Σχόλια > Χώρος κατάθεσης απόψεων μελών
33
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26. ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ –Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΗΣ ΧΑΡΗΤΟΣ (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΣΚΩΤΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ)
Ο άνθρωπος για να διέλθει από την προσωπικότητα στην ατομικότητα του Ντεβαχάν, να ανυψωθεί δηλαδή στο θεϊκό πεδίο και να δει το μέγα φως πρέπει να αποκτήσει και τα ανάλογα πνευματικά φτερά. Ο πρίγκιπας της χάρητος ή τριαδικός Σκώτος διδάσκαλος φέρει τη συμβολική σφραγίδα της τριπλής ένωσης του αίματος του Ιησού Χριστού. Η τριπλή ένωση είναι εκείνη που ο Θεός έκανε δια της περιτομής με τον Αβραάμ, εκείνη που έκανε με το λαό του Ισραήλ στην έρημο με τη μεσολάβηση του Μωϋσή και εκείνη που έκανε με όλους τους ανθρώπους με τα πάθη και τη σταύρωση του αγαπημένου του Υιού Ιησού Χριστού. ΄Ενας άνθρωπος, ένας λαός, η ανθρωπότητα ολόκληρη περικλείεται σ’ αυτή την τριπλή ένωση.
Οι Ινδουιστές πιστεύουν ότι πριν από τη δημιουργία του κόσμου ο αρσενικός θεός Σίβα και η θηλυκή θεά Σάκτι ήταν ενωμένοι σε μια οντότητα. Μόλις όμως δημιουργήθηκε το σύμπαν χωρίσθηκαν και αυτός ο διαχωρισμός συμβολίζει τη διττότητα όλων των πραγμάτων πάνω στη γη. Οι δύο θεότητες προσπαθούν να ενωθούν ξανά μέσω της πρακτικής του τάντρα. Το τάντρα περιλαμβάνει ορισμένες ιεροτελεστίες μια από τις οποίες είναι η παράταση της σεξουαλικής επαφής ενός άντρα και μιας γυναίκας που αναζητούν την ίδια πνευματική έκσταση. Η γνώση και ο έλεγχος του σώματος βοηθούν το άτομο να αντιληφθεί το «ιδανικό σώμα» που στεγάζει επτά ενεργειακά κέντρα που λέγονται «τσάκρας» και είναι απλωμένα από τη βάση της σπονδυλικής στήλης μέχρι το κεφάλι. Στη βάση της σπονδυλικής στήλης βρίσκεται κουλουριασμένο ένα φίδι που κοιμάται η Κουνταλίνι, σύμβολο της θεάς Σάκτι. Η πρακτική του τάντρα έχει σκοπό να ξυπνήσει το φίδι που αρχίζει να ανεβαίνει διαδοχικά τα επτά ενεργειακά κέντρα μέχρι που φθάνει στο τελευταίο που συμβολίζει το θεό Σίβα. Έτσι ολοκληρώνεται η ένωση των δύο θεοτήτων.
Η Βιολέτα ανακάλυπτε το άλλο της σώμα, πέρα από αυτό που έβλεπε στον καθρέφτη και ζύγιζε κάθε μέρα για να δει αν έχασε κανένα κιλό. Το αστείο ήταν ότι είχε για πνευματικό οδηγό ένα ανδρικό καλογυμνασμένο σώμα που άγγιζε την τελειότητα όχι μόνο σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής μας, αλλά και σύμφωνα με τα πρότυπα ανδρικής καλλονής του αρχαίου κόσμου. Τα πρότυπα ομορφιάς για τους άντρες δεν είχαν αλλάξει στο πέρασμα των αιώνων. Αντίθετα τα πρότυπα ομορφιάς για τις ταλαιπωρημένες γυναίκες άλλαζαν συνεχώς. Από τις ευτραφείς Αφροδίτες, στις υπέροχες καμπύλες των σταρ της Τσινετσιτά μέχρι τα ανορεκτικά πρότυπα των σημερινών τοπ μόντελ το γυναικείο σώμα έχει υποστεί πολλά βασανιστήρια για να μπορέσει να συμμορφωθεί με τις εκάστοτε επιταγές. Επιταγές, που στη σημερινή εποχή , καθορίζονται από μια βιομηχανία με ασύλληπτο τζίρο.
Τη βιομηχανία της ομορφιάς η οποία απαρτίζεται από ινστιτούτα καλλονής, εταιρείες καλλυντικών. διαιτολόγους, διατροφολόγους, πλαστικούς χειρουργούς, σχεδιαστές ρούχων, κατασκευαστές ρούχων, κομμωτές, μανικιουρίστες, μασέρ και δε συμμαζεύεται. Η «όμορφη» αυτή βιομηχανία έχει σαν κύριο στόχο τη γυναικεία ματαιοδοξία. Δεν αγνοεί όμως και τη ματαιοδοξία των αντρών. Οι αντρικές σειρές καλλυντικών πληθαίνουν τα τελευταία χρόνια στα ράφια των καταστημάτων που πωλούν καλλυντικά και ψεύτικα όνειρα. Τα γυμναστήρια αποτελούν μέρος της βιομηχανίας της ομορφιάς, όμως η γυμναστική πρέπει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι των δραστηριοτήτων μας, αφού συντελεί αποφασιστικά στην υγεία και την καλή μας διάθεση. Ο στόχος για ένα γυμνασμένο και αρμονικό σώμα ακολουθεί.
Οι άνθρωποι πρέπει να φροντίσουν και το σώμα που δεν βλέπουμε με τα μάτια μας, αφού η ανθρώπινη όραση έχει περιορισμένες δυνατότητες. Ούτε το ηλεκτρικό ρεύμα ούτε τα μικρόβια μπορεί να δει ο άνθρωπος, αλλά και τα κύτταρα που αποτελούν το φθαρτό ανθρώπινο σώμα δεν είναι συμπαγή, εμείς τα βλέπουμε συμπαγή και ενωμένα μεταξύ τους κατέληξε ο κούκλος γυμναστής.
Η Βιολέτα τον άκουγε με μεγάλο ενδιαφέρον και κόντευε να σκάσει, αφού δε μπορούσε να θυμηθεί που τον είχε ξαναδεί.
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27. ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΜΕΓΑΣ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ
Η Βιολέτα εκτέλεσε με επιμέλεια τις ασκήσεις κοιλιακών και ολοκλήρωσε το σημερινό της πρόγραμμα με τους ραχιαίους. Αποφάσισε να βγει και πάλι στο μπαλκόνι. Ο νεαρός γυμναστής συνέχιζε την ανάγνωση του βιβλίου σχετικά με τους οφίτες. Είχε μπροστά του μια κανάτα με φρέσκο χυμό και έπινε από ένα γυάλινο ποτήρι.
-Τελείωσες; Σου αξίζει ένα ποτήρι χυμός!
Ο γυμναστής εξαφανίσθηκε στη μικρή κουζίνα και γύρισε με ένα καθαρό γυάλινο ποτήρι.
-Δεν υπάρχουν πλαστικά ποτήρια; ρώτησε η Βιολέτα Μιας χρήσης;
Ο γυμναστής την κοίταξε με επιτιμητικό ύφος.
- Δυστυχώς υπάρχουν. Αλλά όχι εδώ! Ξέρεις πόσο επιβαρύνει το πλαστικό αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη;
Ο νεαρός είχε οικολογικές ευαισθησίες.
-Εγώ, ανακυκλώνω τα πλαστικά και τα αλουμίνια στους ειδικούς κάδους δικαιολογήθηκε η Βιολέτα.
- Πολύ καλά κάνεις! Επιπλέον όμως πρέπει να προσπαθήσεις να μειώσεις τη χρήση τους. Για να μην αναγκαστεί η γη να αναγεννηθεί δια του πυρός.
-Θα μας κάψει ο Θεός, δηλαδή!
- Αν και εφόσον η γη αποφασίσει να καθαρθεί και να αναγεννηθεί, φοβάμαι ότι δε θα υπάρξει θέση για τον άνθρωπο που δεν τη σέβεται και την καταστρέφει.
Η Βιολέτα πρόσεξε τον παράξενο σταυρό που φορούσε ο νεαρός. Είχε έναν κάθετο άξονα, αλλά τρεις οριζόντιους. Ανάμεσα στους άξονες ήταν κουλουριασμένο ένα φίδι. Δέκα μικρές πράσινες πέτρες στόλιζαν το σταυρό. Η Βιολέτα διέκρινε τα γνωστά αρχικά Ι.Ν.R.I.
-Παράξενος σταυρός! παρατήρησε
-Παριστάνει το καμπαλιστικό δέντρο της ζωής με τα δέκα Σεφιρώθ φρόντισε να τη διαφωτίσει ο κάτοχος του κοσμήματος. Το φίδι της Σοφίας συμβολίζει το δρόμο προς την υπέρτατη δύναμη.
-Και τα αρχικά σημαίνουν JESUS NAZARENUS REX JUDAEORUM θυμήθηκε η Βιολέτα τα λατινικά της, δηλαδή ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΙΟΥΔΑΙΩΝ.
-Να συμφωνήσω ότι ο Ιησούς ήταν από τη Ναζαρέτ. Πότε ακριβώς όμως στέφθηκε βασιλιάς των Ιουδαίων;
Η Βιολέτα έμεινε άφωνη μπροστά σ’ αυτή την παρατήρηση. Πράγματι ο Ιησούς ποτέ δεν αναγορεύτηκε βασιλιάς των Ιουδαίων και ο τίτλος αυτός ήταν ένα χλευαστικό δημιούργημα των δημίων του την ώρα της σταύρωσης!
-IGNE NATURA RENOVATUR INTEGRA πρότεινε -με καλύτερα λατινικά από της Βιολέτας- ο νεαρός γυμναστής. Δηλαδή Η ΦΥΣΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΑΝΑΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ, όπως είπαμε και πιο πριν!
Η Βιολέτα τον κοίταζε με διαρκώς αυξανόμενες απορίες και ερωτηματικά.
-Το αιώνιο αόρατο πυρ, η αιώνια αόρατη αλλά υπαρκτή και δρώσα φωτιά που υπήρξε η αρχή της ζωής όλων των όντων. Η ψυχή της φύσης που δημιουργεί, ανανεώνει, διαχωρίζει τα στοιχεία των σωμάτων ή συγκρατεί τα διασπασμένα μόριά τους. Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι συμπαγές, θυμάσαι;
Η Βιολέτα ήπιε την τελευταία γουλιά από το χυμό της και κατευθύνθηκε στη σάουνα. ΄Εριξε νερό στη φωτιά και η θερμοκρασία άγγιξε τους 90 βαθμούς. Παρατηρούσε το γυμνό, ιδρωμένο και φαινομενικά συμπαγές σώμα της να ιδρώνει. Ήταν αποφασισμένη να αντέξει την ευεργετική, αλλά αφόρητη ζέστη για τουλάχιστον δέκα λεπτά της ώρας. ΄Εκανε μια ανακεφαλαίωση των καινούργιων γνώσεων που της πρόσφερε ο γυμναστής. «Σαν ιερέας μιλούσε!» σκέφτηκε η Βιολέτα. Ξαφνικά αναπήδησε. Στο πρόσωπο του νεαρού γυμναστή αναγνώρισε τον ιερέα που είχε συναντήσει στην εκκλησία. Εκείνον που της είχε μιλήσει για την Παρθένο Μαρία, την άμωμη σύλληψη και την ουσία του Θεού! Η διαφορετική αμφίεση την είχε μπερδέψει. Από τη μια τα ράσα και το καπέλο που κάλυπταν το σώμα και το κεφάλι του ιερέα, από την άλλη η μοντέρνα αθλητική περιβολή που τόνιζε την τέλεια γράμμωση του γυμναστή.
Η Βιολέτα βγήκε βιαστικά από τη σάουνα. Οκτώ λεπτά ήταν αρκετά. Δεν άντεχε άλλο. Μετά το ντους ντύθηκε και έτρεξε στην αίθουσα με τα όργανα. Αναζήτησε το νεαρό γυμναστή. Μια ευτραφής νεαρή κοπέλα ίδρωνε στο διάδρομο.
-Μήπως είδες το γυμναστή; τη ρώτησε η Βιολέτα
-Δεν υπάρχει γυμναστής σήμερα, ξεφύσηξε η κοπέλα. Πάλι καλά που είναι ανοιχτό το γυμναστήριο, δε λέτε!
-Μα ήταν εδώ πριν! Με βοήθησε στο πρόγραμμά μου! Μιλήσαμε………..
-Ρωτήστε στη γραμματεία αν δε με πιστεύετε!
Η Βιολέτα ρώτησε την κοπέλα στη γραμματεία η οποία επιβεβαίωσε ότι όλοι οι γυμναστές είχαν ρεπό σήμερα, αφού ήταν δεκαπενταύγουστο. ΄Οσο για τον κούκλο γυμναστή που της περιέγραψε η πελάτισσα, αν δούλευε εδώ, σίγουρα θα τον είχε προσέξει!
«Αλλάζει μορφές, είναι πολύ όμορφος, πολύ μορφωμένος και χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως αντισυμβατικό ιερέα» θυμήθηκε η Βιολέτα έναν θεολόγο να περιγράφει το Σατανά σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Είναι δυνατόν, είναι δυνατόν……….να συνάντησα τον Εωσφόρο αυτοπροσώπως; ‘Η κάποιον από τους αγγέλους του;» σκεφτόταν η Βιολέτα στην επιστροφή για το σπίτι της. «Καλύτερα να μην αναφέρω τίποτα σε κανέναν. Στην καλύτερη περίπτωση θα με περάσουν για τρελή και στη χειρότερη για σατανίστρια!»
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28. ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΟΓΔΟΟΣ ΒΑΘΜΟΣ - ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Η Βιολέτα αποφάσισε να κάνει μια μικρή βόλτα στην έρημη γειτονιά της. Το σκοτάδι έπεφτε. Συνάντησε τον κύριο Δημήτρη και την κυρία Πόπη που είχαν το μίνι μάρκετ. Κρατούσαν ένα μικρό σακ - βουαγιάζ. Της εξήγησαν ότι μόλις επέστρεψαν από την Τήνο. Πήγαν για να παρακαλέσουν τη Μεγαλόχαρη να κάνει δύο θαύματα. Ένα για τα μάτια του κυρίου Δημήτρη κι ένα για την κόρη τους που μπαινόβγαινε στις ψυχιατρικές κλινικές.
- Παρακαλέσαμε την Παναγία να σ’ έχει καλά, κορίτσι μου κι εσένα και το παιδάκι σου, είπε η κυρία Πόπη που δεν ξέχασε την επέμβαση της Βιολέτας στο επεισόδιο με το ληστή. Ανάψαμε και μια μεγάλη λαμπάδα.
-Ευχαριστώ πολύ κυρία Πόπη, αλλά δεν ήταν ανάγκη.
-Πως δεν ήταν ανάγκη! Κι ο Θεός θέλει τις προσφορές του για να κάνει αυτά που του ζητάμε!
-Κι ας μην ξεχνάμε και την άλλη ζωή, μετά θάνατον, συμπλήρωσε ο κύριος Δημήτρης
Η τυφλή πίστη των απλών ανθρώπων. Πόσο αγνοί είναι οι πιστοί που ανάβουν μια λαμπάδα, ρίχνουν τον οβολό τους στην εκκλησία και προσδοκούν κάποιο αντάλλαγμα από το Θεό; Πώς αντιλαμβάνονται το Θεό; Προσπαθούν να τον αντιληφθούν; Και με ποιο τρόπο; Τι είναι ο Θεός για τους περισσότερους από αυτούς; Ένας βουλευτής που κάνει ρουσφέτια;
Η Βιολέτα πήρε το βιβλίο της και ξάπλωσε στον καναπέ σε μια ακόμα προσπάθεια να προσελκύσει λίγο από το φως που αναλογούσε στο ανθρώπινο γένος.
«Εκείνοι που ισχυρίζονται ότι πρέπει πρώτα να πεθάνουν και μετά να αναστηθούν βρίσκονται σε πλάνη, πρέπει να αναστηθούν όσο βρίσκονται εν ζωή» λέει το γνωστικό ευαγγέλιο του Φιλίππου κατακρίνοντας εμφανώς τους ιερείς του Χριστιανισμού οι οποίοι εκλαμβάνουν την ανάσταση του Ιησού κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά. Οδηγούν έτσι τους πιστούς τους στην κυρίαρχη αντίληψη της πίστης σε βάρος της γνώσης που είναι αποτέλεσμα έρευνας, εμπειρίας και προσωπικής εμπλοκής του ενδιαφερόμενου στη διαδικασία της ηθικής και πνευματικής του τελειοποίησης. Η αναζήτηση της γνώσης ταιριάζει στην κοσμοθεωρία του τεκτονισμού, αφού δε δέχεται κανένα δόγμα, αλλά ενθαρρύνει την προσωπική εξέλιξη του τέκτονα μέσω της διαρκούς έρευνας. Η έρευνα οδηγεί στη γνώση η οποία με τη σειρά της οδηγεί στη σοφία.
Στην Αρχαιότητα όλοι οι γνωστοί πολιτισμοί αρχικά λάτρεψαν τον ίδιο τον ήλιο σαν Θεό. Αργότερα οι άνθρωποι εξελίχθηκαν και θεώρησαν τον ΄Ηλιο σαν την ορατή εκδήλωση του Υπέρτατου όντος το οποίο ο Ελευθεροτεκτονισμός ονομάζει Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος. Φθάνοντας στον 28ο βαθμό ο τέκτονας λαμβάνει το βαθμό του Ιππότη του Ηλίου. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα το οποίο έχοντας κατακτήσει όση γνώση του επετράπη βρίσκεται συμβολικά στον ΄Ηλιο και με ελεύθερη βούληση εγκαταλείπει αυτόν για να ενσαρκωθεί εκ νέου στον πλανήτη γη. Εκεί θα αναμετρηθεί με την ατέλεια των όντων, θα διαλύσει τις πλάνες και θα προσπαθήσει να ελαφρύνει τις δοκιμασίες άλλων ανθρώπων οι οποίοι βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο εξέλιξης από αυτόν. Τέλος θα αναστηθεί για άλλη μια φορά ευρισκόμενος εν ζωή, ώστε να κατακτήσει υψηλότερες ηλιακές κορυφές.
Σε πολύ παλιές εποχές, χαμένα μέσα στο χωρόχρονο, τα παιδιά του Φωτός κοίταξαν κάτω στον κόσμο μας λέει ο Α.S. Raleigh στο βιβλίο του «Οι σμαράγδινοι πίνακες του Θωδ». Είδαν τα παιδιά των ανθρώπων μέσα στα δεσμά τους, δεμένα από τη δύναμη που ήρθε από το επέκεινα. Γνώριζαν ότι μόνο με την ελευθερία από τα δεσμά του θα μπορούσε κάποτε ο άνθρωπος να υψωθεί από τη γη στον ήλιο. Κατήλθαν λοιπόν και δημιούργησαν σώματα, λαμβάνοντας την όψη των ανθρώπων. Οι Δάσκαλοι των πάντων, μετά τη μορφοποίησή τους είπαν: «Είμαστε εκείνοι που σχηματίσθηκαν από τη σκόνη του διαστήματος, συμμετέχοντας στη ζωή από το άπειρο ΟΛΟ. Ζούμε μέσα στον κόσμο σαν παιδιά των ανθρώπων, όμοιοι και εντούτοις ανόμοιοι με αυτά» Και συνέχισαν λέγοντας ότι, αν οι άνθρωποι έχουν πάντα τα μάτια στραμμένα προς το φως, τότε σίγουρα με τον καιρό θα γίνουν ένα με το Δάσκαλο και με το Όλο.
Οι Δάσκαλοι αποσκοπώντας να φτιάξουν την κατοικία τους κάτω από την επιφάνεια της γης, προκάλεσαν έκρηξη σε χώρους άγνωστους στα παιδιά των ανθρώπων. Μέσα στους σκοτεινούς αυτούς χώρους άρχισαν να εργάζονται για να απελευθερώσουν τους ανθρώπους από το σκοτάδι. Οι Ιππότες του Ήλιου έχουν ως ρητό το «εκ του σκότους το Φως» και « δια του φωτός προς τη θεότητα» (per lumina ad numina). Η καταλληλότερη δε, ώρα για τις εργασίες στον 28ο βαθμό είναι όταν η νύχτα καλύπτει τη γη, γιατί τότε ο ήλιος βρίσκεται σε πλήρη μεσημβρία. ΄Αλλωστε μέσα στο σκοτάδι είναι πιο εύκολο να αυτοσυγκεντρωθούμε και να κατέλθουμε στο βάθος της συνείδησής μας για να γνωρίσουμε, να αναλύσουμε, να αποδεχθούμε και να έρθουμε αντιμέτωποι με τα βαθύτερα μυστικά μας. Το φως του ήλιου πέφτει άπλετο, χωρίς διακρίσεις πάνω σε όλα τα πράγματα του υλικού κόσμου και πολλές φορές μας αποπροσανατολίζει. Όταν το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα το εσωτερικό μας φως μπορεί πλέον να εστιάσει στα ουσιώδη.
Ο άνθρωπος έχει γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη σε περασμένες εποχές και έχει προσεγγίσει την ηλιακή κατάσταση Ο νεόφυτος Ιππότης του ΄Ηλιου διέρχεται οικιοθελώς από τους επτά πλανήτες και κατέρχεται στη γη, ώστε αφ’ ενός να κατακτήσει περισσότερη γνώση και αφ’ ετέρου να μπορέσει να μεταδώσει μέρος αυτής της γνώσης στους συνανθρώπους του. Από τον ήλιο πήρε όσο περισσότερη γνώση μπόρεσε να αντέξει, από τη Σελήνη πήρε τον πόθο της ζωής, από τον ΄Αρη το ένστικτο της πάλης, από τον Ερμή την επιθυμία των υλικών αγαθών, αλλά και την ικανότητα προς ηθική ανύψωση. Ο Δίας του έδωσε τη ροπή προς την αρχηγία, η Αφροδίτη τον έρωτα για ανθρώπους και πνευματικές αξίες και τέλος ο Κρόνος την κλίση για την ανάπαυση, αναγκαία προϋπόθεση για ενδοσκόπηση, περισυλλογή και σωστή χρήση των γνώσεων και εμπειριών που έχει αποκτήσει. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για το πέρασμα της ψυχής από τη σελήνη. Οι Αιγύπτιοι ιερείς θεωρούσαν τη σελήνη σύμβολο της πίστης που αντανακλά τις αποκεκαλυμμένες αλήθειες, αφού η σελήνη φωτίζεται από τον ήλιο και λαμβάνει όλη τη ζωτική του δύναμη. Είναι ο καθρέφτης του ήλιου, όπως ο άνθρωπος είναι ο καθρέφτης του υπέρτατου φωτός.
Το σώμα του ανθρώπου είναι ένα με τη βασική ύλη των άστρων. Όπως περιστρέφονται οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, έτσι και το υλικό σώμα του ανθρώπου περιστρέφεται γύρω από τον κεντρικό του ήλιο, την ψυχή. Το σώμα είναι δημιουργημένο από την πρωταρχική ουσία, την κοσμική σκόνη και τον αιθέρα στον οποίο κινούνται οι πλανήτες που είναι επίσης κοσμική σκόνη. Η ψυχή είναι η φωτιά – ήλιος, ενώ η σάρκα είναι συγγενής με τη γη. Μετά το θάνατο του φυσικού σώματος το καθετί επιστρέφει στην πηγή του. Η παραπάνω άποψη ανήκει στις σφαίρες της μεταφυσικής και της φιλοσοφίας. Ποια είναι όμως η άποψη της επιστήμης; Αν μπορούσαμε να ζυγίσουμε έναν ετοιμοθάνατο για να δούμε αν η ζυγαριά κατέβει τη στιγμή του θανάτου – υπολογίζοντας και τη μικρή απώλεια βάρους από την αποβολή των υγρών μέσω της εκπνοής και του ιδρώτα- τότε θα μπορούσαμε να ζυγίσουμε την ψυχή και να αποδείξουμε την ύπαρξή της. ΄Ετσι σκέφθηκε ο Ντάνκαν Μακ Ντάγκαλ, γιατρός από τη Μασαχουσέτη και άρχισε να ζυγίζει ετοιμοθάνατους στο σανατόριο φυματικών όπου εργαζόταν το 1901. Ζύγισε έξη ανθρώπους χρησιμοποιώντας μια βιομηχανική ζυγαριά μεταξιού στην οποία είχε κάνει ορισμένες ειδικές τροποποιήσεις. Επειδή τα πειράματα του Μακ Ντάγκαλ γίνονταν μετ’ εμποδίων, αφού ήταν παράνομα , το συμπέρασμά του ότι η ψυχή υπάρχει και ζυγίζει περίπου είκοσι γραμμάρια κατέληξε ιατρικό ανέκδοτο.
Αν δεχθούμε ότι η ψυχή είναι ενέργεια, τότε σύμφωνα με τον πρώτο νόμο της Θερμοδυναμικής η ενέργεια δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται. Συνεπώς και η ψυχή ως ενέργεια παραμένει αιώνια και άφθαρτη. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι η ψυχή είναι τελικά μια άναρχη ενέργεια η οποία περνάει στην αιωνιότητα χωρίς να μεταφέρει τίποτα από τις αναμνήσεις μας , τα αισθήματά μας, τις γνώσεις μας. Μια άναρχη ενέργεια η οποία δεν έχει τίποτα από μας. Θα μας άρεσε κάτι τέτοιο αν όντως συνέβαινε;
Η ψυχή του ιππότη του ΄Ηλιου, αφού ολοκληρώσει επιτυχώς την αποστολή του στον πλανήτη γη ακολουθεί αντίστροφη πορεία και περνώντας πάλι από τους έξη πλανήτες καταλήγει στον έβδομο τον πατέρα - ήλιο όπου γίνεται ένα με την κοσμική συνείδηση. Ο 28ος βαθμός έχει τις ρίζες του στο μιθραϊσμό, ιρανική θεότητα που εξελίχθηκε εκτός του Ιράν για να εξαπλωθεί σε ολόκληρο το ρωμαϊκό κόσμο. Η μεγάλη εξάπλωση του μιθραιϊσμού σημειώθηκε στα μέσα του 3ου αι. μ. Χ. Διαδόθηκε στην Ελλάδα, τη Ρώμη και από εκεί στην Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία. Το 274 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός θέσπισε επίσημη γιορτή προς τιμήν του Ανίκητου ΄Ηλιου ( Sol Invictus Mithra), ενώ το 307 μ.Χ. ο Διοκλητιανός ανύψωσε τη γιορτή αυτή σε επίσημη θρησκεία ανακηρύσσοντας τον Sol Invictus Mithra σε προστάτη της αυτοκρατορίας. Ο μιθραϊσμός άσκησε μεγάλη γοητεία λόγω του μυστηριακού του χαρακτήρα και της αντίληψης περί ανάβασης της ψυχής προς την αιωνιότητα. Η ανάβαση αυτή συμβολιζόταν με τους επτά βαθμούς μύησης που αντιστοιχούσαν στις επτά πλανητικές σφαίρες, τις οποίες έπρεπε να διανύσει η ψυχή. Τα σύμβολα των βαθμών ανακαλύφθηκαν στα μωσαϊκά των Μιθραίων της Όστιας και είναι: Κόραξ, Νυμφίος, Στρατιώτης, Λέων, Πέρσης, Ηλιοδρόμος και Πατήρ. Ο Μίθρας, σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε γύρω στο 600 π.Χ σ’ ένα στάβλο από μητέρα παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου και η ανάστασή του γιορτάζονταν το Πάσχα. ΄Εγινε θεός, ύστερα από πολλές περιπέτειες αφού συνέλαβε και σκότωσε μέσα σ’ ένα σπήλαιο τον ιερό ταύρο με το αίμα του οποίου δημιουργείται η φύση και σώζεται ο άνθρωπος.
Οδηγοί του Ιππότη του ΄Ηλιου σε αυτό το ταξίδι μετ’ επιστροφής από και προς την πηγή του φωτός είναι οι επτά αρχάγγελοι οι οποίοι κυβερνούν τους επτά πλανήτες. Ο Ζαραχιήλ κυβερνήτης του Ηλίου, ο Τσαφιήλ της Σελήνης, ο Ουριήλ του ΄Αρη, ο Ραφαήλ του Ερμή, ο Γαβριήλ του Δία, ο Χαμαλιήμ της Αφροδίτης και ο Μιχαήλ του Κρόνου. Η λέξη άγγελος προέρχεται από το αρχαιοελληνικό ρήμα αγγέλω =φέρω, μεταφέρω είδηση. Συγγενεύει με τη σανσκριτική λέξη angirah, που σημαίνει θείο σημείο και την περσική άγγαρος που παραπέμπει στον έφιππο ταχυδρόμο. Οι μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης χρησιμοποίησαν τη λέξη άγγελος για να αποδώσουν την εβραική λέξη μαλ ακ που σημαίνει αγγελιοφόρος, υπηρέτης. Οι άγγελοι λειτουργούν ως διάμεσοι ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους και βεβαίως εκπροσωπούν το καλό, τη λευκή περιστερά. Στον αντίποδα, εκπροσωπώντας τον κόρακα βρίσκονται οι δαίμονες από το ρήμα δαίω που σημαίνει διαιρώ, διανέμω, αναθέτω. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο στην κορυφή της κοσμικής διάταξης βρίσκονται οι ορατοί θεοί, τα ουράνια σώματα που ανήκουν στο στοιχείο της φωτιάς. Κάτω από αυτά βρίσκονται οι δαίμονες που ανήκουν στο στοιχείο του αέρα. Χαμηλότερα βρίσκονται τα πνεύματα των νεκρών ηρώων που ανήκουν στο στοιχείο του νερού και τελευταία ακολουθούν τα ανθρώπινα όντα, τα ζώα και τα φυτά που εκπροσωπούν το στοιχείο της γης.
Σύμφωνα με την αποκρυφιστική εβραϊκή Καμπάλα και άλλα μεσαιωνικά και αναγεννησιακά κείμενα οι άγγελοι μπορούν να κυβερνούν τους πλανήτες, τη γη και τους ανθρώπους ελέγχοντας κάθε κίνηση του κόσμου με τη σύμφωνη γνώμη του δημιουργού. Στην Αλχημεία ο άγγελος συμβολίζει την εξιδανίκευση, την ανάληψη μιας σταθερής πνευματικής αρχής. Και οι άγγελοι, όπως ο Αδάμ και η Εύα, υποβλήθηκαν σε δοκιμασία και όσοι έσφαλαν εξέπεσαν και ταυτίστηκαν με τα πνεύματα του κακού, τους δαίμονες.
Η πρώτη γνώση που απέκτησαν οι πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα στον κήπο της Εδέμ ήταν η γνώση του Καλού και του Κακού. Δάσκαλός τους, ο Διάβολος. Ο Διάβολος – Κακό προϋπήρχε του Θεού ή είναι δημιούργημα του; Αν προϋπήρχε γιατί ο παντοδύναμος Θεός δεν τον καταστρέφει και αφήνει το δύσκολο αυτό έργο στον άνθρωπο; Αν ο Θεός δημιούργησε το Διάβολο γιατί τον δημιούργησε; Ο Θεός όμως δε θα δημιουργούσε ποτέ κάτι κακό έξω από τον άνθρωπο για να τον βασανίζει αιώνια χωρίς κανένα τελικό σκοπό. Μήπως ο Διάβολος – Κακό είναι δημιούργημα του ανθρώπου όπως και η πεπερασμένη και συνεπώς λανθασμένη αντίληψή μας για το Θεό; Μήπως το καλό και το κακό είναι δύο αντίρροπες δυνάμεις απαραίτητες για τη λειτουργία του κόσμου; Μήπως ο κόσμος οδηγηθεί στην καταστροφή όταν μία από αυτές τις δυνάμεις πάψει να λειτουργεί; Αν χαθεί το άσπρο χάνεται και η αντίληψη του μαύρου, η ομορφιά δε θα έχει νόημα χωρίς την ασχήμια, η ειρήνη χωρίς τον πόλεμο.
Διατρέχοντας τους αιώνες και εξελισσόμενος πνευματικά ο άνθρωπος απέδωσε σε υποκίνηση κάποιου δαίμονα τις πράξεις που δεν μπορούσε να καταλάβει. Θεώρησε ότι βρίσκεται συνεχώς κάτω από την επίδραση κάποιου δαίμονα, όπως δείχνουν τα επίθετα ευδαίμων = τυχερός, κακοδαίμων = άτυχος καθώς και τα ουσιαστικά ευδαιμονία και κακοδαιμονία. Οι μάχες του Ζωροάστρη ή Ζαρατούστρα με το πνεύμα του κακού, του Ωρομάσδη ή Ορμούζ με τον Αριμάν, του ΄Οσιρι με τον Σεθ, των Τιτάνων και των Ολύμπιων, του Διός και του Κρόνου αναπαριστούν με γλαφυρό τρόπο την αέναη μάχη των δυνάμεων του φωτός ενάντια στο σκότος. Ενάντια ή μαζί με το σκότος; Το σκότος είναι τελικά εχθρός ή συνεργάτης του ανθρώπου; « ΄Ηθος ανθρώπων δαίμων» θα πει ο Ηράκλειτος και θα στρέψει τη σκέψη μας στο γεγονός ότι το πεδίο της μάχης ανάμεσα στο Καλό και το Κακό βρίσκεται μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό, ενώ ο Σωκράτης επικαλείται την εσωτερική καθοδήγηση των ανθρώπων από το γνωστό «διαμόνιον».
Από τη μάχη των αντιθέτων γεννιέται η ομορφιά δηλαδή η δημιουργία συμπεραίνει ο Άγιος Αυγουστίνος. Εφ’ όσον δεχθούμε ότι το πεδίο των μαχών βρίσκεται μέσα μας, ο πόλεμος του Φωτός και του Σκότους είναι τόσο δύσκολος και ανελέητος , ακριβώς γιατί πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαστε άγγελοι που έχουν το διάβολο μέσα τους. Ο Διάβολος είναι αυτός που δεν εφησυχάζει , δεν του αρέσει η αέναη ηρεμία και μας σπρώχνει συνέχεια στην έρευνα, την αναζήτηση, την αμφισβήτηση, στη συνέχεια και εξέλιξη της δημιουργίας. Μια κοινωνία αγγέλων θα ήταν στάσιμη χωρίς κανένα κίνητρο για αγώνα, χωρίς ενδιαφέρον για οποιαδήποτε κατάκτηση. Το προπατορικό αμάρτημα ήταν ο σπινθήρας που έθεσε σε κίνηση τη συμμετοχή του άβουλου και αμέτοχου ως τότε ανθρώπου στην εξέλιξη της δημιουργίας. Το σημαντικό είναι η εξέλιξη αυτή να γίνεται συνειδητά και να υπερτερούν τα θετικά αποτελέσματα έναντι των αρνητικών.
Πολλοί λαοί βλέποντας τον ζωοδότη ήλιο να εξαφανίζεται κάθε βράδυ δεν ήταν σίγουροι ότι αυτός θα επέστρεφε για να λάμψει και πάλι την επόμενη μέρα. Γι’ αυτό κατέφυγαν μέχρι και σε ανθρωποθυσίες για να εξασφαλίσουν την παρουσία του. Ο ήλιος, μας πληροφορούν οι επιστήμονες έχει ηλικία πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Και προσδοκώμενο όριο ζωής άλλα πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Τότε ο ήλιος θα πεθάνει, αφού θα έχει κάψει όλο το υδρογόνο του. Η ζωή θα εξαφανισθεί από τη γη; Θα μεταλλαχθεί σε διαφορετική μορφή από τη σημερινή; Οι άνθρωποι θα ψάξουν για άλλους γαλαξίες; Τι συνέβη στη Σελήνη, τον ΄Αρη και στους άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος; Υπήρξε ποτέ ζωή σ’ αυτούς, και αν υπήρξε σε τι μορφή ήταν και τι απέγινε;
Πολλά άστρα συνάντησα στο ταξίδι μου και πολλές φυλές ανθρώπων στους δικούς τους κόσμους συνεχίζει ο Raleigh την ερμηνεία των σμαράγδινων πινάκων του Θωδ, που στην τελευταία του ενσάρκωση έγινε γνωστός ως Ερμής ο τρισμέγιστος. Μερικές φυλές έφθαναν ψηλά όπως τα άστρα του πρωινού. Άλλες έπεφταν χαμηλά μέσα στη μαυρίλα της νύχτας. ΄Αλλοτε κινούνταν στα βασίλεια της λαμπρότητας, άλλοτε ζούσαν μέσα στο σκοτάδι, αλλά τελικά κέρδιζαν το Φως. Το Φως είναι άπειρο και ταυτόχρονα πεπερασμένο. Διαχωρίζεται από το σκοτάδι μέσα στον άνθρωπο. Επεδίωκε να σχίσεις το πέπλο του σκοταδιού, φέρε μέσα σου το Φως ώστε να γίνετε Ένα. Όταν σε κυριεύει κάποιο συναίσθημα που σε έλκει προς τη σκοτεινή πύλη, εξέτασε την καρδιά σου και βρες εάν το συναίσθημα αυτό έχει έρθει από μέσα. Εάν βρεις το σκοτάδι μέσα στις δικές σου σκέψεις, εξαφάνισέ το από το νου σου.
Ο Ιππότης του ΄Ηλιου έχεις πολλές λεωφόρους να διασχίσει. Από το Φως στο Σκοτάδι και από το Σκοτάδι στο Φως. Αγαπά να αναζητά το Φως μέσα στο Σκοτάδι. Πολλές φορές γίνεται ένα με το Σκοτάδι. Ο Ιππότης του ΄Ηλιου δε φοβάται ούτε αποφεύγει το Σκοτάδι. Αγαπά και κατανοεί τις σκοτεινές διαδρομές γιατί γνωρίζει ότι μέσα από αυτές θα οδηγηθεί στο φως και από το φως στη θεότητα. Ο δρόμος που θα ακολουθήσει για να ενωθεί με το Θεό όπως αυτός τον αντιλαμβάνεται θα είναι αποκλειστικά δική του επιλογή. Αν επιθυμεί να σταθμεύσει για παραπάνω χρόνο σε κάποιο από τους επτά πλανήτες προκειμένου να εμπεδώσει κάποιο σημαντικό μάθημα θα το κάνει. Ο χρόνος σύμφωνα με τα γήινα μέτρα και σταθμά δεν έχει μεγάλη σημασία. Ο χρόνος, το μεγάλο μυστικό, είναι ένα κλειδί προς την ελευθερία, γιατί όταν ο άνθρωπος κατακτά το χρόνο, κατακτά και το θάνατο. Το άπειρο κόσμημα της αλήθειας δε μπορεί ποτέ να διαβασθεί εξ ολοκλήρου, γιατί η αλήθεια έχει τις δικές της προεκτάσεις και όταν κατακτιέται η μία αλήθεια τότε άλλες αλήθειες εμφανίζονται.
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29. ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΕΝΑΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ - ΜΕΓΑΣ ΣΚΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ
Το επόμενο πρωί η Βιολέτα ξύπνησε πιασμένη από τις ασκήσεις που έκανε το προηγούμενο απόγευμα στο γυμναστήριο. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ακολούθησε κατά γράμμα τις εντολές του νεαρού γυμναστή και είχε εκτελέσει κάποιες ασκήσεις με περισσότερα κιλά βάρη απ’ ότι είχε εκείνος συστήσει. Αποφάσισε να μην πάει σήμερα στο γυμναστήριο για να μη χειροτερέψει. Θα συνέχιζε το διάβασμα και το απόγευμα θα έκανε ένα ωραίο ζεστό αφρόλουτρο και μια μάσκα προσώπου για να είναι έτοιμη για το ραντεβού με το Στέλιο.
Ο εικοστός ένατος βαθμός είναι αλχημικός βαθμός. Ο τέκτονας επανήλθε στη γη μετά το ταξίδι του στους επτά πλανήτες και είναι τώρα έτοιμος να πραγματοποιήσει το μεγάλο έργο που είναι η τελειοποίηση του εαυτού του και -- - μέσω αυτής - η τελειοποίηση του ατελούς κόσμου. Τι είναι αλχημεία; Η Βιολέτα θυμόταν από το σχολείο κάτι τρελούς επιστήμονες που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν τη φιλοσοφική λίθο ώστε να μετατρέψουν ευτελή μέταλλα σε χρυσό.
Αλχημεία είναι η τέχνη της μεταμόρφωσης. Οι διαδοχικές αλλαγές που προκαλεί ο αλχημιστής στο υλικό πάνω στο οποίο εργάζεται σκοπό έχουν να το μετατρέψουν από χονδροειδές σε ευγενές και τέλειο. Η αρχή της αλχημείας τοποθετείται στους δύο ή τρεις τελευταίους αιώνες π.Χ. στην ΄Απω Ανατολή (κυρίως στην Κίνα) και στη Δύση. Στη Δύση είχε ως κέντρο τον Αλεξανδρινό πολιτισμό που συνδύαζε όψεις του αιγυπτιακού και του κλασσικού ελληνικού και ασχολιόταν με τα μέταλλα και τα ορυκτά. Στην Ανατολή είχε ως αντικείμενο έρευνας τη δημιουργία του ελιξιρίου μακροζωίας. Και οι δύο σχολές είχαν ως κοινό στόχο να φθάσουν στη γνώση της δημιουργίας και της συμπαντικής τάξης. Οι δύο σχολές παρήκμασαν κατά τον 5ο και 6ο αιώνα μ.Χ., η μεν ανατολική συνεχίσθηκε με διάφορα σκαμπανεβάσματα η δε δυτική μεταφέρθηκε στον αραβικό χώρο όπου αναπτύχθηκε όσο καιρό ο Δυτικός πολιτισμός περνούσε μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια του Μεσαίωνα. Η αλχημεία από κάποιους θεωρήθηκε τέχνη αντάξια μελέτης των βασιλιάδων ενώ από κάποιους άλλους επάγγελμα απατεώνων. Οι Ροδόσταυροι και άλλα φιλοσοφικά κινήματα έδωσαν το έναυσμα στην αλχημεία να αρχίσει να προβάλλεται ανοιχτά προς τα έξω και να τοποθετείται ισοδύναμα δίπλα σε άλλους κλάδους έρευνας και μάθησης.
Ο αλχημιστής περιγράφεται ως καλλιτέχνης που επιτυγχάνει την τελειοποίηση της φύσης. Ο δοκιμαστικός σωλήνας είναι το σύμπαν σε μικρογραφία, μια κρυστάλλινη σφαίρα μέσα στην οποία συντελείται η διαδικασία της μεταμόρφωσης. Το σώμα, η ψυχή και το πνεύμα του υλικού γνωστά ως αλάτι, υδράργυρος και θείο πρέπει να απελευθερωθούν από την πρωτόγονη κατάστασή τους και να προσαρμοσθούν σε μια νέα αρμονία. Η αλχημεία διαφέρει από τη χημεία σε δύο παράγοντες. Η χρονική λειτουργία των αλχημικών πειραμάτων καθορίζεται από αστρολογικές διατάξεις και ορισμένα στάδια των διαδικασιών της επαναλαμβάνονται σε υπερβολικό βαθμό, όπως η απόσταξη ενός υγρού εκατοντάδες φορές.
Κάθε μέταλλο αντιστοιχούσε σ’ έναν ορισμένο πλανήτη και τις ημερομηνίες που ο πλανήτης αυτός ασκούσε ισχυρή επιρροή η ανάπτυξη του μετάλλου στη γη θα επιταχυνόταν. Οι υπολογισμοί αυτοί γινόταν με τη βοήθεια της αστρολογίας. Ο πλανήτης Κρόνος που ήταν αργός, βαθυστόχαστος και βραδυκίνητος αντιστοιχούσε στο μολύβι, το βαρύτερο από τα μέταλλα. Η Αφροδίτη αντιστοιχούσε στο χαλκό, ο ΄Ηλιος στο χρυσό, η Σελήνη στο ασήμι, ο Ερμής στον υδράργυρο, ο ΄Αρης στο σίδηρο και ο Δίας στον κασσίτερο.
Στην Ευρώπη, η παράδοση της πνευματικής αλχημείας ταυτίστηκε με το Χριστιανισμό και η αλχημική εργασία ήταν το μυστικό μονοπάτι μέσω του οποίου ο άνθρωπος μπορούσε να ενωθεί με το Χριστό ο οποίος ήταν η τέλεια Λίθος. Η φωτιά που θερμαίνει το υλικό είναι σαν την κάμινο της οδύνης από την οποία διήλθε ο Χριστός όταν οι άνθρωποι τον αρνήθηκαν. Η περίοδος της χημικής χώνευσης, η περίοδος κυοφορίας του σπόρου στο δοχείο που διαρκούσε σαράντα μέρες, αντιστοιχεί με το διάστημα που πέρασε ο Χριστός στην έρημο. Η ζωή του Χριστού μας έδωσε τα στοιχεία που χρειαζόμαστε για τη σωτηρία μας μέσω της πνευματικής διάστασης της αλχημείας. Η βάπτιση και η σταύρωση είναι το νερό και το πνεύμα που θα μας αναζωογονήσει όταν και εμείς οι ίδιοι διέλθουμε την προσωπική μας κάμινο των επίγειων βασάνων.
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30. ΤΡΙΑΚΟΣΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ –ΜΕΓΑΣ ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΚΑΔΩΣ, ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΚΑΙ ΜΕΛΑΝΟΣ ΑΕΤΟΥ
Στη σημερινή εποχή, οι νέοι, μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών, γνωρίζουν τους λευκοντυμένους πολεμιστές – μοναχούς του Μεσαίωνα που ονομάσθηκαν Ναΐτες ή τεμπλάριοι μέσω των παιχνιδιών που κυκλοφορούν στην αγορά, σε υπολογιστές και παιχνιδομηχανές ( Playstation, X-Box). Σ’ αυτά τα παιχνίδια, με τους εκπληκτικά σχεδιασμένους δισδιάστατους ή τρισδιάστατους χαρακτήρες κάποιος ή κάποιοι Ναΐτες έχουν κρύψει ένα μυστηριώδες αντικείμενο κάπου και οι παίκτες καλούνται να το βρουν. Έτσι οι παίκτες μπαίνουν, έστω και χωρίς να έχουν φιλοσοφικές ή μεταφυσικές ανησυχίες, στη λογική της αναζήτησης κάποιου μυστικού κάθε φορά που πατάνε τα κατάλληλα πλήκτρα του υπολογιστή και οι γενειοφόροι ήρωες ζωντανεύουν. Οι Ναΐτες, με τους μύθους, τους θρύλους, τις σκοτεινές διηγήσεις, τις δεισιδαιμονίες και τα κρυμμένα μυστικά τους έχουν εμπνεύσει επίσης τη δημιουργία πολλών ταινιών και λογοτεχνικών έργων. «Το Εκκρεμές του Φουκώ» του Ουμπέρτο ΄Εκο και ο περιβόητος «Κώδικας Ντα Βίντσι» του Νταν Μπράουν αποτελούν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα πολυσυζητημένων βιβλίων.
Το Τάγμα των Ναϊτών ιδρύθηκε το 1118 από τους Υγκ ντε Παγιέν και Ζωφρουά ντε Σαιντ Ομέρ, στρατιώτες του Γκοντφρουά ντε Μπουιγιόν. Μαζί με άλλους επτά ιππότες που ήταν εγκατεστημένοι στην Παλαιστίνη, οι προαναφερθέντες παρακινήθηκαν από την επιθυμία τους να διαφυλάξουν τους δρόμους των Χριστιανών προσκυνητών προς τους Αγίους Τόπους. Τα Ιεροσόλυμα είχαν απελευθερωθεί από τους μουσουλμάνους στο τέλος της Πρώτης Σταυροφορίας, δεκαεννέα χρόνια νωρίτερα, αλλά ο χριστιανικός στρατός, που προστάτευε την πόλη και τις γύρω περιοχές, δεχόταν συνεχώς επιδρομές από τους ΄Αραβες. Έτσι η καθολική εκκλησία δέχθηκε με ικανοποίηση την προσφορά των Ναϊτών να προστατέψουν τους Αγίους Τόπους. Η ίδρυση του Τάγματος έγινε με την ενθάρρυνση του Λατίνου βασιλιά της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου του Β’ ο οποίος παραχώρησε ως έδρα των Ναϊτών πτέρυγα του παλατιού του, η οποία βρισκόταν σύμφωνα με τις παραδόσεις, στη θέση του παλαιού Ναού του Σολομώντα. Από το γεγονός αυτό, προήλθε και η ονομασία Ναΐτες. Δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή του συντάχθηκε ο κανονισμός του Τάγματος, ενώ ως διακριτικό έμβλημα των ιπποτών εγκρίθηκε από τον Πάπα Ονόριο το 1148, ο λευκός μανδύας. Αργότερα ο Ευγένιος Γ’ πρόσθεσε τον κόκκινο σταυρό, που έπρεπε να φοριέται στο στήθος. Ο αρχηγός, Μέγας Μάγιστρος, ήταν αιρετός και ισόβιος. Τα μέλη οργανώθηκαν σε τέσσερις τάξεις. Ιππότες, αξιωματούχοι, κληρικοί και υπηρέτες. Οι ιππότες με τον άσπρο μανδύα στρατολογούνταν από αριστοκρατικές οικογένειες, ενώ όσοι προέρχονταν από κατώτερες οικογένειες βρίσκονταν χαμηλότερα στην ιεραρχία και φορούσαν μαύρους ή καφέ μανδύες. Η μύηση στο Τάγμα γινόταν σε ειδική νυχτερινή τελετή στο φρουρούμενο αρχηγείο της περιφέρειας. Ο νεοσύλλεκτος έπρεπε να είναι απολύτως υγιής και απαλλαγμένος οικογενειακών υποχρεώσεων και χρεών προς τρίτους. Στο τέλος της τελετής ο νεοσύλλεκτος γονάτιζε και ζητούσε να γίνει υπηρέτης και δούλος του ναού, ενώ ορκιζόταν υπακοή στο Θεό και την Παρθένο Μαρία. Οι Ναΐτες ορκίζονταν επίσης φτώχεια, αγνότητα, υπακοή στο Τάγμα και ζούσαν σαν μοναχοί, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι οπλοφορούσαν και έπαιρναν μέρος σε μάχες.
Η Εκκλησία απαγόρευε στους κληρικούς να οπλοφορούν, αλλά ο εκπρόσωπος της Καθολικής εκκλησίας και πρώην αρνητής των Ναϊτών Μπερνάρ ντε Κλερβώ τους ονόμασε «νόμιμους δήμιους τους Χριστού» και τους απάλλασσε από το αμάρτημα του φόνου εφ’ όσον τα θύματά τους ήταν εχθροί της εκκλησίας. Η αδελφοσύνη και η φτώχεια των Ναϊτών παριστάνεται στη σφραγίδα τους με ένα άλογο το οποίο ιππεύουν δύο ιππότες ταυτόχρονα.
Οι υποψήφιοι για μύηση έδιναν όλη τους την περιουσία στο Τάγμα. Έτσι, ενώ ο κάθε ιππότης ατομικά ήταν φτωχός, το Τάγμα γινόταν όλο και πιο πλούσιο. Το Τάγμα βρισκόταν υπό την άμεση δικαιοδοσία του Πάπα και ήταν απαλλαγμένο από τις παρεμβάσεις των τοπικών επισκόπων και την επιβολή φόρων. Η παραχώρηση πολλών προνομίων και δωρεών , τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στη Γαλλία, επιτάχυνε όχι μόνο την ανάπτυξη, αλλά και τον πλουτισμό του Τάγματος, το οποίο στην περίοδο της ακμής του αριθμούσε είκοσι χιλιάδες μέλη. Η μεγάλη αύξηση της περιουσίας του συνδυάσθηκε επίσης και με την ανάπτυξη ενός πολύπλοκου για την εποχή τραπεζικού συστήματος με έδρα το Παρίσι, αν και το εκκλησιαστικό δίκαιο απαγόρευε στους Χριστιανούς την τοκογλυφία. Τα δυτικοευρωπαϊκά πιστωτικά ιδρύματα, σύμφωνα με τους ιστορικούς, γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν από Εβραίους που δάνειζαν με τόκο και από κοινοπραξίες της Ιταλίας. Στην πραγματικότητα όμως οι δραστηριότητες των προαναφερθέντων ήταν ασήμαντες μπροστά σ’ εκείνες του Τάγματος. Οι Εβραίοι επιτρέπονταν να εισπράττουν μέχρι 43% τόκο, ενώ οι Ναΐτες μέχρι 60%. Μια από τις πιο σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες των Ναϊτών ήταν η ρύθμιση πληρωμής διαφόρων ποσών από απόσταση, μέσω πιστωτικών επιστολών, χωρίς οι ενδιαφερόμενοι να μεταφέρουν χρήματα επάνω τους κινδυνεύοντας να πέσουν θύματα ληστείας. Οι κλοπές και οι παραχαράξεις των πιστωτικών επιστολών αποφεύγονταν χάρη σ’ ένα περίπλοκο σύστημα κωδικών που γνώριζαν μόνο οι ίδιοι οι Ναΐτες. Στην Αγγλία, οι Ναΐτες ήταν ταυτόχρονα και φοροεισπράκτορες για λογαριασμό του Πάπα και του στέμματος. Ενός στέμματος που ήταν διαρκώς χρεωμένο σ’ αυτούς.
Το γεγονός ότι το Λατινικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ έπαψε να υφίσταται μετά την πτώση της Άκρα τελευταίου οχυρού των Σταυροφόρων στους Αγίους Τόπους το 1291, σε συνδυασμό με τα συσσωρευμένα πλούτη οδήγησαν στη διάλυση του τάγματος, αφού οι Ναΐτες προσέλκυσαν την προσοχή του φιλόδοξου βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππου Δ΄ γνωστού και ως Φίλιππου του Ωραίου. Μετά την προδοσία του Σκεν ντε Φλοριάν, ο Φίλιππος, στον οποίο οι Ναΐτες είχαν αρνηθεί παλαιότερα την εισδοχή στο Τάγμα, εξαπέλυσε την επίθεσή του, βάσει οργανωμένου σχεδίου, την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307, μέρα που πέρασε στη λαϊκή δοξασία ως γρουσούζικη. Αν και το σχέδιο πέτυχε, ο θησαυρός του Τάγματος, τα έγγραφα και τα αρχεία φυγαδεύτηκαν και δεν έφθασαν ποτέ στα χέρια του άπληστου βασιλιά. Όση από την περιουσία του τάγματος κατασχέθηκε σε διάφορα άλλα μέρη παραχωρήθηκε στο Φίλιππο Δ’, στους Ιωαννίτες ιππότες και σε διάφορους τοπικούς ηγεμόνες. Το κυνήγι των Ναϊτών θα διαρκούσε εφτά χρόνια στη Γαλλία. Το Τάγμα διαλύθηκε επίσημα με παπική βούλα στις 22 Μαρτίου 1312, ενώ το Μάρτιο του 1314, ο Μέγας Μάγιστρος Ζακ ντε Μολέ και ο Προκαθήμενος της Νορμανδίας Ζοφρουά ντε Σαρναί θανατώθηκαν πάνω σε σιγανή φωτιά στο νησάκι Ιλ ντε λα Σιτέ στο Σηκουάνα.
Ο Ζακ ντε Μολέ - πριν πεθάνει - προέβλεψε το τέλος τόσο του Πάπα Κλήμη Ε’ μέσα σε σαράντα μέρες, όσο και του βασιλιά Φιλίππου Δ’ σ’ ένα χρόνο. Οι προβλέψεις του επαληθεύτηκαν. Επί πλέον ο τάφος του συγκεκριμένου πάπα βεβηλώθηκε το 1577 στην Αβινιόν από τους καλβινιστές και ο τάφος του Φιλίππου του Ωραίου το 1793 από τους Ιακωβίνους στο ναό του Αγίου Διονυσίου. Τα λείψανα και των δύο διασκορπίστηκαν, ενώ η μνήμη του θύματός τους Ζακ ντε Μολαί αποκαταστάθηκε από τους μεταγενέστερους. Όμως η περιβόητη εκδίκηση των Ναϊτών και των επιγόνων τους τεκτόνων δε συνίσταται σε ανώφελα αντίποινα. Η επιτυχία αποτελεί πάντα την καλύτερη εκδίκηση έναντι των εχθρών μας και η αληθινή και επιδιωκόμενη εκδίκηση των σκεπτόμενων και σοφών ανθρώπων είναι η πραγματοποίηση των ευγενών στόχων τους. Η εκδίκηση κατά του Κλήμη Ε’ συντελέσθηκε όταν ο Λούθηρος έστρεψε τη μισή Ευρώπη κατά της παποσύνης και υπέρ των δικαιωμάτων της συνείδησης. Την εκδίκηση κατά του Φιλίππου του Ωραίου αποτέλεσε η διακήρυξη της Συντακτικής Συνέλευσης των Γάλλων που τάχθηκε υπέρ των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη. Ο πνευματικός και πολιτικός δεσποτισμός δυστυχώς κυριαρχούν ακόμα σε αρκετές περιοχές του πλανήτη, συνεπώς το έργο τόσο των παλιών όσο και των συγχρόνων ιπποτών Καδώς δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.
Στη Γερμανία οι Ναΐτες δεν υπέστησαν σημαντικές διώξεις. Ξύρισαν τα γένια τους, φόρεσαν πολιτικά ρούχα και αναμείχθηκαν με τον ντόπιο πληθυσμό ο οποίος δεν τους κατέδωσε. Στα δικαστήρια εμφανίσθηκαν πάνοπλοι και οι δικαστές φοβισμένοι τους ανακήρυξαν αθώους. Μετά τη διάλυση του Τάγματος πολλοί Γερμανοί Ναΐτες έγιναν δεκτοί στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννη καθώς και στο Τευτονικό Τάγμα. Στην Ισπανία, οι Ναΐτες αντιστάθηκαν στους διώκτες τους και στη συνέχεια προσχώρησαν σε άλλα Τάγματα όπως της Καλατράβα και των Μοντέσα. Στην Πορτογαλία , οι Ναΐτες αφού πέρασαν από ανάκριση, άλλαξαν την ονομασία τους δημιουργώντας ένα νέο Τάγμα τους Ιππότες του Χριστού. Στην Αγγλία η μεταχείριση των Ναϊτών ήταν πολύ καλή, αφού ο βασιλιάς Εδουάρδος Β’, γαμπρός του Φιλίππου του Ωραίου, έβρισκε τις κατηγορίες εναντίον τους αβάσιμες. Οι Ναϊτες που κατέφυγαν στη Σκωτία ίδρυσαν το Τάγμα του Αγίου Ανδρέα.
Ποιες όμως ήταν οι κατηγορίες εναντίον των Ναϊτών; Σεξουαλική διαφθορά, ομοφυλοφιλία, καταχρήσεις, βεβήλωση του ιερού συμβόλου του σταυρού, αποκήρυξη του Χριστού ως ψευδοπροφήτη, παιδοκτονίες, μαγεία. ΄Οσον αφορά την ομοφυλοφιλία, πότε θα σταματήσει επιτέλους να χρησιμοποιείται ως βαρύτατη κατηγορία; Πότε θα μάθουν επιτέλους κάποιοι άνθρωποι να σέβονται τις επιλογές των άλλων ανθρώπων, της σεξουαλικής έκφρασης συμπεριλαμβανομένης; Η ομοφυλοφιλία εμφανίσθηκε στον πλανήτη μας από τότε που εμφανίσθηκε ο άνθρωπος για να μην πούμε από τότε που εμφανίσθηκαν τα ζώα, αφού έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι η ομοφυλοφιλία υπάρχει και στο ζωικό βασίλειο. Φυσικά και οι Σπαρτιάτες και οι αρχαίοι έλληνες και όλοι οι λαοί επιδίδονταν κρυφά ή φανερά σε ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις. Όταν οι στρατιώτες ζουν μαζί, μέρα και νύχτα, για χρόνια ολόκληρα πολλές φορές, χωρίς την παρουσία γυναικών, τι περίμενε κανείς ότι θα έκαναν; Αλλά και αν είχαν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με γυναίκες δεν θα πρέπει να αναγνωρίσουμε σε κάποιους το δικαίωμα της προτίμησης στο ίδιο φύλο; Κάτι τέτοιες νοοτροπίες , όπως η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών αν θέλουν να προχωρήσουν σε ανώτερα αξιώματα, οδηγούν σε νευρώσεις, παραβιάσεις κανόνων, ενοχές και απώλεια του πνευματικού στόχου. Πόσα σκάνδαλα πια, ομοφυλοφιλικά και ετεροφυλοφιλικά, να συγκαλύψουν οι επίσημες εκκλησιαστικές αρχές οι οποίες φαινομενικά πρεσβεύουν τον πουριτανισμό. Μεταξύ δύο ή περισσοτέρων συναινούντων ενηλίκων τα πάντα επιτρέπονται. Μόνο αυτοί οι δύο περιορισμοί επιβάλλεται να υπάρχουν. Ενήλικες και συναινούντες.
Οι Ναϊτες λάτρευαν επίσης μια περίεργη θεότητα με τη μορφή γενειοφόρου κομμένης κεφαλής. Το όνομα αυτής Μπαφομέτ. Από την αρχή οι ιππότες του Ναού υπηρετούσαν δύο δοξασίες. Η μία ήταν κρυμμένη από όλους, εκτός από τους αρχηγούς και ορισμένα έμπιστα μέλη. Η άλλη, που αναφερόταν και ακολουθούνταν δημόσια σαν πρόσχημα, συμμορφώνονταν με τους κανονισμούς της εκκλησίας. Η αποκατάσταση της εσωτερικής παράδοσης και η δημιουργία μιας οικουμενικής αιώνιας θρησκείας που να ενώνει τους ανθρώπους αντί να τους χωρίζει ήταν το ζητούμενο. Επηρεασμένοι από τους Αλβιγήνους ή Καθαρούς, τους Γνωστικούς και άλλες παραδόσεις, οι Ναΐτες δέχθηκαν επίσης επιρροές από την πίστη των επίσημων εχθρών τους των Αράβων, ζώντας για περισσότερο από δύο αιώνες στη Μέση Ανατολή. Πολλοί μελετητές βρίσκουν ομοιότητες στην ενδυμασία και την οργάνωση ανάμεσα στους Ναϊτες και του εκτελεστές – ασσασίνους που προήλθαν από τη θρησκεία των Ισμαηλιτών. Σύμφωνα με πληροφορίες του 19ου αιώνα οι ασσασίνοι έφθαναν διαδοχικά στην αληθινή γνώση με τη μύηση, όπου, στο τελευταίο στάδιο, το έσχατο μυστικό γινόταν κτήμα του μυημένου. Ο Ουρανός και ο ΄Αδης ήταν το ίδιο πράγμα. ΄Ολες οι πράξεις είναι χωρίς νόημα. Δεν υπάρχει καλό και κακό. Ο Μπαφομέτ θεωρείται από κάποιους μελετητές παραφθορά του ονόματος του προφήτη Μωάμεθ. Σύμφωνα με τον Λεβί, ο Μπαφομέτ θα έπρεπε να προφέρεται καμπαλιστικά ανάποδα και αποτελείται από τρεις συντμήσεις ΤΕΜ. ΟΗΡ. ΑΒ (Baphomet), «ο πατέρας του ναού της παγκόσμιας ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων» (Templi omnium hominum pacis abbas). Ο Μπαφομέτ έχει κεφαλή τράγου ή μάλλον σύνθετη μεταξύ τράγου, ταύρου και γαιδάρου. Συμβολίζει την ευθύνη της ύλης και δηλώνει ότι πρέπει να τιμωρούνται μόνο τα λάθη που προέρχονται από τις αδυναμίες του φυσικού σώματος. ΄Εχει ανθρώπινα χέρια που δείχνουν την αγιότητα της εργασίας και γυναικεία στήθη για να δοξάσει τη μητρότητα.. Η μητρότητα και η εργασία είναι απαραίτητα στοιχεία για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ο Μπαφομέτ παραπέμπει στο θεό της φύσης και Πάνα, το όνομα του οποίου σημαίνει το ‘Ολον. Σύμφωνα με τον μελετητή φον Χάμμερ το όνομα Μπαφομέτ σημαίνει «βάπτισμα» ή «μύηση στη σοφία» από τις ελληνικές λέξεις βαφή και μήτις.
Πολλοί ερευνητές μεταξύ των οποίων ο Γάλλος ιστορικός Γκετάν Ντελαφόρζ αναρωτιούνται για την αληθινή αποστολή των Ναϊτών ιπποτών στους Αγίους Τόπους οι οποίοι χρησιμοποίησαν το πρόσχημα της προστασίας των προσκυνητών για να αποκτήσουν πρόσβαση στην περιοχή και να ασχοληθούν με την αληθινή αποστολή τους. Σύμφωνα με τον Ντελαφόρζ και το βιβλίο του «Η ΝΑΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ» ( THE TEMPLAR TRADITION IN THE AGE OF AQUARIUS) η αληθινή αποστολή των Ναϊτών ήταν να ερευνήσουν την περιοχή για να βρουν λείψανα και χειρόγραφα τα οποία περιείχαν την ουσία μυστικών παραδόσεων του Ιουδαϊσμού και της Αρχαίας Αιγύπτου μερικά από τα οποία ανάγονταν στις μέρες του Μωϋσή.
Η αναζήτηση του ΄Αγιου Δισκοπότηρου ήταν ο πιο σημαντικός και πιο μυστηριώδης μύθος των ιπποτικών ταγμάτων, των Ναϊτών συμπεριλαμβανομένων. Οι ιππότες υποτίθεται ότι αναζητούσαν ένα κύπελλο, που το φύλαγαν άγγελοι και το οποίο συνήθως εμφανιζόταν σε κάθε αγνή καρδιά μέσα σ’ ένα κύκλο ακτινοβόλου φωτός και ύμνων καλυμμένο με ένα μεταξένιο ύφασμα. Το Άγιο Δισκοπότηρο (Holy Grail) δεν πρωτοεμφανίσθηκε όπως πιστεύουν οι περισσότεροι στο Μυστικό Δείπνο του Ιησού Χριστού με τους μαθητές του. Προϋπήρξε το λεγόμενο «Παγανιστικό Γκρέιλ ή Γκράαλ» μέσα σε προχριστιανικούς θρύλους με θέμα την αναζήτηση ενός ιερού αντικειμένου με μαγικές ιδιότητες που ανάγονται στον Ερμητικό Σμαράγδινο πίνακα. Το μεταγενέστερο «Χριστιανικό Γκρέιλ» δεν ήταν βέβαια το κύπελλο από το οποίο ο Ιησούς - κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου - πρόσφερε κρασί στους μαθητές του ( «πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο γαρ εστί το αίμα μου....») και στο οποίο ο Ιησούς της Αριμαθαίας συνέλεξε το αίμα του Χριστού κάτω από το σταυρό, αλλά η εσωτερική σχολή του, το δισκοπότηρο των μυημένων του. Η αναζήτηση του δισκοπότηρου ήταν η πνευματική περιπέτεια της αναγέννησης και οι δοκιμασίες των ιπποτών έκρυβαν την ιστορία της μύησης στα πνευματικά μυστήρια του Χριστού, του κάθε Χριστού. Σύμφωνα με τους μύθους που αναφέρει ο Φον ΄Εσενμπαχ, το Δισκοπότηρο δεν άδειαζε ποτέ. Περιείχε κάθε είδους τροφή και ποτό για όλους όσους πεινούσαν και διψούσαν την δικαιοσύνη. Ο ίδιος αναφέρει ότι το Δισκοπότηρο δεν ήταν κύπελλο ή δοχείο, αλλά μια πέτρα, θυμίζοντάς μας τη Φιλοσοφική Λίθο. Σύμφωνα με άλλες πηγές το ΄Αγιο Δισκοπότηρο ήταν ένα μυστηριώδες Ευαγγέλιο, ένα μυστικό βιβλίο, που έγραψε ο ίδιος ο Χριστός και το οποίο αποτελεί την εσωτερική παράδοση των Ναϊτών.
Σύμφωνα με άλλες δοξασίες το ΄Αγιο Δισκοπότηρο περιήλθε στην κατοχή των Ναϊτών οι οποίοι μετά την καταδίωξή τους από τον Φίλιππο τον Ωραίο βρήκαν καταφύγιο στη Σκωτία στις αρχές του 14ου αιώνα. ΄Ενα μέρος από την αμύθητη περιουσία που κατάφεραν να διασώσουν το εμπιστεύθηκαν στην οικογένεια Σαιντ Κλαιρ στο Ρόσλιν. Ανάμεσα στα πολύτιμα κειμήλια λέγεται ότι ήταν και το ΄Αγιο Δισκοπότηρο το οποίο βρίσκεται μέχρι σήμερα θαμμένο κάτω από το διάσημο παρεκκλήσι της περιοχής.
Στις αρχές του 17ου αιώνα υπάρχουν γραπτές αποδείξεις για την αύξηση των τεκτονικών στοών στην Αγγλία και τη Σκωτία. Το 1630 εκδόθηκε ο δεύτερος « Καταστατικός Χάρτης των Σαιντ Κλαιρ», όπου η στενή συνεργασία της οικογένειας με ότι τελικά ονομάσθηκε Ελευθεροτεκτονισμός είναι δηλωμένη και δεδομένη. Η οικογένεια Σαιντ Κλαιρ φαίνεται να λειτουργεί σαν διάμεσος ανάμεσα στους Ναΐτες και τους Τέκτονες οι οποίοι μαζί με τουλάχιστον άλλα πέντε εσωτερικά τάγματα διεκδικούν Ναϊτικές ρίζες.
Πολλά σημάδια δείχνουν τη σχέση μεταξύ Ναϊτών και Ελευθεροτεκτόνων. Οι κληρικοί, που φρόντιζαν για τις πνευματικές ανάγκες των Ναϊτών, φορούσαν άσπρα γάντια όταν έπιαναν τον άρτο και τον οίνο της Θείας Ευχαριστίας ώστε να μη μολύνουν το σώμα του Κυρίου, αφού με τα χέρια τους είχαν προηγουμένως εκτελέσει εργασίες του βέβηλου κόσμου. Το δέρμα του αρνιού ήταν το μόνο επιτρεπτό υλικό διακόσμησης στους Ναϊτες, ενώ οι ίδιοι φορούσαν μακριά στενή κιλότα από δέρμα αρνιού ως σύμβολο ισόβιας αγνότητας την οποία δεν έβγαζαν ούτε για να πλυθούν. Οι σύγχρονοι Τέκτονες φοράνε περίζωμα από δέρμα αρνιού. Η σημαία που χρησιμοποιούσαν οι Ναϊτες στη μάχη με μαύρα και άσπρα τετράγωνα συμβόλιζε τον κόσμο της αμαρτίας που ο ιππότης είχε αφήσει πίσω του προσχωρώντας στο Τάγμα και τον κόσμο του φωτός στον οποίο εισερχόταν. Μπορούμε να δούμε την εναλλαγή των μαύρων και άσπρων τετραγώνων στο πάτωμα μιας τεκτονικής Στοάς, ενώ το κατάλληλο ένδυμα για την παρακολούθηση των τεκτονικών εργασιών είναι μαύρο κουστούμι, μαύρη γραβάτα και άσπρο πουκάμισο για τους άντρες, μαύρο ταγιέρ και άσπρο πουκάμισο για τις γυναίκες. Σε σφραγίδα των Ναϊτών ένα ανθρώπινο σώμα με διπλό πρόσωπο ανδρικό και γυναικείο, στο ένα χέρι κρατάει το γνώμονα και στο άλλο το διαβήτη.
Οι Ναΐτες προσπάθησαν να συμφιλιώσουν τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό. Οι ελευθεροτέκτονες προωθούν την ανεξιθρησκεία και την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών. Το σύνθημα που βροντοφώναξε η Γαλλική επανάσταση, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΙΣΟΤΗΣ, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ», το οποίο προφέρουν όλοι οι αδελφοί σε κάθε συνεδρίαση της Στοάς τους κρύβει μέσα του το μυστικό της προέλευσης του ανθρώπου, αφού όλοι οι άνθρωποι προέρχονται από την ίδια πηγή στην οποία και καταλήγουν.
Τρία είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Ναΐτες. Ήταν μοναχοί, ήταν πολεμιστές και ήταν φτωχοί που ασχολήθηκαν όμως με τη συσσώρευση του χρήματος. Ας εξετάσουμε ξεχωριστά αυτά τα χαρακτηριστικά. Μοναχός είναι εκείνος που αφιερώνεται στη λατρεία του Θεού, ζώντας σε μοναστήρια ή σε σκήτες. Στο Χριστιανισμό οι μοναχοί εμφανίσθηκαν στο τέλος του 3ου και τις αρχές του 4ου αιώνα. Αυτοί ήταν οι λεγόμενοι αναχωρητές που απαρνιόταν τα εγκόσμια και αποτραβιόταν σε ερημικά μέρη για να αφιερωθούν ολοκληρωτικά στη λατρεία του Χριστού με ατέλειωτες προσευχές. Δεν ήταν ιερωμένοι και θεωρούνταν ενδιάμεσοι μεταξύ λαϊκών και κληρικών. Με τον καιρό οι αναχωρητές πλήθαιναν και έτσι δημιουργήθηκαν τα μοναστήρια τα οποία σιγά – σιγά άρχισαν να μετέχουν στην κοινωνική, θρησκευτική και πολιτική ζωή της περιοχής τους με αποτέλεσμα τη σταδιακή εκκοσμίκευσή τους.
Πολεμιστής είναι εκείνος που, χρησιμοποιώντας τα όπλα της εποχής του, είναι πρόθυμος να σκοτώσει και να σκοτωθεί στο πεδίο της μάχης υπηρετώντας ένα ιδεώδες, ένα σκοπό, έναν άρχοντα. Τα ιδεώδη και οι σκοποί ποικίλουν και αλλάζουν συχνά εν αγνοία του πολεμιστή. Πολεμιστής είναι επίσης εκείνος που αγωνίζεται ενάντια στις πλάνες και τα πάθη του προσπαθώντας να εισέλθει και να βαδίσει στην ατραπό της Αλήθειας. Ένα από τα ονόματα που δόθηκε στην σωματικά ήπια, αλλά ενεργειακά πολύ δυνατή πολεμική τέχνη του Τάι – Τσι - Τσουάν είναι ο αγώνας του ασκούμενου ενάντια στη σκιά του.
Το χρήμα είναι για πολλούς ένα μέσο για να εξυπηρετούν κάποιες εξωτερικές ανάγκες, ενώ για κάποιους άλλους, που στην υλιστική εποχή μας γίνονται όλο και περισσότεροι, είναι ένας σύγχρονος Θεός που στο βωμό του θυσιάζουν κάθε πνευματική και ηθική αξία Η ΄Ηρα Μονήτα, προστάτης του πλούτου, την οποία λάτρευαν οι Ρωμαίοι ήταν το αντίστοιχο της ελληνικής Θεάς Μνημοσύνης, Τιτανίδας και μητέρας των Μουσών, το όνομα της οποίας μοιάζει να έχει την ίδια ρίζα με μια από τις βασικές νομισματικές μονάδες της αρχαίας Ελλάδας, τη μνα. Η λέξη Μονήτα σημαίνει « προμηνύτρια» από το λατινικό moneo « ενθυμίζω, υπομιμνήσκω» που, όμως, έχει κοινή ρίζα με την αγγλική λέξη money και τη γαλλική monnaie. Με ένα περίεργο τρόπο η μνήμη μοιάζει να συνδέεται με το χρήμα. «Οι άνθρωποι θυμούνται αυτό που θα έπρεπε να ξεχάσουν και ξεχνούν αυτό που έπρεπε να θυμούνται» λέει μια ταοϊστική διδασκαλία, ενώ ο Σωκράτης αποδεικνύεται προφητικός, όταν μιλώντας στο έργο «ΦΑΙΔΡΟΣ» για την ανακάλυψη της γραφής παρατηρεί ότι οι άνθρωποι θα πάψουν να ασκούν τη δική τους ικανότητα μνήμης, αφού «δε θα θυμούνται πια τα πράγματα μέσα από τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά με τη βοήθεια εξωτερικών σημείων». Οι Τέκτονες καλούνται συνεχώς να ερμηνεύσουν διάφορα σύμβολα. Το χρήμα σημαίνει δύναμη γι’ αυτόν που το κατέχει και αντιστοιχεί στην ενέργεια που καταναλώνει ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να το κερδίσει. Οι χρηματικές συναλλαγές μεταξύ των ανθρώπων είναι ανταλλαγή ενέργειας. Θετικής ενέργειας στις έντιμες συναλλαγές και αρνητικής όταν έχουμε ανέντιμες συναλλαγές. Το χρήμα όχι μόνο πολλαπλασιάζει τα πλούτη, αλλά μπορεί να συγκρατήσει τα ανθρώπινα πάθη, να τα μεταστρέψει σε πολιτισμό, εκεί που η θρησκεία, κάτω από όλα της τα λάβαρα , δεν καταφέρνει παρά να τα οξύνει. Κυρίως όμως η συσσώρευση του χρήματος έχει μια μεταφυσική διάσταση, αφού μαλακώνει την αγωνία για το θάνατο και την αρρώστια. Συσσωρεύοντας χρήματα, κάποιοι συνάνθρωποί μας απωθούν ή νομίζουν ότι απωθούν αυτά τα φρικιαστικά φαντάσματα, αφού δεν κατανόησαν ποτέ ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η μετάβαση σε άλλες διαστάσεις.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση