Σχόλια > Χώρος κατάθεσης απόψεων μελών
33
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17. ΔΕΚΑΤΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ
Η Βιολέτα στάθηκε αρκετές μέρες στη μελέτη του 17ου βαθμού. Υπήρχαν πολλά πράγματα που δεν γνώριζε. Κατ’ αρχήν διάβασε την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη σε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη, βιβλίο που υπήρχε σκονισμένο στη βιβλιοθήκη της. Το είχε αγοράσει πριν πολλά χρόνια, το είχε διαβάσει, αλλά το είχε βρει σκοτεινό και δυσνόητο. Τώρα αναζήτησε αναλύσεις στο internet για να βοηθηθεί στην κατανόησή του, τουλάχιστον σ’ ένα πρώτο επίπεδο. Παρέκαμψε τις πληροφορίες και τις διαμάχες σχετικά με το γεγονός ότι ο Ιωάννης ο συγγραφέας της «Αποκάλυψης» είναι ή όχι διαφορετικό πρόσωπο από τον ευαγγελιστή Ιωάννη γιατί έκρινε ότι δεν αφορούσαν την ουσία του θέματος. Προσπάθησε ν’ «ανοίξει» τις επτά σφραγίδες του βιβλίου αρχίζοντας από τις τέσσερις πρώτες και τους τέσσερις ιππότες.
Ο πρώτος ιππότης ιππεύει το άσπρο άλογο και κρατά τόξο. Του δίνεται στεφάνι νίκης. Το άσπρο είναι η σύνθεση όλων των χρωμάτων και συμβολίζει το φως. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τύλιγαν τους νεκρούς με λευκό σάβανο για να δείξουν ότι ο θάνατος παραλαμβάνει και αποδίδει αγνή την ψυχή του εκλιπόντος. Το λευκό φόρεμα της νύφης, το λευκό περιστέρι, ο κύκνος, το χιόνι και άλλα παρόμοια σύμβολα σημαίνουν την αρετή και την υπέρτατη αγνότητα, την οποία στοχεύει ο άνθρωπος ακόμα κι αν - κατά καιρούς - παρασύρεται από την αμαρτία. Ο ιππότης του άσπρου αλόγου είναι απαλλαγμένος από μίση και κακίες. Κρατά τόξο, σύμβολο του ιππικού, το οποίο τεντωμένο προς τα πάνω συμβολίζει την εξύψωση της επιθυμίας προς τα θεία. Το τόξο και το βέλος αποτελούν αρχαία σύμβολα του εκφρασμένου Λόγου. Ο Λόγος ενεργοποιεί τα πάντα. Όταν εκφράζεις το Λόγο, ρίχνεις το βέλος κι εκείνο βρίσκει ακριβώς το στόχο. Όταν το βέλος εγκαταλείψει το τόξο, κανείς δε μπορεί πλέον να εμποδίσει την πορεία του. Γι’ αυτό η πορεία του τόξου πρέπει να είναι από την αρχή η σωστή και ο τοξότης ένα με το τόξο. Ο ιππότης του άσπρου αλόγου δε στοχεύει ποτέ λανθασμένα, αφού όλες οι ενέργειές του κατευθύνονται από τον ενσαρκωμένο Λόγο του Θεού.
Ο δεύτερος ιππότης ιππεύει το κόκκινο άλογο του αίματος και της φωτιάς. Η φωτιά - σύμφωνα με πολλές αρχαίες πεποιθήσεις - δημιούργησε τον κόσμο και η φωτιά θα τον καταστρέψει. Ο Ηράκλειτος δίδασκε ότι ο κόσμος που μας περιβάλλει τώρα θα μειωθεί στο αρχέγονο πυρ και μετά θα προκύψει ένας άλλος κόσμος. Ο νέος αυτός κόσμος θα καταλήξει με τη σειρά του στο ίδιο πυρ και πάλι θα προκύψει νέος κόσμος σε μια ατέλειωτη σειρά γενέσεως κόσμων. Η ανθρώπινη ψυχή αποτελεί ένα τμήμα μόνο της καθαρής μορφής του αρχέγονου πυρός. Οι αισθήσεις ψεύδονται γιατί μας δείχνουν μια σταθερότητα στα πράγματα του σύμπαντος, ενώ αυτή η σταθερότητα δεν υπάρχει και το καθετί βρίσκεται σε συνεχή κίνηση και ροή (τα πάντα ρει).
Το κόκκινο είναι το χρώμα της κοσμικής εξουσίας, των αυτοκρατόρων και των καρδιναλίων. Εκφράζει επίσης τον εγωισμό και το μίσος. Ο δεύτερος ιππότης της «Αποκάλυψης» κυριαρχείται από τη συγκινησιακή του φύση, από τα συναισθήματά του. Κυριαρχείται δηλαδή από την απουσία της λογικής. Παρασύρεται από φανατισμούς, μίση και πάθη. Πόσοι άνθρωποι φανατισμένοι, έτοιμοι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν στο όνομα της πίστης τους έχουν μελετήσει, και αποσυμβολίσει τα ιερά κείμενα της θρησκείας τους; Πόσοι άνθρωποι μπορούν να αναλύσουν τις πολιτικές αρχές του κόμματος το οποίο υποστηρίζουν με τόσο φανατισμό; Φίλαθλοι που ιππεύουν το κόκκινο άλογο τραυματίζουν ή σκοτώνουν φιλάθλους της αντίπαλης ομάδας κάτω από ακραία συναισθηματική φόρτιση. Μια συναισθηματική φύση είναι προσόν όταν ο άνθρωπος κυριαρχεί πάνω σ’ αυτήν με τη βοήθεια της λογικής. Αν όμως κυριαρχείται εξ ολοκλήρου από το συναίσθημα τότε ιππεύει το κόκκινο άλογο και πρέπει να κατεβεί από αυτό όσο γίνεται γρηγορότερα.
Ο τρίτος ιππότης της «Αποκάλυψης» ιππεύει το μαύρο άλογο και κρατάει στο χέρι του μια ζυγαριά. Ευρισκόμενος στον αντίποδα του ιππότη που ιππεύει το κόκκινο άλογο ο τρίτος ιππότης κυριαρχείται από τη λογική και τη νόηση αποκλείοντας το συναίσθημα. Αρνείται οτιδήποτε δε γίνεται αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις. Προσπαθεί να κατανοήσει το Θεό με τη λογική και να τον εξηγήσει με απλά λόγια. Πιστεύει ότι η ύλη είναι ο απόλυτος κυρίαρχος και ο άνθρωπος δεν επιβιώνει μετά το θάνατό του, αφού το υλικό σώμα και ο εγκέφαλος σαπίζουν. Ο Δυτικός πολιτισμός ιππεύει εδώ και αρκετούς αιώνες το μαύρο άλογο. Η ανθρωπότητα αναπτύσσει περισσότερο την επιστημονική γνώση από την ηθική και την πνευματική κατανόηση. Τα επιστημονικά επιτεύγματα όπως η ατομική βόμβα ή η βόμβα υδρογόνου χρησιμοποιούνται για να σκοτώνουμε όσο το δυνατόν πιο πολλούς συνανθρώπους μας. Φυσικά η νόηση είναι ένα στοιχείο απολύτως απαραίτητο για να μπορούμε να διεκπεραιώνουμε με επιτυχία τα καθημερινά πρακτικά θέματα της ζωής. ΄Οσο όμως πλησιάζουμε το Θεό και τα μυστήρια της ύπαρξης, αφήνουμε το χώρο της νόησης και προχωράμε στην πνευματική περιοχή όπου κυριαρχεί η τελειότητα και διάσταση είναι το άπειρο.
Ο τέταρτος ιππότης ιππεύει το πρασινοκίτρινο άλογο, τ’ όνομά του είναι Θάνατος και τον ακολουθεί ο ΄Αδης. Τους δίνεται η εξουσία να εξολοθρέψουν το ένα τέταρτο της γης με το σπαθί, με την πείνα, με το θανατικό και με τα θεριά . Το πρασινοκίτρινο άλογο συμβολίζει τη σκλαβιά του φυσικού μας σώματος. Το σπαθί είναι σύμβολο του πολέμου τόσο στα πεδία των μαχών όσο και μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Η θήκη, που συνοδεύει απαραίτητα κάθε σπαθί, είναι σύμβολο του σκότους και της τύφλωσης. Το θανατικό είναι η πνευματική νάρκωση του ανθρώπου και τα θεριά της γης συνοψίζονται εύστοχα από τους καθολικούς στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Οκνηρία, Φθόνος, Θυμός, Λαιμαργία, Ματαιοδοξία, Φιλαργυρία και Λαγνεία. Αμαρτάνω σημαίνει είμαι εκτός στόχου.
Ο ιππότης του πρασινοκίτρινου αλόγου σε αντίθεση με τον ιππότη του άσπρου, ρίχνει το τόξο και δε βρίσκει στόχο, επειδή έχει αμαρτήσει. Βέβαια ο ιππότης του πρασινοκίτρινου αλόγου βρίσκεται σε πρωτόγονο στάδιο πνευματικής εκπαίδευσης και είναι νομοτελιακά αναγκαίο να αμαρτήσει για να ιππεύσει το άσπρο άλογο. Κάθε ελάττωμα του χαρακτήρα πρέπει να ανυψωθεί στο αντίθετό του. Ο θυμός οφείλει να εξελιχθεί σε επιείκεια, η ματαιοδοξία σε ταπεινοφροσύνη, η λαιμαργία σε αυτοσυγκράτηση, ο φθόνος σε αγάπη προς τον πλησίον. Η λαγνεία σε μια αγνή και ουσιαστική σχέση, η φιλαργυρία σε ικανοποίηση από αυτά που έχουμε και η οκνηρία σε προθυμία να σηκώσει ο καθένας τα βάρη που του αναλογούν.
Το Αρνί – Χριστός ανοίγει την Πέμπτη σφραγίδα και οι ψυχές των θυσιασμένων για το Λόγο του Θεού ρωτάνε πότε εκείνος θα εκδικηθεί το αίμα τους πάνω σ’ εκείνους που κατοικούν στη γη. Σε απάντηση τους δίνονται άσπρα φορέματα για να αναπαυθούν λίγο ακόμα ώσπου να θανατωθούν και οι υπόλοιποι μάρτυρες της Χριστιανικής πίστης. Το τελευταίο όμως πράγμα που απασχολεί τους ανθρώπους που έχουν περάσει σε άλλη διάσταση είναι το ξεκαθάρισμα των επίγειων διαφορών. Ο θυμός, η βία, η επιθυμία για εκδίκηση είναι καθαρά φαινόμενα του φυσικού κόσμου, του κόσμου της ύλης. Η επιθυμία για οτιδήποτε είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το ανθρώπινο σώμα. Τα άσπρα φορέματα που δίνονται στους σφαγμένους συμβολίζουν την τελειότητα.. Το τέλος του επίπονου ταξιδιού στον υλικό κόσμο των επιθυμιών και της δυστυχίας. Οι λευκοντυμένοι ήρθαν από τη μεγάλη θλίψη, αλλά δε θα πεινάσουν ούτε θα διψάσουν ούτε θα υποφέρουν από ζέστη και κρύο, αφού το Αρνί –Χριστός θα του οδηγήσει στις πηγές των νερών της ζωής.
Η έκτη σφραγίδα ανοίγει μ’ ένα σεισμό, ο ήλιος γίνεται μαύρος και το φεγγάρι μοιάζει με αίμα. Τα άστρα του ουρανού πέφτουν στη γη κι ο ουρανός χάνεται. Πλούσιοι και φτωχοί, ισχυροί και αδύνατοι κρύβονται στα σπήλαια και στα βράχια των βουνών για να γλυτώσουν. Αρνούνται να αναγνωρίσουν τα σφάλματά τους και να μετανοήσουν. Πώς να κρυφθούν όμως από το βλέμμα του Θεού, αφού εκείνος είναι πανταχού παρών, είναι μέσα μας. Είναι ποτέ δυνατόν να κρυφθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό;
Κι έρχεται η ώρα να ανοιχθεί η έβδομη και τελευταία σφραγίδα για να ολοκληρωθεί το σχέδιο της καταστροφής του κόσμου. Επτά άγγελοι κρατώντας επτά σάλπιγγες αρχίζουν να σαλπίζουν, Και οι καταστροφές διαδέχονται η μια την άλλη. Εκείνοι που γλυτώνουν - προς το παρόν - δε μετανιώνουν για τις αμαρτίες τους και εξακολουθούν να προσκυνούν τα είδωλα. Σειρά έχουν οι επτά άγγελοι που απελευθερώνουν τις επτά πληγές που βρίσκονταν κλεισμένες σε επτά φιάλες. Και πάλι όμως οι άνθρωποι δε μετανιώνουν. Ακολουθεί η τελική μάχη του καλού ενάντια στο σκότος σ’ ένα τόπο που ονομάζεται Αρμαγεδών. Το Αρνί –Χριστός θα νικήσει και θα γιορτάσει τους συμβολικούς του γάμους για χίλια χρόνια. ΄Υστερα οι δυνάμεις του κακού με ανασυνταγμένες δυνάμεις θα συνεχίσουν το έργο της αποπλάνησης του κόσμου για να νικηθούν ξανά.
Ο ιερός αριθμός επτά, ο οποίος σύμφωνα με τον Πλάτωνα περικλείει την αρχή της ψυχής του κόσμου, επαναλαμβάνεται πολλές φορές στην Αποκάλυψη. Επτά εκκλησίες, επτά σφραγίδες, επτά σάλπιγγες, επτά φιάλες, επτά άστρα, επτά λυχνάρια, επτά λαμπάδες, επτά πνεύματα του Θεού, επτά βροντές, επτά πληγές, επτά άγγελοι. Ακόμα και ο σατανάς διαθέτει επτά κεφάλια. Οι Πυθαγόρειοι συσχέτιζαν κάθε αντικείμενο, πλανήτη, άνθρωπο, ιδέα και ουσία με αριθμούς. Η μέθοδος κωδικοποίησης που ονομάζεται Γεματρία ήταν πολύ διαδεδομένη, κυρίως στους καβαλιστές. Οι Ιουδαίοι Ραμπί πίστευαν ότι οι αριθμοί μπορούν να τους αποκαλύψουν βαθύτερες όψεις της φύσης και της ύπαρξης. Ανακάλυψαν δε, τέτοιο βάθος και σπουδαιότητα πίσω από την απλή επιφανειακή αξία των αριθμών και των λέξεων που τους αντιπροσώπευαν, ώστε βαθμιαία ανέπτυξαν μια ολόκληρη επιστήμη αριθμητικών ιδεών, εντελώς ξεχωριστή από τα μαθηματικά.
Η Βιολέτα έμαθε ότι οι REGULAE PHILOSOPHANDI - ο λογικός πυρήνας της νευτώνειας επιστημονικής μεθόδου – καταρτίσθηκαν αρχικά για να ερμηνευτεί η γλώσσα των Γραφών, ιδιαίτερα δε του βιβλίου της «Αποκάλυψης» και μόνο αργότερα εφαρμόσθηκαν στη Φυσική. Για τον Νεύτωνα η επιστημονική μέθοδος δεν ήταν παρά μια απλουστευμένη εκδοχή της ορθής μεθόδου για τη γνώση και ερμηνεία των Γραφών, η οποία αποτελεί θεμέλιο και προϋπόθεση για την τέλεια γνώση του φυσικού κόσμου. Ο κόσμος της Φυσικής για το Νεύτωνα αποτελούσε απλώς την πιο κατανοητή πλευρά της πραγματικότητας, η οποία βρίσκεται αλλού. «Θέλω να μάθω τι κρύβεται στο μυαλό του Θεού! Όλα τ’ άλλα δεν έχουν σημασία» έλεγε ο Αϊνστάιν.
Υπολογίζεται ότι γύρω στις εκατόν πενήντα χριστιανικές ομάδες που οι πιο σημαντικές χαρακτηρίσθηκαν «αιρέσεις», διεκδικούσαν την πνευματική κληρονομιά του Ιησού ο οποίος κατέστη Χριστός. Πρόκειται για την έννοια του χρηστού ανθρώπου της αρχαιότητας ο οποίος, αφού ελάμβανε μέρος στα Μυστήρια της θρησκείας του γινόταν χριστός, αφυπνιζόταν δηλαδή ο Χριστός εντός του. Σε ποια Μυστήρια μυήθηκε άραγε ο Ιησούς πριν καταστεί Χριστός στα χρόνια της εξαφάνισής του από το προσκήνιο, από τότε δηλαδή που ήταν δώδεκα ετών μέχρι τα τριάντα του που εμφανίσθηκε ως διδάσκαλος;
Πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι ο Ιησούς, αλλά και ο Ιωάννης Βαπτιστής ήταν μέλη της μυστικής Ιουδαϊκής αίρεσης των Εσσαίων η οποία αριθμούσε περίπου τέσσερις χιλιάδες μέλη. Τη γνώμη αυτή ενισχύει το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας της Καινής Διαθήκης είναι απολύτως σύμφωνο με τους νόμους της μυστικής αυτής οργάνωσης. Την εποχή που γεννήθηκε ο Ιησούς υπήρχαν στην Ιουδαία τρεις σημαντικές θρησκευτικές αιρέσεις. Οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι που πίστευαν στις αρχαίες εβραϊκές γραφές που περιείχαν τον Μωσαϊκό νόμο και τα γραπτά των προφητών του παλιού καιρού και οι Εσσαίοι. Μικρότερες σε σπουδαιότητα αιρέσεις ήταν οι Ζηλωτές, οι Αποκαλυπτές, οι Νάζαροι ή Ναζαρηνοί και οι Σαμαρείτες.
Οι Εσσαίοι τηρούσαν την αγνότητα, ζούσαν λιτά , ειρηνικά με τους άλλους ανθρώπους, απαγόρευαν τη δουλεία και τον πόλεμο και είχαν κοινό θησαυροφυλάκιο όπου ο καθένας κατέθετε ότι είχε και από εκεί έπαιρναν ότι χρειάζονταν για την κοινότητα. ΄Ετσι δεν υπήρχαν πλούσιοι ή φτωχοί, κύριοι ή δούλοι. Δεν είχαν επικοινωνία με τον έξω κόσμο κι έτσι κατασκεύαζαν και παρήγαγαν μόνοι τους ότι χρειάζονταν για την επιβίωσή τους. Οι Εσσαίοι δίδασκαν επίσης το δόγμα της Ορφικής και Πυθαγόρειας διδασκαλίας περί προϋπάρξεως της ψυχής. Την μετενσάρκωση συμβόλιζαν δια του μυστηρίου του βαπτίσματος το οποίο έλαβαν αργότερα και οι Χριστιανοί. Ο Ιησούς διαφώνησε με τους Εσσαίους όσον αφορά τη μυστικότητα των διδασκαλιών τους. Πίστευε ότι ο πνευματικός αγώνας έπρεπε να λαμβάνει χώρα μέσα στην κοινωνία, γι’ αυτό ο ίδιος αποφάσισε να διδάξει τα πλήθη.
Τα χειρόγραφα που βρέθηκαν στην περιοχή του Κουμράν το 1947 αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές του αρχαίου Ισραήλ στα χρόνια του Ιησού και φαίνεται ότι γεφυρώνουν το χάσμα μεταξύ του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού.
Μια άλλη σημαντική αίρεση της εποχής αυτής ήταν ο Γνωστικισμός. Μετά την ανακάλυψη των περιβόητων χειρογράφων το 1945 στο Nag Hamadi της ΄Ανω Αιγύπτου, που αποτελούνται από πενήντα δύο πραγματείες, οι περισσότεροι μελετητές τείνουν να πιστέψουν ότι ο γνωστικισμός οικοδομήθηκε πάνω σε ελληνιστικά – ιουδαϊκά θεμέλια. Μπορούμε να συνοψίσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά του γνωστικισμού ως εξής: Ο άγνωστος Θεός δεν είναι ο δημιουργός του κόσμου, αφού ο κόσμος είναι ένα κακό δημιούργημα του Διαβόλου. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι ξένος σ’ αυτό τον κόσμο και συγγενεύει με τον αγαθό Θεό μέσω της Γνώσης, αφού η αμαρτία αποδίδεται σε άγνοια. Ο αληθινός ασυνείδητος εαυτός του ανθρώπου είναι ομοούσιος με τον καλό Θεό , αλλά το προπατορικό αμάρτημα τον οδήγησε στον αδυσώπητο κόσμο της ύλης τον οποίο μπορεί να υπερβεί διαμέσου της αποκάλυψης.
Η Βιολέτα ρουφούσε κυριολεκτικά αυτές τις γνώσεις. Τις γνώσεις που, παρά την επιμέλειά της ως μαθήτρια, δε διδάχθηκε στο μάθημα των θρησκευτικών. Το τηλέφωνο τη διέκοψε. Ήταν οι γονείς της από τον Πλαταμώνα οι οποίοι ήθελαν να ευχηθούν στην κόρη τους «Χρόνια Πολλά» για τα γενέθλιά της. Η Βιολέτα συνειδητοποίησε ότι ήταν 5 Αυγούστου. Σε δύο μέρες ήταν 7 Αυγούστου και είχε γενέθλια ο γιός της Μάρκος, που παραθέριζε στον Πλαταμώνα. ΄Επρεπε να πάει να τον επισκεφθεί. ΄Αλλωστε της είχε λείψει πολύ. Την επομένη θα έπαιρνε το τρένο για τους Νέους Πόρους. Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Πλαταμώνα δεν υπήρχε πια, εδώ και μερικά χρόνια. Ο πατέρας της θα ερχόταν να την πάρει από το σταθμό με το αυτοκίνητό του.
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18. ΔΕΚΑΤΟΣ ΟΓΔΟΟΣ ΒΑΘΜΟΣ –ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΣ, ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ
Η Βιολέτα επιβιβάστηκε στην αμαξοστοιχία 500 που ξεκίνησε από την Αθήνα στις 9.21 και έφθανε στους Νέους Πόρους στις 13.58. Είχε αρκετό χρόνο για διάβασμα. Θα συνέχιζε την ανάγνωση του βιβλίου που είχε αναλάβει να μεταφράσει. Το βαγόνι ήταν σχεδόν άδειο, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν πάρει τις άδειές τους και είχαν ήδη φύγει για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Η Βιολέτα είχε μαζί της μόνο την τσάντα της, αφού είχε προνοήσει ν’ αφήσει στο εξοχικό των γονιών της ρούχα, μαγιό και άλλα απαραίτητα για μια μικρής διάρκειας διαμονή. Στην τσάντα είχε ένα μικρό νεσεσέρ, που περιείχε μια οδοντόβουρτσα, ένα γαλάκτωμα, μια λοσιόν και μια κρέμα προσώπου.
Το βιβλίο έκανε εισαγωγή στον 18ο βαθμό του ιππότη Ροδόσταυρου με μια σύντομη αναφορά στη μυστική αδελφότητα των Ροδόσταυρων και τον μυστηριώδη ιδρυτή της Κρίστιαν Ρόζενκρόιτς. Ο Ρόζενκρόιτς γεννήθηκε το 1378 κάπου στη Γερμανία. Επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί τον έστειλαν σε ηλικία πέντε ετών σε ένα μοναστήρι, όπου διδάχθηκε αρχαία ελληνικά και λατινικά. Ακολούθησε ένα μοναχό σ’ ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, αλλά ο μοναχός πέθανε στην Κύπρο, πριν φθάσουν στον προορισμό τους. Ο νεαρός Κρίστιαν συνέχισε το ταξίδι του με πλοίο στη Δαμασκό. Εκεί διδάχθηκε Ιατρική από τους πιο σοφούς άνδρες της πόλης. Αποφάσισε να ασχοληθεί με την αραβική σοφία και οι σοφοί της Δαμασκού τον οδήγησαν στη μυθική πόλη Ντάμκαρ, ένα μέρος που δεν έχει ταυτιστεί ποτέ με κάποιον πραγματικό τόπο. Οι πολυμαθείς της Ντάμκαρ δέχθηκαν τον Κρίστιαν όχι σαν ξένο, αλλά σαν κάποιον που περίμεναν πάντα. Του αποκάλυψαν αρκετά μυστικά που είχαν σχέση με τα μαθηματικά, τη φυσική, την αλχημεία και ένα ντοκουμέντο «το Βιβλίο του Κόσμου», όπου λέγεται ότι υπήρχαν τα μυστικά του Σύμπαντος.
΄Υστερα από τρία χρόνια παραμονής στη Νταμκάρ ο Κρίστιαν ταξίδεψε διαδοχικά στην Αίγυπτο, όπου μελέτησε φυσική ιστορία και το μεταφυσικό έργο που αποδίδεται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο και ύστερα στη Φεζ του Μαρόκου, όπου μυήθηκε στη μαγεία και στην Καμπάλα ή Καβάλα, το μεσαιωνικό ιουδαικό μυστικιστικό σύστημα ερμηνείας των Γραφών. «΄Αραβες και Αφρικανοί αντάλλασαν καινούργιες ιδέες και τροποποιούσαν παλιές με σκοπό να φθάσουν στην πραγματική αλήθεια για το καλό της ανθρωπότητας. Ο Κρίστιαν επέστρεψε στην Ευρώπη μεταφέροντας τις νέες ιδέες - πιστεύοντας αφελώς - ότι οι θεωρούμενοι σοφοί θα χαιρόντουσαν να μυηθούν στην αληθινή γνώση και θα αναθεωρούσαν τους τρόπους σκέψης του παρελθόντος. Όμως ο νεαρός λόγιος αντιμετωπίσθηκε με χλευασμό, αφού οι «σοφοί» φοβήθηκαν μην μειωθεί η αξία τους και χάσουν την υπόληψή τους στα μάτια του κόσμου αν αναγνώριζαν τις πλάνες τους. Ο Κρίστιαν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για τη μεγάλη ηθική και πνευματική μεταρρύθμιση ΄Ετσι συγκέντρωσε γύρω του ένα μικρό αριθμό συντρόφων για να καταγράψουν σε βιβλία όλη την επιστημονική και πνευματική σοφία που είχε αποκτήσει. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του δημιούργησαν ένα καινούργιο μοναστικό τάγμα τους αδελφούς του Ρόδινου Σταυρού ή Ροδόσταυρους Οι ιατρικές γνώσεις που ο πατέρας Κρίστιαν είχε μεταδώσει στους αδελφούς μοναχούς έγιναν τόσο γνωστές στη Γερμανία, ώστε πολλοί άρρωστοι έφθαναν καθημερινά στο μοναστήρι ζητώντας θεραπεία.
Όταν το συγγραφικό έργο των Ροδοσταύρων ολοκληρώθηκε οι μοναχοί διασκορπίσθηκαν προκειμένου να μεταδώσουν τη σοφία και τις ιατρικές τους γνώσεις σε κάθε γωνιά της γης. Πριν χωριστούν συμφώνησαν σε έξη βασικά δόγματα η τήρηση των οποίων θα τους κρατούσε ενωμένους για πάντα. Πρώτον κανένας δε θα ασκούσε άλλο επάγγελμα εκτός από εκείνο του γιατρού. Δεύτερον θα ακολουθούσαν τις συνήθειες της χώρας στην οποία θα βρισκόντουσαν, ώστε να μην τραβούν επάνω τους την προσοχή. Τρίτον θα συναντιόντουσαν μια φορά το χρόνο την ημέρα της Πεντηκοστής στο Ναό του Αγίου Πνεύματος, που είχε κτίσει ο αδελφός Κρίστιαν, για να ανταλλάσσουν πληροφορίες και να ανανεώνουν την αδελφότητα. Τέταρτον, κάθε αδελφός θα διάλεγε ένα διάδοχο στον οποίο θα μετέδιδε όλη τη γνώση πριν πεθάνει. Πέμπτον ότι τα αρχικά Ρόδινος Σταυρός στα λατινικά θα αποτελούσαν τη σφραγίδα της αδελφότητας και θα χρησιμοποιούνταν και ως συντομογραφία του ονόματος του ιδρυτή Κρίστιαν Ρόζενκρόιτς. ΄Εκτον η γνώση των Ροδοσταύρων θα παρέμενε μυστική μέχρις ότου οι αδελφοί θα έπαιρναν κάποιο οιωνό για να προβούν στις ανάλογες αποκαλύψεις.
Σύμβολο της αδελφότητας ήταν ο Σταυρός και το τριαντάφυλλο. Στη χριστιανική αλληγορία ο Σταυρός αντιπροσωπεύει το Χριστό και το τριαντάφυλλο την Παρθένο Μαρία. Το τριαντάφυλλο είναι επίσης σύμβολο της Αυγής και της ανάστασης. Ο σταυρός εμφανίζεται σε διάφορες μυθολογίες, σε πολλά μέρη του κόσμου, όπως η Αίγυπτος, η Ασσυρία, η Ινδία, η Περσία, η Ιρλανδία, το Μεξικό και ο κάθε λαός ερμηνεύει το σύμβολο με διαφορετικό τρόπο. Για τους Χριστιανούς εκφράζει τη θυσία και τα βασανιστήρια. Οι Δρυίδες έκοβαν την ιερή βελανιδιά σε σχήμα σταυρού και έκτιζαν τους ναούς τους με αυτό το σχήμα. Ο σταυρός έχοντας κάθε άκρο του στραμμένο προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα συμβόλιζε τη συμπαντική φύση.
Τον Αύγουστο του 1623, μια ασυνήθιστη ανακοίνωση αναστάτωσε τους κατοίκους του Παρισιού. Οι αντιπρόσωποι του τάγματος των Ροδοσταύρων βρισκόντουσαν στην πόλη και υποσχόντουσαν να διδάξουν την πιο τέλεια γνώση του Υψίστου μακριά από την πλάνη και το θάνατο. Θα γινόντουσαν δεκτοί ως μέλη όλοι όσοι αναζητούσαν αληθινή ειρήνη και σοφία. Η Εκκλησία της Ρώμης αντέδρασε με φόβο και εχθρότητα. Μόλις είχε συνέλθει από τη διαμάχη με τους αιρετικούς προτεστάντες και αυτό που της έλλειπε τώρα ήταν μια καινούργια αίρεση που θα αμφισβητούσε την πρωτοκαθεδρία της.. Σε σύντομο χρονικό διάστημα οι εκπρόσωποι της Γαλλικής Εκκλησίας εξέδωσαν διάφορα μανιφέστα εναντίον των Ροδοσταύρων και έφθασαν στο σημείο να τους συνδέσουν με το Σατανά με τον οποίο είχαν δήθεν έλθει σε ανίερες συμφωνίες. Ο Σατανάς τους χάρισε θαυμαστές ιδιότητες όπως η ευγλωττία και η σοφία και μαγικές δυνάμεις. Τους χάρισε επίσης τη δύναμη να μετακινούνται γρήγορα με μαγικό τρόπο από μέρος σε μέρος, να μεταμορφώνονται σε ιθαγενείς της χώρας στην οποία βρίσκονταν και να έχουν τα πορτοφόλια τους γεμάτα χρυσάφι λόγω των γνώσεών τους στην αλχημεία.
Η Βιολέτα έκανε ένα μικρό διάλλειμα για να χωνέψει τις νέες γνώσεις που αποκτούσε. Κατευθύνθηκε στο μπαρ για να πάρει καφέ. Τα καθίσματα στο μπαρ ήταν άδεια. Διάλεξε ένα κάθισμα δίπλα στο παράθυρο. Παρατήρησε ένα βιβλίο ξεχασμένο στην καρέκλα. Επρόκειτο για «Το Ευαγγέλιο του Ιούδα», χαμένο για δεκάξι αιώνες που η National Geographic, αφού υπέβαλλε το κείμενο σε εξονυχιστικούς ελέγχους, διαπίστωσε τη γνησιότητά του και το εξέδωσε. Η Βιολέτα κοίταξε το ρολόι της. Είχε ακόμα σχεδόν τρεις ώρες ταξίδι. ΄Αρχισε να διαβάζει το βιβλίο και τα σχόλια που το συνόδευαν.
Έμαθε για τον Σηθ , τον τρίτο γιό του Αδάμ και της Εύας ο οποίος γεννήθηκε μετά το φόνο του ΄Αβελ από τον Κάιν και αντιπροσώπευσε μια νέα αρχή για την ανθρωπότητα. Ο Σηθ ήταν πατέρας του Ενώχ για τον οποίο μιλήσαμε στον δέκατο τρίτο βαθμό. ΄Εμαθε ότι , όπως έγραψε ο Μπόρχες, αν είχαν θριαμβεύσει οι γνωστικοί της Αλεξάνδρειας και της Αιγύπτου και όχι η Ρώμη και η Ορθοδοξία η θεώρηση των πνευματικών και μεταφυσικών ζητημάτων σήμερα θα ήταν διαφορετική. Το ευαγγέλιο του Ιούδα έχασε τη μάχη στις θεολογικές έριδες που ξέσπασαν κατά τον 2ο,3ο και 4ο αιώνα, θάφτηκε στη γη και στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας.
Η φράση-κλειδί του Ιησού προς τον μαθητή του Ιούδα: «Αλλά εσύ θα τους υπερβείς όλους αυτούς. Γιατί εσύ θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει» έκανε μεγάλη εντύπωση στη Βιολέτα. Ο Ιησούς ως σώμα δε θ’ αναστηθεί από τους νεκρούς, αφού το όλο ζήτημα της σωτηρίας είναι η δραπέτευσή μας από τον υλικό κόσμο. Όταν το πνεύμα εγκαταλείπει το σώμα, το σώμα πεθαίνει και παύει να υπάρχει οριστικά. Στο ευαγγέλιο του Ιούδα, ο Ιησούς λέει πως, όταν οι άνθρωποι της γενιάς του Σηθ - δηλαδή οι γνωστικοί - πεθάνουν, θα χαθεί η σάρκα τους, αλλά η ψυχή τους θα παραμείνει ζωντανή και θα επιστρέψει απελευθερωμένη στην ουράνια κατοικία. Αντίθετα, αυτοί που ανήκουν μόνο στον κόσμο των ανθρώπων πεθαίνουν ψυχή τε και σώματι.
Η καθυστέρηση των δύο ωρών που είχε η αμαξοστοιχία 500 εκείνη τη μέρα συνετέλεσε αποφασιστικά στο να ολοκληρώσει η Βιολέτα την ανάγνωση των περίπου διακοσίων αραιά γραμμένων σελίδων του «Ευαγγελίου του Ιούδα. ΄Αφησε το βιβλίο στο κάθισμα όπου το είχε βρει. ΄Ισως ο ιδιοκτήτης του να γύριζε να το πάρει ή κάποιος άλλος περιστασιακός αναγνώστης να επωφελούταν από αυτές τις γνώσεις. Η Βιολέτα κατέβηκε στο σταθμό των Νέων Πόρων στις τέσσερις το απόγευμα με τη φράση του Ιησού - που ουσιαστικά ζητούσε από τον Ιούδα να τον απαλλάξει από τα δεσμά της σάρκας- σφηνωμένη στο μυαλό της.
Ο πατέρας της περίμενε υπομονετικά πάνω από δύο ώρες την άφιξη της αμαξοστοιχίας που μετέφερε την κόρη του. Ευτυχώς που άφησε το Μάρκο στο σπίτι με τη γιαγιά γιατί το παιδί θα είχε ταλαιπωρηθεί.
Ο Μάρκος πέταξε από τη χαρά του όταν η Βιολέτα έβγαλε από την τσάντα της δύο ολοκαίνουργια DVD με τις ταινίες « SPIDERMAN 2 και 3». Σε λίγο καρφώθηκε μπροστά στην τηλεόραση για να τις δει και η μητέρα του βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει με τους γονείς της.
-Τι νέα από τον προκομμένο; ρώτησε η μητέρα της. Ο προκομμένος ήταν φυσικά ο Θανάσης. Οι γονείς αισθανόντουσαν δικαιωμένοι που είχαν αντιδράσει από την αρχή σ’ αυτό το γάμο.
-Κοίτα να φτιάξεις τη ζωή σου, κοριτσάκι μου, συμβούλευσε ο πατέρας της. Όσο είσαι ακόμα νέα!
-Σαράντα πέντε χρονώ έγινε, πετάχτηκε η μητέρα της. Και μυαλό δε βάζει!
-Δεν είναι εύκολο να βρει άντρα μια ζωντοχήρα μ’ ένα παιδί! Ποιος θα την πάρει; Οι άντρες θέλουν πιτσιρίκες, αδέσμευτες και χωρίς υποχρεώσεις είπε ο πρακτικός πατέρας της.
-Ποιος σας είπε ότι θέλω να βρω άλλον; αντέδρασε η κόρη. Κι ύστερα είμαι ακόμα παντρεμένη με το Θανάση! Κι έχω να μεγαλώσω το Μάρκο!
- Ο Μάρκος θα φύγει σε λίγα χρόνια. Θα φτιάξει τη δική του ζωή. Κι εσύ, θα μείνεις μόνη μέσα στους τέσσερις τοίχους είπε η μητέρα της Βιολέτας.
-Όπως μείναμε κι εμείς μόνοι, όταν έφυγες!
-Εμείς τουλάχιστον είχαμε ο ένας τον άλλον, Σωτήρη. Η κόρη μας ποιόν θα έχει; Το Θανάση που κάνει τη ζωούλα του; Σιγά μη γυρίσει στη Βιολέτα!
-Τι να σου πω γυναίκα! Μπροστά είναι και τ’ ακούει. Ας βάλει μυαλό στο κεφάλι της.
Την επόμενη μέρα στις 7 Αυγούστου η Βιολέτα κάλεσε τους γονείς της σε δείπνο για να γιορτάσουν τα γενέθλια του Μάρκου. Τους πήγε σ’ ένα ακριβό εστιατόριο κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα και τους είπε να παραγγείλουν ότι ήθελαν. Τους εξήγησε ότι ανέλαβε να μεταφράσει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για το οποίο είχε ήδη πάρει μια γερή προκαταβολή. Στο τέλος του δείπνου ο σερβιτόρος έφερε την τούρτα που είχαν αγοράσει ο παππούς και η γιαγιά και ο εγγονός έσβησε τα δύο κεράκια που σχημάτιζαν τον αριθμό δώδεκα.
Όταν γύρισαν στο σπίτι και ο Μάρκος κοιμήθηκε, η Βιολέτα βρήκε την ευκαιρία να συνεχίσει την ανάγνωση του βιβλίου συνεχίζοντας το σχολιασμό του δέκατου όγδοου βαθμού , του πρίγκιπα Ροδόσταυρου, ιππότη του αετού και του πελεκάνου. Ο βαθμός αυτός αποτελεί τη συμβολική γέννηση στην ψυχή του ανθρώπου του σπινθήρα του Θείου Λόγου, ο οποίος έχει χαθεί και ο τέκτονας καλείται να τον ανακαλύψει εκ νέου. Η προσευχή, η αγαθοεργία, η θυσία και η υποταγή στο Χριστό αποτελούν τα εργαλεία σε αυτή την αέναη και άοκνη αναζήτηση. Ο αετός συμβολίζει τη σοφία, ενώ ο πελεκάνος το έλεος και την αυτοθυσία.
Οι τρεις στήλες του παλαιού Ναού, το Κάλλος, η Ισχύς και η Σοφία αντικαθίστανται με τρεις νέες. Την Πίστη στο Θεό και στο ανθρώπινο γένος, την Ελπίδα στη νίκη ενάντια στο κακό και την Αγάπη στο συνάνθρωπο, που πρέπει να αποδεικνύεται έμπρακτα με τη φιλανθρωπία και την ανοχή μας στις διαφορετικές ιδέες. Πολλές φορές πρέπει να θυσιάζουμε τις πεποιθήσεις μας σε όφελος των πεποιθήσεων των άλλων. Η Ιστορία, γεμάτη αιματηρούς πολέμους, μας επισημαίνει τη δυσκολία αυτού του εγχειρήματος.
Υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν να δώσουν νόημα στη ζωή τους μόνο μέσα από τη θυσία και την αυταπάρνηση. Σε καιρό πολέμου οι στρατιώτες είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για ένα ιδανικό, ή γι’ αυτό που διάφοροι ιθύνοντες τους κάνουν να πιστεύουν ως ιδανικό. Στο πεδίο της μάχης η ζωή τους έχει νόημα, οι στρατιώτες φθάνουν στα όριά τους, είναι ικανοί για τις πιο ηρωικές και συγχρόνως τις πιο απεχθείς πράξεις. Διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να σώσουν τη ζωή ενός συμπολεμιστή τους και την ίδια στιγμή δε διστάζουν να πυροβολήσουν αμάχους ή να βιάσουν γυναίκες. Εισβάλλουν σε μουσεία και καταστρέφουν μνημεία πολιτισμού που άντεξαν στους αιώνες. Η απόλυτη δύναμη και η εξουσία πάνω στη ζωή και το θάνατο, πάνω στο καλό και το κακό και η επιλογή της θυσίας δίνουν νόημα στις μέχρι τότε ανιαρές ζωές τους. Μέσα από τη θυσία ανακαλύπτουν την αγάπη για τη ζωή, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, έννοιες που είχαν περιέλθει σε λήθαργο ως τότε, αφού οι άνθρωποι αυτοί ήταν απορροφημένοι στις φροντίδες μιας μίζερης καθημερινότητας.
Οίαγρος:
.... Σε πολλές θρησκείες υπάρχει η έννοια του Μεσσία, ενός εξανθρωπισμένου Θεού που κατεβαίνει στη γη και θυσιάζεται για να σώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους. Οι θρησκείες διαδέχονται η μία την άλλη στο πέρασμα των αιώνων και συχνά υιοθετούν τελετές και δοξασίες οι οποίες προϋπήρχαν. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται μετουσίωση και βοηθά τους ανθρώπους να προσαρμοστούν στη νέα θρησκεία. Οι πιστοί κρατούν τις ίδιες ιερές ημερομηνίες, προσεύχονται στους ίδιους ιερούς τόπους, χρησιμοποιούν τα ίδια ή παρόμοια σύμβολα και αντικαθιστούν απλώς τον παλιό θεό με έναν καινούργιο.
Ο βαθμός του πρίγκιπα Ροδόσταυρου με τη σειρά του διδάσκει τρία πράγματα. Το αναλλοίωτο, το αμετάβλητο και την αγαθότητα του Θεού. Την αθανασία της ουσίας που ονομάζουμε Ψυχή. Και τέλος την εξαφάνιση του κακού, της δυστυχίας, και της αδικίας που προκαλούνται από την αμαρτία μέσω της Θυσίας ενός Λυτρωτή ή Μεσσία που πρόκειται να έρθει ή έχει ήδη έρθει.
Ο λυτρωτής των Ινδιών Κρίσνα μεγάλωσε και δέχθηκε διδασκαλία ποιμένων. Τον καιρό που γεννήθηκε ένας Τύραννος διέταξε τη θανάτωση όλων των αρσενικών παιδιών. Οι θρύλοι διηγούνται ότι ο Κρίσνα έκανε πολλά θαύματα, ακόμα και αναστάσεις νεκρών. ΄Επλενε τα πόδια των Βραχμάνων, ήταν ήπιος και ταπεινός. Γεννήθηκε από Παρθένο, κατήλθε στον κόσμο των νεκρών, αναστήθηκε, ανυψώθηκε στον Ουρανό, έδωσε εντολή στους μαθητές του να διαδώσουν τη διδασκαλία του και τους έδωσε το χάρισμα να κάνουν και οι ίδιοι θαύματα. Ο θρύλος λέει ότι πολλοί θεοί έχουν γεννηθεί από μητέρα Παρθένο όπως ο Ζωροάστρης το 1500-1200 π.Χ, ο΄Ιντρα στο Θιβέτ το 700π.Χ, ο Βαβυλώνιος ΄Αδωνις από την παρθένο Ιστάρ, ο Μίθρας που γεννήθηκε μάλιστα σε ένα στάβλο στις 25 Δεκεμβρίου γύρω στο 600 π.Χ. και η ανάστασή του γιορτάζονταν το Πάσχα κ.α. Κατά την ελληνική μυθολογία ο Δίας γονιμοποίησε τη Σεμέλη, όχι δια συνουσίας, αλλά με χρυσή βροχή που εμπεριείχε το θείο πνεύμα του κι έτσι γεννήθηκε ο Διόνυσος ή Βάκχος ο οποίος κάθε χρόνο πέθαινε και ανασταίνονταν εκ νέου. Από τους παλαιότερους διδάξαντες της διπλής έννοιας του θανάτου και της Ανάστασης είναι επίσης ο Θεός των Τολτέκων και των Αζτέκων Κουετζαλκοάτλ, μαζί με το δίδυμό του Ξολότλ. Η 25η Δεκεμβρίου, ημέρα των Χριστουγέννων δεν είναι άλλη από την αρχαία παγανιστική γιορτή του Ακατάβλητου ΄Ηλιου – SOL INVICTUS στα λατινικά- η οποία συμπίπτει με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Και κάποτε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να εμφανισθεί ο Μεσσίας του Δυτικού Κόσμου ο επονομαζόμενος Ιησούς Χριστός, στο συμβατικό έτος 0. Κάθε πότε εμφανίζεται ένας Μεσσίας σε κάποιο μέρος του κόσμου; Προφανώς όταν οι κοινωνικές, ιστορικές και ηθικές συνθήκες επιβάλλουν την υπενθύμιση στο - ασθενικής μνήμης - ανθρώπινο γένος της αληθινής του φύσης και του αληθινού του προορισμού. « Ο καθένας μας είναι Θεός» είπε ο Βούδας. «Ο καθένας μας ξέρει τα πάντα. Το μόνο που χρειάζεται είναι απλώς να ανοίξουμε το μυαλό μας στη σοφία που κρύβεται μέσα μας».
Η ιστορία του Ιησού Χριστού - με τη θυσία του πάνω στο σταυρό, ώστε να σωθεί το ανθρώπινο γένος από τις αμαρτίες καθώς και την ανάστασή του - είναι γνωστή. Πολύ λιγότερο γνωστή είναι η ιστορία του δωδέκατου αποστόλου του Ιησού ο οποίος διαδραμάτισε εξ ίσου μεγάλο ρόλο- αν όχι μεγαλύτερο- στο θείο, αλλά και συνάμα ανθρώπινο αυτό δράμα. Ο Ιούδας, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές του Ιησού καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Ιουδαίας και όχι από τη Γαλιλαία. Ήταν ο πιο μορφωμένος από τους «δώδεκα», γνώριζε ανάγνωση και αριθμητική και σύντομα έγινε ο ταμίας της Αποστολικής Κοινότητας, καθήκον του οποίου ήταν η διανομή των χρημάτων που περίσσευαν από τις φιλανθρωπίες στους φτωχούς που συναντούσαν στους δρόμους. Οι τρόποι και η προφορά του τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους συντρόφους του, που ήταν πρώην ψαράδες από την Τιβεριάδα. Σύντομα έγινε ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, αφού μαζί μπορούσαν να συζητάνε και να αναλύουν πνευματικά και φιλοσοφικά ζητήματα σε ανώτερα επίπεδα.
Τότε λοιπόν γιατί ο Ιούδας έφθασε στο σημείο να προδώσει τον αγαπημένο του δάσκαλο; Ας δούμε μερικές από τις επικρατέστερες εξηγήσεις αυτού του γεγονότος με πρώτη την επικρατούσα θεολογική άποψη ότι ο Ιούδας ήταν ένας φιλάργυρος άνθρωπος που πρόδωσε το δάσκαλό του για τριάντα αργύρια. Κάποιοι τον κατηγόρησαν μάλιστα ότι καταχράσθηκε χρήματα από το ταμείο της ομάδας. Το γεγονός ότι το ποσό των τριάντα αργυρίων ήταν ένα εξαιρετικά ασήμαντο ποσό δε φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα ούτε τους συγγραφείς των Ευαγγελίων ούτε τους εκπροσώπους της Χριστιανικής Θρησκείας. Ο Ιούδας ήταν ένας άπληστος προδότης, ένας κακούργος. Μόνο τα τελευταία χρόνια, καθώς ο βιβλικός χριστιανισμός αρχίζει να χάνει τη δύναμή του, το στίγμα που έχει επιβληθεί στον Ιούδα αρχίζει να ξεθωριάζει. Όπως φαίνεται στα Ευαγγέλια ο Ιούδας ήταν φιλάνθρωπος και είχε κοινωνική συνείδηση, αφού δε δίστασε να σχολιάσει μεγαλόφωνα το γεγονός ότι η Μαρία, αδελφή της Μάρθας, έλειψε τα πόδια του Ιησού με πολύτιμο μύρο, λέγοντας ότι θα ήταν καλύτερα να είχε πουληθεί το άρωμα αυτό και τα χρήματα να δίνονταν στους φτωχούς. Ο Ιησούς απάντησε ότι «τους πτωχούς γαρ πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε».
Ο Ιούδας είχε άραγε κάποια κοινωνική συνείδηση, ήταν υπέρμαχος της ταξικής δικαιοσύνης και η αποξένωσή από το δάσκαλό του άρχισε ακριβώς εκείνη τη στιγμή; Μήπως, όπως λένε πολλοί, περίμενε έναν Ιησού – επαναστάτη που θα λύτρωνε τους απογόνους του Μωϋσή από το Ρωμαϊκό ζυγό και απογοητεύτηκε όταν διαπίστωσε ότι η βασιλεία του Ιησού δεν ήταν του κόσμου τούτου; Εκείνη την εποχή υπήρχε στην Παλαιστίνη ένα αντιστασιακό κίνημα, οι λεγόμενοι ζηλωτές με τους οποίους είχε σχέση ο Σίμων, ένας από τους αποστόλους, αλλά δεν αποκλείεται και ο Ιούδας να ήταν θετικά διακείμενος. Όταν λοιπόν ο Ιησούς διέψευσε τις προσδοκίες για επανάσταση, τότε ο Ιούδας τον πρόδωσε, επειδή ο Ιησούς είχε προδώσει πρώτα τον Ιούδα και τις ελπίδες του.
Τα Ευαγγέλια καθιστούν ξεκάθαρο ότι τόσο το Ιουδαϊκό κατεστημένο με τους ανώτατους ιερείς - όσο και οι Ρωμαίοι - φέρνουν εξ ίσου την ευθύνη για το θάνατο του Ιησού. Ο Ιούδας είχε οικογενειακούς δεσμούς με την Ιεραρχία. Όταν τον προσεγγίζουν λοιπόν οι ανώτατοι ιερείς με την πρόταση να απομακρυνθεί για λίγο ο Ιησούς από το προσκήνιο και να μπει σε ένα είδος προληπτικής κράτησης, ώστε να μη βγει η κατάσταση εκτός ελέγχου και ύστερα να απελευθερωθεί για να συνεχίσει το ειρηνικό του κήρυγμα, ο Ιούδας πείθεται να τον παραδώσει. Ο ΄Ερικ Λινκλάντερ στη νουβέλα του «ΙΟΥΔΑΣ», που εκδόθηκε το 1939, συναινεί στην παραπάνω άποψη θεωρώντας τον ήρωά του έναν αφελή και ευκολόπιστο άνθρωπο, ο οποίος μόλις συνειδητοποίησε ότι οι αρχιερείς τον κορόιδεψαν και παρέδωσαν τον Ιησού στους Ρωμαίους για να δικαστεί και να εκτελεστεί επέστρεψε τα χρήματα και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Συμπεριφορά που κάθε άλλο παρά θυμίζει στυγνό εγκληματία και προδότη.
Εξαπατήθηκε λοιπόν ο Ιούδας, φοβήθηκε ίσως ότι αν δεν παραδώσει τον Ιησού θα θανατωθούν όλοι εκείνοι που τον είχαν ακολουθήσει ή απλώς ερμήνευσε εξαιρετικά το ρόλο που του ανέθεσαν ανώτερες δυνάμεις; Σε πολλούς θρησκευτικούς μύθους η θεότητα που φέρνει τη λύτρωση μέσω του θανάτου της πρέπει πρώτα να έχει προδοθεί. Και βέβαια για να προδοθεί κανείς, κάποιος πρέπει να αναλάβει τον απεχθή ρόλο του προδότη. Τα Ευαγγέλια καθιστούν σαφές ότι ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι ένας από τους Αποστόλους θα τον πρόδιδε «ίνα πληρωθούν οι γραφές». Για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, του υιού της απωλείας επιλέχθηκε ο Ιούδας. Ο Ιησούς, κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, ανακοίνωσε ότι κάποιος από τους μαθητές θα τον προδώσει και έδωσε συμβολικά το τεμάχιο του άρτου στον Ιούδα λέγοντάς του «ότι έχεις να κάνεις, κάντο γρήγορα». Και, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, κανένας στο τραπέζι δεν κατάλαβε γιατί ο Ιησούς είπε κάτι τέτοιο. Το όλο σκηνικό της προδοσίας μοιάζει εντελώς ανώφελο, αφού ο Ιησούς δεν κρυβόταν από τους διώκτες του, οι οποίοι ήξεραν ανά πάσα στιγμή που μπορούσαν να τον βρουν και να τον συλλάβουν.
Ο Eric- Emmanuel Schmitt στο φιλοσοφικό μυθιστόρημά του «ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΙΛΑΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ» συνεχίζει – λογοτεχνική αδεία- τη συνομιλία του Ιησού με τον Ιούδα.
-Η αλήθεια είναι, σας το λέω, πως σύντομα ένας από σας θα με προδώσει.
Ένα ρίγος διαπέρασε τους μαθητές. Δεν καταλάβαιναν τίποτα. Βάλθηκαν ευθύς να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται. Ο Ιούδας μονάχα σώπαινε. Αυτός μόνο είχε καταλάβει. ΄Εγινε πιο χλωμός και από το κερί. Τα μαύρα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου.
-Εμένα εννοείς Ιησού;
Είχε με μιας αντιληφθεί πόσο μεγάλη ήταν η Θυσία που του ζητούσα. ΄Επρεπε να με προδώσει. Δεν απέφυγα τη ματιά του, για να του δώσω να καταλάβει ότι δεν μπορούσα να ζητήσω παρά μόνο απ’ αυτόν τον αγαπημένο μου μαθητή, μια τέτοια θυσία που θα ήταν ο προάγγελος της δικής μου.
Σε άλλο σημείο ο Ιησούς μονολογεί:
« Μήπως ο Ιούδας φοβήθηκε κι έκανε πίσω; ΄Αντε λοιπόν Ιούδα, πρόδωσέ με! Κατηγόρησέ με! Βγάλε αληθινές τις χειρότερες υποψίες τους.. Ας με συλλάβουν κι ας με εκτελέσουν και γρήγορα μάλιστα. Γι’ αυτούς η ιστορία πρέπει να τελειώσει. Για μένα, είναι καιρός ν’ αρχίσει».
Δύο θυσίες. Ο ένας, ο Ιησούς ταπεινωμένος πάνω στο Σταυρό γίνεται θετικό σύμβολο ανά τους αιώνες. Ο άλλος, αυτόχειρας με το ανεξίτηλο στίγμα του προδότη, παραδίδεται στο αιώνιο ανάθεμα. Ποιος μπορεί να κοστολογήσει και να αξιολογήσει το μέγεθος μιας θυσίας; Η θεϊκή αποστολή του Ιησού δεν θα μπορούσε να εκπληρωθεί χωρίς τη θυσία του Ιούδα, ο οποίος εκπαιδεύτηκε και συναίνεσε να διεκπεραιώσει αυτό το ρόλο. Ρόλο που απαιτούσε το μεγαλύτερο προσόν από τον ερμηνευτή του. Την ύψιστη ταπείνωση, τον υπέρτατο εξευτελισμό, αφού για να τελειωθεί εσωτερικά ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να απελευθερωθεί από τον εγωισμό που τον κρατά φυλακισμένο στους κόλπους του χρόνου και του θανάτου. Ο Ιησούς είχε πει ότι « Αυτός που εξυψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα εξυψωθεί» Ο κάθε άνθρωπος που στοχεύει στην τελείωση γνωρίζει ότι ο πόνος έρχεται από τις δικές του αμαρτίες και όχι από τις αμαρτίες των άλλων. Ο Ιούδας υπέστη τη μεγαλύτερη δυνατή ταπείνωση όχι μόνο στα μάτια των άλλων, αλλά και στα δικά του. Είναι γνωστό ότι ο μεγαλύτερος κριτής είναι ο εαυτός μας. Ο Ιούδας, βεβαίως ήξερε ότι η προδοσία ήταν εντολή του ίδιου του Ιησού. Εντολή με την οποία ο Ιούδας συμφώνησε. Μήπως όμως δεν έπρεπε να συμφωνήσει; Το σαράκι της αμφιβολίας τρύπωσε μέσα του και η αυτοκτονία φάνταζε στα μάτια του ως η απόλυτη πράξη εξιλέωσης.
Αποτέλεσμα της απελευθέρωσης από τα δεσμά του εγωισμού είναι και η αδιαφορία για την υστεροφημία. Το μυστικό «Τάγμα της Αδελφότητας της Θλίψης» που συνεχίζει το έργο και τις διδαχές του Ιούδα – αφού όπως λέγεται εκείνος πριν κρεμαστεί πρόλαβε να τις παραδώσει σε κάποιους μαθητές του- αδιαφορεί για την υστεροφημία και εργάζεται πνευματικά με ορίζοντα αιώνων και όχι των πεπερασμένων ορίων της ανθρώπινης ζωής, ώστε να απαλύνει τη θλίψη και τον πόνο των ανθρώπων. Η « Αδελφότητα της Θλίψης» χρησιμοποιώντας μυστικές τεχνικές που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δε θα μπορούσε να αντέξει δέχεται ένα ωστικό κύμα ανθρώπινου πόνου συγκεντρωμένο και λειτουργώντας ως καταλύτης το απωθεί και το μεταλλάσει ώστε να απαλύνει όσο είναι δυνατόν τις ανθρώπινες ωδίνες.
Το φιλί του Ιούδα στον Ιησού, πράξη ακατανόητη από μέρους του προδότη προς το θύμα του, αποτελεί το φιλί του αποχαιρετισμού ή σφραγίδα της Ιερής Συμφωνίας μεταξύ τους, μια ιερή πράξη που απαγορεύεται να εξηγηθεί στο αμαρτωλό πλήθος, το οποίο είναι αμαρτωλό ακριβώς επειδή προς το παρόν απέχει της ιερής γνώσης. Στην πασίγνωστη τοιχογραφία του Λεονάρντο ντα Βίντσι «Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ» εκτός από τις σημειολογικές αναφορές σχετικά με τη Μαρία Μαγδαληνή που αποκάλυψε στο ευρύ κοινό ο συγγραφέας Νταν Μπράουν, υπάρχει και μια άλλη σημαντικότατη αναφορά. Ενώ οι υπόλοιποι απόστολοι φαίνονται να συνομιλούν με έντονο ύφος μεταξύ τους, ίσως αφού ο Ιησούς έχει ανακοινώσει ότι κάποιος από αυτούς θα τον προδώσει, το χέρι του Ιησού και το χέρι του Ιούδα κινούνται με ψυχραιμία πάνω στο τραπέζι του δείπνου με σκοπό να ενωθούν επισφραγίζοντας τη μυστική και ιερή συμφωνία μεταξύ τους.΄Ισως οι περισσότεροι άνθρωποι να μην είναι ικανοί ή εκλεκτοί για τόσο μεγάλες θυσίες όσο αυτές του Ιησού και του Ιούδα. Και οι μικρές θυσίες όμως είναι ευπρόσδεκτες και χρήσιμες για τη βελτίωση της ζωής του ανθρώπινου γένους.
Ο Θανάσης δεν τηλεφώνησε να ευχηθεί στο Μάρκο για τα γενέθλιά του και το παιδί στενοχωρήθηκε. Η Βιολέτα προσπάθησε να τον βρει στο κινητό για να του υπενθυμίσει αυτή τη βασική πατρική υποχρέωση, αλλά το κινητό του Θανάση ήταν συνέχεια απενεργοποιημένο. Άφησε πέντε μηνύματα, αλλά δεν πήρε καμιά απάντηση.
Αν εξαιρέσουμε τις συνεχείς νουθεσίες και παραινέσεις των ανήσυχων γονιών της σχετικά με το φλέγον θέμα «Θανάσης», η Βιολέτα πέρασε εννιά υπέροχες μέρες κοντά στο γιό της και τη θάλασσα. ΄Εκανε δεκαεφτά μπάνια, αφού κατέβαινε στην παραλία πρωί και απόγευμα και πήρε ένα ωραίο σοκολατί χρώμα. ΄Ηταν μελαχρινή με σταρένια επιδερμίδα και μαύριζε εύκολα. Ξεκουράστηκε σωματικά και πνευματικά και στις 14 Αυγούστου στις 13.49 επιβιβάστηκε στην αμαξοστοιχία 501 με προορισμό την Αθήνα. Αυτή τη φορά το τρένο είχε αρκετό κόσμο, αφού διάφοροι προσκυνητές από τη Βόρεια Ελλάδα κατευθύνονταν προς την Αθήνα και από κει στη Μεγαλόχαρη της Τήνου. Η Βιολέτα διέσχισε τρία βαγόνια προσπαθώντας να βρει μια θέση, όταν άκουσε μια γνώριμη φωνή.
-Κυρία Πανούση!
Η Βιολέτα γύρισε το κεφάλι και αντίκρισε τον τελευταίο εργοδότη της, Στέλιο Καρύδα των εκδόσεων «Αμένωφις Δ’», να της γνέφει. Η θέση δίπλα του ήταν ελεύθερη.
-Κυρία Πανούση, τι ευχάριστη έκπληξη! Γυρίζετε από διακοπές; ρώτησε ο εκδότης παρατηρώντας το ωραίο της μαύρισμα.
Ο Στέλιος Καρύδας επέστρεφε από ένα επαγγελματικό ταξίδι-αστραπή στη Θεσσαλονίκη και έδειχνε ιδιαίτερα χαρούμενος για τη συνάντησή του με τη Βιολέτα. Εκείνη του είπε ότι είχε προχωρήσει αρκετά την ανάγνωση του βιβλίου που ανέλαβε να μεταφράσει και ότι το έβρισκε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ο Στέλιος της μίλησε για το REGIUS POEM ή χειρόγραφο Haliwell, που συντάχθηκε το 1390 και είναι το παλαιότερο γνωστό έγγραφο στον κόσμο που αναφέρεται κατ’ ευθείαν στον Τεκτονισμό. Σύμφωνα με το Regius Poem, ο Ευκλείδης ίδρυσε τον Τεκτονισμό στην Αίγυπτο δίνοντας αυτό το όνομα στη Γεωμετρία. Ο Στέλιος Καρύδας ήταν πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας και είχε κάνει το διδακτορικό του στη Φιλοσοφία στη Χαϊδελβέργη. Η Βιολέτα παραδέχθηκε στον εαυτό της ότι ήταν ο πιο καλλιεργημένος και ενδιαφέρον άνθρωπος που είχε συναντήσει στη ζωή της. Ρουφούσε κυριολεκτικά τα λόγια του και το ταξίδι κυλούσε γρήγορα και ευχάριστα.
Το τρένο σταμάτησε σε όλους σχεδόν τους σταθμούς, μέχρι που σταμάτησε για τα καλά, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπράλου. Η αμαξοστοιχία παρουσίασε βλάβη, ακινητοποιήθηκε και κανένας δε μπορούσε να ενημερώσει υπεύθυνα τους επιβάτες σχετικά με τη συνέχιση του ταξιδιού. Πολλοί επιβάτες κατέβηκαν από το τρένο για να κάνουν μια βόλτα να ξεμουδιάσουν. Ο Στέλιος και η Βιολέτα αποφάσισαν να τους μιμηθούν.
Όταν, μετά από τέσσερις περίπου ώρες, το τρένο επισκευάστηκε και σφύριξε αναχώρηση, ο Στέλιος και η Βιολέτα είχαν απομακρυνθεί αρκετά και δεν πρόλαβαν να γυρίσουν. Ευτυχώς που δεν είχαν αποσκευές. Η Βιολέτα είχε μόνο την τσάντα της και ο Στέλιος το χαρτοφύλακά του, αφού είχε ταξιδέψει την προηγούμενη νύχτα με την κλινάμαξα και σήμερα επέστρεφε στη βάση του. Αυτά, τα είχαν πάρει μαζί τους.
-Και τώρα, τι κάνουμε; Θα περιμένουμε το επόμενο τρένο; ρώτησε η Βιολέτα.
Εκείνη τη στιγμή περνούσε ένα αγοραίο ταξί και ο Στέλιος έκανε νόημα στον οδηγό. Ο οδηγός τους είπε ότι πήγαινε στην Αμφίκλεια να παραλάβει κάποιον πελάτη, αλλά δε μπόρεσε να αντισταθεί στο σημαντικό ποσό που του πρόσφερε ο εκδότης για να τους πάει στο μοτέλ «Λεβέντη».
Ο Στέλιος πρότεινε να διανυκτερεύσουν στου «Λεβέντη» και το πρωί να συνεχίσουν το ταξίδι τους για την Αθήνα με κάποιο ΚΤΕΛ που θα σταματούσε για να φάνε οι επιβάτες. Τακτοποιήθηκαν σε δύο μονόκλινα δωμάτια και συναντήθηκαν στο εστιατόριο για φαγητό.
-Ελπίζω να μην ανησυχήσει ο σύζυγος! είπε ο Στέλιος γεμίζοντας ξανά με κόκκινο κρασί το ποτήρι της Βιολέτας
-Με το σύζυγό μου είμαστε σε διάσταση! Εδώ και πολλά χρόνια!
΄Εφταιγε το κρασί, το γεγονός ότι ο Θανάσης δε τηλεφώνησε να ευχηθεί στα γενέθλια του Μάρκου ή η γοητεία που ασκούσε ο εκδότης στη μοναχική γυναίκα; Η γλώσσα της Βιολέτας λύθηκε και διηγήθηκε στο Στέλιο όλη της τη ζωή.
-Υπάρχουν ακόμα τέτοιες γυναίκες στις μέρες μας; Πιστές στο καθήκον; απόρησε ο Στέλιος
-Ζω μια ουτοπία! Ο γάμος αυτός υπάρχει μόνο στη φαντασία μου, έτσι δεν είναι; (παύση) Με βρίσκεις ηλίθια;
Ο Στέλιος την έβρισκε καλλιεργημένη και γοητευτική. Δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της.
Το δωμάτιο του Στέλιου δε χρησιμοποιήθηκε εκείνη τη νύχτα, αφού ο εκδότης κοιμήθηκε στο δωμάτιο της Βιολέτας. Η Βιολέτα, μετά από δώδεκα χρόνια αποχής, ανακάλυψε ξανά τη χαρά του έρωτα. Ο Στέλιος έβρισκε ότι η Βιολέτα είχε πολύ ωραίο σώμα κι ας μην έμοιαζε με τα ανορεκτικά μοντέλα.
Την άλλη μέρα ξύπνησαν κατά τις δέκα και μετά από μια επανάληψη των ερωτικών σκηνών της προηγούμενης νύχτας, παρήγγειλαν πρωινό στο δωμάτιο. Από τη ρεσεψιόν πληροφορήθηκαν ότι ένα ΚΤΕΛ με προορισμό την Αθήνα θα έκανε στάση στη μία.
Ο Στέλιος και η Βιολέτα κάθισαν σε δύο από τις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου. Ο Στέλιος της είπε ότι χώρισε πριν από είκοσι χρόνια από τη Γερμανίδα σύζυγό του Μπριγκίτε με την οποία είχε ζήσει ένα φλογερό έρωτα στη Χαιδελβέργη ως μεταπτυχιακός φοιτητής. Όταν αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα και να ασχοληθεί με τις εκδόσεις η Μπριγκίτε τον ακολούθησε. Παντρεύτηκαν, αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο πέντε μήνες και, φυσικά, δεν πρόλαβαν ν’ αποκτήσουν παιδιά, όπως της είχε πει κατά την πρώτη συνάντησή τους στο γραφείο του. Η Μπριγκίτε δε μπόρεσε να προσαρμοσθεί στον τρόπο ζωής της Ελλάδας. Μετά την Μπριγκίτε ακολούθησαν κάποιες επιπόλαιες περιπέτειες και τρεις σχέσεις πιο μακροχρόνιες με άδοξο τέλος. ΤΟ ΚΤΕΛ έκανε στάση στα Κάτω Πατήσια και η Βιολέτα κατέβηκε για να πάρει τον ηλεκτρικό για την Καλλιθέα. Ο Στέλιος τόνισε ότι δεν έβλεπε την ιστορία τους σαν μια απλή περιπέτεια. Θα της τηλεφωνούσε το συντομότερο.
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19. ΔΕΚΑΤΟΣ ΕΝΑΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΜΕΓΑΣ ΠΟΝΤΙΦΙΚΑΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ
Η Βιολέτα μπήκε κάτω από το ντους. ΄Εφερε στο μυαλό της όλες τις λεπτομέρειες της χθεσινής ερωτικής νύχτας στο μοτέλ «Λεβέντη». Συνειδητοποίησε έκπληκτη ότι είχε συναντήσει το Στέλιο μόνο δύο φορές στη ζωή της! Μια φορά στο γραφείο του και η δεύτερη ήταν χθες……….και κατέληξαν στο κρεβάτι! Τι γνώμη θα σχημάτισε γι’ αυτήν; Κι ήταν και εργοδότης της! Και απάτησε και το Θανάση! Ο Θανάσης! Για πρώτη φορά μετά από σχεδόν δώδεκα χρόνια η σκέψη του Θανάση δεν της προκάλεσε πόνο. Η εικόνα του Στέλιου κυριαρχούσε στη σκέψη της. «Είναι δυνατόν, είναι δυνατόν…..να είμαι ξανά ερωτευμένη;». Η Βιολέτα τρόμαξε από τις ίδια της τα συναισθήματα, φόρεσε το μπουρνούζι , βγήκε από το μπάνιο και σχημάτισε τον αριθμό τηλεφώνου της Φαίη. Δεν κρατιόταν να της πει τα νέα για το Στέλιο. Τώρα συνειδητοποίησε ότι η φίλη της είχε πολλές μέρες να της τηλεφωνήσει. Δυο βδομάδες περίπου. Και ούτε πήρε τηλέφωνο να ευχηθεί στα γενέθλια του βαφτισιμιού της. Η Βιολέτα ανησύχησε μήπως συνέβη κάτι στη φίλη της.
-Κυρία Φαίη, ταξίδι στο Ευρώπη είπε η Φιλιππινέζα.
Όχι, η γυναίκα δεν ήξερε πότε θα γύριζε η Φαίη.
Η Βιολέτα κατέβασε το ακουστικό. «Ταξίδι στην Ευρώπη;» αναρωτήθηκε. Ξαφνικά; Χωρίς να της πει τίποτα. Η Φαίη, όταν πήγαινε ταξίδι, φρόντιζε να το μάθει όλος ο κόσμος. Η Βιολέτα απέδωσε τη συμπεριφορά της Φαίη στο χωρισμό της από τον ΄Αρη. Σίγουρα πήγε για ψώνια, να ξεσκάσει και να ξεχάσει. Αποφάσισε να συνεχίσει την ανάγνωση του βιβλίου. Να ξεφύγει λίγο η σκέψη της από το Στέλιο και να φανεί σωστή επαγγελματίας. ΄Επρεπε να τελειώσει κάποτε την ανάγνωση και να προχωρήσει στη μετάφραση.
Φθάνοντας στον 19ο βαθμό του Μεγάλου Ποντίφικα της Ουράνιας Ιερουσαλήμ, ο άγνωστος συγγραφέας απάντησε στη νοερή απορία της Βιολέτας «Τι εξυπηρετούν όλοι αυτοί οι πομπώδες τίτλοι;» Ιππότες, Πρίγκιπες, Δικαστές, Ποντίφικες. «Μα για να αποπροσανατολίζουν τους ανθρώπους που φθάνουν σε αυτούς τους βαθμούς, τυπικά, χωρίς να έχουν καταλάβει πολλά πράγματα από την ουσία του τεκτονισμού. Αυτοί οι άνθρωποι γοητεύονται από το τελετουργικό μέρος των εργασιών και έλκονται από τα διάσημα των βαθμών και τους τίτλους που τα συνοδεύουν. Υπάρχουν αληθινοί τέκτονες με περίζωμα, που έχουν μυηθεί σε στοά, τέκτονες που φοράνε περίζωμα, αλλά αντιμετωπίζουν τον τεκτονισμό σαν μια κοσμική εκδήλωση και τέκτονες χωρίς περίζωμα, που χωρίς να έχουν μυηθεί σε κάποια στοά, καθίστανται τέκτονες λόγω της ηθικής και πνευματικής τους καλλιέργειας.
Ο 19ος βαθμός δηλώνει ότι για να γίνει πραγματικότητα η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων η πνευματική πρόοδος πρέπει να συμβαδίζει με την ηθική. Η πνευματική και ηθική εξέλιξη όμως δεν πραγματοποιείται με τον ίδιο τρόπο σε κάθε εποχή ούτε σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές του πλανήτη. Οι γνώσεις όλο και αυξάνονται με τις διαρκείς προόδους της επιστήμης, ενώ οι ηθικοί κανόνες εξελίσσονται συνεχώς . Πριν μερικές δεκαετίες, ας πούμε, η κοντή φούστα συνιστούσε μεγάλο αμάρτημα για τις γυναίκες. Για να μη μιλήσουμε για σοβαρότερα θέματα όπως το διαζύγιο, η υποχρεωτική παρθενία για τις γυναίκες ή η τεκνοποίηση εκτός γάμου, όπου – ευτυχώς- στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον οι κοινωνικές αντιλήψεις αλλάζουν.
Την εποχή των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού υπήρχαν δύο μεγάλες ερμηνευτικές σχολές. Η Σχολή της Αλεξάνδρειας ή η Αλληγορική Σχολή, όπου τα ιερά κείμενα ερμηνεύονταν κάτω από το πρίσμα της αλληγορίας και του αποσυμβολισμού και η Σχολή της Αντιόχειας, όπου τα κείμενα αυτά ερμηνεύονταν κατά γράμμα. Προφανώς η Σχολή της Αντιόχειας έχει πολύ περισσότερους οπαδούς μέχρι σήμερα από εκείνη της Αλεξάνδρειας. Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να κουράζουν το μυαλό τους με γρίφους. Προτιμούν έτοιμη την πνευματική τους τροφή. Εμείς ας ρίξουμε μια ματιά στην πιο διάσημη παραβολή της Παλαιάς Διαθήκης. Εκείνη του Αδάμ και της Εύας.
«Και επέβαλε Κύριος ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ, και εκοιμήθη. Και έλαβε μίαν εκ των πλευρών αυτού, και έκλεισε με σάρκα τον τόπον αυτής. Και κατεσκεύασε Κύριος ο Θεός την πλευράν, την οποίαν έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα, και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ. Και εκάλεσεν ο Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού Εύαν ( Ζωή) διότι αυτή ήτο μήτηρ πάντων των ζώντων». Γέννεσις Β, 21-22, Γέννεσις Γ, 20.
Στη Βίβλο, στο Κοράνι ,αλλά και σε προγενέστερα κείμενα όπως το έπος του Γκιλγκαμές που γράφθηκε γύρω στο 2.000 π. Χ. η ιστορία του Αδάμ και της Εύας , ονόματα προερχόμενα από δύο εβραϊκές λέξεις που σημαίνουν ΄Αντρας και Ζωή αντίστοιχα, είναι ίσως η σπουδαιότερη παραβολή για την κατανόηση της αληθινής φύσης του ανθρώπου. Τα ιερά κείμενα δεν έχουν σκοπό να μας διδάξουν ιστορία, φυσικές επιστήμες ή να μας γνωστοποιήσουν βιογραφίες σπουδαίων προσώπων. Σκοπός τους είναι να μας διδάξουν νοητικές δραστηριότητες, μεταφυσική. Στο Κοράνι, αναφέρεται ότι ο Αλλάχ δίνει παραβολές στους ανθρώπους για να επωφεληθούν. Μερικά από τα πρόσωπα που αναφέρονται στη Βίβλο όπως ο Μωϋσής, ο Ηλίας και ο Παύλος είναι ιστορικά πρόσωπα, έζησαν στ’ αλήθεια στη γη και έκαναν τις πράξεις που τους αποδίδονται. Άλλοι βιβλικοί χαρακτήρες όπως ο Αδάμ και η Εύα, ο Άσωτος Υιός ή ο καλός Σαμαρείτης είναι φανταστικά πρόσωπα, που δημιουργήθηκαν για να εκφράσουν αλληγορικά πνευματικές καταστάσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια από τις πιο παρεξηγημένες αλληγορίες είναι η ιστορία του Αδάμ και της Εύας στον κήπο της Εδέμ. Για αιώνες, οι γυναίκες θεωρούνται από διάφορους αμαθείς ως η αιτία που το ανθρώπινο γένος εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο, ως κατώτερο είδος ανθρώπου- μάλιστα η Εκκλησία μας κάποτε αναρωτήθηκε αν η γυναίκα είναι άνθρωπος- ως πειρασμός και σε ακραίες περιπτώσεις ως όργανο του Σατανά. Ας μην ξεχνάμε ότι σε κάποιες περιοχές της χώρας μας μέχρι πριν λίγα χρόνια υποδέχονταν τη γέννηση ενός κοριτσιού κρεμώντας πένθος στην πόρτα, στην Ινδία δολοφονούνται εν ψυχρώ νεογέννητα κοριτσάκια και στις χώρες του Ισλάμ η θέση της γυναίκας είναι τραγικά υποδεέστερη από εκείνη του άντρα.
« Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ λέγων. Από παντός δένδρου του Παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού. Διότι καθ’ ήν ημέραν φάγεις απ’ αυτού θέλεις εξάπαντος αποθάνει» αναφέρει η Βίβλος, ενώ το Κοράνι μιλάει για παράβαση. « Ζήσε με τη γυναίκα σου στον Παράδεισο, λέει ο Αλλάχ στον Αδάμ, και τρώγε απ’ όποιο καρπό σου αρέσει, αλλά μην πλησιάσεις ποτέ αυτό το δέντρο, διαφορετικά θα γίνετε και δυο σας παραβάτες».
Η εικόνα του ανθρώπου που βγαίνει από τα παραπάνω είναι ενός μη σεξουαλικού πλάσματος, που ζει ευχαριστημένο τρώγοντας από το δέντρο της ζωής το οποίο του προσφέρει την αθανασία. Το μόνο που δεν μπορεί να έχει είναι η γνώση του Καλού και του Κακού. Ο άνθρωπος εμφανίζεται να κατοικεί στη σφαίρα της αδιαφοροποίητης ύλης – δεν υπάρχουν αντίθετα, καλό ή κακό, ζέστη ή κρύο, ύλη ή αντι-ύλη- οπότε μπορούμε να θεωρήσουμε τον κόσμο των πρωτοπλάστων ως καθαρά πνευματικό. Ο Αδάμ και η Εύα κατοικούν στη Βουδιστική Νιρβάνα, σε μια κατάσταση απελευθέρωσης από κάθε κακό, από κάθε πόθο, μίσος ,άγνοια. Αγνοούν τους όρους της δυαδικότητας, της σχετικότητας του χώρου και του χρόνου και έχουν κερδίσει την αθανασία, αγνοώντας όμως την αντίθετη έννοια του θανάτου.
Στη γνώση του Καλού και του Κακού αναλαμβάνει να τους μυήσει κάποιος οδηγός που στη Βίβλο ορίζεται αλληγορικά ως όφις, ενώ στο Κοράνι έχει τη μορφή του Σατανά Στη Βίβλο, ο όφις παροτρύνει την Εύα να δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό λέγοντας « αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν». Και ο Σατανάς στο Κοράνι λέει. « Ο Κύριός σας, σας έχει απαγορεύσει να πλησιάζετε αυτό το δέντρο μόνο για να σας εμποδίσει να γίνετε άγγελοι ή αθάνατοι.»
Το φίδι -στην προκειμένη περίπτωση - αντιπροσωπεύει την κατώτερη φύση του ανθρώπου. Συμβολίζει το σαρκικό νου ο οποίος πιστεύει ότι είμαστε χωρισμένοι από το Θεό, ενώ η αλήθεια είναι ότι είμαστε ένα μαζί του. Το φίδι δαγκώνει ύπουλα τον άνθρωπο χύνοντας στο αίμα του το δηλητήριο της θεοποίησης της ύλης.
Στο Κοράνι ο Αλλάχ διατάζει τους αγγέλους να προσκυνήσουν τον Αδάμ. ΄Ολοι τον προσκυνούν εκτός από το Σατανά που αρνείται, λέγοντας ότι είναι ανώτερος από τον Αδάμ επειδή ο ίδιος δημιουργήθηκε από τη φωτιά, ενώ ο Αδάμ από ταπεινό πηλό. Ο Αδάμ συμβολίζει το σώμα ,που αποτελείται από την ύλη και η Εύα την ψυχή που αποτελείται από τη διανόηση και το συναίσθημα. Ο νους δημιουργεί όλα τα φαινόμενα, το σύμπαν είναι ένα σύμπαν νοητικό. Στην ιστορία του Αδάμ και της Εύας πρώτος κάνει την εμφάνισή του ο Αδάμ – σώμα επειδή ο άνθρωπος αποκτά την επίγνωση του σώματός του, πολύ πριν ανακαλύψει την Εύα – ψυχή του. Η Εύα – ψυχή μπορεί να προκαλεί προβλήματα ή να δίνει αρμονία στον Αδάμ – σώμα. Ο Αδάμ – σώμα όμως δεν μπορεί να επιβάλλει τίποτα στην Εύα – ψυχή χωρίς τη συγκατάθεσή της. Γι’ αυτό είναι λογικό που η Εύα παίρνει την απόφαση και δοκιμάζει τον καρπό της γνώσης του καλού και του κακού, επιβάλλοντάς τη θέλησή της και στον Αδάμ.
Μετά το προπατορικό αμάρτημα, οι άνθρωποι απέκτησαν τη γνώση του Καλού και του Κακού. Κι άρχισαν να κάνουν καλές και κακές σκέψεις. Η ανάμειξη του καλού και του κακού στη σκέψη μας είναι που φέρνει την πτώση. Όταν οι άνθρωποι κάνουν κακές σκέψεις ο νους της σάρκας τρέχει να τους βοηθήσει να τις πραγματοποιήσουν προσφέροντας πάντοτε τις δικαιολογίες που χρειάζονται. Οι αρνητικές σκέψεις, οι ανικανοποίητες ανάγκες, το μίσος, η άρνηση της συγνώμης επινοούν ένα σωρό θετικές δικαιολογίες από μέρους μας για να πραγματοποιηθούν. Γιατί τώρα γνωρίζουμε το καλό και το κακό. Δε μένει παρά να διαλέξουμε το καλό και μόνο το καλό, αποβάλλοντας κάθε ψήγμα του κακού που τρυπώνει σα φίδι μέσα μας με σκοπό να μας αποπροσανατολίσει. Η πάλη με το κακό είναι επίπονη. Μόλις επιτρέψουμε στο κακό να μπει στο νου μας, μας ζώνει ο φόβος και νοιώθουμε γυμνοί και απροστάτευτοι. Αναζητούμε κάτι το υλικό για να σωθούμε. Όπως οι πρωτόπλαστοι που, αφού έφαγαν από το δέντρο της γνώσης του Καλού και του Κακού και διαπίστωσαν τη δυαδικότητα των πραγμάτων, συνειδητοποίησαν τη γύμνια τους. Είδαν για πρώτη φορά ότι το σώμα τους είναι γυμνό. Και αναζήτησαν κάτι υλικό για να ντυθούν , αφού άρχισαν να πιστεύουν ότι η ανεπάρκεια είναι κάτι το υπαρκτό. ΄Εφτιαξαν δερμάτινους χιτώνες, επιχειρώντας έτσι να διορθώσουν τη μια ανεπάρκεια με μια άλλη και πέφτοντας βαθύτερα μέσα στη σύγχυση. Πίστεψαν ότι η αμαρτία, τα γηρατειά, η ασθένεια, ο θάνατος είναι υπαρκτά και αναπόφευκτα. Κι έτσι τα ενσωμάτωσαν στην πορεία της ύπαρξής τους μέσα από τον κύκλο των αλλεπάλληλων μετενσαρκώσεων που μόλις άρχιζε.
Κατά τον Πλάτωνα η ψυχή, που αντιλαμβάνεται τα αμετάβλητα πράγματα, τις Ιδέες, αμάρτησε και γι’ αυτό φυλακίσθηκε στο σώμα. Με τον όρο ιδέα δηλώνεται μια ατομική, αυθύπαρκτη οντότητα που υπάρχει αντικειμενικά, ανεξάρτητα από τη σύλληψή της από το νου. Η μόνη πραγματική ιδέα είναι η Ιδέα του Αγαθού, η οποία ταυτίζεται με το Θεό. Μετά την αμαρτία οι αισθήσεις πλέον παρουσιάζουν τα πράγματα στη γνώση μας και η νόηση γίνεται κατορθωτή μέσω των αισθήσεων. ΄Ετσι, η ψυχή που τα γνώριζε πριν κατευθείαν και με πληρότητα, περιορίζεται τώρα απλώς στην « ανάμνηση» της θαυμάσιας προηγούμενης ζωής της και των όσων εγνώριζε εκεί. Επομένως για τον Πλάτωνα «γιγνώσκειν είναι αναμιμνήσκεσθαι». Για τον Πλάτωνα, η αμαρτία και η πτώση είναι αναπότρεπτη. Όμως η βούληση του ανθρώπου παραμένει ελεύθερη, αφού η ψυχή αμάρτησε με τη θέλησή της αρχικά και ενώθηκε με το σώμα. Η ευτυχία και η τελείωση παραμένει ο αμετακίνητος στόχος κάθε ανθρώπου. Η ευτυχία δεν πρέπει να αναζητείται στα υλικά πράγματα και στις ηδονές αλλά στην προσπάθεια εξομοίωσής μας με το Θεό.
Ο Αριστοφάνης, θεωρεί τον έρωτα ως τη φυσική πορεία του ανθρώπου προς την τελείωσή του. Τα ανθρώπινα όντα δημιουργήθηκαν διπλά , αλλά θεώρησαν τους εαυτούς τους ισχυρούς, απομονώθηκαν, με αποτέλεσμα ο Δίας να τα χωρίσει στα δύο. Από τότε, τα δύο μισά του ανθρώπινου όντος επιδιώκουν την ένωσή τους και την ένωση με το Θεό μέσω του έρωτα.
Για τον Αριστοτέλη η ύλη και η μορφή, όπου ύλη είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο το κάθε πράγμα και μορφή το σύνολο των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του, σημαίνουν τα δύο βασικά, αχώριστα και ίσης σημασίας, γνωρίσματα του όντος.
Η διαμάχη και ο πόλεμος εκτιμώνται από την κινέζικη σκέψη ως δείγμα ανισορροπίας και ατέλειας, ενώ τα πάντα αποβλέπουν στην ισορροπία. Και η καλύτερη έκφραση αυτής της αλήθειας είναι το Γιν και το Γιανγκ, το θηλυκό και το αρσενικό. Το Γιν είναι θηλυκό, γυναίκα, ζευγάρι, σκοτάδι, Σελήνη, νύχτα, χειμώνας, κρύο, βοριάς, υγρασία, αδράνεια, ανάπαυση, δεκτικότητα κ.λ.π., ενώ το Γιανγκ είναι αρσενικό, άντρας, αδέσμευτο, φως, ήλιος, μέρα, καλοκαίρι, ζέστη, νότος, ξηρασία. δράση, κίνηση, ασυμβίβαστο κ.λ.π. Το Γιν και το Γιανγκ πρέπει να βρίσκονται πάντα σε ισορροπία για να προκύπτει το καλό, ενώ το κακό προκύπτει πάντα από την ανισορροπία ανάμεσά τους. Η ανισορροπία όμως αυτή μπορεί να αποκατασταθεί.
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωση. Αυτή την εικόνα και ομοίωση όμως ο άνθρωπος θεώρησε ότι έπρεπε να την κατακτήσει. Γιατί ίσως μόνο τότε θα ήταν αληθινά δική του. Ο Αδάμ και η Εύα τοποθετήθηκαν στη Νιρβάνα-κήπο της Εδέμ από μια ανώτερη δύναμη το Θεό, που δεν έχει αρχή και τέλος σαν τον κύκλο. Στο δικό τους κύκλο έπρεπε να βαδίσουν μέσω των θανάτων και των επαναγεννήσεων. Να πέσουν για να ξανασηκωθούν ,να υποφέρουν για να εξελιχθούν, να μάθουν για να τελειωθούν, για να ενωθούν με το Θεό και να εγκατασταθούν οριστικά στη Νιρβάνα-κήπο της Εδέμ. Γι’ αυτό η πτώση του ανθρώπου πρέπει να θεωρηθεί σαν μια καθαρά εθελοντική του ενέργεια, αφού ο Θεός τον προίκισε με ελεύθερη βούληση.
Ο πειρασμός, αποδεικνύεται χρήσιμος δάσκαλος για την κατάκτηση της ελευθερίας να επιλέγουμε το καλό. Ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική» μας προτρέπει να αφήνουμε ανοιχτή τη θύρα μας στην αμαρτία. Να μη βουλώνουμε τ’ αυτιά μας για να μην ακούμε τις Σειρήνες, παρά να τις παίρνουμε στο καράβι μας και να ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας. Να αγαπάμε το σώμα μας γιατί μονάχα μ’ αυτό μπορούμε σ’ αυτή τη γη να παλέψουμε και να μετουσιώσουμε την ύλη σε πνεύμα.
Σύμφωνα με το Κοράνι το προπατορικό αμάρτημα δεν απέκλεισε την ανθρωπότητα από την εύνοια του Θεού. Μετά το αμάρτημα ο Αδάμ δοκιμάσθηκε , δεν αποδοκιμάσθηκε. Υπάρχει καταδίκη και όχι κολασμός. Ο Αδάμ γίνεται και πάλι εκλεκτός του Θεού, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμά την εκ νέου καθοδήγησή του. Ο άνθρωπος θα παρουσιασθεί μόνος του, χωρίς το βάρος κάποιας κληρονομιάς ή συλλογικής ευθύνης ενώπιον της θείας δικαιοσύνης. Κανένας δε θα σηκώσει το βάρος του άλλου, επισημαίνει το Κοράνι, ελάτε σ’ εμάς μόνοι σας, όπως σας πλάσαμε την πρώτη φορά.
Στο τέλος της Βίβλου, ο άνθρωπος έχει ξαναγίνει πνευματικό ον, όπως ήταν στην αρχή, πριν την πτώση. « Και ναόν δεν είδον εν αυτή, διότι ναός αυτής είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ και το Αρνίον ». Κατά τον ίδιο τρόπο μάλιστα, ακόμα και το φως της πρώτης μέρας της δημιουργίας δε χρειάζεται πια. « και η πόλις δεν έχει χρεία του ηλίου ουδέ της σελήνης, δια να φέγγωσιν εν αυτή. Διότι η δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής είναι το Αρνίον». Εκεί, δεν λάμπει ο ήλιος ούτε η σελήνη δίνει φως, ούτε ανάβουν φωτιές, διότι το Φως της δόξας μου βρίσκεται εκεί. ΄Οσοι φθάνουν σ’ αυτή την κατοικία δεν επιστρέφουν πια. Ο κύκλος των γήινων μετενσαρκώσεων έχει κλείσει οριστικά. Και ο άνθρωπος έχει επιστρέψει στον πνευματικό κήπο της Εδέμ, με σκοπό να κατοικήσει εκεί για πάντα.
Υπάρχει όμως και ο Αδάμ – Βελιάλ που εκπροσωπεί τα πλάσματα που έχουν εκπέσει, αλλά δε θέλουν να επανέλθουν στον κήπο της Εδέμ. Τα επαναστατημένα αυτά πνεύματα, αγγελικά ή ανθρώπινα, επιθυμούν να είναι εγκλωβισμένα στον κόσμο της μορφής και αμφισβητούν τη δικτατορία του Υπάτου Όντος, που άλλοι ονομάζουν Θεό, άλλοι Αλλάχ και οι τέκτονες Μεγάλο Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος. Ο Βελιάλ είναι έκπτωτος αρχάγγελος από την τάξη των Χερουβείμ και ιστορικά συνδέεται με το χανανιτικό Θεό Βάαλ. Ο πιο διάσημος όμως επαναστάτης ενάντια στην Ουράνια τάξη ακούει στο όνομα Εωσφόρος, δηλαδή «φορέας του φωτός».
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20. ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΜΕΓΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΒΑΣΜΙΟΣ ΜΕΓΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ AD VITAM
Η Βιολέτα, αν και εξοικειωμένη με θέματα γλώσσας ,πρώτη φορά συνειδητοποίησε ότι το όνομα του μισητού και αποδιοπομπαίου Εωσφόρου σήμαινε αυτός που φέρνει το φως και ταυτίζεται με τον «εωθινό αστέρα», τον πλανήτη Αφροδίτη. Πρόκειται για το αστέρι που εμφανίζεται πρώτο στον ουρανό λίγο πριν την ανατολή του ήλιου. Το όνομα του Εωσφόρου στην εβραϊκή γλώσσα, Helel ben Sahar σημαίνει «φωτεινός υιός της αυγής». Στα λατινικά το όνομά του είναι Lucifer από τη λέξη Lux που σημαίνει φως και το ferre που σημαίνει φέρνω.
Τι ώθησε όμως τον αγαπημένο αρχάγγελο του Θεού να επαναστατήσει; Η υπερηφάνεια κατά τον ΄Αγιο Παχώμιο. Επιθυμούσε να κατακυριεύσει τον κόσμο και όλους τους ανθρώπους κατά τον Ευσέβιο Καισαρείας. Ο γνωστός μας Ενώχ περιγράφει την ιστορία του Λαμέχ, γιού του Μαθουσάλα , η γυναίκα του οποίου γέννησε ένα πανέμορφο μωρό. Το πρόσωπό του ήταν κάτασπρο σα χιόνι και κόκκινο σα ρόδο και τα μαλλιά του όμορφα, μακριά και κάτασπρα. Δεν έμοιαζε με συνηθισμένο άνθρωπο, αλλά με παιδί αγγέλου. Σύμφωνα με τον Ενώχ οι άυλοι και άφυλοι άγγελοι αντιτάχθηκαν στο θέλημα του Θεού και ενώθηκαν με γυναίκες. Από αυτή την ένωση γεννήθηκαν παιδιά – γίγαντες, τα οποία προκάλεσαν καταστροφές στους ανθρώπους. Για να απαλλαγεί η γη από αυτούς και να ξεπλυθεί η αμαρτία ο Θεός έστειλε τον κατακλυσμό. Και ο γιός του Λαμέχ, ο Νώε, αθωώθηκε από τις κατηγορίες πως ήταν απόγονος των εκπεσόντων αγγέλων και έγινε σύμβολο της αρχής μιας νέας γενιάς ανθρώπων. Το «Βιβλίο των Ιωβηλαίων» ή «Μικρή Γένεση», που γράφτηκε γύρω στο 135 με 105 π.Χ. από ένα Φαρισαίο, μας λέει ότι οι έκπτωτοι άγγελοι ήρθαν στη γη με σκοπό να βοηθήσουν το ανθρώπινο γένος. Στην πορεία όμως πόθησαν τις θυγατέρες της γης και εξέπεσαν μέσω των σαρκικών επαφών.
Στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία αποδέχεται επίσημα η Εκκλησία διασώζεται ένα χωρίο το οποίο μιλάει για τον απαγορευμένο έρωτα των αγγέλων και τους γίγαντες απογόνους τους. « Όταν άρχισαν οι άνθρωποι να γίνονται πολλοί πάνω στη γη και απέκτησαν κόρες, είδαν οι γιοί του Θεού τις κόρες των ανθρώπων ότι ήταν όμορφες και πήραν για γυναίκες τους εκείνες που τους άρεσαν»(Γεν.6 1-2).»Εκείνο τον καιρό και αργότερα, ζούσαν στη γη οι απόγονοι των γιών του Θεού από την ένωσή τους με τις κόρες των ανθρώπων. Αυτοί οι γίγαντες ζούσαν την πανάρχαια εποχή και ήταν άντρες ονομαστοί»(Γεν.6:4)
Παρατηρούμε ότι και πάλι το γυναικείο φύλο, μιμούμενο την πρόγονο Εύα, θεωρείται υπεύθυνο για την πτώση των αρχαγγέλων αυτή τη φορά. Εξηγήσεις απλές, στα μέτρα της μέσης ανθρώπινης αντιληπτικής ικανότητας.. Όπως η απλοϊκή εξήγηση ότι ο ευκατάστατος Ιούδας πρόδωσε τον αγαπημένο του διδάσκαλο Ιησού για το ευτελέστατο ποσό των τριάντα αργυρίων! Στη χριστιανική παράδοση ο Εωσφόρος εκφράζεται μέσα από τις λέξεις που χρησιμοποιεί η Βίβλος για να περιγράψει τη δαιμονική οντότητα. Πρόκειται για την εβραϊκή λέξη σατάν που σημαίνει αντίπαλος, εχθρός και την ελληνική διάβολος που σημαίνει διαβολέας, συκοφάντης.
Ο χριστιανικός Διάβολος φορτώνεται στους ώμους του κάθε κακό που συμβαίνει στον κόσμο. Στο Κοράνι οι αντίστοιχες μορφές του Σεϊτάν και του Ιμπλίς διαθέτουν μεν κάποια ισχύ και βάζουν την ανθρωπότητα σε πειρασμό για να τη δοκιμάσουν, αλλά το κάνουν εν γνώσει και με τη σιωπηλή έγκριση του Αλλάχ. Δεν αντιπροσωπεύουν καμιά απειλή και δεν έχουν καμιά ελευθερία δράσης. Ο Ιμπλίς προκάλεσε την πτώση του όταν αρνήθηκε να υπακούσει στην εντολή του Θεού και να υποκλιθεί μπροστά στον Αδάμ. Γιατί όμως θα έπρεπε να υποκλιθεί μπροστά στον Αδάμ; Επειδή αυτή ήταν η αυθαίρετη θέληση ενός δημιουργού που πλήττει και δημιουργεί διάφορα πλάσματα για να διασκεδάσει την ανία του; Ο Μίλτον στο «Χαμένο Παράδεισο» εξηγεί το λόγο που ο Σατανάς έγινε αυτό που έγινε. Ο Σατανάς μεταμορφώθηκε σε ένα είδος αλκοολικού ιερέα, έναν απογοητευμένο άνθρωπο, ένα ξοφλημένο ιδεαλιστή που προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να καταστρέψει τα δημιουργήματα του Θεού. Η παντοδυναμία του Θεού είναι δεδομένη. Ο Μίλτον θεωρεί το Σατανά εργαλείο του Θεού. Ο Σατανάς όμως θα χάνει πάντα, αφού ο Θεός κρατάει όλα τα χαρτιά στα χέρια του.
Οι λευίτες θεωρούν ότι ο Διάβολος δεν είναι αρχή του κακού, ανεξάρτητη από το Θεό, αλλά δημιούργημά του. Οι Εσσαίοι θεωρούν ότι ο κόσμος είναι χωρισμένος σε δύο στρατόπεδα. Το ένα συγκεντρώνει τις δυνάμεις του φωτός, της αλήθειας και της δικαιοσύνης και το άλλο τις δυνάμεις του σκότους και της διαστροφής. Σύμφωνα με το γνωστικιστή Μαρκίωνα ο καλός Θεός δημιούργησε τον καλό άυλο κόσμο και ο κακός Θεός δημιούργησε τον κακό υλικό κόσμο, του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου. Σύμφωνα με τους γνωστικούς ο πραγματικός Θεός είναι ο Πατήρ και όχι ο Γιαχβέ, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτόν τον Πατέρα, τον αληθινό Θεό ήρθε να αποκαλύψει ο Αιώνας Χριστός, ο οποίος δέχθηκε να κατεβεί από τους ουρανούς στην κόλαση της γης για να φέρει στους ανθρώπους τη λυτρωτική γνώση. Εγκαταστάθηκε στο σώμα του Ιησού, γιο ενός ξυλουργού από τη Ναζαρέτ και τον μετέβαλλε σε μαριονέτα. Μέσω αυτού δίδαξε το λόγο του Πατρός, αλλά ξεσήκωσε την οργή της θρησκευτικής ηγεσίας των Ιουδαίων οι οποίοι οδήγησαν τον Ιησού στο σταυρό του μαρτυρίου.. Ωστόσο ο Αιώνας Χριστός θα μείνει ανέπαφος από το μαρτύριο και την έσχατη ώρα θα εγκαταλείψει την ανθρώπινη μαριονέτα του τον Ιησού και θα επιστρέψει στο ουράνιο βασίλειο. Το έργο του τελείωσε, εφ’ όσον οι άνθρωποι γνωρίζουν πια ότι αν θέλουν να λυτρωθούν από την κυριαρχία του Σατανά, πρέπει να απαρνηθούν τον κόσμο και να μεταβληθούν σε άσαρκα πνεύματα. « Εσύ, θα θυσιάσεις τον άνθρωπο που με ενδύει», λέει ο Ιησούς στον Ιούδα στο ευαγγέλιο του τελευταίου. Αυτός ο εκμηδενισμός της ανθρώπινης ύπαρξης είναι όμως το ζητούμενο;
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση