότητα απαιτεί έναν συγκεκριμένο αριθμό συνυπαρχόντων δυσκολιών. Αυτές, πιθανώς, προσβάλλουν 1 στα 100 παιδιά κάτω των 11 ετών. Είναι πιο συνηθισμένη, στα αγόρια απ' ότι στα κορίτσια περίπου τριπλάσια. Καθώς η σωματική υπερκινητικότητα βελτιώνεται με την ηλικία, λίγα είναι ακόμη γνωστά για την φύση αυτών των προβλημάτων στην εφηβεία και την μετέπειτα ζωή. Είναι πιθανό, οι υπολειπόμενες δυσκολίες να συνδέονται κυρίως με την ικανότητα συγκέντρωσης του νεαρού ατόμου ή την κοινωνική ωριμότητα, παρόλο που η τελευταία δεν αποτελεί διαγνωστικό χαρακτηριστικό. Μεταξύ του 30% και του 50% των παιδιών με ADHD έχουν επίσης προβλήματα συμπεριφοράς (εναντιωματική συμπεριφορά) και αυτός ο συνδυασμός είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί.

Αιτιολογία

Δυστυχώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις ακριβείς αιτίες που προκαλούν την ADHD, όμως οι γενετικοί παράγοντες φαίνεται να παίζουν μεγάλο ρόλο. Η ADHD είναι κυρίως οικογενής νόσος. Εάν υπάρχουν άλλα οικογενειακά προβλήματα, δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτά συνεισφέρουν στην ADHD ή αν η οικογένεια αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα επειδή είναι δύσκολο να συμβιώνεις με παιδιά με ADHD. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι στα παιδιά με ADHD, μέρη του εγκεφάλου (μετωπιαίος και βρεγματικός λοβός, και μέρος του μεσεγκεφάλου) δυσλειτουργούν. Αυτό όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητα και ως αιτιολογικός παράγοντας της νόσου.

Συμπτώματα

Τα παιδιά με ADHD παρουσιάζουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά σημεία:

- Ανησυχία και υπερκινητικότητα. Δεν μένουν για πολύ στο ίδιο μέρος ή κάνουν την ίδια δραστηριότητα.

- Στριφογυρίζουν νευρικά, μιλούν ασταμάτητα και διακόπτουν τους άλλους όταν μιλούν.

- Διασπάται εύκολα η προσοχή τους και δεν ολοκληρώνουν καμιά εργασία.

- Το εύρος προσοχής τους είναι περιορισμένο και δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε εργασίες που απαιτούν περίσκεψη.

- Εμφανίζουν παρορμητικότητα, ξαφνικά κάνουν πράγματα χωρίς να τα σκεφτούν.

- Αδυνατούν να περιμένουν τη σειρά τους στην τάξη, σε παιχνίδια, στη συζήτηση ή σε άλλη κοινωνική κατάσταση. Τα παιδιά με ADHD συνήθως έχουν φυσιολογική διανοητική ικανότητα. Μερικά παιδιά όμως με μαθησιακές δυσκολίες μπορεί επίσης να έχουν ADHD. Μπορεί ακόμη να έχουν και άλλες δυσκολίες, οι οποίες δεν είναι τυπικές (διαγνωστικές) της κατάστασης, αλλά μάλλον δευτερογενείς λόγω της επίδρασης των προαναφερθέντων προβλημάτων:

- Τα παιδιά με ADHD μπορεί να έχουν καθυστερημένη ανάπτυξη λόγου.

- Έχουν δυσκολίες στην ανάγνωση.

- Μένουν πίσω στις σχολικές εργασίες. Αυτό μπορεί επίσης να συνδεθεί με την αδυναμία τους να συγκεντρωθούν και να μάθουν νέες πληροφορίες, ιδιαίτερα σε μεγαλύτερες τάξεις.

- Είναι κοινωνικά ανώριμα και δυσκολεύονται να αναπτύσσουν και να διατηρούν φιλίες.

- Έχουν χαμηλή εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, αισθάνονται ότι είναι ανόητοι, συνήθως γιατί δεν μαθαίνουν τόσο γρήγορα όσο τα άλλα παιδιά.

- Έχουν συνυπάρχοντα εναντιωματικά προβλήματα, όπως επιθετικότητα, δεν ανταποκρίνονται στην πειθαρχία και έχουν ξεσπάσματα θυμού. Έχουν ανήσυχο ύπνο, αργούν να κοιμηθούν και ξυπνούν πολύ νωρίς το πρωί. Αυτό είναι εξαντλητικό για την υπόλοιπη οικογένεια.

Όλα αυτά τα σημεία θα πρέπει να συγκεντρωθούν μέσα σε μεγάλη χρονική περίοδο και μέσω διαφορετικών καταστάσεων στο σπίτι και στο σχολείο. Η χρονολογική ηλικία του παιδιού θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν για την ερμηνεία της συμπεριφοράς του.

Αντιμετώπιση και θεραπεία

Το παιδί θα πρέπει να αξιολογηθεί σωστά πριν καταλήξουμε σε διάγνωση και ξεκινήσει θεραπεία. Η αξιολόγηση περιλαμβάνει τα παρακάτω:

- Οι γονείς θα πρέπει να μιλήσουν στους δασκάλους για την πρόοδο του παιδιού, για τις όποιες μαθησιακές ή κοινωνικές δυσκολίες και για την ομοιογένεια των προβλημάτων μεταξύ του σπιτιού και του σχολείου. Σε πολλές περιπτώσεις, ένα σταθερό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, με συμφωνία γονέων και δασκάλων, προσαρμοσμένο στις ικανότητες του παιδιού, είναι ένα ικανοποιητικό πρώτο βήμα.

- Αν το παιδί απαιτεί μια πιο λεπτομερή αξιολόγηση των γνωστικών του ικανοτήτων (π.χ. αν μπορεί να συγκεντρωθεί στο βαθμό που αναμένεται από την χρονολογική του ηλικία), ένα ψυχομετρικό τεστ θα παράσχει χρήσιμες πληροφορίες. Αυτό εκτελείται από σχολικούς και κλινικούς ψυχολόγους.

- Η τεκμηρίωση της διάγνωσης της ADHD γίνεται συνήθως από ένα παιδοψυχίατρο, λαμβανομένων υπ' όψιν των πορισμάτων των δασκάλων και των σχολικών ψυχολόγων. Σε μερικές περιπτώσεις παίρνουν μέρος και παιδίατροι σ' αυτή τη διαδικασία. Η κλινική αξιολόγηση πρέπει να περιλαμβάνει ιστορικό από τους γονείς και παρατηρήσεις από την κλινική και το σχολείο, καθώς μια σύντομη επαφή μπορεί να είναι παραπλανητική. Μια επίσκεψη στο σχολείο είναι επίσης ένα καλό σημείο εκκίνησης για να συζητηθεί και να ξεκινήσει ένα κοινό πλάνο χειρισμού. Το αν θα χρειαστεί νευρολογική εξέταση ή άλλα ιατρικά τεστ θα εξαρτηθεί από την παρουσία, για παράδειγμα, νευρολογικών σημείων (τα οποία σημειωτέον δεν αποτελούν χαρακτηριστικό της ADHD), ή πριν να ξεκινήσει φαρμακευτική αγωγή. Ο χειρισμός της ADHD συμπεριλαμβάνει εκπαιδευτικές και φαρμακολογικές θεραπείες και θεραπείες συμπεριφοράς. Αυτές δεν αποκλείονται αμοιβαία και δεν απαιτούνται για όλα τα παιδιά. Πολλά εξαρτώνται από τις αντιλήψεις και τις τεκμηριωμένες αποφάσεις των γονέων, όπως επίσης και από την επίδραση των ελλειμμάτων στη ζωή του παιδιού.

Εργασία με γονείς - Στρατηγικές συμπεριφοράς

Η φύση και οι συνθήκες του προβλήματος πρέπει να συζητηθούν πλήρως με τους γονείς. Η αναγνώριση - προσδιορισμός των δύσκολων συμπεριφορών θα οδηγήσει στη δημιουργία στρατηγικών συμπεριφοράς στο σπίτι και στο σχολείο για την καλύτερη αντιμετώπισή τους με σταθερό και συνεπή τρόπο. Όταν οι σκοποί και οι τεχνικές χρησιμοποιούνται από γονείς και δασκάλους, είναι πιο πιθανό το παιδί να μάθει τι αναμένεται από αυτό και να "χτίσει" πάνω στις υπάρχουσες δυνάμεις του.

Οι γονείς θα πρέπει επίσης να συμφωνήσουν μεταξύ τους στο πως θα υιοθετήσουν μια σταθερή προσέγγιση με το παιδί τους ακόμη και αν έχουν κατανοήσει διαφορετικά τα προβλήματα (για παράδειγμα, ο ένας γονιός βλέπει το παιδί σαν "άτακτο", ενώ ο άλλος εξηγεί την συμπεριφορά του παιδιού ως αποτέλεσμα μιας αναπτυσσόμενης αρρώστιας, το θεωρεί δηλαδή "διαφορετικό"). Η ρύθμιση συμπεριφοράς θα βοηθήσει στη βελτίωση της συγκέντρωσης, στην πιο κατάλληλη ανταπόκριση στις κοινωνικές περιστάσεις και στην μείωση των ξεσπασμάτων θυμού και των επιθετικών εκρήξεων.

Εκπαιδευτικές Παρεμβάσεις.

Η θέση του παιδιού στην τάξη πρέπει να εκτιμηθεί βάσει αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, κοινωνικών και ψυχολογικών του αναγκών. Στην ιδανική περίπτωση, τα παιδιά με ADHD ανταποκρίνονται καλά σε μικρή ομάδα (με μεγάλη προσοχή από ενήλικες) και στις δομημένες δραστηριότητες (απλές και ξεκάθαρες εντολές όπου ελέγχεται συνεχώς ότι κατανόησαν και κατέγραψαν νέες πληροφορίες). Κάτι τέτοιο δεν είναι πάντοτε εφικτό στις συνηθισμένες σχολικές τάξεις, όμως η πρόσθετη υποστήριξη και η προσοχή από το δάσκαλο, καθώς και ο καθορισμός των μαθησιακών σκοπών, μπορεί να είναι αρκετά για να κρατήσουν το παιδί στο σχολείο όπου φοιτά. Οι κοινωνικές του δραστηριότητες πρέπει επίσης να παρακολουθούνται αντίστοιχα. Για παράδειγμα, τα παιδιά με ADHD συνήθως "χάνονται" σε μεγάλες ομάδες με μη δομημένες δραστηριότητες (π.χ. στην παιδική χαρά), οπότε και μπλέκουν σε μπελάδες.

Πρακτικές συμβουλές για γονείς και δασκάλους είναι:

- Ενημερώστε το παιδί εκ των προτέρων για το τι θα κάνει ή πείτε του πότε είναι η σειρά του.

- Χρησιμοποιήστε απλές, ξεκάθαρες και άμεσες οδηγίες. Χρησιμοποιήστε μόνο μία οδηγία κάθε φορά. Αποφύγετε μεγάλες και πολύπλοκες εντολές, όπως το να ζητάτε από το παιδί να κάνει 2 - 3 πράγματα συγχρόνως. Θα το μπερδέψουν. Προχωρήστε στην επόμενη δραστηριότητα μόνο όταν το παιδί έχει ολοκληρώσει την προηγούμενη.

- Κάντε τις ασχολίες ενδιαφέρουσες.

- Το παιδί πρέπει να έχει σταθερούς κανόνες και οι στόχοι δεν πρέπει να αλλάζουν στην πορεία: αν, για παράδειγμα, αναμένετε να σταματήσει να χτυπάει τα άλλα παιδιά και το καταφέρει, δεν θα πρέπει να του αναθέσετε να συμμορφωθεί και με άλλα πράγματα, όπως το να ντύνεται, εκτός κι αν αυτό έχει συζητηθεί προηγουμένως μαζί του. Αλλιώς θα χάσει το ενδιαφέρον του για τις εργασίες που δεν θα μπορέσει ποτέ να ολοκληρώσει.

- Αποφύγετε τις γενικεύσεις, όπως το να περιμένετε να είναι "φρόνιμο" ή να "συμπεριφέρεται καλά". Περιγράψτε την απαιτούμενη συμπεριφορά πολύ ξεκάθαρα, μην υποθέσετε ότι το παιδί ξέρει τι εννοείτε.

- Χρησιμοποιήστε επιβραβεύσεις για την καλή συμπεριφορά. Οι επιβραβεύσεις θα πρέπει να έχουν νόημα για το παιδί και θα πρέπει να έχουν συμφωνηθεί εκ των προτέρων μαζί του.

-Χρησιμοποιήστε επιβραβεύσεις που δίνουν στο παιδί ένα αίσθημα ευθύνης και ελέγχου.

- Έχετε ένα δομημένο ημερήσιο πρόγραμμα.

- Έχετε ξεκάθαρους κανόνες και ρουτίνες.

- Βοηθήστε το να μάθει σε μικρά κομμάτια, με συχνά διαλείμματα.

- Δώστε προσοχή στην καλή συμπεριφορά.

- Ενισχύστε τις δυνάμεις του και βασιστείτε σ' αυτές. Κάντε του ξανά κατανοητό το γιατί είστε ευχαριστημένοι, μην υποθέτετε ότι ξέρει. Αν μη τι άλλο τα παιδιά με ADHD έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Φαρμακευτική αγωγή

Τα φάρμακα αυτά είναι συνήθως διεγερτικά του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ) και μπορούν να βοηθήσουν κάποια προσεκτικά επιλεγμένα παιδιά με ADHD. Βελτιώνουν την προσοχή και μειώνουν τη φυσική ανησυχία των παιδιών, επηρεάζοντας μέρη του εγκεφάλου τα οποία μας επιτρέπουν να ελέγχουμε πώς να δίνουμε προσοχή στο τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτό κάνει το παιδί πιο ικανό στη μάθηση του ελέγχου της σκέψης και της συμπεριφοράς.

Τα φάρμακα δεν βελτιώνουν την επιθετική ή εναντιωματική συμπεριφορά, παρόλο που υποβοηθούν τη λειτουργία των τεχνικών συμπεριφοράς, σπάζοντας τον φαύλο κύκλο. Τα φάρμακα δεν είναι πανάκεια και είναι απαραίτητο να συμπληρώνονται με στρατηγικές συμπεριφοράς στο σπίτι και στο σχολείο. Παράγουν βραχυπρόθεσμη βελτίωση και όχι θεραπεία, επιφέροντας μια μικρή περίοδο όπου το παιδί μπορεί να μάθει να εξασκεί νέες επιδεξιότητες.

Η εν δυνάμει αποτελεσματικότητά τους πρέπει να συζητηθεί με τον παιδοψυχίατρο, καθώς επίσης και οι παρενέργειες και το τι πρέπει να κάνουν οι γονείς. Η φαρμακευτική αγωγή χρειάζεται συνεχή ιατρική παρακολούθηση καθώς μπορεί να χρειαστεί να σταματήσει, να αυξηθεί ή να αλλάξει σε άλλου είδους αγωγή. Καθώς μερικά από τα φάρμακα αυτά μπορεί να χρειαστεί να λαμβάνονται κατά τη διάρκεια του σχολείου, οι δάσκαλοι θα πρέπει να έχουν ενημερωθεί και θα πρέπει να παραμείνουν συμμέτοχοι στο πλάνο χειρισμού.

Η διάρκεια της φαρμακευτικής αγωγής θα εξαρτηθεί από διαφόρους παράγοντες, όπως η ωφέλεια που θα έχει στο παιδί, το αποτέλεσμα των τεχνικών συμπεριφοράς ή η ανοχή της από το παιδί.

Ατομικές ψυχολογικές / συμπεριφερολογικές τεχνικές.

Τα παιδιά με ADHD μπορούν να μάθουν να ελέγχουν τις αντιδράσεις τους με τεχνικές συμπεριφοράς που έχουν συσταθεί από κλινικούς ψυχολόγους. Αυτό μπορεί να τους βοηθήσει να μάθουν πώς να κάνουν κάτι "εκ περιτροπής", να συγκεντρώνονται καλύτερα ή να ολοκληρώνουν εργασίες στο σχολείο. Αυτές οι τεχνικές πρέπει να χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με αυτές που δίνονται από τους γονείς και τους δασκάλους.

Τα αποτελέσματα ερευνών για την επίδραση συγκεκριμένων συστατικών διατροφής (π.χ. αυτών που βρίσκονται στα πατατάκια, τις σοκολάτες ή στην κόκα - κόλα) στα υπερκινητικά παιδιά δεν είναι καταληκτικά. Οι γονείς συχνά αναφέρουν ότι τα παιδιά τους δείχνουν κάποια ευαισθησία σε συγκεκριμένα φαγητά. Η αλλαγή διαιτολογίου μπορεί να εξεταστεί σ' αυτές τις περιπτώσεις, αλλά χρειάζεται προσεκτική επιμέλεια και επίβλεψη για να καταλάβουμε αν έχει αποτέλεσμα.

Εργασία με γονείς και εργασία με το σχολείο

Γονείς, δάσκαλοι και καθηγητές πρέπει να καταλάβουν την φύση των προβλημάτων και εν συνεχεία να δημιουργήσουν μια συνεπή προσέγγιση στο σπίτι και μέσα στο σχολείο. Διαφορετικά το παιδί μπορεί να "μπερδευτεί" ακόμη περισσότερο. Μια λεπτομερής εκπαιδευτική - ψυχολογική αξιολόγηση είναι μια καλή αρχή για να γνωρίζουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι τι μπορεί το παιδί να κάνει και τι όχι, π.χ. να καταλαβαίνει την ικανότητά του να συγκεντρώνεται, να καταγράφει νέες πληροφορίες, να κατανοεί αφηρημένες έννοιες και να αποκτά νέες δεξιότητες. Μια σταδιακή προσέγγιση, για παράδειγμα μικρά αλλά καθαρά βήματα επιτυχίας για να χτιστούν οι δυνάμεις του παιδιού, μπορεί να υιοθετηθεί από το σχολείο και το σπίτι. Από κοινού συναντήσεις μεταξύ της οικογένειας, των δασκάλων/καθηγητών και των ιατρών μπορεί να βοηθήσουν στην παρακολούθηση της προόδου, να ξεκαθαρίσουν απορίες, να βοηθήσουν στην κατανόηση του παιδιού, να επιλύσουν δυσκολίες πριν αυτές αυξηθούν και να εξασφαλίσουν ότι όλοι εργάζονται με κοινό στόχο.

Οι συμπεριφοριστικές στρατηγικές και τεχνικές που περιγράφηκαν προηγουμένως ήταν οι αρμόζουσες. Είναι προτιμότερο να στοχεύεται η ίδια συμπεριφορά στο σπίτι και στο σχολείο σε όλα τα βήματα, και επίσης να επιλέγονται οι ίδιες ανταμοιβές. Ένα μεθοδικό πρόγραμμα συμπληρωμένο από τους γονείς και τους καθηγητές και το οποίο ανταλλάσσεται συχνά, θα διατηρήσει την επικοινωνία μεταξύ τους και έτσι θα γνωρίζουν πώς αντιδρά το παιδί στο πρόγραμμα. Αυτό θα βοηθήσει ιδιαιτέρως σε περίπτωση που το παιδί παίρνει φαρμακευτική αγωγή κατά τη διάρκεια του σχολείου. ¶λλη εργασία με την οικογένεια μπορεί να βοηθήσει τους γονείς και τους άλλους συγγενείς (για παράδειγμα οι παππούδες) να αντιδράσουν κατά τον ίδιο τρόπο. Η οικογενειακή θεραπεία στοχεύει στην υποκείμενη στάση και επικοινωνία της οικογένειας, ενώ μερικές φορές συμπεριλαμβάνει και τους συγγενείς οι οποίοι μπορεί να σχετίζονται με τις δυσκολίες του παιδιού ή με άλλα οικογενειακά θέματα.

Η πρόληψη θα πρέπει να στοχεύει στην αποφυγή της ανάπτυξης προβλημάτων σε παιδιά με ADHD, όπως το να μένουν πίσω στο σχολείο, το να είναι απογοητευμένα και να εμφανίζουν αντιδράσεις επιθετικής συμπεριφοράς, να αισθάνονται αποτυχημένα, να χάνουν τις ελπίδες τους, να δυσκολεύονται να κάνουν φίλους και να μπλέκουν σε μπελάδες. Επίσης, υπάρχει κίνδυνος, οι γονείς να απογοητεύονται και αποκαρδιώνονται, απορρίπτοντας σταδιακά το παιδί.

Πέρα απ' την εφαρμογή των προαναφερθέντων στρατηγικών χειρισμού, σταθερά και για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να επιτευχθεί η αποφυγή δευτερευόντων προβλημάτων κατά τη διάρκεια της ζωής του παιδιού, με διάφορους τρόπους:

- Να ενθαρρύνονται οι κοινωνικές δραστηριότητες και φιλίες, αρχικα με προφύλαξη και δομημένο τρόπο, και σταδιακά ενθαρρύνοντας περισσότερο αυθορμητισμό και πειραματισμό. Αυτό θα επιτρέψει στο παιδί να βιώσει την επιτυχία πριν προχωρήσει σε πιο πολύπλοκες κοινωνικές επαφές.

- Να προωθούνται και οι δυνάμεις του παιδιού σε ευχάριστες ενασχολήσεις, εξωσχολικά ενδιαφέροντα, και, για τους εφήβους, σε μελλοντική εκπαίδευση και προοπτικές καριέρας. Επίσης, να αποφεύγονται εργασίες και δραστηριότητες που μπορεί να οδηγήσουν σε αίσθημα αποτυχίας και σε απογοήτευση.

- Μαζί με το σχολείο, χρησιμοποιήστε κατάλληλες εκπαιδευτικές στρατηγικές και αντικείμενα εκμάθησης, έτσι ώστε το παιδί να συνεχίσει να μαθαίνει και να προοδεύει. Παρακολουθείτε τακτικά αυτές τις στρατηγικές και μετατρέψτε τις αν δεν αποδίδουν πια.

- Παρέχετε σταθερή και συνεχή γονική ανταπόκριση στο σπίτι. Συνδυάστε τη σταθερότητα με τη στοργή. Βοηθήστε το παιδί να καταλάβει τι αναμένεται από αυτό και να μεγαλώσει σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Όλα τα μέλη της οικογένειας πρέπει να υιοθετήσουν παρόμοιους τρόπους προσέγγισης του παιδιού, συμπεριλαμβανομένων των παππούδων και συγγενών.

Π. Βοστάνης
« Τελευταία τροποποίηση: Μαΐου 30, 2009, 16:50:40 από Rose »
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/

Rose

  • Administrator
  • *****
  • Μηνύματα: 6.610
  • Karma: 7
  • Στο όνομα της Μητέρας Φύσης!
    • Προφίλ
    • E-mail
A Case Study on Hyperactivity (HD)

by Marina Tonti (Nov, 2008)

In this essay, I will discuss a fictional case study of a 7 year old child who was diagnosed with hyperactivity since the age of three and a half, and I will suggest methods of treatment.  It is important to note, that John1 is receiving medication (Ritalin) and it is stated that he does better at school. Hyperactivity disorder is a combination of overactivity and inattention. The symptoms may vary from restlessness, disorganized behavior, inattentiveness, as well as impulsive, and impatient excitability.  The boys usually tend to be more restless and the girls more inattentive or daydreaming. 

The above symptoms are handled as one disorder and it is called ADHD, thus combining the Hyperactivity Disorder (HD) with the Attention Deficit (AD). Furthermore there is a great controversy as to if we should consider Hyperactivity a main condition, or if it is simply a symptom of another disorder. A child with ADHD has difficulty finishing any activity that requires concentration, doesn't seem to listen, is impulsive and restless at home and in class, and is impatient during games or in groups.

According to the research criteria edition of (ICD-10), children under the age of 7 are diagnosed with hyperkinetic disorder, if for at least six months, they show ten or more signs from a list of inattentive, overactive, and impulsive symptoms. It is sometimes difficult to diagnose, that a child is suffering from ADHD, because there is not really any evidence of neurological differences, or the criteria of diagnosing the disorder are too broad (Hill et al,1999).

The fourth edition of the American Psychiatrist Association’s Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders characterizes ADD symptoms as attention problems, low self esteem, difficulty in sticking with a task, and problems in group situations when attention is required. It is also suggested that there is a connection between depression and ADHD (Seitler, 2006). Further research presents that the capacity for children to self regulate, is depended on complex feedback mechanisms of the infant –carer relationship (Shackleford, 2003). 

It is interesting that when an individual with ADHD is presented with an attentional task, such as reading or mathematics, his/her electroencephalograph (EGG) usually shifts down to slow frequency (theta), in comparison with an individual without ADHD that his/her EGG shifts to beta frequency.  Research over the last 30 years has proven that ADHD children have a surplus of slow wave activity, and a deficiency in alpha and beta wave activity. The slow frequency activity is related to unfocused thought, mental wandering and nonvigilance. 

Some of the causes of ADHD are suggested to be chemical imbalance in the brain, exposure to toxins during pregnancy or during childhood, genetic abnormalities, complications during pregnancy, such as oxygen deprivation, low birth weight, low Omega-3, smoking and/or alcohol use during pregnancy, metabolic circulatory and electrophysiological abnormalities.  In addition ADHD has been associated with dysfunction in dopaminergic and possibly noradrenergic cortico-subcortical networks related to executive functioning and regulation of behavior.  Children with ADHD appear to have a dysfunction in the central nervous system by a maturational-lag, or cortical underarousal. Noting all the above neurophysiological factors, ADHD is considered a psychiatric disorder diagnosed on the basis of behavioral evidence. The primary treatment for ADHD is medication Ritalin (methylphenidate) (Fox, 2005).

Besides Ritalin, other medications are also subjected for treating HD, such as amphetamine mixed salts and atomoxetine (Bilkey, 2008). Other studies of comparing the clinical efficacy of Ritalin or Equasym XL with placebo in children with Attention Deficit/Hyperactivity Disorder proved to be superior to placebo in reducing the ADHD symptoms. (Findling et al, 2006).

But there has been a controversy about the definition and classification of the disorder as «hyperactivity» for some years (Prior et al, 1986). Actually some researchers denied that Hyperactivity is a disorder, or even that medication is successful for its treatment.  Breggin (1991) was among the first ones to attack and reject the trend to medicate.  He condemns the damage done to those children and adolescents, whose only crime may be excessive enthusiasm, energy and exuberance. He excoriates researchers who dehumanize children, and calls Ritalin a cruel and unusual punishment.  Other studies suggest that ADHD is nothing more than a childish moral panic (Leger, 2003).

Walker (1998), a neurologist and a psychiatrist, says that hyperactivity is a hoax perpetrated by doctors who have no idea what is really wrong with those children. Furthermore there are no standard research diagnostic methods for preschoolers such as psychometric data or diagnostic instruments. The FDA (Food and Drug Administration) of USA, has reported its concerns about Ritalin: there is no adequate research on Ritalin, normal kids are being drugged, it does not address the etiology of ADHD, and long term use of amphetamines can produce addiction (Bratter, 2007).

Therapists should not be «pill-pushers» and individuals with various issues should not long for their «next fix».  Instead both the therapist and the patient should cooperate so as to the latter gain effective control over her/his life.  Otherwise, the physicians will not be helping people to overcome a problem but instead they would provide them in many ways, with new and more dangerous problems (Jones et al, 2005).

It is frightening that health professionals with years of experience are pressured to use drugs because the prevalent belief has changed from providing psychotherapy treatment for problems related to psychosocial difficulties to the idea that problems are of chemical imbalance or faulty inner biochemistry.  Besides no physical, mental or genetic test exists for diagnosing ADHD. Moreover, the use of psychostimulants have many side effects as tics, insomnia, headaches, edginess, increased pulse and blood pressure, delayed growth, as well as other debilitating neurologic sequels. Also cases of acute and chronic amphetamine psychosis, mania and depression are reported. Preliminary analysis of millions of medical records suggested risk of strokes and arrhythmias, as the chemical structures of the stimulants are similar to drugs like ephedrine (Seitler, 2006).

Some other studies though argue that untreated youths with central nervous system stimulants such as Ritalin, were three times more likely than their medicated peers to abuse substances during adolescence (Perina, 2002). 

Up to date, there is no medication found that creates long-term improvement with ADHD, and once the medication is ceased, these children will return to their original level of deficit.


Several studies have shown long term sustained benefits and significant improvement on behavioral and neuropsychological measures of EEG neurofeedback or biofeedback. Neurofeedback works to help the patient modify the brainwave activity in order to improve attention, reduce impulsivity, control hyperactive behaviors and produce long –term change. Operant conditioning techniques are utilized to reinforce specific types of elelectrophysiological activity for treating ADHD.  Patients are provided with a visual and auditory «feedback» for certain neuronal responses which showed improved attention and reduced hyperactive behavior. After comparative studies between the neurofeedback method of treatment and medication Ritalin, it was found that neurofeedback is an effective tool for treating ADHD.  In order to have a sustained long term change, neurofeedback may require up to 60 sessions or 6 months of treatment (Fox, 2005).

Choice Theory (CT) and Reality Theory (RT) have also been proven a lot more effective than Ritalin to the treatment of ADHD. Choice Theory proposes that we are responsible for our choices and the ways we deal with what happens to us.  Reality Theory proposes that we can determine what we want, what we are doing, and whether or not it will be working.  CT and RT have an internally controlled motivation and value system that requires for the individual to take responsibility for their own actions to form goals, execute plans and value of their action and thinking (Jones et al, 2005).

Other studies point out, that Ritalin is often prescribed to soothe the parent’s anxieties, conflicts and exasperation, with their difficult children, irrespectively of the accuracy of the diagnosis, the long-term side effects of the drug, the needs of the children and the possibility of benefiting a lot more through psychological therapies (Pozzi, 2000).

Research done on the etiology of the disruptive behaviors has showed that studies using neuroimaging, identified certain structural cerebral anomalies in some of these children (Wallace, 2005).

It is also reported that parents of children with ADHD display higher levels of authoritarian parenting styles, and less parenting satisfaction than did normal controls. At the same time, social systems that are more tolerant to inattention, overactivity and impulsivity, and which offer structured and supportive opportunities, help adolescents vulnerable to ADHD to develop self regulating skills (Lange, 2005). 

Although there is a controversy as to the etiology of ADHD,  and what would be the best treatment, the bottom line remains, that it is of great concern that the needs of these children are not looked upon, and there is no government scheme to support them (Wallace, 2005).

The following suggestions are based on my personal understanding on the how a child with HD should be treated, and my point of view is supported by the previous literature review. In order to assist a family in coping with a child that has a special need, we need first of all to comprehend, what this special need is, how it could be healed, if there exists a way to be healed. Once we have done an investigation on the subject in a holistic matter, taking into the consideration, most of the updated research done on the subject, we need to educate the family, and communicate with the child’s school, how to properly handle the situation, in order to minimize the child’s sufferings, and to assist child’s intercommunication and daily activities.

Most of the sufferings we experience, which may be either personal sufferings, sufferings caused by other family members or relatives, or even sufferings caused from the interaction with our social environment, exist mainly because we are lacking the proper and holistic education and comprehension on those subjects, responsible for causing our suffering.  If we, as society, contemplated over our problems in a satisfactory level, investigating, analyzing, experimenting, and exploring holistic and humanistic approaches of healing, lots of today’s sufferings would not exist anymore.

When the disorder is noticed on a child, in comparison to an adult, it is harder to confront with the matter, as the child cannot do psychotherapy, and analyze mentally his thoughts and feelings, in order to obtain control over the situation, or bring an order to his/her life.

In this case study a 7-year old boy, is diagnosed with hyperactivity since the age of three and a half, and he is taking prescribed medication (Ritalin) in order to cope with his family, school or social environment.  We are informed that his parents are divorced, and his mother, with whom he lives with, seems to be frustrated, and confused how to handle properly her child’s hyperactivity issue. Actually, in a family system, in order to heal a disorder experienced either in a child’s behavior, or even in the relationship of the child with the rest of the family, it is important to start our research, by exploring the psychological state that the mother in the family is experiencing.   

In most situations, when a family is out of order, is due to the Mother of the family being sick.  Unfortunately if the mother is not capable to keep the members of the family together, sharing healthy feelings with one another, the whole family tends to fall apart. Mothers of children with disorders, might feel frustrated, and might even experience manic/depressive episodes or long lasting depression symptoms, which makes it hard for the whole family to function, when the head of the family (the mother) is experiencing a psychological disorder.

Thus, in order to assist a child with a special need, we need first of all to assist his family environment and especially his/her mom. We need to have a session with mom, and investigate how much she is willing to explore her feelings, and understand that her child will be helped very much, when she will help herself, to take control over her life, and feel happier with her life, choosing the gift of life instead of suffering.  A child is always very much emotionally attached to what his/her mother is feeling, and if the mother is feeling happy, the child learns to get satisfaction from his/her life too. 

The child especially in the early years, copies his/her parents’s behavior, and it is important for the parents to feel happy in order to give their child, a good example to look forward to.  If the mother is willing to explore her feelings and even make a commitment to heal her hurt feelings, due to probable past traumatic situations or inner complexes, certainly the child will be greatly helped. But if the mother is not willing to look deep down inside her, and make those changes, then we need to try to find another person, in the family system, that will be willing to assist the child, by acting as a «guide» or a «parent substitute» to the child’s maturing and growing.  In this case study, little John, seems to be attached to his grandfather, and looks upon him as a father figure, in the place of his missing father.  His grandfather is like a father to little John, and they seem to have a healthy relationship between them. 

So, one suggestion that could be made is for John to spend more time with his grandfather, as this relationship would assist John to heal his frustration and the anxiety that he is feeling, that may be contributing to his hyperactivity. His grandfather also did not agree, with prescribing medication to little John, and that is a relief, as the above studies has shown that we should avoid drugging people and especially little children, as the prescription of medication is not for treating the child, but for relieving the parents, from extra duties, concerns, or responsibilities.

I actually consider it an immoral act, to drug a little child, taking into consideration, all the above side effects proven through research. So we could explore solutions with the aid of the grandfather, in order to ease down little John’s frustration and slowly cut down the medication, to total extinction. Another person that we should talked to, is little John’s father, who seems to have distanced himself from the family. 

It would be nice to try to discuss with him the situation of little John, as to analyze his feelings about the situation, and his part in the responsibility of helping his child ease out his disorder. If his father is willing to cooperate, that will be a great help for John, as he will get the chance to be seeing his father, and thus balance out his feelings of missing him, in the family. 

A schedule could be arranged, with the father taking out John, so John can be creative with various activities that will give him pleasure to explore with his father, and release much of his frustration or energy surplus. John’s father and grandfather could be a very useful aid, in order to help John, balance out the need of a father figure, in a single parent family, and also help greatly in the task, of taking some of the burden out of the mother that is taking care of John alone.

Next we should visit John’s school environment and talk to the teacher about how hard really is handling John’s behavior in class, and if some days it is better than others.  Also suggest on giving out to John more activities to do, than other children, so he can spend much of his energy in being creative. It could be simply that the child has just a different rhythm of activities than other children in his age, and a special schedule might be needed to be made for him, in order to spend out as much of the energy surplus he has.

A good investigation should be made in the particular society, if there are any other special schools or extra curriculum activities that John could attend, in order to try to work out his hyperactivity (his energy surplus) and learn to cope with it in a constructive manner becoming educated trough creative games or art therapy. Last but not least, we should talk with John, asking him, how he feels, if there is anything that troubles him, or bother’s him, if there is anything that he would like it to be different.  After talking with John, and understanding more of his needs, we could arrange a meeting again with his family and his school environment, in order to make the appropriate adjustments if necessary, so that John’s environment, become even more comfortable and a lot friendlier.

After working out one by one all these adjustments, we should be able to diminish or simply «creatively redirect» John’s hyperactivity, so as there would be no need finally for taking the medication, which would be slowly cut down. Thus in the end, John as well as his family and school environment, would be educated properly in understanding as well as handling John’s hyperactivity disorder, and John would have learned that he was born actually with a great gift, that gave him the ability to be a lot more energetic or even more creative than the average children. A gift that had to learn how to cope with, how to manage it properly so that it will not be an obstacle anymore in his life, but instead it could turn out to be a very useful tool, that could give him, and his family, a lot of pleasure in life.

References

Bacchini D., Affuso G., & Trotta T. (2008). Temperament, ADHD and peer relations
     among schoolchildren: the mediating role of school bullying. Aggressive Behavior, 34, 5

Bilkey, T. (2008). Assessing and diagnosing ADHD in adults: Practical tools and tips.
     Canadian Journal of Psychiatry, Supplement, p5-10

Bools, C. N. (2002). Family therapy for ADHD (Book). Journal of Child Psychology &
     Psychiatry & Allied Disciplines, 43, 4

Bratter, T. E. (2007). The Myth of ADHD and the Scandal of Ritalin: Helping John Dewey
     Students Succeed in Medicine-Free College Preparatory and Therapeutic High School.
     International Journal of Reality Therapy, 27, 1

Breggin, P. R. (1991) Toxic Psychiatry: Why Therapy, Empathy, and Love Must Replace
     the Drugs, Electrosock and Biochemical Theories of the «New Psychiatry». New York:
     St. Martin’s.

Catchpole, S. (2008).  The other side of ADHD: attention deficit hyperactivity disorder
     exposed and explained. Healthcare Counselling & Psychotherapy Journal, 8, 3

Dale, N. (1996). Working with families of children with special needs. London: Routledge.

Davis, H. (1996). Counselling parents of children with chronic illness of disability.
     Leicester: British Psychological Society.

Davis, H., & Fallowfield, L. (1991). Counselling and communication in health care.
     Chichester: Wiley Eiser 

Eiser, C. (1990). Chronic childhood disease. Cambridge: Cambridge University Press.

Findling, R. L., Quinn, D., Hatch, S. J. Cameron, S. J., DeCory, H. H., & McDowell, M.
     (2006). Comparison of the clinical efficacy of twice-daily Ritalin® and once-daily
     Equasym™ XL with placebo in children with Attention Deficit/Hyperactivity Disorder.
     European Child & Adolescent Psychiatry, 15, 8

Fox, D. J., Tharp, D. F., & Fox, L. C. (2005). Neurofeedback: An Alternative and
     Efficacious Treatment for Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Applied
     Psychophysiology & Biofeedback, 30, 4

Hill, P., & Cameron Μ. (1999). Recognising Hyperactivity: A Guide for the Cautious
     Clinician. Child & Adolescent Mental Health, 4(2), 50-60.

Hoghughi, M. (1988). Treating problem children: Issues, methods, and practice. London:
     Sage. 

Jones, K., Daley D., Hutchings J., Bywater T., & Eames C. (2008). Efficacy of the
     Incredible Years Programme as an early intervention for children with conduct problems
     and ADHD: long-term follow-up. Child: Care, Health & Development, 34, 3

Jones, L. C., & Parish, T. S. (2005). Ritalin Vs. Choice Theory and Reality Therapy.
     International Journal of Reality Therapy, 25, 1

Lange, G., Sheerin, D., Carr, A., Dooley, B., Barton, V., Marshall, D., Mulligan, A.,
     Lawlor, M., Belton, M., & Doyle, M. (2005). Family factors associated with attention
     deficit hyperactivity disorder and emotional disorders in children. Journal of Family
     Therapy, 27, 1

Mayes, R., Bagwell, C., & Erkulwater, J. (2008). ADHD and the Rise in Stimulant Use
     Among Children. Harvard Review of Psychiatry, 16, 3

McLeod J. (2007). Counselling Skill.  England: Open University Press

Merkel, R. L., Cox, D. J., Kovatchev, B.,Morris, Jr. J., Seward, R., Hill, R., & Reeve, R.
     (2000). The EEG Consistency Index as a Measure of ADHD and Responsiveness to
     Medication. Applied Psychophysiology & Biofeedback, 25, 3

Miller, T. & Leger, M. C. (2003). A Very Childish Moral Panic: Ritalin. Journal of
     Medical Humanities, 24, 1/2

Monastra, V. J., Monastra, D. M., & George, S. (2002). The Effects of Stimulant Therapy,
     EEG Biofeedback, and Parenting Style on the Primary Symptoms of Attention-
     Deficit/Hyperactivity Disorder. Applied Psychophysiology & Biofeedback, 27, 4

Palmer S. (1997). Handbook of Counselling.  Great Britain: British Association for
     counselling

Palmer S. (2000). Introduction to Counselling and Psychotherapy, The Essential Guide. 
    London, Thousand Oaks, New Delphi:  Sage Publications   

Perina, K. (2002). Do stimulants protect kids with ADHD from later substance abuse?
     Psychology Today, 35, 5

Pozzi, M. E. (2000). Ritalin for whom? Understanding the need for Ritalin in
     psychodynamic counselling with families of under-5s. Journal of Child Psychotherapy,
     26, 1

Prior M., & Sanson A. (1986). ATTENTION DEFICIT DISORDER WITH
     HYPERACTIVITY: A CRITIQUE. Journal of Child Psychology & Psychiatry & Allied
     Disciplines, 27, 3

Seitler, B. N. (2006). On the Implications and Consequences of a Neurobiochemical
     Etiology of Attention Deficit Hyperactive Disorder (ADHD). Ethical Human
     Psychology & Psychiatry, 8, 3

Seligman, Ν., & Darling R.B. (1997). Ordinary families, special children: A systems
     approach to childhood disabilities (2nd ed.). London: Guilford Press.

Shackleford, J. (2003). Rethinking ADHD -- An Illness of Our Time. Australian & New
     Zealand Journal of Family Therapy, 24, 4

Stroh J., Frankenberger W., Cornell-Swanson L., Wood C., & Pahl S. (2008). The Use of
     Stimulant Medication and Behavioral Interventions for the Treatment of Attention
     Deficit Hyperactivity Disorder: A Survey of Parents’ Knowledge, Attitudes, and
     Experiences. Journal of Child & Family Studies, 17, 3

Thorell, L. B., & Rydell, A. M. (2008). Behaviour problems and social competence deficits
     associated with symptoms of attention-deficit/hyperactivity disorder: effects of age and
     gender. Child: Care, Health & Development, 34, 5

Trower, P., Casey, A., & Dryden, W. (1988). Cognitive-behavioural counselling in action.
     London: Sage.

Verduin, L. T., Abikoff, H., & Kurtz, S. M. S. (2008).  Evidence-Based Treatment of
     Attention Deficit/Hyperactivity Disorder in a Preschool-Age Child: A Case Study.
     Journal of Clinical Child & Adolescent Psychology, 37, 2

Walker III, S. (1998) The Hyperactivity Hoax: How to Stop Drugging your Child and Find
     Real Medical Help. New York: St. Martin’s Press.

Wallace, N. (2005). The Perceptions of Mothers of Sons with ADHD. Australian & New
     Zealand Journal of Family Therapy, 26, 4

White, H. L., & Rouge, B. (2003). RITALIN UPDATE FOR COUNSELORS,
     TEACHERS, AND PARENTS. Education, 124, 2
____________________________________________________________________________

1 John is not a real name but it is used as an alias for the purposes of discussing this fictional case study.
« Τελευταία τροποποίηση: Μαΐου 30, 2009, 23:41:36 από Rose »
Ο Ροδόκηπος πρωτοπορεί Παγκόσμια έχοντας και πρόληψη και φυσική αντιμετώπιση του Κορονοιού. Ενημερώστε άπαντες να γκουγκλάρουν ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ. https://www.rodokipos.com/ioseis-loimoxeis/koronoios/