Σχόλια > Χώρος κατάθεσης απόψεων μελών
33
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7. ΕΒΔΟΜΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΕΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΗΣ
Η Μυρτώ με το αριστερό χέρι στο γύψο μπήκε στο διαμέρισμα. Η Βιολέτα τη ρώτησε αν θέλει καφέ. Η Μυρτώ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Οι δύο γυναίκες κάθισαν στον καναπέ. Η Μυρτώ, αν και δυσκολευόταν, φαινόταν αποφασισμένη να ανοίξει την καρδιά της στη γειτόνισσα.
-Σίγουρα έχεις πολλές απορίες γι’ αυτά που είδες!
-Δε θέλω να γίνω αδιάκριτη. Αλήθεια. Δεν είσαι υποχρεωμένη να μου εξηγήσεις τίποτα, προσπάθησε να τη διευκολύνει η Βιολέτα.
-Αν δεν ήσουν εσύ, μπορεί να με σκότωνε!
- Υπερβάλλεις τώρα!
-Δεν υπερβάλλω καθόλου! Η Μυρτώ δίστασε για μια στιγμή. Ξέρεις, με το Μάνο δεν είμαστε παντρεμένοι...
-Πολλά ζευγάρια συζούν στις μέρες μας...
- Γνώρισα το Μάνο όταν ήμουνα δεκαοχτώ χρονώ. Πριν από δεκαπέντε χρόνια. Εκείνος ήταν εικοσιδύο. Περάσαμε δύσκολα. Ο Μάνος μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο κι εγώ μόλις το είχα σκάσει από το σπίτι μου. Ο πατριός μου με κακοποιούσε. Σεξουαλικά εννοώ...
Η Βιολέτα ταράχθηκε.
-Και η μητέρα σου;
- Η μητέρα μου αρνιόταν να παραδεχθεί αυτό που συνέβαινε μπροστά στα μάτια της. Με έλεγε μοχθηρή και φαντασιόπληκτη. Αντί να ευγνωμονώ τον άγιο αυτό άνθρωπο που την παντρεύτηκε και μας έδωσε το όνομά του, εγώ τον κακολογούσα. Βλέπεις, ο φυσικός μου πατέρας την εγκατέλειψε έγκυο έξη μηνών στα σκαλιά της εκκλησίας.
-Ω Θεέ μου!
-Κόλλησα με το Μάνο! Αλλά αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες. Οικονομικές και κοινωνικές. Και τότε ο Μάνος σκέφθηκε…….κι εγώ το δέχθηκα δηλαδή, ότι έπρεπε να μαζέψουμε μερικά χρήματα, να φτιάξουμε το σπίτι μας και να παντρευτούμε. Κι έτσι άρχισα να βλέπω………….. να πηγαίνω με διάφορους κυρίους………
-Εννοείς να πηγαίνεις στο κρεβάτι; Η Βιολέτα δεν πίστευε στ’ αυτιά της.
-Ναι! Η φωνή της Μυρτώς δεν άφηνε περιθώρια για παρανοήσεις.
-Αν είναι δυνατόν!
- Όλα είναι δυνατά, αν δεν έχεις πουθενά ν’ ακουμπήσεις! Ξέρεις τι είναι να σε πετάνε στο δρόμο γιατί δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι, να μην έχεις που να κοιμηθείς το βράδυ, να μην έχεις να φας, να ντυθείς……..
-Μπορούσατε να βρείτε μια δουλειά!
-Βρήκα μια δουλειά πωλήτριας με το βασικό μισθό, χωρίς ένσημα…. Το αφεντικό μου ρίχθηκε κι από πάνω!
-Ο Μάνος; Δε μπορούσε να βρει μια δουλειά;
- ΄Εχει λερωμένο ποινικό μητρώο. Έκανε και φυλακή. Μικροκλοπές……….
Οι δύο γυναίκες σώπασαν για λίγο. Η Μυρτώ πήρε μια βαθειά ανάσα και συνέχισε.
-΄Ελεγε ότι θα παντρευτούμε όταν μαζέψουμε ένα ορισμένο ποσό. Κι ότι θα σταματήσω να δουλεύω……..να πηγαίνω μ’ όλους αυτούς τους……. καθωσπρέπει κυρίους ………΄Ελεγε ότι επένδυε τα χρήματα σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Ανακάλυψα ότι έμπλεξε με τοκογλύφους. Μας έφαγαν τα λεφτά! Λίγο πριν μπεις στο διαμέρισμά μας, του είπα ότι θα φύγω!
-Γι’ αυτό σε χτύπησε!
-Δεν ήθελε να χάσει την κότα με τα χρυσά αυγά! (παύση) Νόμιζα ότι μ’ αγαπούσε!
-΄Ησουνα ηλίθια που τον πίστευες τόσα χρόνια!
Η Βιολέτα μετάνιωσε για τη φράση που εκστόμισε βλέποντας τη Μυρτώ να ταράζεται.
-Με συγχωρείς! Δεν έχω κανένα δικαίωμα να σε κρίνω!
- Εσύ δε βρέθηκες ποτέ σε τόσο δύσκολη θέση; Ποτέ δεν πίστεψες σε κάτι που αποδείχθηκε λανθασμένο;
Η Βιολέτα σκέφθηκε το Θανάση και την περίεργη κατάσταση που υπήρχε ανάμεσά τους. Απώθησε γρήγορα τις σκέψεις της. Τι σχέση είχε ο Θανάσης με το Μάνο; Εκείνη ήταν παντρεμένη με το Θανάση, που σίγουρα μια μέρα θα γύριζε κοντά της! Μάλιστα η Βιολέτα ένοιωσε ένα αίσθημα ανωτερότητας σε σχέση με την κατάσταση που βρισκόταν η γειτόνισσά της. Εκείνη ποτέ δε θα έφθανε σε τέτοιο σημείο. Εκείνη όμως δε βίωσε παρόμοιες καταστάσεις! Γι’ αυτό, όπως λέει ο σοφός λαός μας, «έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέμε» Πώς θα αντιδρούσε άραγε η Βιολέτα αν μεγάλωνε με ένα πατριό που την κακοποιούσε σεξουαλικά; Οι άνθρωποι συνήθως δεν αμαρτάνουν επειδή η ζωή δεν τους φέρνει σε δεινή θέση και όχι απαραίτητα επειδή μπορούν να αντιστέκονται με επιτυχία στους πειρασμούς. Ο άνθρωπος αναλαμβάνει εύκολα το ρόλο του δικαστή των συνανθρώπων του και με ελαφριά καρδιά τους καταδικάζει. Για το ίδιο ακριβώς σφάλμα όμως είναι έτοιμος να δικαιολογήσει και τελικά να αθωώσει τον εαυτό του.
-Τι σκοπεύεις να κάνεις; απέφυγε να απαντήσει η Βιολέτα στην τελευταία ερώτηση της Μυρτώς.
-Θα φύγω!
-Και πολύ καλά θα κάνεις!
Η Μυρτώ δίστασε.
-Ξέρω ότι δε γνωριζόμαστε καλά, αλλά ………μήπως θα μπορούσα να μείνω δυο-τρεις μέρες μαζί σου; Μέχρι να δω τι θα κάνω! Δε θα σου φορτωθώ για πολύ, σου ορκίζομαι! Θα βρω μια λύση το συντομότερο!
Η Βιολέτα ξαφνιάστηκε από το αίτημα της Μυρτώς, αλλά δε μπορούσε να της αρνηθεί.
-Δε θα σ’ ενοχλώ καθόλου, συνέχισε η Μυρτώ. Σαν να μην υπάρχω μέσα στο σπίτι! Σε παρακαλώ! Δεν έχω που να πάω!
-Μπορείς να μείνεις όσο καιρό χρειασθεί! είπε αποφασιστικά η Βιολέτα.
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8. ΟΓΔΟΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΕΠΟΠΤΗΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ
Τα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα, αργά τη νύχτα, ξύπνησαν τις δύο γυναίκες. Ο Μάνος, έξαλλος, ούρλιαζε εκτός εαυτού.
-΄Ανοιξε μωρή καριόλα! ΄Ανοιξε, γιατί θα σπάσω την πόρτα!
- Το εννοεί, ψιθύρισε τρομαγμένη η Μυρτώ.
- Θα καλέσω την αστυνομία! Η Βιολέτα σήκωσε το ακουστικό.
-΄Οχι, καλύτερα να του ανοίξουμε! Θα τον ηρεμήσω εγώ!
-Είσαι σίγουρη;
Η Μυρτώ δίστασε για μια στιγμή.
-Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου;
-Θα τον σκότωνα! Η Βιολέτα τρόμαξε με τα λόγια που εκστόμισε. Εκείνη τη στιγμή, όμως, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή μόνο, τα εννοούσε.
Η Μυρτώ προχώρησε αποφασιστικά και άνοιξε την πόρτα. Ο Μάνος μπήκε μέσα και την άρπαξε από το δεξί χέρι, που δεν ήταν στο γύψο.
-Πάρε τα πράγματά σου και έλα στο σπίτι μας!
-Μια στιγμή, φώναξε η Βιολέτα. Δεν έχεις δικαίωμα να την αναγκάσεις να κάνει κάτι που δεν θέλει!
-Εσένα σου είπα να μην ανακατεύεσαι, γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα! Γύρισε στη Μυρτώ. Μπρος! Πάρε τα πράγματά σου, ευχαρίστησε την κυρία για τη φιλοξενία και πάμε!
-Καλύτερα να πάω μαζί του! είπε απολογητικά η Μυρτώ ρίχνοντας ένα ένοχο βλέμμα στη Βιολέτα.
-Όπως νομίζεις!
-Τι σε κόφτει εσένα κυρά μου, τι νομίζει η γυναίκα μου; Κουβέντα δεν άφηνε να πέσει κάτω ο Μάνος.
-Αν εσύ θεωρείς ότι μπορείς να ζεις από την εκπόρνευση αυτής της γυναίκας, τότε…………
-Αν η τίμια εργασία έφερνε πλούτη, τότε όλοι οι εργαζόμενοι θα ήταν πλούσιοι, είπε κάποιος σοφός που δε θυμάμαι το όνομά του!
-Η εργασία μπορεί να μη φέρνει τον πλούτο……………..προσπάθησε να πει η Βιολέτα
-Εγώ έχω φιλοδοξίες, μαντάμ! Θέλω να γίνω κάποιος στη ζωή μου! Δε μπορώ να ζω με τρεις κι εξήντα όπως εσύ! τη διέκοψε ξανά ο Μάνος.
-Εγώ ζω με αξιοπρέπεια………….
-Μη χέσω! Η πουτάνα η ζωή είναι μια σκέτη δυστυχία! Με ή χωρίς τη γαμημένη την αξιοπρέπειά σου!
-Λυπάμαι που σκέφτεστε κατ’ αυτόν τον τρόπο! Η αλήθεια είναι ότι η δυστυχία προκαλεί έντονα συναισθήματα και πολλές φορές μας οδηγεί σε άσχημες πράξεις. Όμως, αν το καλοσκεφθείτε, δεν αξίζει τον κόπο να πληγώνετε τη γυναίκα σας……..
-Δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά τα διανοουμενίστικα! ( στη Μυρτώ) Φεύγουμε κι έρχεσαι αύριο να πάρεις τα πράγματά σου!
Ο Μάνος και η Μυρτώ βγήκαν από το διαμέρισμα της ανίσχυρης Βιολέτας. Ο Μάνος έσπρωξε τη Μυρτώ μέσα στο δικό τους διαμέρισμα και σφράγισε τον ιδιωτικό τους χώρο κλείνοντας με θόρυβο την πόρτα πίσω του.
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9. ΕΝΑΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΕΝΝΕΑ
Ποδοβολητά, θόρυβοι και η φωνή του αστυνομικού: «Πέταξε το μαχαίρι! Ακούς; Πέταξε το μαχαίρι!» ξύπνησαν απότομα τη Βιολέτα το επόμενο πρωί. ΄Ολος αυτός ο χαμός έξω από το διαμέρισμά της…….Τι είχε συμβεί; Η Βιολέτα άνοιξε την πόρτα και αυτό που αντίκρισε δεν επρόκειτο να το ξεχάσει ποτέ όσο ζούσε.
Η Μυρτώ, όρθια μπροστά στην ανοιχτή πόρτα του διαμερίσματός της, κρατούσε με το αριστερό πονεμένο χέρι το κομμένο κεφάλι του Μάνου! Με το δεξί κρατούσε ένα μεγάλο και κοφτερό μαχαίρι της κουζίνας, που έσταζε αίμα, προφανώς το όπλο του στυγερού εγκλήματος. Τα ρούχα της κατακόκκινα. Η Μυρτώ χαμογέλασε θριαμβευτικά μόλις είδε τη Βιολέτα και πέταξε το μαχαίρι στο διάδρομο υπακούοντας στις προσταγές του αστυνομικού. Η Βιολέτα σωριάσθηκε λιπόθυμη.
Η Βιολέτα άνοιξε τα μάτια στον καναπέ του σπιτιού της. Το κεφάλι της ήταν δεμένο, αφού χτύπησε με το πέσιμο και γδάρθηκε. Είχε πάθει και μια ελαφριά διάσειση. Κάποιος συγκάτοικος γιατρός της είχε προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Άργησε να έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα. Της πήρε αρκετά λεπτά της ώρας να θυμηθεί τη φριχτή εικόνα που είχε αντικρύσει πριν χάσει τις αισθήσεις της.
Της πήρε ακόμα περισσότερο χρόνο να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί ακριβώς. Οι συγκάτοικοι έφυγαν, η Βιολέτα έμεινε μόνη στο διαμέρισμα Η Μυρτώ σκότωσε το Μάνο. Όταν εκείνος κοιμήθηκε, εκείνη βρήκε την ευκαιρία να του κόψει το κεφάλι! Απίστευτο! Ανήκουστο! Θυμήθηκε ότι το περασμένο βράδυ είπε στη Μυρτώ ότι και η ίδια, αν βρισκόταν στη θέση της, θα σκότωνε το Μάνο. Δεν το εννοούσε όμως! Φυσικά και δεν το εννοούσε! Πάνω στα νεύρα της, το είπε. Η Μυρτώ όμως δεν το είπε. Το έκανε!
«…………..η δράστις δεν προσπάθησε να δικαιολογήσει το αποτρόπαιο έγκλημά της. Στους αστυνομικούς που την ανέκριναν δήλωσε ότι δε σκότωσε το σύντροφό της, αλλά την άγνοια, την υποκρισία και την άνομη φιλοδοξία που εκείνος εκπροσωπούσε είπε με στόμφο η κομψή ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια. «Το έγκλημα συγκλόνισε την Καλλιθέα. Οι γείτονες δηλώνουν ότι το ζευγάρι έδειχνε αγαπημένο και δεν είχε δώσει ποτέ αφορμή για σχόλια».
Διάφορες γνωστές φυσιογνωμίες παρέλασαν στην οθόνη της τηλεόρασης εκφράζοντας ο καθένας την έκπληξή και τον αποτροπιασμό του για το έγκλημα. Ο περιπτεράς, η κυρία του πρώτου ορόφου, η κομμώτρια που φρόντιζε τα μαλλιά της Μυρτώς, και διάφοροι άλλοι. ΄Ολοι ζήτησαν την παραδειγματική τιμωρία της Μυρτώς. «Κρέμασμα στο Σύνταγμα θέλει η λεγάμενη» απεφάνθη ο μανάβης της γειτονιάς. Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, συνταξιούχος στρατιωτικός, έθεσε θέμα επαναφοράς της θανατικής ποινής για τέτοιου είδους εγκλήματα! Ακούς εκεί να σκοτώσει τον άνθρωπο στον ύπνο του! Και χωρίς καμιά δικαιολογία!
Ο άνθρωπος δε μπορεί να δει κατ’ ευθείαν τον εαυτό του. Γι’ αυτό ίσως δε μπορεί να αντιμετωπίσει εύκολα τα ελαττώματα και τα πάθη του. Το βίντεο, η φωτογραφία, και κυρίως ο καθρέφτης του επιτρέπουν να βλέπει την αντανάκλαση του εαυτού του. Πάνω από τα κεφάλια μας ταξιδεύει κάθε νύχτα ένας τεράστιος καθρέφτης. Η μυστηριακή Σελήνη που δεν είναι αυτόφωτη, αλλά αντανακλά το φως του ήλιου σαν ένα τεράστιο κάτοπτρο. Ένα κάτοπτρο όπου αντανακλώνται επίσης οι απόκρυφες και ανομολόγητες επιθυμίες μας.
΄Ολοι αυτοί οι άνθρωποι που έκριναν με επιπολαιότητα ένα τόσο υπερβατικό γεγονός, όπως το έγκλημα που διέπραξε η Μυρτώ, μπορούσαν άραγε να δουν τον αληθινό τους εαυτό μέσα από την αντανάκλασή του στην οθόνη της τηλεόρασης; Μπορούσαν να καταλάβουν τη δική τους άγνοια; Δύσκολο. Η Βιολέτα, ως θεατής, μπορούσε να τους δει καθαρά. Οι συνάνθρωποί μας δεν είναι πάντα η κόλασή μας, όπως είπε ο Σαρτρ. Μπορούν να μεταμορφωθούν σε σημαντικούς αρωγούς για την πνευματική μας ανάπτυξη αν θελήσουν να μας δουν αντικειμενικά χωρίς ζήλειες και ιδιοτελή συμφέροντα. Η Βιολέτα πάτησε το κουμπί του τηλεκοντρόλ και η οθόνη της τηλεόρασης βυθίστηκε στο δικό της μαύρο σκοτάδι.
Η Μυρτώ δε σκότωσε το Μάνο, αλλά την άγνοια, την υποκρισία και την άνομη φιλοδοξία. Η Βιολέτα κατάλαβε ότι ο Μάνος δεν ήταν κακός άνθρωπος. Η άγνοια και η έλλειψη αρχών τον οδηγούσε στις κακές πράξεις. Ο εγωισμός τον έκανε να πιστεύει ότι ήταν ανώτερος από τους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους και η φιλοδοξία να γίνει «κάποιος» τον έκανε να εκμεταλλεύεται τη σύντροφό του. Η επιθυμία για το εύκολο και άνομο κέρδος τον έσπρωξε να συνεργαστεί με τοκογλύφους. Εκείνοι με τη σειρά τους τον εκμεταλλεύτηκαν και τον κορόιδεψαν, αφού σ’ αυτή τη ζωή ο καθένας θερίζει - με μαθηματική ακρίβεια- εκείνα που σπέρνει. Η Μυρτώ ουσιαστικά δε σκότωσε το Μάνο, αλλά την αντανάκλαση του κακού εαυτού του στο φυσικό πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το μυθιστόρημα του Χέρμαν ‘Εσσε «ο Λύκος της Στέπας» ήρθε στο μυαλό της Βιολέτας. Το είχε διαβάσει πριν πολλά χρόνια - τότε που είχε χρόνο για διάβασμα – και της είχε κάνει εντύπωση. Ο ήρωας του βιβλίου συναντά μια γυναίκα – διδάσκαλο την Ερμίνα. Η Ερμίνα τον καθοδηγεί και η ανάπτυξη του ήρωα προχωρά. Κάποια στιγμή η Ερμίνα τον διατάζει να τη σκοτώσει. Εκείνος υπακούει, αλλά ύστερα νοιώθει λύπη και ενοχή για την πράξη του. Εξ αιτίας της λύπης και της ενοχής που νοιώθει, αντιμετωπίζει το ουράνιο δικαστήριο και καταδικάζεται να ζήσει ξανά στη γη, για να μάθει περισσότερα, αφού δεν κατάλαβε ότι αφ’ ενός σκότωσε την αντανάκλαση μιας γυναίκας με την αντανάκλαση ενός μαχαιριού κι όχι την πραγματική Ερμίνα και αφ’ ετέρου δεν κατάλαβε ότι έπρεπε να τη σκοτώσει για να προχωρήσει στην πνευματική του ανάπτυξη. Ο ήρωας του βιβλίου στο τέλος καταλήγει στις εξής σκέψεις:
«΄Ακουγα πίσω μου το φοβερό γέλιο, ήξερα όλες τις εκατοντάδες χιλιάδες φιγούρες του παιχνιδιού της ζωής, αισθανόμουν συγκλονισμένος το νόημα, ήθελα να ξαναρχίσω ακόμα μια φορά το παιχνίδι, να γευθώ ακόμα μια φορά τα βάσανα, την κόλαση του εσωτερικού μου κόσμου να τη ζήσω ακόμα μια φορά και συχνά να τη βαδίσω. Μια άλλη φορά θα έπαιζα καλύτερα το παιχνίδι με τις φιγούρες». Την επόμενη φορά ο ήρωας του βιβλίου ίσως πραγματοποιούσε το γενέθλιο όραμά του. ΄Η ίσως…….. τη μεθεπόμενη.
Ο άνθρωπος μετενσαρκώνεται πολλές φορές στη γη και κάθε φορά αναλαμβάνει να εκτελέσει μια σημαντική ή ασήμαντη αποστολή σύμφωνα πάντα με τις δυνάμεις και τις επιθυμίες του. Η αποστολή αυτή ονομάζεται γενέθλιο όραμα. Καμιά αποστολή δεν είναι ασήμαντη, από την ανατροφή των παιδιών μέχρι τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις. Όλες οι αποστολές συντελούν στην εξέλιξη και πρόοδο της ανθρωπότητας. Όλοι οι άνθρωποι κατεβαίνουν στη γη με θετικές προθέσεις και προσπαθούν να φέρουν μαζί τους όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις τόσο από την εμπειρία των προηγουμένων ζωών, όσο και της μεταθανάτιας διάστασης.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως, δυστυχώς, πέφτουν στην παγίδα της ύλης και αρχίζουν να πιστεύουν ότι η αληθινή ζωή αρχίζει με τη γέννηση και τελειώνει με το σαρκικό θάνατο. Οδηγός τους γίνεται το δημοφιλές πλην καταστροφικό ρητό «ότι φάμε κι ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας» Και φυσικά ο άνθρωπος που σκέφτεται κατ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να αρπάξει περισσότερα από αυτά που του αναλογούν, με αποτέλεσμα να αναλώνει τη ζωή του σε άνομες και ανούσιες ενασχολήσεις.
΄Ετσι σκέφτονται και άλλοι παραπλανημένοι συνάνθρωποι με αποτέλεσμα όλοι να προσπαθούν να κυριαρχήσουν με οποιοδήποτε μέσο πάνω στον άλλον, να βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση και πόλεμο με όλους και με όλα. ΄Ετσι προκύπτει η δυσαρμονία και η ανθρώπινη δυστυχία που πηγάζει από το διαρκές ανικανοποίητο που νοιώθουμε.
Το τηλέφωνο διέκοψε τις σκέψεις της Βιολέτας. Η μονίμως ανικανοποίητη Φαίη ακουγόταν αναστατωμένη.
-Τα ξανάφτιαξε μ’ αυτήν!
-Ποιος ….με ποια; προσπάθησε να μπει στο νόημα η αφηρημένη Βιολέτα
-Ο ΄Αρης, με την πρώην του. Αυτή με την οποία τα είχε φτιάξει ο πρώην σύζυγός σου. (Η Φαίη θυμήθηκε ότι δεν έπρεπε να λέει πρώην σύζυγο τον πρώην σύζυγο της Βιολέτας!) Ο εν διαστάσει σύζυγός σου, ήθελα να πω! Ο Θανάσης τέλος πάντων!
-Χώρισε ο Θανάσης; Η Βιολέτα δε μπόρεσε να κρύψει τη χαρά της.
- Ο Θανάσης χώρισε εδώ κι ένα μήνα. Ο ΄Αρης συνάντησε τυχαία αυτό το τσουλί τη δημοσιογράφο πριν τέσσερα βράδια, όταν εγώ τον παραμέλησα για να τρέχω να οργανώσω την κηδεία του παππού.
-Και;
-Τι και; Θυμήθηκαν τα παλιά και κατέληξαν στο κρεβάτι!
-Και τώρα;
-Τώρα έμεινα χωρίς γκόμενο! Και είχα επενδύσει τόσο πολύ σ’ αυτή τη σχέση! Ο κωλόγερος φταίει! Τώρα βρήκε να πεθάνει;
-Τι εννοείς;
- Αν δεν είχε πεθάνει ο παππούς, δε θα έτρεχα στα κατσάβραχα να παριστάνω την τεθλιμμένη χήρα! Ούτε θα άφηνα τον ΄Αρη μόνο του τόσες μέρες να τρέχει στα μπαρ. Κι έτσι δε θα είχε συναντήσει την πρώην του! Και τώρα θα ήμασταν μαζί! Ελεύθεροι και ευτυχισμένοι! Κατάλαβες;
Η λογική της Φαίη τσάκιζε κόκαλα. Η Βιολέτα δεν μπορούσε να πει τίποτα παραπάνω. Θα ήταν ανώφελο. Η Φαίη εξέλαβε τη σιωπή ως συναίνεση και συνέχισε απτόητη.
-Δώσε μου το τηλέφωνο του Θανάση!
-Τι το θέλεις;
-Θέλω να μάθω περισσότερα γι’ αυτήν! Τι νομίζεις, έτσι θα τ’ αφήσω το θέμα; Είμαι δύσκολη αντίπαλος εγώ! Θα παλέψω για τον ΄Αρη!
Η Βιολέτα ευχήθηκε καλή τύχη στη φίλη της και της έδωσε το τηλέφωνο του Θανάση. Της είπε μάλιστα να τον ψαρέψει, αν υπάρχει καινούργια γκόμενα στη ζωή του.
-Θα μάθω και θα σου πω, υποσχέθηκε η Φαίη.
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10. ΔΕΚΑΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ – ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΩΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ
Το επόμενο πρωί η Βιολέτα ξύπνησε με πολύ καλή διάθεση. Τα χθεσινά νέα της Φαίη ήταν πολύ ευχάριστα γι’ αυτήν, Η δημοσιογράφος από την οποία χώρισε ο Θανάσης ήταν τριάντα ενός ετών. Λες να ήρθε η ώρα να ανεβεί λίγο, δηλαδή αρκετά, το όριο ηλικίας; Να φθάσει, ας πούμε, στα σαράντα πέντε; Η Βιολέτα ανέβηκε στη ζυγαριά. Εξήντα ένα κιλά. Με τα απρόοπτα που αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό, ξεχνούσε να φάει και έτσι έχασε ένα κιλό χωρίς να το καταλάβει. Από σήμερα όμως θα έβαζε πρόγραμμα. Θα πήγαινε στη λαϊκή της γειτονιάς της να ψωνίσει φρούτα και λαχανικά.
Ντύθηκε και κατευθύνθηκε προς τη λαϊκή. ΄Ενας μαύρος άντρας απροσδιόριστης ηλικίας, κρατώντας μια βιαστικά διπλωμένη κουβέρτα γεμάτη τσάντες «μαϊμούδες», έπεσε επάνω της αφού έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε με σκοπό να ξεφύγει από δύο αστυνομικούς που τον κυνηγούσαν. Προφανώς ο μαύρος δεν είχε άδεια μικροπωλητή. Από τη σύγκρουσή του με τη Βιολέτα του έπεσε μια τσάντα, κακέκτυπο αντίγραφο της τσάντας Louis Vuitton που της είχε κάνει δώρο η Φαίη για τα γενέθλιά της. Ο μαύρος δεν είχε βέβαια καιρό να σκύψει και να τη μαζέψει.
Συνέχισε το τρέξιμο στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τους διώκτες του. Η Βιολέτα μάζεψε την τσάντα από το δρόμο. Η ίδια δεν είχε πάρει τσάντα μαζί της, μόνο το πορτοφόλι της, αφού ήθελε να έχει τα χέρια της ελεύθερα για να κουβαλήσει τις σακούλες της λαϊκής.
-Η τυχερή σας μέρα είναι σήμερα! Να πάρετε λαχείο! της είπε μια μεσόκοπη κυρία που πουλούσε πορτοκάλια.
-Τι εννοείτε;
-Εννοώ ότι αποκτήσατε τσάμπα τσάντα.
Η Βιολέτα δεν απάντησε. ΄Εβαλε το πορτοφόλι στην τσάμπα τσάντα και την κρέμασε στον ώμο της.
-Καλά τους κάνουν και τους κυνηγάνε τους πούστηδες τους αράπακλες είπε ο κύριος που πουλούσε τομάτες. Εμείς κορόιδα είμαστε ρε κανίβαλε, που βγάζουμε άδειες και πληρώνουμε φόρους;
-Γέμισε η Ελλάδα κάθε καρυδιάς καρύδι, συμφώνησε ο κύριος που πουλούσε σταφύλια. Δεν τολμάμε να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους.
-Κλέβουν, βιάζουν, σκοτώνουν. Δε είδατε τις προάλλες την καημένη τη γριούλα στην τηλεόραση; Μπήκαν στο σπίτι της, τη χτύπησαν, την έδεσαν και της πήραν τη σύνταξη. Αλβανοί ήταν αυτοί! συμπλήρωσε η κυρία που διάλεγε με προσοχή τα σταφύλια της.
-Μπήκαν κι άλλοι στη συζήτηση.
-Το κράτος φταίει που δεν τους στέλνει πίσω στην πατρίδα τους!
-Γι’ αυτό στις επόμενες εκλογές πρέπει να ψηφίσουμε όλοι τον Καρατζαφέρη!
-Ξέφραγκο αμπέλι είναι η Ελλάδα, κυρά μου, τι νομίζεις;
-Κομμουνισμό θέλατε ρε μάγκες, τώρα να πληρώσετε!
-Τι φταίμε δηλαδή εμείς για τα χάλια του Τσαουσέσκου!
-Αμ οι μαύροι! Εδώ κινδυνεύει η καθαρότητα της φυλής μας! Η κόρη της ξαδέλφης μου τα έφτιαξε μ’ έναν από την Αφρική! Θα παντρευτούνε λέει…….
-Να τους ζήσουν και τα μαυράκια, κυρία μου! Αυτά που θα κάνουν!
-Πάει η πατρίδα μας! Καταστράφηκε! Στο σχολείο του γιού, τα μισά παιδιά είναι αλβανάκια. Δεν ξέρουν καλά ελληνικά και οι δάσκαλοι αναγκάζονται ν’ αφήνουν πίσω και τα ελληνόπουλα!
-Κι εμείς το ίδιο πρόβλημα έχουμε στο σχολείο της κόρης μου! Με τι εφόδια θα βγούνε τα παιδιά μας στην κοινωνία, μου λέτε; Πώς θα αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό;
-Αμ η θρησκεία μας; Να καταργηθεί, λέει, το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία!
-Εδώ λένε να φτιάξουν τζαμί, κυρία μου!
-Με τις μαντίλες θα έρχονται οι μουσουλμάνες στο σχολείο!
Η Βιολέτα αποφάσισε ότι το κλίμα ήταν ιδιαίτερα αρνητικό ώστε να ψωνίσει σήμερα τα ζαρζαβατικά της. Πού θα κατέληγαν άραγε όλοι αυτοί οι ταλαιπωρημένοι μετανάστες αν η Ιερά Εξέταση μπορούσε να επανέλθει δια μαγείας και να συνεχίσει το θεάρεστο έργο της; Πότε θα μάθαινε ο κόσμος ότι ανοχή σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη και τα πιστεύω του όποια κι αν είναι αυτά; Γιατί αυτό το δικαίωμα το αναγνωρίζουμε μόνο στον εαυτό μας και σ’ όσους τυχαίνει να συμφωνούν μαζί μας; Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι οποιαδήποτε άποψη είναι καλύτερη από τον πόλεμο, τα βασανιστήρια και την πυρά; Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι επειδή γεννηθήκαμε στην Ελλάδα.
Εάν είχαμε γεννηθεί στην Τουρκία θα ήμασταν μουσουλμάνοι, εάν ήμασταν Εβραίοι θα είχαμε ασπασθεί τον Ιουδαϊσμό και θα περιμέναμε ακόμα το Μεσσία, ενώ στην Ινδία ο Βράχμα, ο Βίσνου και ο Σίβα θα ενσάρκωναν με τον καλύτερο τρόπο τις μεταφυσικές μας ανησυχίες. Τόσο απλά!
΄Αλλωστε κάποιος που έχει μελετήσει στοιχειωδώς αρκετές θρησκείες καταλαβαίνει ότι δεν έχουν και τόσο μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, όσον αφορά την πνευματική και ηθική διδασκαλία τους. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που δημιουργούν τις παρανοήσεις και τις διαφορές, όχι οι φωτισμένοι διδάσκαλοι όλων των λαών και όλων των εποχών.
Οίαγρος:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11. ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΒΑΘΜΟΣ - ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ
Η Βιολέτα ρώτησε στη γειτονιά και της είπαν για ένα φαγάδικο στην Αχαρνών, όπου μαζεύονται μετανάστες. ΄Ισως εκεί να ήξεραν το μαύρο της λαϊκής. ΄Ηθελε οπωσδήποτε να του επιστρέψει την τσάντα. Στις εννέα το βράδυ, η Βιολέτα έμπαινε στο φαγάδικο που έφτιαχνε ανατολίτικες λιχουδιές. Αρκετοί θαμώνες, όλοι άντρες, συζητούσαν μεταξύ τους σε ακατανόητες γλώσσες. Σταμάτησαν να μιλούν μόλις είδαν μια γυναίκα να μπαίνει μέσα.
-Παρακαλώ, τι θα πάρει η κυρία; ρώτησε σε σωστά ελληνικά, αλλά με προφορά ο άνθρωπος που έφτιαχνε φαλάφελ και κεμπάπ.
Το βλέμμα της Βιολέτας περιπλανήθηκε στο χώρο. Σ’ ένα τραπέζι κάθονταν τρεις μαύροι. Η Βιολέτα αναγνώρισε τον άνθρωπο που έψαχνε από το χαρακτηριστικό πολύχρωμο πουκάμισο που φορούσε, αφού δεν ήταν εξοικειωμένη με τα αφρικανικά χαρακτηριστικά.
-Θα ήθελα να μιλήσω στον κύριο, είπε η Βιολέτα και κατευθύνθηκε προς το τραπέζι των μαύρων. Εκείνοι την υποδέχθηκαν με σπασμένα ελληνικά. Η Βιολέτα θύμισε στον μαύρο – Ζαν – Μαρί τον έλεγαν - το επεισόδιο στη λαϊκή. Του έδωσε την τσάντα που του είχε πέσει. Ο Ζαν-Μαρί την κοίταξε απορημένος.
-΄Εψαξες με βρεις για να δώσεις εσύ τσάντα; Τη ρώτησε με σπασμένα ελληνικά.
- Φυσικά, δεν μπορούσα να κρατήσω κάτι που δεν μου ανήκει!
Ο Ζαν – Μαρί και οι φίλοι του επέμεναν να την κεράσουν κάτι. Η Βιολέτα, που επέμενε να κάνει δίαιτα, πήρε μια σαλάτα με βάση το σέλινο που της φάνηκε ότι είχε λίγες θερμίδες. Ο Ζαν – Μαρί επέμενε να την κεράσει και κάτι να πιει και η Βιολέτα πήρε μια coca – cola light. Ο Ζαν – Μαρί και οι φίλοι του ήταν από το Μπουρούντι, ένα κράτος στην Αφρική, που η Βιολέτα δεν είχε ξανακούσει. Διαπίστωσε με ευχάριστη έκπληξη ότι μιλούσαν όλοι τους πολύ καλά γαλλικά. ΄Ετσι η κουβέντα τους συνεχίσθηκε στη γαλλική γλώσσα.
Ο Ζαν – Μαρί ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας των μαύρων. Ο πατέρας του ανήκε στους Χούτου και σφαγιάσθηκε από τους Τούτσι, σ’ ένα από το χειρότερα πογκρόμ της ιστορίας της χώρας το 1972. Η μητέρα του Ζαν – Μαρί κατόρθωσε να ξεφύγει με την κόρη της και τον Ζαν –Μαρί αγέννητο στην κοιλιά της. Οι Τούτσι αποτελούν την κυβερνώσα δικτατορική μειοψηφία στο Μπουρούντι και πολλές φορές έχουν προβεί σε άγριες σφαγές των Χούτου. Ο Ζαν – Μαρί σπούδασε δάσκαλος στο πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας Μπουζουμπούρα και το 1994 σ’ άλλο ένα πογκρόμ των Τούτσι, ήταν ο μόνος από την οικογένεια που διασώθηκε και κατόρθωσε να διαφύγει στη Ρουάντα. Από τότε η ζωή του είναι μια διαρκής περιπλάνηση σε διάφορες χώρες. Πριν δυο χρόνια έφθασε στην Ελλάδα. ΄Εκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει. Στην αρχή πουλούσε πλαστά CD. Η αστυνομία έκανε έφοδο στην αποθήκη και κατάσχεσε όλο το υλικό και τα μηχανήματα αναπαραγωγής. ΄Ετσι ο Ζαν – Μαρί το γύρισε στις τσάντες – «μαϊμούδες». Γνώριζε ότι η κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας- σε όλες τις μορφές - ήταν αδίκημα, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκε για να επιβιώσει. Παρόμοιες ήταν και οι ιστορίες των άλλων δύο συμπατριωτών του Ζαν – Μαρί. Σφαγές αγαπημένων προσώπων, πείνα, έλλειψη πόσιμου νερού, φόβος, αναγκαστική εξορία και περιπλάνηση.
-Μπροστά σ’ αυτά που ζήσαμε το κυνήγι των αστυνομικών εδώ μοιάζει με το κρυφτό που παίζουν τα παιδιά! τόνισε ο Μισέλ.
- Τουλάχιστον είμαστε ζωντανοί συμπλήρωσε ο Ντομινίκ.
Η Βιολέτα πληροφορήθηκε ότι οι καινούργιοι της φίλοι ήταν ρωμαιοκαθολικοί στο θρήσκευμα.
-Δεν είστε κανίβαλοι λοιπόν; ρώτησε αστειευόμενη
Ο Ζαν – Μαρί, που είχε μελετήσει το θέμα, της εξήγησε ότι ο τελετουργικός κανιβαλισμός που υπήρχε σε παλαιότερες εποχές, διακρίνεται στον ενδοκανιβαλισμό και αφορά τη βρώση συγγενών η μελών της ομάδας και σχετίζεται με την ανακύκλωση και αναγέννηση των αξιών που εμπεριέχονται στο σώμα του νεκρού και στον εξωκανιβαλισμό ο οποίος αναφέρεται στη βρώση εχθρών, αιχμαλώτων πολέμου ή δούλων και έχει καθαρά θυσιαστικό ή εκδικητικό χαρακτήρα. Είναι ένα περίπλοκο σύστημα που σχετίζεται με τη φύση της ζωής και τη διαιώνισή της. Αυτό το σύστημα, βέβαια, έχει εγκαταλειφθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Η Βιολέτα εντυπωσιάστηκε από τις καινούργιες γνώσεις που αποκτούσε. Ιδιαίτερα όμως της έκανε εντύπωση η υπομονή και η αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης που απέπνεαν αυτοί οι άνθρωποι. Θεωρούσαν ότι η ζωή είναι ένα σχολείο. Ο κόσμος δεν είναι φυλακή, αλλά ούτε και παραθεριστικό θέρετρο με όλες τις ανέσεις. Ο άνθρωπος ήρθε σ’ αυτό τον κόσμο για να πάρει μαθήματα. Για κάποιους ανθρώπους όπως η παρέα από το Μπουρούντι τα μαθήματα ήταν πολύ πιο σκληρά. ΄Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ότι ο θάνατος που τόσο έντονα βίωσαν αυτοί οι άνθρωποι, είναι ο μεγάλος δάσκαλος. Μας δίνει τρομαχτικά μαθήματα που όμως σπάνια μαθαίνουμε. Το κυριότερο μάθημα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι η εκπλήρωση του καθήκοντος, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή σε όλη μας τη ζωή. ΄Αλλωστε όταν έρθει η ώρα του θανάτου μία είναι η ερώτηση για πλούσιους και φτωχούς, για σπουδαίους και ταπεινούς. «΄Εζησαν ενάρετα; Πρόσφεραν στους συνανθρώπους τους;» Δεν υπάρχει τίποτα κακό και τρομαχτικό στο θάνατο.
Υπάρχει μόνο το κακό που ο άνθρωπος κάνει όσο βρίσκεται στη ζωή.
- Η δυστυχία είναι ένας σκληρός τρόπος για την εκμάθηση της αρετής κατέληξε ο Ζαν - Μαρί.
Η ώρα είχε περάσει. Στο τέλος της συνάντησης η Βιολέτα ως άλλος πρίγκιπας ΄Αμεθ, ήταν αποφασισμένη να υπερασπίσει - όσο μπορούσε- τα δικαιώματα αυτών των κατατρεγμένων ανθρώπων. Ποτέ άλλοτε δε θα παρέμενε σιωπηλή σε συζητήσεις και υποτιμητικές κρίσεις σαν αυτές της λαϊκής αγοράς. Θα φώναζε για τα δίκια τους. ΄Ισως κάποια μέρα οι άνθρωποι άρχιζαν να αντιμετωπίζουν όλους τους ανθρώπους σαν ανθρώπους και όχι σαν παράσιτα από τα οποία έπρεπε να απαλλαγούν.
Ο Ζαν – Μαρί επέμενε να χαρίσει στη Βιολέτα την τσάντα «μαϊμού» που εκείνη επέμενε να του επιστρέψει. Η Βιολέτα κράτησε την τσάντα, αφού δεν ήθελε να τον προσβάλλει. Ήξερε ότι ήταν ένα δώρο καρδιάς. Κι έτσι τώρα είχε δύο εκδόσεις του ίδιου μοντέλου της Louis Vuitton. Την αυθεντική που της είχε χαρίσει η ευκατάστατη φίλη της και την απομίμηση που της είχε χαρίσει ο φτωχός πρόσφυγας από το Μπουρούντι. Ήξερε ποια ήταν η αυθεντική τσάντα. Ποια ήταν όμως η αληθινή;
-Που γυρνάς μία η ώρα τα ξημερώματα; η ρώτησε η Φαίη στο καθιερωμένο τηλεφώνημα στη Βιολέτα.
-΄Ημουνα με κάτι φίλους, εδώ στη γειτονιά……..
-Καλά έκανες! Να ξεσκάσεις και λίγο! Μάντεψε με ποιόν ήμουνα εγώ…..
-Με ποιόν;
-Με το Θανάση!
-Το Θανάση…….τον άντρα μου;
-Τον πήρα τηλέφωνο και συναντηθήκαμε. ΄Εμαθα πολλά για τη λεγάμενη τη δημοσιογράφο! Δημοσιογράφος του κώλου, βέβαια! Σε κάτι κουτσομπολίστικα περιοδικά γράφει……
-Λοιπόν;
-Τι λοιπόν; Η γυναίκα είναι τσούλα! Αδίστακτη! Για να προωθήσει την καριέρα της και να πιάσει δουλειά στη Λαμπίρη έχει πάει με το μισό κύκλωμα. Αλλά η Λαμπίρη - προς το παρόν - δε χρειάζεται άλλους ρεπόρτερ. Όπως καταλαβαίνεις οι μέρες του ΄Αρη μαζί της είναι για μια ακόμα φορά μετρημένες! Γυμναστής είναι, όχι αρχισυντάκτης. Θα κάνω υπομονή!
-Ο Θανάσης……..έχει βρει άλλη; αποτόλμησε δειλά την ερώτηση που την έκαιγε η Βιολέτα.
-Όχι, απ’ ότι μου είπε, είναι μόνος. Βαρέθηκε τις επιπόλαιες και φθηνές πιτσιρίκες! Ψάχνει για κάτι σοβαρό!
Το σοβαρό που έψαχνε ο Θανάσης και άκουγε στο όνομα Βιολέτα τον περίμενε πάνω από έντεκα χρόνια. Πότε θα γύριζε επιτέλους στο σπίτι του;
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση