Στον απόηχο του Θεοσοφικού συνεδρίου για τα Καβείρια Μυστήρια της Σαμοθράκης, αφού πλέον έχει καταλαγιάσει ο «κουρνιαχτός» και η ένταση των απαράδεκτων συμβάντων που διαδέχονταν αστραπιαία το ένα το άλλο – ισοδύναμα σε ντροπή – ας προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό, παραθέτοντας τα πολύτιμα συμπεράσματα που εξήχθησαν από την έντονη αλλά συνάμα έξοχη και φανταστική αυτήν εκδήλωση.
Η εκκλησία με εκφραστή της τον άξιο συνεχιστή της χυδαιότητας και της εξύβρισης, τον αναγεννητή του μεσαιωνικού σκοταδισμού και των ιεροεξεταστικών διώξεων, τον ανανεωτή της μαύρης προπαγάνδας, της κατασυκοφάντησης και της χαμερπούς και δόλιας συνθηματολογίας του ρυπαρού λόγου που για αιώνες καλλιεργήθηκε στα άντρα του σκοταδισμού του μισάνθρωπου ιουδαιοχριστιανικού δόγματος, τον νέο μητροπολίτη Άνθιμο στην θέση του γνωστού Άνθιμου – του οποίου δεν έχει μόνον το όνομα αλλά και την «χάρη»- η εκκλησία αυτή που για αιώνες εξαπατά τον θεοσεβή λαό, ξαναπαρουσίασε το αληθινό της πρόσωπο του αιμοβόρου θηρίου κάτω από την μάσκα του αθώου προβάτου.
Δεν ήταν μόνο ντροπή τα όσα προκάλεσε το νέο τέκνο του φανατισμού και της μισελληνικής νοοτροπίας, δεν ήταν μόνον ατόπημα το ότι περιέπεσε κατόπιν, κακών συμβουλών, όπως είπε – μετά την σθεναρή επίπληξη και επίδειξη αποτροπιασμού για τις πράξεις του, σκεπτόμενων πολιτών της Αλεξανδρούπολης – ήταν ακόμη ποινικά κολάσιμη η συμπεριφορά και οι δράσεις του εγκληματικές, ενάντια στα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου. Ο φασισμός σε όλο του το μεγαλείο, με μεθόδους οι οποίες για άλλους λαούς ανήκουν στην μακρινή ιστορία, ενώ για την γενέτειρα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, την Ελλάδα, η μαύρη σκιά της επιβολής και του εξαναγκασμού ξαναθυμίζει συχνά την κατάσταση της κατοχής ακόμα, από την μαυροντυμένη σκοταδιστική θεοκρατία του ιουδαιοχριστιανισμού.
Ντροπή όμως δεν ήταν μόνον οι πράξεις του νεόκοπου μητροπολίτη της Αλεξανδρούπολης. Ήταν μεγαλύτερη ντροπή η στάση που τήρησαν – με την επιδεικτική απουσία τους – οι διοργανωτές της εκδήλωσης και θεωρητικά φιλοξενούντες τους συνέδρους που προέρχονταν απ’ όλη την Ελλάδα. Ακόμα και ένας εκ των ομιλητών – μέλος της Στοάς «Κάβειρος», της Στοάς που ανέλαβε να διοργανώσει την εκδήλωση, μας ξαναϋπενθύμισε με την τρανταχτή απουσία του, την χειραγώγηση και την δουλικότητα που χαρακτηρίζει τα τρομοκρατημένα άτομα, μπροστά στον «μπαμπούλα» του ψευδοτερατώδους εκκλησιαστικού προσωπείου. Μοναδική και λαμπρή εξαίρεση η γραμματέας της Στοάς, η οποία με φιλότιμες προσπάθειες συνέβαλε καταλυτικά στην διάσωση της διοργάνωσης, δίνοντάς μας το δικαίωμα να ελπίζουμε ότι ο αγώνας δεν χάθηκε επειδή λιποτάκτησαν οι αρχηγοί, αλλά συνεχίζεται και θα φτάσει στην «Νίκη». Όταν νέες Μπουμπουλίνες, νέες Ελληνίδες και θεοσοφίστριες, μιμούμενες το επαναστατικό και αγωνιστικό πνεύμα της Μπλαβάτσκι και της Μπέζαντ, αναλαμβάνουν να ηγηθούν του αγώνα, τον οποίο τρομοκρατημένοι «άντρες» εγκαταλείπουν, η ελπίδα για νικηφόρα έκβαση γίνεται πλέον βεβαιότητα.
Την ντροπή των γεγονότων έσπευσαν να επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο κάποιοι κατά φαντασία μυημένοι, ψευδοεσωτερικών και εκφυλλισμένων οργανώσεων. Ομάδα 10-12 ατόμων έξω από το καράβι που αναχωρούσε για Σαμοθράκη, πληροφορηθέντες εκείνη την στιγμή τα αίσχη του μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης Άνθιμου, φοβισμένοι ως νήπια, δείλιασαν να επιβιβαστούν στο πλοίο. Η έκπληξη ήταν τεράστια όταν πληροφορηθήκαμε ότι η ομάδα αποτελούνταν από τέκτονες, ποδηγετούμενη από έναν τρισπίθαμο μεν αλλά υψηλόβαθμο μασώνο, στον οποίο δουλικά υπάκουαν και άβουλα ακολουθούσαν. Αυτό το κοπάδι προβατοποιημένων ανθρώπων, κάθε εβδομάδα κραυγάζουν στις Στοές των, «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», σύνθημα «κούφιο» και άνευ ουσίας, όπως δυστυχώς απέδειξε η ραγιάδικη και κακόμοιρη στάση τους απέναντι στον ταλιμπανισμό της εκκλησίας, αλλά και απέναντι στον υψηλόβαθμο κοντό, μπροστά στον οποίο στέκονταν σε στάση υποταγής και άβουλης υπακοής. Κρίμα…. Ο τεκτονικός τύπος – ο Σκωτικός- ο οποίος βλάστησε αληθινούς αγωνιστές του δικαίου, της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της ισότητας, ειδικά του ελευθερόφρονος Γαλλικού τεκτονισμού, ο οποίος ενέπνευσε τις μεγάλες επαναστάσεις για ελευθερία και ανεξαρτησία των λαών, να έχει καταντήσει στον σημερινό ξεπεσμό του «droit-humain», του Μικτού Τεκτονικού τάγματος που φιλάρεσκα αυτοαποκαλείται «Ανθρώπινο Δίκαιο», ο οποίος εκτρέφει κακόμοιρες υποταγμένες συνειδήσεις και φιλάρεσκες ιεραρχίες, οι οποίες θυσιάζουν κάθε τεκτονικό ιδεώδες μπροστά στο εγωιστικό συμφέρον. Ο υψηλόβαθμος «κοντός» στο ανάστημα και στο ήθος, που προαναφέραμε, απέχοντας παρασάγγας από τα χρηστά ήθη που κάποτε προήγαγε ο αυθεντικός τεκτονισμός, κατέστη και επίορκος των όσων μεγαλόστομα και με παρρησία ορκίστηκε σε κάθε μύηση και ειδικά στην μύηση του 30ου βαθμού.
Στην επίσημη διαβεβαίωση κατά την διαδικασία της μύησης στον 30ό βαθμό, ο Ιππότης Μεγάλος Ρήτορας αναγιγνώσκει, ορθίων και εν τάξει των παρευρισκομένων τα κάτωθι:
«…. Ορκίζομαι να αφιερωθώ ψυχή τε και σώματι εις το να προστατεύω την αθωότητα, να απαιτώ τα δικαιώματα, να ταπεινώνω τους καταθλιπτάς και να τιμωρώ τους παραβάτας του νόμου, της ευσπλαχνίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Ορκίζομαι ότι ουδέποτε, ακόμη και δια να σώσω την ζωήν μου, δεν θα συνθηκολογήσω και ουδέποτε θα υποταχθώ εις οιονδήποτε δεσποτισμόν υλικόν, όστις υφαρπάζει και καταχράται την κυβερνητικήν δύναμιν, δια να καταθλίβη και να υποδουλώνει τους ανθρώπους.
Ορκίζομαι ότι ουδέποτε, έστω και δια να σώσω την ζωήν μου, δεν θα συνδιαλλαχθώ, ουδέ θα υποταχθώ ποτε εις οιονδήποτε διανοητικόν δεσποτισμόν, όστις δεσμεύει τας συνειδήσεις, προσδένει την ελευθέραν σκέψιν και θεωρεί ως μυσαρόν έγκλημα τας ευσυνειδήτους και τους ειλικρινείς και τίμιους δισταγμούς.
Ορκίζομαι να είμαι εις το εξής και πάντοτε αφοσιωμένος μέχρι θανάτου απόστολος της αλήθειας και των δικαιωμάτων των ανθρώπων.
Ορκίζομαι εθελουσίως και ελευθέρως να προστατεύω και να υποστηρίζω τους αθώους, τους ασθενείς και καταθλιβομένους και τα θύματα οιασδήποτε αληθείας εν παντί καιρώ και τόπω και δι όλων μου των δυνάμεων.
Ορκίζομαι να μη φεισθώ ουδεμίας προσπάθειας ή μέσου όπως επιτύχω την τιμωρίαν παντός τυράννου και παντός σφετεριστιστού.
Ορκίζομαι να εκδικώ το δίκαιον και την αλήθειαν έστω και ενόπλως εν ανάγκη, αν μοι επιταχθή υπό των νομίμων αρχηγών μου.
Ορκίζομαι να συμβάλλω δι’ όλων των εις εμέ δυνατών μέσων εις την διάδοσιν και εξάπλωσιν όλων των ελευθέρων ιδεών.
Ορκίζομαι πάντοτε και πανταχού να διατηρήσω και πράξω ότι ήθελον κρίνει συντελεστικόν δια το καλόν και την τιμήν της πατρίδος μου, οιαδήποτε δυσάρεστα αποτελέσματα και αν προκύψωσιν εκ της στάσεώς μου δια την δημοτικότητα και τα συμφέροντά μου.
Επικυρώ ελεύθερα και πλήρει βουλήσει πάσας τας υποσχέσεις μου, τις οποίες επί του βωμού των Ιπποτών Καδώς έδωσα, ποδοπατώ παν έμβλημα της ακολάστου και ανευθύνου τυραννίας, οιονδήποτε και αν είναι το όνομα, ο τύπος και η εκδήλωσις αυτής.
Επίσης παν έμβλημα της αγερώχου φιλοδοξίας και της φενάκης, άτινα υποδηλώνουσι τον άνθρωπον δια του φόβου και αποκτηνούσι αυτόν δια της δεισιδαιμονίας, άτινα προστατεύουσι την αμάθειαν και είναι πιστοί σύμμαχοι του δεσποτισμού και όπως την ποδοπατώ εγώ, η ελευθέρα σκέψις ποδοπατεί την μισαλλοδοξίαν και τον πνευματικόν δεσποτισμόν, διότι μόνον η διδασκαλία και η πειθώ έχουσι δικαίωμα επί των τιμών αυτών».
Αυτά είναι μερικά από τα καθήκοντα του υπεύθυνου και αληθινού τέκτονα Ιππότη του λευκού και μέλανος Αετού, τα οποία ο κάθε μικροπρεπής δήθεν μυημένος τρέμει ακόμα και στην ιδέα να σκεφθεί, πόσο μάλιστα να αγωνισθεί για να υποστηρίξει. Ο μικροπρεπής ψυχή και σώμα υψηλόβαθμος τέκτονας – περί ου ο λόγος – την φήμη του και την κοινωνική του εικόνα – καταπατώντας τις υποσχέσεις του ο επίορκος , όχι μόνον αλλά συγχρόνως επιτάσσοντας στους ακολούθους του χαμηλόβαθμους τέκτονες, να τον ακολουθήσουν στην άνανδρη και άτιμη πράξη του και στην ιταμή του ντροπιαστική απραξία. ΑΙΣΧΟΣ….
Ντροπή και για τις δήθεν μυημένες του ίδιου τεκτονικού τάγματος, οι οποίες μπροστά στην διαστρέβλωση της αλήθειας, την προσβλητική συμπεριφορά και την χυδαιότητα που επέδειξε ο προσποιούμενος τον ξεναγό ημιμαθής και αήθης συνταξιούχος δάσκαλος, δεν έμειναν απλά αμέτοχες, αλλά επιτέθηκαν σε εκείνους οι οποίοι – επιτελώντες το καθήκον τους ως αληθινοί μυημένοι, πιστοί στην υπηρεσία της αλήθειας – επέπληξαν τον εν λόγω προσποιούμενο ξεναγό. Δυστυχώς η μαύρη ιουδαιοχριστιανική προπαγάνδα αλλοίωσε σχεδόν ολοκληρωτικά την ανθρώπινη συνείδηση, η οποία πλέον αδυνατεί να κατανοήσει ότι, ο σεβασμός για τις ιερές τελετουργίες κάθε θρησκευτικής δοξασίας, είναι αυτονόητος.
Αναρωτιόμαστε αν κάποιος τους αντέστρεφε το επιχείρημα που εκστόμισε ο χυδαίος πρώην δάσκαλος και διέδιδε ότι οι πονεμένες γυναίκες που έχουν πρόβλημμα μητρότητας και προσπαθούν να πιαστούν από οπουδήποτε τους παρέχει ελπίδα, αν διέδιδε ότι, όταν προστρέχουν παρακαλώντας το θείο στα ιερά και στα μοναστήρια, εκεί οι «νταβραντισμένοι καλόγεροι τις βατεύουν και οι αφελείς γυναικούλες νομίζουν ότι έγινε το θαύμα και εγκυμονούν», πως αλήθεια θα ένιωθαν και θα αντιδρούσαν; Αίσχος αδελφοί και επονειδέστερο αίσχος για τις παραπλανημένες υποτίθεται μυημένες στον τεκτονισμό, οι οποίες – όπως και οι παραπάνω του ανδρικού φύλου δήθεν μυημένοι – όντες θύματα ενός αλλοιωμένου και διαστρεβλωμένου τεκτονισμού, εθίζονται στην αδράνεια, στην κοινωνική αποχή και ιδιωτεία και μόνον στην υποταγή και χωρίς σκέψη υπακοή διαπρέπουν.
Τέλος, είμαστε θλιμμένοι και για την υποτονική συμβιβαστική, έως δουλική στάση απέναντι στον κύριο αυτουργό των συμβάντων – που είναι ο μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης Άνθιμος –του προέδρου της Θεοσοφικής εταιρείας Ελλάδος, του οποίου την στάση αδυνατούμε να κατανοήσουμε, στάση η οποία συνέβαλε στην ακύρωση συμμετοχής πολλών συνέδρων, στάση η οποία – σύμφωνα με την μέχρι τώρα πεποίθησή μας για την δυναμική αγωνιστικότητα που χαρακτήριζε τους πρωτεργάτες και ιδρυτές της θεοσοφίας παγκόσμια –είναι διαμετρικά αντίθετη της στάσης που διέκρινε πάντα μία Μπλαβάτσκι ή μία Μπεζάντ. Αναρωτιόμαστε αν και η θεοσοφία έχει αρχίσει να αλλοιώνεται και το αγωνιστικό πνεύμα των ιδρυτών της για την αλήθεια και για την απελευθέρωση του ανθρώπου, ανήκει πλέον στο ένδοξο παρελθόν.
Θέλουμε να πιστεύουμε και ελπίζουμε – όπως τουλάχιστον αποκομίσαμε από την επαφή μας με τα άλλα μέλη της Θεοσοφικής εταιρείας από τα οποία ενθουσιαστήκαμε – ότι η Θεοσοφία τουλάχιστον έχει απομείνει συνεπής στον αγώνα της, αναγνωρίζοντας ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, καθώς οι εσωτερικές οργανώσεις κατάντησαν λέσχες και καφενεία – όπως από καιρό είχε καταγγείλει η αξεπέραστη Μπλαβάτσκι- και σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή χρειάζεται να εντείνουμε την αγωνιστικότητα και την επαγρύπνηση, καθότι και μόνον η διατήρηση των αγαθών είναι δυσκολότερη από την απόκτησή τους. Πόσο μάλιστα σήμερα, όπου το πληγωμένο θηρίο του σκοταδιστικού δογματισμού, πνέοντας τα λοίσθια, γίνεται πιο επικίνδυνο και αντεπιτίθεται όντας αγριότερο, όπως τρανταχτά μας καταδεικνύει και η επανάκαμψη στην υποτιθέμενη χώρα της ελευθερίας – στις ΗΠΑ –του δογματισμού και του σκοταδισμού, αποτολμώντας να επιβάλουν λογοκρισίες και να επιφέρουν περιορισμό στις θεμελιώδεις αξίες και στα αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου.
Ως συνολικό συμπέρασμα όμως, μένει μια γλυκιά ικανοποίηση και ελπίδα, καθώς τα λίγα άτομα της θεοσοφικής που γνωρίσαμε, αλλά και οι τρεις που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν το συνέδριο, μας ενέπνευσαν εμπιστοσύνη για το έργο και την προσφορά της θεοσοφίας, σήμερα που φθίνουν όλες οι αξίες, γενόμενα τα άτομα αυτά οι καταλύτες στην απόφασή μας να εγγραφούμε και εμείς και να στηρίξουμε ενεργά το άνοιγμα της πρώτης Θεοσοφικής Στοάς στην Θεσσαλονίκη.
Έρρωσθε και ευδαιμονείτε….
