Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, έχει καταφέρει να φωτογραφίσει τον ανθρώπινο πόνο, την ματαιότητα της ζωής που νιώθουμε εμείς οι άνθρωποι σε καταστάσεις απόγνωσης, την σκόνη του χρόνου, το δάκρυ των Βαλκανίων, τον πόνο από το αίμα που χύθηκε, τα ερείπια που καταντάμε εμείς οι άνθρωποι τον κόσμο μας, τον θάνατο...
Γιατί άραγε, να πονάμε τόσο πολύ, να ταλαιπωρούμαστε τόσο πολύ, να εμποδίζουμε τόσο πολύ την ευημερία και την ευτυχία του συνόλου? Γιατί άραγε πάντα κάποιοι "κακοί" να μην μας αφήνουν να ΧΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ, που κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ΧΑΡΑ της ΖΩΗΣ, στο ΔΩΡΟ που λέγεται ΖΩΗ.
Γιατί άραγε τόσοι πολλοί από εμάς, να πονάμε ψυχικά, όταν φεύγουμε, ενώ μπορούμε κάλλιστα να εκπληρώσουμε το όραμα της ψυχής μας, και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με ηρεμία?
Ενώ κατανοούμε πως αυτός ο πόνος, αυτός ο πόλεμος, αυτή η ιδιοτέλεια δεν συμφέρει σε κανένα μας, και όμως, συνεχίζονται οι καταστροφές, συνεχίζονται τα ανεκπλήρωτα όνειρα των ονειροπόλων, συνεχίζεται ο αγώνας να ανοίξει ο δρόμος, και αυτή η εναλλαγή των σκοτεινών και των φωτεινών, δημιουργεί μία πονεμένη κίνηση... μία πίκρα, που ο Αγγελόπουλος καταφέρνει να μας την μεταφέρει πολύ ζωντανά, τόσο ζωντανά, που νιώθουμε τον ΘΑΝΑΤΟ, τον οποίο καθημερινά προκαλούμε στον κόσμο μας...
'Ομως αυτός ο Θάνατος χρειάζεται κάποια στιγμή να σταματήσει, διότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να βιώσουμε την ΖΩΗ, πέρα από τον πόνο, πέρα από την πίκρα, πέρα από τον θάνατο...
Είναι καιρός, να πετάξουμε το μαύρο πέπλο του πένθους από την κοινωνία μας, είτε Ελληνική, είτε των Βαλκανίων, είτε ολάκερου του κόσμου, και να ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ τα Εμπόδια, Ανοίγοντας τον Δρόμο, προς την ΧΑΡΑ.
