Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Ροδοσταυρικές Διδασκαλίες και Τεχνικές
Επίδραση του διαλογισμού στο σώμα
Rose:
--- Παράθεση από: Avaris στις Φεβρουαρίου 17, 2007, 13:51:16 ---Επειδή όμως ο "Ανατολικός υπερβατικός Διαλογισμός" (του κενού) γενικά έχει ακούσει ουκ ολίγα περί κινδύνων, ας δώσουμε και την άλλη όψη:
"Το Ζεν διδάσκει ότι 5’’ κενού είναι άγγιγμα με το Θείο, τα 10’’ ασπασμός και τα 20’’ εναγκαλισμός… "
Σχόλια?
--- Τέλος παράθεσης ---
Θα ήθελα να προσθέσω στο σχόλιο του Avaris, πως το να πετύχουμε το "κενό" σε μεγάλη διάρκεια είναι πολύ δύσκολο, γιατί στην φύση μόλις αδειάζει ένας χώρος γεμίζει αυτόματα. Το "κενό" επιτυχαίνεται για ελάχιστο χρονικό διάστημα, και ο τρόπος επίτευξης που προτείνετε αρχικά σαν εξάσκηση είναι η συγκέντρωση πάνω σε ένα αντικείμενο, έτσι ώστε να υπνωτιστεί ο νους, να δημιουργηθεί το κενό στην σκέψη, και αυτόματα να συλλάβουμε μία έννοια ή πληροφορία ανάλογη με την ψυχολογική κατάσταση που βρισκόμαστε.
Τότε ουσιαστικά ανοίγεται μία πύλη με το ασυνείδητό μας, και αντιλαμβανόμαστε έννοιες και πληροφορίες που ήταν βαθιά θαμμένες μέσα μας, ή αφουγκραζόμαστε πιο βαθιά τις υπάρξεις γύρω μας.
Με τις καλύτερες ευχές για Βαθιά Γαλήνη
Avaris:
Το να επιτευχθεί λοιπόν "κενό σκέψεων" σημαίνει "Άνοιγμα Πύλης προς το Ασυνείδητο"?
Άκρως ενδιαφέρον.
Αναρωτιέμαι....όταν κάποιος (πεισματικά και βίαια) επιτύχει κενό νου (έστω 10 δευτερολέπτων), σημαίνει ότι οπωσδήποτε "άνοιξε και την Πύλη"?
Ή μήπως η "Πύλη" δεν ανοίγει απο τις πρώτες φορές?
Μήπως, ας πούμε, θέλει "επιμονή" ξανά και ξανά μέχρι να "εμπεδωθεί" αυτό το "κενό" και να επιγχάνεται "αβίαστα" πλέον?
Μήπως μόνον τότε ανοίγει η Πύλη?
Και επίσης, όταν φτάσει σε αυτό το σημείο ο Ζηλωτής, σημαίνει πως αυτοδίκαια είναι και "ώριμος" εσωτερικά να "διαχειριστεί θετικά " την "Ανοιγμένη Πύλη"?
Ή μήπως, μπορεί κάποιος να βρεθεί με αυτό τον τρόπο (κενό νου) ναι μεν μπροστά σε "Ανοιγμένη Πύλη" - πλην όμως "ανώριμος εσωτερικά" γι' αυτά που θα αντιμετωπίσει πίσω απο την Πύλη)?
Ορφέας:
Θεωρώ ότι είναι χρήσιμη μια ανασκόπηση στην πορεία εξέλιξης του ΖΕΝ διαλογισμού...
Κατ' αρχήν, επικρατεί μία σύγχηση και παρερμηνεία ως προς την έννοια "διαλογισμός".
Ο διαλογισμός είναι μια ενεργητική λειτουργία της σκέψης ελεγχόμενη από την συνείδηση -και μόνον από αυτήν- και οποιαδήποτε άλλη κατάσταση, στάση ή λειτουργία, όπου απουσιάζει η συνείδηση, δεν δύναται να λεχθεί διαλογισμός.
Η παράδοση αναφέρει μια σχολή διαλογισμού στην Ινδία, την dhyana yoga, ως βασική πρακτική του πρώιμου Βουδισμού.
Η μετάδοσή της στην Κίνα, έδωσε έναν κλάδο της πρακτικής αυτής, το Ch'an.
Από την εξέλιξη του Ch'an, ξεπήδησαν αρκετές σχολές διαλογισμού που ευαγγελίζονταν την φώτιση, παρέμειναν όμως δύο κύρια ρεύματα, δύο κύριες σχολές διαλογισμού.
α)Η σχολή του Ts'ao-tung.
β)Η σχολή του Lin-chi.
Η πρώτη, που χαρακτηρίστηκε και ως βόρεια σχολή, ακολουθεί την πρακτική των διδασκαλιών του δασκάλου προς τον μαθητή, εστιάζοντας κύρια στο επιχείρημα και στην αιτία μέσα από τυπικές διδασκαλίες και πρακτικές. Βοηθώντας τον μαθητή να στοχάζεται συγκεκριμένα θέματα και με την καλλιέργεια της δυνατότητας συγκέντρωσης της σκέψης σε επιλεγμένα θέματα, ασκούσε την διανοητική ικανότητα του μαθητή.
Για την σχολή αυτή, πρώτα επιτυγχάνεται η φώτιση και μετά με νέο κύκλο μαθημάτων και πρακτικών επέρχεται η πνευματική καλλιέργεια.
Η δεύτερη, που ονομάστηκε και νότια σχολή, τονίζει ότι φώτιση και πνευματική καλλιέργεια επιτυγχάνονται ταυτόχρονα.
Απορρίπτοντας τις τυπικές - τελετουργικές πρακτικές της βόρειας σχολής, προήγαγε την εστίαση στις καθημερινές δραστηριότητες, στις απλές και "πεζές" δράσεις της καθημερινότητας του απλού ανθρώπου, όπως η διατροφή, η ένδυση, οι κοινές ασχολίες του κλπ...(Μας θυμίζει Γκουρτζίεφ;)
Μέσα από την καθημερινότητα, διεύρυνε την προσοχή, βοηθούσε τον στοχασμό, επιτύγχανε τον διαλογισμό επί των πρακτικών θεμάτων και επέφερε την πολυπόθητη κατανόηση.
Αυτοί που θεωρούν την καθημερινή ζωή ως εμπόδιο στο Ντάρμα, δεν βλέπουν το Ντάρμα στις καθημερινές τους δράσεις.
Δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει, ότι δεν υπάρχει δράση έξω από το Ντάρμα.
Παράλληλα, ήταν και η η πρώτη σχολή που εισήγαγε τα kung-an (κοάν).
Τα κοάν, ως φαινομενικά παράλογοι γρίφοι, βοηθούν κυριολεκτικά στο να ελευθερώσουν τον Νου από παγιωμένους τρόπους σκέψης.
Οι δύο κυρίαρχες αυτές σχολές της Κίνας, διαδόθηκαν στην Ιαπωνία και γέννησαν δύο νέους κλάδους διαλογισμού.
Η σχολή του Ζεν Lin-chi, έγινε στην Ιαπωνία, Ζεν Rinzai.
Ενώ από την σχολή Ts'ao-tung, προέκυψε η Ιαπωνική σχολή Soto.
O Dogen της σχολής Soto, διαφοροποιούμενος πλήρως από την τεχνική των κοάν, διαμόρφωσε ένα πρόγραμμα, τονίζοντας ότι η Βουδική φώτιση δεν επέρχεται άμεσα με την χρήση μιας τεχνικής, αλλά είναι αποτέλεσμα σταδιακού και κλιμακούμενου διαλογισμού κατόπιν μακροχρόνιας ενάσκησης.
Έτσι εισάγονται διάφορες τεχνικές οι οποίες εφαρμόζονται επιλεκτικά σε κάθε επίπεδο ανάπτυξης, αρχίζοντας από την κλασσική μέθοδο διαλογισμού της εστίασης της προσοχής και ανεβαίνοντας στην μαθητεία, σταδιακά αποσπάται ο νούς από τα εξωτερικά ερεθίσματα για ναφτάσει τελικά σε μια κατάσταση όπου απερίσπαστος από το περιβάλλον θα μπορεί να απασχολείται αποκλειστικά με την ιδέα επί της οποίας διαλογίζεται.
Μέχρις εδώ ακολουθεί κατά κανόνα την κλασσική μέθοδο άσκησης του Νου, και η συνεχής άσκηση και εκπαίδευση, αναμενόμενο είναι να φέρνει εντυπωσιακά αποτελέσματα στην ανάπτυξη της σκέψης, αναγορεύοντάς την κλιμακωτά σε διάνοια...
Ο νεωτερισμός που εισήγαγε η σχολή Soto, ήταν η αντίθεσή τους με τα τυπικά κοάν, ισχυριζόμενοι ότι, αφού σταδιακά ο Νους αφαιρεί ερεθίσματα που τον απασχολούν και καταφέρνει να εστιάζεται αποκλειστικά σε αυτό που επέλεξε να διαλογισθεί, μένοντας απαθής σε όλα τα άλλα εξωτερικά ερεθίσματα, η συνέχεια είναι να αποσπασθεί ο Νους από κάθε τι και να μήν σκέφτεται τίποτε.
Πάνω σε αυτήν την τελική πρακτική ειπώθηκε το ρητό της σχολής, «αποκοίμισε το σώμα και το νου», κατάσταση που στον δυτικό διαλογισμό αντιστοιχεί με τον Καμπαλλιστικό διαλογισμό στην σφαίρα του Ποσειδώνα (Ντάατ).
Εκεί η συνείδηση αποστασιοποιείται ακόμα και από τον ίδιο τον εαυτό και κυριολεκτικά μόνο "Βιώνει" πέρα ακόμα και από τα ίδια τα προϊόντα της συνείδησης.
Κάποιοι αυτόκλητοι διαφωτιστές, εισήγαγαν από την ανατολή αυτές τις διαλογιστικές ασκήσεις και ως πονηροί και οκνηροί δυτικοί, θεώρησαν ότι οι μακροχρόνιες ασκήσεις είναι μόνο για τους ανόητους της ανατολής, ενώ οι δυτικοί ξύπνιοι πάνε απευθείας στο τελευταίο στάδιο των ασκήσεων και πετυχαίνουν χωρίς κόπο την φώτιση...
Παράλληλα, βρήκαν και εύκολους ακόλουθους στη δύση και για τον λόγο ότι η χριστιανογεννής παιδεία μας αποφεύγει τις κοπιαστικές ασκήσεις της νοητικής ανάπτυξης, καθότι δεν έχει και την καλύτερη άποψη για την γνώση (η γνώση ήταν το προπατορικό αμάρτημα), έτσι καλλιεργήθηκε η τραγικά εσφαλμένη αντίληψη ότι με μια απλή άσκηση μπορούσε νάρθει η φώτιση.
Θάταν μια απλή εξαπάτηση των ευκολόπιστων η υποτιθέμενη αυτή τεχνική διαλογισμού αν δεν ήταν παράλληλα και εξαιρετικά επικίνδυνη.
Επικίνδυνη για τον λόγο ότι, η κένωση του νου από τον νεόφυτο, δημιουργεί μια κατάσταση αρκετά βαθιάς χαλάρωσης, άρα αδυνατίζει η συνείδηση και επειδή η φύση μισεί το κενό, εισρέουν ορμητικά από το ασυνείδητο μία πληθώρα απωθημένων παραστάσεων που χωρίς τον έλεγχο της συνείδησης φτάνουν να κατακλύζουν το νου.
Η προετοιμασία που έχει υποστεί ο νους, είτε σαν διαμόρφωση από τα υπάρχοντα δόγματα -κύρια του χριστιανισμού και της χριστιανικής παιδείας- είτε σαν επιπρόσθετες επιπόλαιες αντιλήψεις περί κοσμικών διδασκάλων και λοιπών άϋλων οντοτήτων, τον καθιστά παθητικό δέκτη των ασυνείδητων αναδύσεων και άβουλο να τα διαχειριστεί.
Οι αναδυόμενες εντυπώσεις διαμορφώνονται σύμφωνα με την παιδεία του και τους δογματισμούς που έλαχε να αποδεχθεί, οπότε γίνεται μάρτυρας εντυπώσεων που στην ουσία επιβεβαιώνουν την ίδια του την προκατάληψη.
Και εδώ ακριβώς έγκειται και ο μεγάλος κίνδυνος. Γιατί οι αυθαίρετοι δογματισμοί του αυτοεπιβεβαιώνονται, η λογική υποχωρεί τραγικά προς όφελος της φαντασίωσης και στην πράξη, αδυνατούμε να υποδείξουμε τις πλάνες αυτών των καταστάσεων, καθότι το υποκείμενο έχει πλέον έμπρακτες προσωπικές αποδείξεις -οράματα των δογματισμών του.
Την παραπάνω τεχνική ασκούν κατά κανόνα οι ασκητές των δογμάτων και στην πράξη το μόνο που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν την ήδη υπάρχουσα δογματική τους προκατάληψη.
Το τραγικό πάρεργον βέβαια είναι η εξασθένηση έως εκμηδένηση της κριτικής λειτουργίας, της ίδια της σοφίας του θεού, της λογικής.
Τέτοιες μυστικιστικές ασκήσεις, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι κατακριτέεες και απορριπτέες.
Κατακριτέο είναι το άκαιρο του χρόνου που χρησιμοποιούνται.
Σε μια πρακτική που θα ξεκινούσε -ως όφειλε- από τις απλές πρακτικές διαλογισμού που οξύνουν τον Νου και προάγουν την διάκριση, θα προχωρούσε σε ασκήσεις εξέλιξης της διάνοιας μέσα από μεθόδους διεύρυνσης της συνείδησης και αλλαγής του τρόπου αντίληψης και θα έφτανε μέχρι την πλήρη κενότητα για τους επιμελείς και ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ ζηλωτές, καμμία αρνητική κριτική δεν θα μπορούσε να ασκηθεί.
Δριμεία κριτική υφίσταται η αφελής διαστρέβλωση των υπαρχόντων μεθόδων και η αλλοίωση που υφίστανται οι κατά τάλλα σεβαστές μέθοδοι, οι οποίες απευθύνονται σε αδαείς αλλά καλοπροαίρετους ζηλωτές, παγιδεύοντάς τους στον εύκολο και χωρίς κόπο τρόπο, με τραγικές όμως εκ των υστέρων συνέπειες και νοσηρά μη αναστρέψιμα πλέον αποτελέσματα...
Οι μαγικοί και εύκολοι τρόποι απόκτησης, αποδεικνύονται -όταν δυστυχώς είναι πλέον αργά- τραγικά εφιαλτικοί και ψυχοφθόροι.
Ο ανέτοιμος ζηλωτής θα βρεθεί να αντιμάχεται τα τέρατα του ασυνείδητου -τα διαστρεβλωμένα του ένστικτα και τα πάθη του - σε έναν μάταιο αγώνα που είναι καταδικασμένος να ηττηθεί, παρότι στην αρχή του παρουσιάζονται με τις πιο γλυκείς και εξαίσιες αγγελικές μορφές.
Για τον επιμελή και ήδη ετοιμασμένο μαθητή, τα τέρατα του ασυνείδητου είναι πλέον μικρά και άκακα ζωάκια, οι τερατώδεις καρχαρίες της αβύσσου είναι πια πολυποίκιλα χρυσόψαρα, οι ανθρωποφάγες τίγρεις είναι πλέον απλά χαδιάρικά γατάκια.
Παύει η αντιπαράθεση με την τρομακτική σκιά και γίνεται χαρούμενη διάθεση ανεύρεσης του αδελφού και χαρμόσυνο άγελμα για εκστασιακή επανασύνθεση...
Το μόνο που απαιτείται, επιμονή, υπομονή και σταθερότητα στην κοπιαστική διαδικασία της πολύχρονης επιμελούς εξάσκησης.
Τότε τα αποτελέσματα είναι υγιή και επέρχεται επιτέλους η ποθητή επανασύνθεση, η τελική ολοκλήρωση της ολότητας που θα φέρει την αληθινή και βαθιά γαλήνη...
Έρρωσθε και ευδαιμονείτε...
Rose:
Αγαπητέ Fr. Ορφέα,
κανένας δεν αρνήθηκε ότι το να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, ή τα μεγάλα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, δεν κρύβει πάντα μία επικινδυνότητα...
Γι' αυτό πολλοί σοφοί, φιλόσοφοι, εσωτεριστές του παρελθόντος, έχουν προειδοποιήσει ότι η μυητική ατραπός είναι για πολύ λίγους και τολμηρούς...
Αυτός είναι επίσης ο λόγος που πολλοί αποφεύγουν να ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας, να κάνουν ουσιαστική ψυχανάλυση του εαυτού τους, να αναγνωρίσουν τα εσωτερικά τέρατα (φοβίες, αδυναμίες) αλλά και να ανακαλύψουν τα κρυμμένα χαρίσματα και τις δυνάμεις τους, καθώς και να αναπτύξουν νέες...
Κάποιος μπαίνει σε ένα εσωτερικό μονοπάτι συνήθως γιατί δεν αντέχει άλλο την ζωή του όπως έχει εξελιχθεί και επιζητά μία νέα κατεύθυνση. Επιζητά να αναγνωρίσει την ουσία της ζωής και κυρίως την ουσία της δικής του ζωής και να την πραγματώσει...
Ο εσωτερισμός έχει δείξει δύο δρόμους προσέγγισης του «γνώθι σ’αυτόν», που για μένα είναι συμπληρωματικοί και χρειάζεται να παντρευτούν έτσι ώστε να γεννήσουν τον Θεό μέσα μας. (βλέπε, Χυμικός γάμος του Κρίστιαν Ροζενκρόιτς)
Είναι ο δρόμος της καρδιάς και ο δρόμος του νου, ο μυστικισμός και ο αποκρυφισμός, η τελετουργική θεουργία και η φιλοσοφία...
Για μένα οι τεχνικές διαλογισμού του Amorc, μου πρόσφεραν την δυνατότητα να γνωρίσω τα άρρητα... να βυθιστώ τόσο στο ατομικό ασυνείδητο, όσο και στο συλλογικό, και με την δύναμη της νόηση να κατανοήσω στο δυνατό του ανθρώπινου νου, τι είναι πραγματικότητα και τι είναι φαντασία...
Μετά από 3 χρόνια στην ατραπό είχα βρει το σκοπό της ζωής μου και είχα αναγνωρίσει τα υποσύνολα του υποσυνειδήτου μου, μετά από 5 χρόνια είχα αναλάβει την αποστολή της ζωής μου... Για μένα αυτό είναι επιτυχία...
Δεν μπορώ να πω, πως δεν έχω πέσει πολλές φορές θύμα των φαντασιώσεών μου, και δεν έχω υποφέρει σε εσωτερικές συγκρούσεις, καταθλίψεις κτλ... αλλά τώρα που τα βλέπω πλέον από μακριά, αποτελούν μέρος αυτού που ονομάζουμε Πνευματική μεταστοιχείωση... Πνευματική Αλχημεία...
Φυσικά ο καθένας μας βιώνει το μονοπάτι αυτό διαφορετικά, μια και είμαστε μία διαφορετική σύνθεση, με διαφορετικές καταγραφές και παρελθόν... Επίσης η εξέλιξη δεν τελειώνει ποτέ... Οι μυήσεις δεν τελειώνουν ποτέ... ο δρόμος δεν τελειώνει ποτέ... Γιατί αν τελειώσει, τότε δεν θα υπάρχουμε...
Ο καθένας αντιλαμβάνεται όλα αυτά τα παράξενα, τα μυστήρια, τα υπερκόσμια, μέσα από το δικό του πρίσμα... Αλλά σίγουρα συμφωνώ ότι όταν βλέπουμε το εσωτερικό παιχνίδι σαν παρατηρητής, και όχι σαν πρωταγωνιστής, μπορεί να μας βοηθήσει να κρατήσουμε την λογική μας... και να μην παρανοήσουμε...
Γι' αυτό και ένας μεγάλος εσωτεριστής που θαυμάζω πραγματικά ο Fr. Raymond Bernard (ο πατέρας του σημερινού ύπατου του Amorc, Fr. Christian Bernard) είπε...
"A reminder that words like "The Celestial Sanctum" - "the Cosmic" and "Masters" are symbolic images of an archetypal nature to help seekers get in touch with their own center of Consciousness. You may choose to change these words, this is unimportant, what counts is the visualization and the getting in touch with the sacred Center of Being and Consciousness within..."
http://www.plotinus.com/raymond_bernard1.htm
για να μας προστατεύσει πως όταν βλέπουμε διάφορα πρόσωπα και οντότητες στα εσωτερικά μας ταξίδια, να θυμόμαστε ότι κυρίως είναι σύμβολα του υποσυνειδήτου μας... όπως και στα όνειρά μας...
Με τις καλύτερες ευχές για Βαθειά Γαλήνη
Ορφέας:
Αγαπητή μου Rose_777,
οι τοποθετήσεις σου μου δίνουν την ευκαιρία για προσπάθεια περαιτέρω εντρύφησης και ανάλυσης του θέματος.
Παραθέτεις ότι,
--- Παράθεση ---κανένας δεν αρνήθηκε ότι το να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, ή τα μεγάλα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, δεν κρύβει πάντα μία επικινδυνότητα...
Γι' αυτό πολλοί σοφοί, φιλόσοφοι, εσωτεριστές του παρελθόντος, έχουν προειδοποιήσει ότι η μυητική ατραπός είναι για πολύ λίγους και τολμηρούς...
--- Τέλος παράθεσης ---
Πολλάκις μιλάμε και τρομοκρατούμε τους αδαείς ζηλωτές για την επικινδυνότητα του δρόμου και τα τρομακτικά τέρατα που καιροφυλακτούν στις στροφές της ατραπού.
Τόνισα όμως στην προηγούμενη τοποθέτησή μου,
--- Παράθεση ---Ο ανέτοιμος ζηλωτής θα βρεθεί να αντιμάχεται τα τέρατα του ασυνείδητου -τα διαστρεβλωμένα του ένστικτα και τα πάθη του - σε έναν μάταιο αγώνα που είναι καταδικασμένος να ηττηθεί, παρότι στην αρχή του παρουσιάζονται με τις πιο γλυκείς και εξαίσιες αγγελικές μορφές.
Για τον επιμελή και ήδη ετοιμασμένο μαθητή, τα τέρατα του ασυνείδητου είναι πλέον μικρά και άκακα ζωάκια, οι τερατώδεις καρχαρίες της αβύσσου είναι πια πολυποίκιλα χρυσόψαρα, οι ανθρωποφάγες τίγρεις είναι πλέον απλά χαδιάρικά γατάκια.
--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν είναι ούτε στο ελάχιστο επικίνδυνος ο δρόμος και είναι ανέντοιμο και καταχρηστικά αναληθές να φημολογείται κάτι τέτοιο.
Αυτοί συνήθως που διαδώσαν τέτοιες παραδόπιστες απόψεις τις οποίες οι καλοπροαίρετοι νεόφυτοι αποδέχτηκαν τυφλά, αυτοί πιθανότατα δεν περπάτησαν -ούτε καν εισήλθαν- στην ατραπό της εσωτερικής αναζήτησης, αλλά παρερμηνεύσαν οι αδαείς τα σοφά αλλά "σκοτεινά" λόγια των μυστών.
Σίγουρα οφείλουμε να επιστήσουμε την προσοχή στους ζηλωτές, με μοναδικό όμως σκοπό να εργασθούν με επιμέλεια στην ατραπό, επιμονή, υπομονή και σταθερότητα.
Και τότε, αλλά μόνον τότε, όλη η διαδρομή θάναι ένα δημιουργικό και ευχάριστο ταξίδι και η ίδια η χαρά της ζωής θα τους συντροφεύει πάντα.
Οι ανέτοιμοι, αυτοί που θα τολμήσουν να βεβηλώσουν τα ιερά και με πονηριά και ιδιοτέλεια θα αποπειραθούν να παραβιάσουν τις πύλες, γιαυτούς τα τέρατα του ασυνείδητου είναι η ελάχιστη εφαρμογή της Νέμεσης.
Είθε να τους λυπηθεί η Μητέρα φύση και να τους απαλλάξει από τις υπέρτατες φρικτές δοκιμασίες που υποβάλλει η ίδια η συνείδηση...
Αναφέρεις παρακάτω αγαπητή Rose_777,
--- Παράθεση ---Ο εσωτερισμός έχει δείξει δύο δρόμους προσέγγισης του «γνώθι σ’αυτόν», που για μένα είναι συμπληρωματικοί και χρειάζεται να παντρευτούν έτσι ώστε να γεννήσουν τον Θεό μέσα μας. (βλέπε, Χυμικός γάμος του Κρίστιαν Ροζενκρόιτς)
--- Τέλος παράθεσης ---
Ορθά προϊδεάζεσαι ότι ΚΑΙ οι δύο δρόμοι είναι απαραίτητοι και χρειάζεται να "παντρευτούν"..
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ο υγιής εσωτερισμός ΠΟΤΕ δεν διαχώρισε δύο δρόμους.
Πάντα οι μύστες αναφέρονταν σε μία και μοναδική ατραπό, όπως βεβαιώνουν και τα λόγια των Ορφεοτελεστών.
"Και θα βαδίσεις τον πολυσύχναστο και ιερό δρόμο που και οι άλλοι ξακουστοί Μύστες και Βάκχοι ένδοξα πορεύονται... ... ... Ευτυχισμένε και μακαριστέ, θεός θα γίνεις πια αντί θνητός". (Από τις χρυσές πινακίδες των Ορφεοτελεστών που ανεβρέθηκαν στο Θούριο).
Η ατραπός που χαρτογράφησε και μας κληροδότησε η Ορφική διδασκαλία, ως απόσταγμα της σοφίας των Μυστών,
έφτασε στην σημερινή Δύση ως δυτική εσωτερική παράδοση, ενδεδυμένη την εσωτερική φιλοσοφία της Καμπαλα.
Γιαυτό το κατεξοχήν δυτικό εσωτερικό σύστημα αυτογνωσίας, η ατραπός είναι ΜΙΑ και μοναδική και περιλαμβάνει τις δύο στήλες τις οποίες προσεγγίζει ο οδοιπόρος εναλλάξ, ταλαντευόμενος δεξιά και αριστερά, όντας συγχρόνως μυστικιστής και αποκρυφιστής, καταφέρνοντας έτσι να αναρριχηθεί στα ύψη της πνευματικής εξέλιξης.
Δυστυχώς κάποιοι αυτόκλητοι δάσκαλοι για ιδιοτελείς λόγους, άνοες και αμαθείς οι ίδιοι, συστήσαν μονομερείς δήθεν εσωτερικές σχολές που δυστυχώς όχι μόνον δεν εξελίσσουν, αλλά τραγικά ανισορροπούν τους αφελείς οπαδούς.
Για τις τεχνικές άσκησης και στοιχεία που συναντώνται στην διαδρομή, όπως και ερμηνεία μερικών από αυτά, ο Fr. Raymond Bernard ( ο πατέρας του σημερινού ύπατου του Amorc, Fr. Christian Bernard), άφησε παρακαταθήκη εύστοχων επισημάνσεων και προειδοποιήσεων για αποφυγή παρανοήσεων, στο πλούσιο συγγραφικό του έργο.
ΓΗΣ ΠΑΙΣ ΕΙΜΙ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΟΣ...
ΑΥΤΑΡ ΕΜΟΙ ΓΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΙΟΝ...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση