'Αρθρα Εσωτερισμού > Προτεινόμενα Βιβλία και Ταινίες από την ΑΜΡΑ
"Άγιον" Όρος: Οι "άγιοι" χωρίς μάσκα....
Ορφέας:
Άγιον Όρος, οι άγιοι χωρίς μάσκα
Θέμος Κορνάρος
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ: ΤΟ ΛΕΠΡΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Σπιναλόγκα - Άγιον Όρος: Όταν θα γνωρίσεις τα δυο αυτά μέρη δεν μπορείς να θυμηθείς το ένα χωρίς να ξεπηδήσει στη μνήμη σου και τ' άλλο. Και τα δυο αυτά μέρη τα επισκέφθηκα. Στο ένα -που είναι μια πελώρια σιδερόπετρα στη μέση του πελάγου- λιώνουνε σιγά-σιγά 300 άνθρωποι, σακατεμένοι, κομματιασμένοι από τη λέπρα του κορμιού.
Στο άλλο -που είναι το πιο πλούσιο και το πιο όμορφο τμήμα του τόπου μας- 4 χιλιάδες ρασοφόροι σπουδάζουνε σ' όλη τους τη ζωή, να δένουνε, να προσαρμόζουνε στο ανθρώπινο σύνολο την πιο βρώμικη λέπρα: τη λέπρα της ψυχής.
Στη Σπιναλόγκα μπαίνοντας, πρέπει να φράξεις τη μύτη σου. Στο Άγιον Όρος μπαίνοντας, πρέπει να φράξεις και μύτη κι αφτιά και να σκεπάσεις τα μάτια. Μα προ πάντων πρέπει να δέσεις τα νεύρα, για να μη σου φύγουνε. Μέχρι σήμερα, συνηθίσαμε να νομίζουμε το Άγιον Όρος για την πρότυπη Χριστιανική Πολιτεία, που τα μίση, οι ανθρώπινες κακίες, τα πάθη έχουνε θαφτεί και στη θέση τους φυτρώσανε η γαλήνη, η αδελφοσύνη κι η ανυστερόβουλη αγάπη.
Την ιδέα αυτή μάς τη δημιουργήσανε οι ποιητές, που επισκεφθήκανε τον τόπο αυτό, με τις τόσες φυσικές καλλονές, μόνο γιατί δεν μπορέσανε να δούνε τον άνθρωπο του φυσικού αυτού παραδείσου. Καιρός όμως είναι πια ν' ακολουθήσουμε τα ερημικά μονοπάτια, που ξεπροβάλλουνε από τις καταπράσινες λαγκαδιές και σκαρφαλώνουνε και τυλίγουνται και ξανακρύβουνται σε καταπράσινες βουνοπλαγιές για να ξαναπροβάλλουνε προκλητικά σε γελαστές ηλιολουσμένες βουνοκορφές, που στεφανώνουνται από τα κάτασπρα τα τείχη μιας βυζαντινής οικοδομής. Μέσα σε κείνα τα τειχιά βρίσκονται οι άρρωστοι που πάσχουνε από τη λέπρα της ψυχής, οι υποψήφιοι... άγιοι.
Ελάτε να τους γνωρίσουμε. Ώρα είναι πια να πάψει ο άνθρωπος να γονατίζει μπροστά σε νοσογόνα μικρόβια παρασιτικά και να σκύβει το κεφάλι κάτω από το ζυγό βάρβαρων τυχοδιωκτών. Μέσα στα 20 μοναστήρια του Άθω, θα βρούμε: εμπόρους ναρκωτικών, εμπόρους κι αγοραστές της... ανδρικής σάρκας, σχολειά του αλκοολισμού και συστηματικά εκπαιδευτήρια μισανθρωπίας κι αλληλοεξοντωμού. Κι ακόμα σπείρες απατεώνων που τις επιτυχίες τους θα ζηλεύανε κι οι πιο μοντέρνοι διεθνείς τύποι του είδους των.
Στα όμορφα γαλάζια ακρογιάλια του ακρωτηριού του Άθω, που μονάχα αυτά είδανε οι ποιητές κι οι δημοσιογράφοι θα δούμε εμείς “υπ' ατμόν” τα “πλωτά πορνεία” του Αγ. Όρους. Αλλά εκεί θα συναντήσουμε και πατέρα που τραβά το παιδάκι του 12 και 13 χρονώ, να τριγυρίζει τα κελιά να το παζαρεύει με τους ασκητές, ή να το νοικιάζει για μια ή για περισσότερες βραδιές, αναλόγως “της ποιότητος”, γιατί αυτοί τον μάθανε να πιστεύει “πως όλα είναι ηθικά και τίμια”.
Είναι ανάγκη, για να τα δούμε όλ' αυτά, να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς μια μάσκα. Εγώ μεταχειρίστηκα με ικανοποιητικά αποτελέσματα τη μάσκα της ηλιθιότητας. Τριγύριζα μ' αυτήν οκτώ μήνες σ' όλες τις Μονές, τις Σκήτες, τα Ησυχαστήρια, τα Μεθυστήρια, χωρίς να φοβίζω κανένα και να τον αναγκάζω να μου κλείνει την πόρτα. Αντίθετα είχα όλη την ελευθερία. Τους υπηρετούσα. Έτσι πρέπει να επισκεφτεί κανένας το παζάρι αυτό της σάρκας, των ναρκωτικών, το σκολειό της ανομίας, για να το γνωρίσει. Όχι με επίσημο “ένδυμα” και σπουδαίο όνομα. Γιατί στη δεύτερη αυτή περίπτωση, θα δει μόνο χαμόγελα, υποκλίσεις, προσευχόμενους και... άγια λείψανα. Δε θα μάθει τι σημαίνει η λέξη “διωχτικά”, τι είναι το “μνήμα του πλούσιου”. Δε θα δει τον άγιο Παντελεήμονα να μαστιγώνει τους αμαρτωλούς με βρεμένο σκοινί το χειμώνα, ούτε θα μάθει πώς πεθαίνει ο φθισικός εργάτης, πάνω στη δουλειά, που εργάζεται για 8 δραχμές μεροκάματο.
Κι όταν κανένας αντιληφτεί όλ' αυτά τα... μικροπραματάκια, θα πρέπει να σκεφτεί αν είναι ηθικό να ζητούμε τη γνώμη των εκπροσώπων του Θεού “γράφε των παιδεραστών και των λαθρεμπόρων” για τη ρύθμιση της κοινωνικής μας ζωής, ή τη συμβολή τους για τη σύνταξη του... αστικού κώδικα μιας πολιτισμένης κοινωνίας...
Οι εντυπώσεις τούτες απ' την “αγιορείτικη Γη” είναι γραμμένες απ' τα 1931. Προορίζονταν για τις εφημερίδες. Γιατί τίποτ' άλλο δεν είναι παρά ένα σκέτο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Τη δίνω αυτή την πληροφορία για να μη νομιστεί πως προσπαθώ να κάνω τέχνη. Μια φωτογραφία απλώς είναι, από ένα μέτριο φωτογράφο, μιας Μεσαιωνικής Γωνιάς, που σώζεται στις μέρες μας.
Ο Θέμος Κορνάρος υπήρξε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών κι έχουν γράψει γι' αυτόν κολακευτικές κριτικές οι περισσότεροι Έλληνες λογοτέχνες. Μεταξύ άλλων έγραψε και το βιβλίο «Άγιον Όρος» με βάση τις εμπειρίες που απέκτησε σαν εργάτης στα μοναστήρια του αγίου Όρους. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1933 (έκδοση Γκωγκώνη, Αθήνα 1933), αλλά πολύ σύντομα, με επέμβαση της εκκλησίας, κατασχέθηκε από την Εισαγγελία και απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του. Η τελευταία του έκδοση έγινε μετά τη μεταπολίτευση (1977, εκδόσεις Χρόνος), αλλά σήμερα είναι εξαντλημένο και δυσεύρετο. Στις 15 Γενάρη του 1934, ο Φώτος Πολίτης, τον υπερασπίζεται με επιφυλλίδα του στην “Πρωία“, που έχει τίτλο “Αντοχή”
Ο Θέμος Κορνάρος γεννήθηκε στο Σίβα Μεσσαράς στην Κρήτη, το 1906 από πάμπτωχη οικογένεια, και από μικρός μπήκε στη βιοπάλη, γυρίζοντας όλη την Ελλάδα και κάνοντας όποια δουλειά του τύχαινε. Παράλληλα, όμως, αυτομορφωνόταν και καθώς είχε έφεση στο γράψιμο, άρχισε να δημοσιεύει διάφορα πεζογραφήματα σε περιοδικά και εφημερίδες. Όταν ήρθε στην Αθήνα προσπάθησε να παρακολουθήσει μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Δεν τα κατάφερε, όμως, γιατί παράλληλα δούλευε εργάτης στο χτίσιμο του Εθνικού Θεάτρου. Εκεί γνωρίστηκε με τον Κωστή Μπαστιά και μέσω αυτού με το Φώτο Πολίτη, που δέχτηκε με ενθουσιώδεις κριτικές τα πεζογραφήματά του.
Γυρνώντας όλη την Ελλάδα, ψάχνοντας για δουλειά, είχε πάντα τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά και αφουγκραζόταν τα πάθη και τους καημούς του κόσμου. Μαθαίνοντας πως το κορίτσι που αγαπούσε από παιδί προσβλήθηκε από λέπρα, πήγε να το δει στη Σπιναλόγκα. Κατόπιν πήγε εργάτης γης στο Άγιον Όρος. Τις εντυπώσεις του από την επίσκεψη στα μέρη αυτά τις κατέγραψε σε δυο πραγματικά συγκλονιστικά βιβλία του: «Σπιναλόγκα» (1933) και «Άγιον Όρος. Οι άγιοι χωρίς μάσκα» (1934). Δεν πήγε όμως μόνο σ’ αυτά τα δυο σημαδιακά μέρη, αλλά και σε ένα σωρό άλλα, πάντα ζητώντας δουλειά.
Ακόμα και το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι επισκέφθηκε, επί Κατοχής, μόνο που εκεί δεν πήγε μόνος του αλλά τον πήγαν δεμένο οι Γερμανοί, για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση. Και από αυτήν, την αναγκαστική, επίσκεψη βγήκε ένα σπουδαίο βιβλίο, το «Χαϊδάρι» (1945). Δυο χρόνια αργότερα, το 1947, οι εθνικόφρονες αυτή τη φορά, τον έκλεισαν πάλι στη φυλακή, για το βιβλίο του «Αγύρτες και κλέφτες στην εξουσία», στο οποίο έγραφε για τα έργα και ημέρες του Δεσπότη Μεσολογγίου, που φαίνεται πως ξεπερνούσε και τους σημερινούς δικούς μας. Άλλα βιβλία του Κορνάρου είναι το «Με τα παιδιά της Θύελλας» και το «Στάχτες και Φοίνικες». Πέθανε στην Αθήνα το 1970, επί απριλιανής δικτατορίας, φτωχός αλλά όχι λησμονημένος.
suida:
ΕΙΝΑΙ.....Γ Ε Γ Ο Ν Ο Σ ..... Ο,ΤΙ .....Ο Ρ Ο Λ Ο Σ ΤΟΥ ΚΑΤΑ Κ Ο Σ Μ Ο Ν ....Ι Η Σ Ο Υ .....ΔΕΝ Η Τ Α Ν ....
Η Θ Ε Ω Σ Η ......ΤΟΥ Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Υ ΤΟΥ.... ΑΛΛΑ,.
Η Θ Ε Ω Σ Η ......ΤΩΝ Λ Ο Γ Ω Ν ΤΟΥ.....ΚΑΙ ΤΗΣ Δ Ι Δ Α Σ Κ Α Λ Ι Α Σ ΤΟΥ....
Ο Σ Ο Ι .....Τ Ι Μ Ο Υ Ν Α Π Λ Α Κ Α Ι Μ Ο Ν Ο ΤΟ Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο ΤΟΥ...... Α Γ Ν Ο Ω Ν Τ Α Σ .....
ΤΟΝ Λ Ο Γ Ο ΤΟΥ.....ΤΟΝ Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι Κ Ο .....ΚΑΙ Π Ρ Ο Σ Π Ο Ι Ο Υ Μ Ε Ν Ο Ι ....
Α Σ Χ Ε Τ Α ..... ΜΕ ΤΟ ΤΙ Π Ι Σ Τ Ε Υ Ο Υ Ν .....η".....Π Ρ Ο Σ Π Ο Ι Ο Υ Μ Ε Ν Ο Ι ......
Ο,ΤΙ Π Ι Σ Τ Ε Υ Ο Υ Ν .....
ΔΕΝ Ε Χ Ο Υ Ν ......ΤΟ Δ Ι Κ Α Ι Ω Μ Α .....ΝΑ Ο Ν Ο Μ Α Ζ Ο Ν Τ Α Ι ....
Ε Σ Τ Ω ..... Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ο Ι ....
Ε Λ Α Χ Ι Σ Τ Ο Ι ......ΑΠΕΙΡΩΣ Ε Λ Α Χ Ι Σ Τ Ο Ι .....ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Δ Ι Δ Α Σ Κ Α Λ Ι Α ....
ΤΟΥ Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Ο Υ Λ Ο Γ Ο Υ ΤΟΥ.....
ΕΙΝΑΙ......Φ Υ Σ Ι Κ Ο ΤΟ Α Ι Τ Η Μ Α ...... ΤΩΝ Ε Ι Λ Ι Κ Ρ Ι Ν Ω Ν Α Ν Θ Ρ Ω Π Ω Ν ......
ΠΟΥ Ζ Η Τ Ο Υ Ν .... ΝΑ Κ Η Ρ Υ Χ Θ Ε Ι .... Η Ε Κ Κ Λ Η Σ Ι Α .....
Τ ΟΥ Β Λ Α Σ Φ Η Μ Ο Υ Λ Α Θ Ο Υ Σ ......
Ε Ι Σ ..... Μ Ε Τ Α Ν Ο Ι Α ......
ΩΣ Π Ρ Α Ξ Η .....Ε Ι Λ Ι Κ Ρ Ι Ν Ο Υ Σ Σ Υ Γ Γ Ν Ω Μ Η Σ ......ΑΠΟ Ε Κ Ε Ι Ν Ο Ν .....
ΓΙΑ Ο Σ Α .... Α Ν Τ Ι Θ Ε Τ Α ......ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Ι Κ Ο Υ Σ Λ Ο Γ Ο Υ Σ ΤΟΥ...
Ε Χ Ο Υ Ν ....... Σ Υ Ν Τ Ε Λ Ε Σ Ε Ι .....
Α Ν Α ..... ΤΟΥΣ Α Ι Ω Ν Ε Σ ......ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟ Ο Ν Ο Μ Α ΤΟΥ....
Μ Π Ο Ρ Ε Ι Σ .......ΕΦ" Ο Σ Ο Ν ΤΟ Ε Π Ι Θ Υ Μ Ε Ι Σ ......ΝΑ Π Ρ Ο Σ Π Α Θ Ε Ι Σ .....ΝΑ Π Ρ Α Τ Τ Ε Ι Σ ....
Α Υ Τ Ο ........ ΠΟΥ Ε Σ Υ Θ Ε Σ ..... με μια δ ι ε υ κ ρ ι ν ι σ η ......
Π Ρ Α Ξ Ε ......ΤΟ...... Α Φ Ο Υ ΤΟ Θ Ε Σ .....ΣΤΟ Ο Ν Ο Μ Α ΣΟΥ......
Ο Χ Ι ...... Α Σ Ε Β Η .........ΣΤΟ Ο Ν Ο Μ Α ......
ΤΩΝ Δ Α Σ Κ Α Λ Ω Ν .....
το Μ Υ Ν Η Μ Α ......ΠΟΥ ΤΟ Α Σ Υ Ν Ε Ι Δ Η Τ Ο ......ΘΑ ΣΑΣ Φ Ε Ρ Ε Ι ..... Θ Α Ε Ι Ν Α Ι .....
Μ Α Λ Λ Ο Ν ....... Δ Υ Σ Β Α Σ Τ Α Χ Τ Ο .......ΤΗΣ Ζ Ω Η Σ ΣΑΣ......
ΚΑΙ ΜΑΣ ......Θ Λ Ι Β Ε Ι .......ΝΑΙ.....ΜΑΣ Θ Λ Ι Β Ε Ι ......
Rose:
--- Παράθεση από: suida στις Φεβρουαρίου 09, 2009, 21:41:05 --- ΔΕΝ Ε Χ Ο Υ Ν ......ΤΟ Δ Ι Κ Α Ι Ω Μ Α .....ΝΑ Ο Ν Ο Μ Α Ζ Ο Ν Τ Α Ι ....
Ε Σ Τ Ω ..... Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ο Ι ....
--- Τέλος παράθεσης ---
Συμφωνώντας μαζί σου αδελφέ μου, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα να ονομάζονται ΧΡΗΣΤΙΚΟΙ...
... έτσι και αλλιώς η έννοια "χριστιανός" έχει πλέον τόσο λερωθεί, που δεν αντιπροσωπεύει πλέον την Χρηστότητα...
Δυστυχώς Βέβηλοι και αμόρφωτοι νόες πάντα χρησιμοποιούν Ιερά Σύμβολα και τα ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΟΥΝ...
--- Παράθεση από: suida στις Φεβρουαρίου 09, 2009, 21:41:05 --- Ε Λ Α Χ Ι Σ Τ Ο Ι ......ΑΠΕΙΡΩΣ Ε Λ Α Χ Ι Σ Τ Ο Ι .....ΤΙΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Δ Ι Δ Α Σ Κ Α Λ Ι Α ....
ΤΟΥ Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Ο Υ Λ Ο Γ Ο Υ ΤΟΥ.....
--- Τέλος παράθεσης ---
Θα μου επιτρέψεις, αδελφέ μου, να διαφωνήσω, πως ο Γεσουχά, (ο ήρωας, Σωτήρας, των Ιουδαίων) αντιπροσωπεύει τον Ελληνικό λόγο. Διότι ο Γεσουχά, ο Εβραίος Χριστός, είναι σύμβολο της Φασιστικής Κυριαρχίας των Ιουδαίων ανά των Κόσμων, ως ο εκλεκτός λαός του Θεού.
Η Βίβλος δεν αποτελεί τίποτα άλλο, από μία ύπουλη ΠΟΛΙΤΙΚΗ προπαγάνδα, της εβραιοποίησης όλου του κόσμου. Είναι ένα πολιτικό βιβλίο, το οποίο στρέφει όλους τους λαούς, είτε δια της βίας, είτε δια του κηρύγματος, να ξεχάσουν τις δικές τους παραδόσεις και αρχέτυπα και να γίνουν κυριολεκτικά ΙΟΥΔΑΙΟΙ...
Η Βίβλος με σημαία της τον Γεσουχά, κυριολεκτικά, ξεριζώνει, κάθε άνθρωπο, από τον τόπο του, (από την συλλογική ψυχή της φυλής του), και τον καθιστά, έρμαιο, αδύνατο, ανύμπορο, και αμόρφωτο, προς εκμετάλευση, κυριολεκτικά δούλο, στα χέρια του κάθε δυνάστη.
"Το αγαπάτε αλλήλους" του Γεσουχά, αναφέρεται μόνο σε όσους είναι "χριστιανοί", μεταξύ τους, σε όσους ανήκουν σε αυτήν την Ιουδαϊκή αίρεση, και όχι σε όλους τους λαούς του Κόσμου.
Απεναντίας, ο Αυθεντικός Ελληνικός λόγος, ο Ηρωϊσμός, σέβεται όλες τις Παραδόσεις του Κόσμου1, και προωθεί την συνεργασία μεταξύ των Λαών, μέσω της Ελληνικής Αρετής, Ηθικής, και Παιδείας, μέσω της Ολιστικής Μόρφωσης (επιστημονικής και πνευματικής)...
Ο Χριστός - "ΗΡΩΑΣ", ο "Σωτήρας", της Ελληνικής παράδοσης, είναι ο καθένας μας ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΟΛΙΣΤΙΚΑ, που αναλαμβάνει ως Αποστολή του, να βοηθήσει την Κοινωνία του, και κατ΄επέκταση όλη την Οικουμένη.
Ο Χριστός Εβραίος Γεσουχά, αποδίδεται σε έναν "Φανταστικό Ιουδαίο Σωτήρα" που δεν υπήρξε ποτέ.
Προσβάλλοντας την νοημοσύνη όλων των "ελεύθερων σκεπτόμενων ανθρώπων" επί της Γης, με τα θαύματά του, και την εικονική ανάσταση του, οι Ιουδαιοχριστιανοί, στοχεύουν μέσω του "ΥΠΕΡΗΡΩΑ" συμβόλου, που δημιούργησαν, να καταστήσουν τον Λαό του Θεού (Γιαχβέ), τους Ιουδαίους, ένα Παγκόσμιο Κράτος.
Απεναντίας, το σύμβολο του 'Ελληνα Χριστού, είναι ο Αυθεντικός Χριστός, που βρίσκεται ως ιδιότητα μέσα στον κάθε "Ελληνικής παιδείας" άνθρωπο, ενώ το σύμβολο του Γεσουχά, είναι το σύμβολο του Αντίχριστου, διότι μέσω αυτού έγιναν τα χειρότερα εγκλήματα, και καταστράφηκαν άνθρωποι και πολιτισμοί.
Ο Ιησούς Χριστός2, ο Υπεργήινος Σουπερστάρ των Ιουδαίων, είναι κυριολεκτικά, το πνεύμα του Αντιχρίστου...
Η Φώτιση στον άνθρωπο είναι αποτέλεσμα του Ορθού λόγου... της εναρμόνισης της καρδιάς και του νου...
Χρειάζεται να βλέπουμε τον κόσμο και μέσω του Νου... έτσι ώστε να μην είμαστε αφελείς και μωροί, όπως θέλει να προωθήσει το πιο σατανιστικό βιβλίο, επί της γης, που ελάχιστοι κατανόησαν, την πραγματική επίδραση του στην ανθρωπότητα...
Επειδή πλέον δεν μπορούν να μας κάψουν, ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ...
Διότι ήρθε η Εποχή, ο Αντίχριστος τους, που δημιούργησαν, και υποδούλωσε επί εκατοντάδες χρόνια, τις ζωές και τις ψυχές των ανθρώπων, να εξοριστεί, δια της Γνώσεως και της Κατανοήσεως...
Διότι ήρθε η Εποχή, να ανατείλει η Αυθεντική Χριστή - Χρυσή Εποχή, η εποχή του Ελληνικού Λόγου...
__________________________________________________________________________________
1 Απόδειξη του σεβασμού των Ελλήνων, στα έθιμα και ήθη άλλων λαών, αποτελεί ο Μένανδρος, που καθιέρωσε τον Βουδισμό, ως επίσημη θρησκεία, στην Βακτριανή.
2 Χρησιμοποιώντας ένα Ελληνικό σύμβολο, δυστυχώς, παραπλάνησαν εκατομμύρια ανθρώπους σε υλική και πνευματική καταστροφή. Ο λύκος ντυμένος πρόβατο, είναι το σύμβολο του Ιησού που δημιούργησαν.
Ορφέας:
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ (του βιβλίου....)
Αυτά όλα, δεν είναι παρά αμυδρή εικόνα, μιας πραγματικότητας. Κι η πραγματικότητα αυτή δεν είναι άλλο από το βρυκολακιασμένο ρασοκρατικό
Μεσαίωνα. Κι εμείς κυβερνούμαστε από βρυκόλακες. Αδιάφοροι, δουλοπρεπείς, χαμοζωίτες, καραγκιοζοπαίχτες (στην καλύτερή μας εκδήλωση) καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια κι αφήνουμε το βρωμερό βρυκόλακα να πιπιλάει το αίμα και την αθρωπιά μας.
Δεν είμαι ο πρώτος που βλέπει αυτούς τους εξευτελισμούς, που γίνουνται σε βάρος μιας ολάκερης εποχής, μιας ακέριας εργαζόμενης ανθρωπότητας. Κι άλλοι, με χίλια μάτια πάρα πάνω από μένα, τα ’δανε τα αίσχη αυτά. Ποιητές, δημοσιογράφοι, λόγιοι, ανθρώποι του Νόμου, υπεύθυνοι άρχοντες, πατήσανε και ζήσανε στην αμαρτωλή αυτή γη. Κανένας δε μίλησε. Ο Νόμος κοιμήθηκε. Η πολιτεία, συστηματικά κι επίσημα σκέπασε πάντα αυτό τον κοπρόλακκο, στον οποίο φυτρώνουνε οι άγιοι λαθρέμποροι, οι όσιοι σαρκέμποροι, οι μεγαλόμαρτυρες παιδεραστές και δολοφόνοι.
Γι’ αυτούς που και ο χαρακτηρισμός «χτήνη» θα ’τανε αλαφρός, αν δεν πρόσβαλλε τα εργατικά ζώα, θυσιάσαμε και θυσιάζουμε ζωές, πληθυσμούς ολάκερους, πολιτισμό, ηθική, ανθρώπινη υπόσταση. Μην ξεχνάει κανένας την τραγωδία της Χαλκιδικής. Και τότε δε θα ξεχάσει και τους χριστιανούς του Άθω. Φοβηθήκανε μη δώσουνε μια δεκάρα στους σεισμοπαθείς, που σταθήκανε οι σκλάβοι τους οι αλύτρωτοι, 10 συνεχόμενους αιώνες. Κλειστήκανε στο Κράτος τους. Βάλανε φύλακα, αμπελικό, το επίσημο ελληνικό Κράτος: διατάξανε τον πολιτικό γενικό διοικητή, να υπογράψει διαταγή, που ν’ απαγορεύει την είσοδο σε κάθε άνθρωπο και «προ πάντων στους δημοσιογράφους». Κι αυτό καταλαβαίνετε γιατί: για να κρύψουνε την ψευτιά που διαδώκανε πως είχε τάχα σοβαρές ζημιές και τ’ Άγιον Όρος. Που μεταφράζεται σε απλούστερη νεοελληνική γλώσσα: για να φυλάξουνε τα πλούτια τους και τα χρυσάφια τους. Για να εξασφαλίσουνε την οικοδομήσιμη ξυλεία, που σαπίζει στις παραλίες του Όρους, 3-4 χρόνια απούλητη κι αζήτητη.
Και το Κράτος, δούλος υπάκουος και ταπεινός του μεσαιωνικού Κράτους, εσφράγισε αυτή την ψευτιά του καλόγερου, με τη σφραγίδα την επίσημη. Εφορολόγησε τον εργάτη και τον αγρότη, μάζεψε απ’ αυτούς 15 εκατομμύρια δραχμές (σταγόνες αίμα θα ’λεγα) για ν’ αγοράσει την οικοδομήσιμη ξυλεία, που χρειαζότανε για την πρόχειρη στέγαση των σεισμοπαθών. Η περισσότερη ξυλεία που χρησιμοποιήθηκε είναι ντόπια. Δηλαδή αγιορείτικη. Που θα πει: πλερώσαμε κι από πάνω, ακριβά-ακριβά, τη θηριωδία, την εγκληματικότητα των άγιων Μπαμπάνηδων και των όσιων Γιαγκούληδων της χριστιανικής πολιτείας του Άθω.
Μα και κάτι άλλο έχω να πω: όσοι πατήσανε τον τόπο αυτό, θα παρατηρήσανε ένα πράμα: νερό να ζητήσεις ή ψωμί, μπορεί να μη σου δώσουνε οι θησαυροφύλακες του Θεού. Κρασί όμως με τη στάμνα σε ποτίζουνε. Κι αυτό έχει το λόγο του. Σκλάβοι χρειάζουνται να δουλέψουνε τη Γη, για να θρέψουνε τα γουρούνια του Όρους. Μα πρέπει να δουλέψουνε τσάμπα. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεριζωθεί απ’ τον άνθρωπο, η καρδιά κι η συνείδηση και να παραλύσουνε τα νεύρα. Ο αλκοολισμός είναι ο βοηθός για τη δημιουργία αυτών των ανθρώπινων ομοιωμάτων. Και τον καλλιεργούνε με μαστοριά μοναδική οι ρασοφόροι παραμορφωτές της «φύσης». Λίγοι εργάτες απ’ αυτούς που μπαίνουνε στο Άγιον Όρος, καταφέρνουνε να φύγουνε.
Σ’ όλη τους τη ζωή γυρνούνε αλήτες στο περιβόλι της Παναγιάς παρακαλώντας να τους πάρουνε οι ασκητές στη δουλειά τους, μόνο για ένα ξεροκόμματο ψωμί. Κι αυτά όλα για να εξασφαλίσουνε την άνεση στους αγιορείτες, να επιδίδονται αποτελεσματικότερα στα λαθρεμπόρια, στη παραλυσία, στις δολοφονίες και στη συγγραφή Νικοδημήτικων πορνογραφημάτων.
Να σκεφτεί κανένας ποια υπηρεσία προσφέρουνε στο σύνολο το κοινωνικό, αυτά τα αλητόσκυλα, απέναντι στ’ αγαθά που χαίρουνται είναι ν’ανατριχιάσει και να σιχαθεί τον άνθρωπο με την εγκληματική ανεχτικότητά του. Δουλειά τους είναι η απάτη. Τίποτε άλλο. Απατούνε και τον ίδιο τους εαυτό. Απατούνε το Κράτος και ζούνε απ’ τα ταμεία του. Απατούνε το χωρικό και τον εργάτη και τους κλέβουνε. Απατούνε τη μάνα και της παίρνουνε το παιδί της. Αυτό το τελευταίο έχει ξεχωριστή σημασία: δεν περνά χρόνος – έχουμε ακούσει όλοι – που να μη χαθούνε κάμποσα παιδάκια από 6-8 χρονών. Οι Εβραίοι χρειάζονται τέτοιας ηλικίας χριστιανόπαιδα για το Πάσχα τους, μας έχουνε μάθει να πιστεύουμε. Κι όμως δεν τα χρειάζονται οι Εβραίοι παρά οι Άγιοι του Άθω, για το κρεβάτι τους, για μηχανές της ηδονής.
Μάλιστα. Εκεί πρέπει ν’ αναζητηθούνε τα παιδιά, που χαθήκανε και που χάνονται ταχτικά.
Υπάρχουνε σ΄αυτό το διαφθορείο παιδιά από 14 χρονώ και πάνω, που δεν ξέρουνε ούτε μάνα ούτε πατέρα. Τα ονόματά τους τα ’χουνε ξεχάσει. Την πατρίδα τους δεν την θυμούνται. Μόνο από κάτι μικροεπεισόδια, από κάποιες θαμπές αναμνήσεις σου δίνουνε να καταλάβεις από ποια ηλικία τα μαζέψανε οι τίμιοι αυτοί άνθρωποι με τις χίλιες μάσκες και τον βούρκο τον ψυχικό. Και το νόστιμο είναι πως η εισαγωγή των παιδιών που γίνεται με την απάτη, ή με τους ειδικούς πράχτορες, δεν είναι αρκετή για να καλύψει τις ανάγκες του Όρους. Γι’ αυτό όταν ο Βενιζέλος πήγε στο Βατοπέδι, το πρώτο παράπονο που του κάνανε οι καλόγεροι ήτανε πως «η αστυνομία απαγορεύει την είσοδο … παιδιών στο Όρος».
Η απάντηση του πρωθυπουργού ήτανε, να καλέσει τον αστυνομικό διοικητή του Όρους (τον ανθυπασπιστή Τσαπάκη) να του ζητήσει σχετικές εξηγήσεις. «Εκτελώ ανωτέρας διαταγάς». Έτσι του απάντησε ο αστυνομικός. «Εγώ καταργώ κάθε προηγούμενη διαταγή». Μ’ αυτά τα λόγια ο πρωθυπουργός εσφράγισε την ελεεινή διαταγή, που επιτρέπει στους ρασοσατύρους να εξασκούνε ελεύθερα το εμπόριο της παιδικής σάρκας.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ, μπροστά στο μεγάλο λαϊκό δικαστήριο, τη σπείρα των αγιορειτών και τους συνενόχους της.
ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ, στον φορολογούμενο λαό, στον κόσμο των πεινασμένων και των απόκληρων της ζωής, τη διπλή εκμετάλλευση που τους γίνεται, για χάρη των 4 χιλιάδων παρασίτων του αμαρτωλού βουνού.
ΔΕΙΧΝΩ με ονόματα πραγματικά, τους κακοποιούς. Καθόλου δεν απευθύνομαι προς τους υπεύθυνους άρχοντες κι ούτε ζητώ του κακού τη γιατρειά απ’ τις αρχές. Στους φθισικούς, στους άστεγους, στους πεινασμένους, στους άνεργους, στους λεπρούς της σπιναλογκίτικης κόλασης, στους φυλακισμένους στα υγρά μπουντρούμια του Ιτζεδίν, της Αίγινας, του Φίρκα κλπ., σ΄αυτούς μιλώ. Και για σανατόρια έχει μέρος και για λεπροκομείο της ανθρωπιάς και για φυλακές αγροτικές και για δασοκομικές σχολές ανεχτίμητο φυτικό πλούτο. Για τους σεισμοπαθείς της Χαλκιδικής έχει και ξυλεία οικοδομήσιμη 100 φορές παρά πάνω απ΄όση χρειάζονται και τρόφιμα και ρουχισμό για δεκάδες ολόκληρα χρόνια.
Στο χέρι τους είναι να τα διαθέσουνε όπως νομίζουνε πιο καλά και τίμια, στο χέρι τους και να τα χαραμίσουνε στους φεουδάρχες, που κατοικούνε και λυμαίνονται 10 αιώνες τώρα τη χώρα του Άθω.
Αυτό είναι το περίφημο, το θρυλοτυλιγμένο Άγιον Όρος, η κεφαλή της Ορθοδοξίας. Με την αυριανή ονομασία του: «Βουνό της υγείας και της
επιστήμης».
ΘΕΜΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ
Ορφέας:
....αποσπάσματα....
VI
Από τα τρίγυρα μοναστήρια και κελιά, μαζευτήκανε σήμερα οι πατέρες, στις Καρυές. Χειροτονείται ένας νέος ρασοφόρος σε διάκο. Είναι μεγάλο μυστήριο η χειροτονία του Διάκου. Γι’ αυτό πανηγυρίζουνε οι πατέρες. Καμπάνες χτυπούνε γιορτάσιμα, λόγοι γίνουνται, τραπέζια στρώνουνται με πλούσια ποικιλία φαγητά. Χαρά στο γέροντα που θα μπορέσει να βγάλει ένα διάκο από τους υποταχτικούς, που θα περάσουνε απ΄τα χέρια του. Δεν είναι μικρό πράμα αυτό. Ο υποψήφιος ξεμολογιέται στον πνεματικό τού «Άξιον Εστί», έτσι λέγεται το κελί του πνεματικού.
Και μια που τo ’φερε έτσι η σειρά, μάθετε, πως έχει το λόγο του που λέγεται έτσι το κελλί. Ο πνεματικός που κάθεται τώρα εκεί, λένε οι κακές γλώσσες, πως δολοφόνησε το γέροντά του, για να μη μείνει αιωνίως του υποταχτικός......
.....Κι οι καλόγεροι κάμανε πνεματικό επίσημο του Όρους τον ιδιοχτήτη του κελιού. Και τι πνεματικός! Νικοδημήτης. Ο πρώτος Νικοδημήτης στο Άγιο Όρος. Δεν είναι μικρή δουλειά αυτό. Το εξομολογητάριο του αγιορείτη Νικόδημου είναι φωτιά, καταμόναχη φωτιά, για τον παραστρατημένο «Πατέρα».
Τα τελευταία χρόνια κανένας πνεματικός του Όρους, δε χρησιμοποίησε αυτό το ξομολογητάρι ως οδηγό του. Μόνο ο γέρο Σοφρώνιος προσπάθησε, μα στο κεφάλαιο που πρόκειται για την εξομολόγηση του υποψήφιου διάκου τα μπέρδεψε. Τα βρήκε ζόρικα. Γι’ αυτό είναι τεράστιο πράμα το να ξομολογηθεί κανένας σήμερα στον αυστηρό Νικοδημήτη πνεματικό τού «Άξιον εστί». Δυο σελίδες από το ξομολογητάρι, που οι άλλοι τις καρφιτσώνανε μαζί-μαζί, τις απομονώσανε, αυτός τις άνοιξε, εφάρμοσε τις οδηγίες που ’ναι γραμμένες κι εκεί.
Τιμή στο γέροντα που δεν τρομάζει, όταν θα στέκεται ο υποταχτικός του μπροστά στον πνεματικό που κρατά ανοιχτές αυτές τις σελίδες. Φαινόμενο, θάμα, είναι ο υποψήφιος διάκος που δε θα τρέμουνε τα ποδάρια του, όταν ακούει να διαβάζεται η σχετική περικοπή: «Ο υποψήφιος διάκονος πρέπει να ερωτηθεί παρά του πνευματικού εάν η ανθρωπίνη φύσις τριβήν εποιήσατο περί την οπισθίαν οπήν, ή εάν εισήλθεν εν αυτή και συνάμα ροήν εποιήσατο. Και εν μεν τη πρώτη περιπτώσει επιβάλλεται…κ.λ.π.».Λοιπόν, του διάκου που χειροτονείται σήμερα δεν τρεμουλιάσανε τα γόνατά του την ώρα της εξομολόγησης.
Ο γέροντάς του έχει πεθάνει από χρόνια πολλά, δέκα μόνο μέρες ζήσανε μαζί. Μήτε «τριβές» μήτε «ροές» μήτε λυγίσματα και τρεμουλιάσματα τρομάρας εμποδίζανε τη χειροτονία. Πως πέθανε ο γέροντάς του νωρίς δε θα πει τίποτε. Εδώ πιστεύουνε και στην επέμβαση του νεκρού...όπως πιστεύουνε και στην άσπορη σύλληψη της Παναγιάς. Κι ο μακαρίτης, είναι γνωστό, πως δε σηκώθηκε από το μνήμα του.
Τ’ άλλα καλογεροπαίδια με ζήλεια παρακολουθούνε το μυστήριο της χειροτονίας του καινούριου διάκου. Ποτέ δε θα μπορέσουνε αυτά να γίνουνε διάκοι. Κι αυτό που λένε συναμεταξύ τους κρυφά σιγανά, πως: «Έπρεπε να ρωτούνε το γιατρό πριν της χειροτονίας» το λένε από ζήλεια ασφαλώς και ποτέ δε θα θέλανε το γιατρό για δικό τους λογαριασμό.
Πολλές φορές κατηγορήσανε τους αγιορείτες για «ντεμπελόσκυλα» που νοιάζονται μόνο για το στομάχι και το χουζούρι τους. Δεν είχανε δίκιο. Παραβλέψανε αυτό το αθάνατο εξομολογητάρι του δασκάλου Νικόδημου. Είναι ένα τρανό δείγμα της πνεματικής παραγωγής σε τούτο τον τόπο. Και μόνο αυτή η περικοπή, για τη χειροτονία του διάκου, αν είχε γραφτεί, θα ’ταν αρκετή για ν΄αντιπροσωπεύσει τη χώρα του Άθω στον κόσμο της σοβαρής πνευματικής δημιουργίας.
Κι ο πάτερ Ανανίας το νοιώθει αυτό, το καταλαβαίνει καλά. Κι όταν εύχεται στο νεοφώτιστο: «ενάρετον και τον υπόλοιπον βίον και να θελήσει ο Κύριος να ομοιάσει τους μεγάλους διδασκάλους του Όρους» εννοεί το Νικόδημο και τους άλλους πνευματικούς δημιουργούς.
Ο διάκος κοιτάζει χάμω από σεβασμό. Ασάλευτος ακούει τα λόγια του Ανανία, που γίνηκε, ζώντας ακόμα, άγιος. Και μια που το ’φερε η σειρά, όλος ο κόσμος ξέρει πως ο πάτερ Ανανίας ο Κουτλουμουσιανός, φεύγει από το μοναστήρι 4 βδομάδες το χρόνο. Εξαφανίζεται. Κανένας δε θα ’ξερε τι γινότανε όλον αυτό τον καιρό, αν κάποιοι κυνηγοί δεν τον βρίσκανε στην κορυφή του Άθω. Εκεί σε μια σπηλιά, γονατιστός, νηστικός, άγρυπνος, προσεύχεται όλες αυτές τις μέρες, για τη σωτηρία του κόσμου…
Άλλο πράμα είναι το ότι τον έπιασε η αστυνομία – κατά διαβολική σύμπτωση – ακριβώς σε μια τέτοια περίοδο να ξεφορτώνει στις αχτές της Καλλιάγρας τσιγαρόχαρτο, καπνό και χασίς.
Αυτά τα πράματα θα του τα πέταξε επίτηδες στο δρόμο του, ο μεγάλος πειρασμός. Κι αυτός τα πήρε, για πείσμα του Σατανά, να στείλει όξω από τον τόπο του Θεού, στη Χαλκιδική και στη Μακεδονία. Μα στην ώρα τον έπιασε η αστυνομία και του στοίχισε αυτή η υπόθεση 60 χιλιάδες δραχμές. Κι ο Θεός μόνο ξέρει, πώς το βρήκε ο άγιος Ανανίας αυτό το ποσό!
Μα εδώ ίσα-ίσα φάνηκε η δύναμη και η αρετή αυτού του εκλεχτού του Θεού. Δεν απογοητεύτηκε. Δε βαρυγκόμιασε ενάντια στο φτωχό αμαρτωλό, που τον είπε και τον κατάγγειλε για λαθρέμπορα. Αντίθετα. Αμέσως ξαναγύρισε στη σπηλιά της προσευχής, για να επικοινωνήσει με το Θεό, να παρακαλέσει για τη σωτηρία του καταδότη. Μεγάλη ψυχή! Ανυπολόγιστα δυνατή κι ενάρετη ψυχή ο Ανανίας!!...
Γι’ αυτό στον γυρισμό του, όταν του ξαναπέταξε στο δρόμο του ο Διάβολος πάλι πακέτα, γεμάτα σύνεργα του Σατανά, τα ξαναπήρε. Τον ξαναπιάσανε. Μα τι σχέση έχει; Σε κάθε τέτοια περιπέτεια νικούσε κι από μια φορά το Σατανά…. Εκεί, στις αχτές της Καλλιάγρας, ανταμώσαμε ένα βράδυ, εγώ αυτός κι ο Σπύρος ο Κουμπής. Μας γιόμισε και τις τσέπες καπνό….
Γι’ αυτό τώρα, τη στιγμή που συμβουλεύει τον καινούριο διάκο, με λοξοκοιτάζει. Όχι πονηρά, όχι εχθρικά. Έτσι σαν καταναλωτή των «αμαρτωλών πραγμάτων», που του πετούσε στο δρόμο του ο πειρασμός, για …πειρασμό και σκανδαλισμό… Αυτά τα πράματα, αυτοί οι συλλογισμοί με κάνανε ν’ αφαιρεθώ και να μη μπορώ να σας περιγράψω την τελετή της χειροτονίας. Μα και πως θα την περίγραφα τι θα ’βγαινε; Είναι ένα «μυστήριο», μια τελετή τέλος πάντων για…το θρίαμβο της αρετής και της εγκράτειας, μέσα σε τούτο τον τόπο με τα τάγματα των Εωσφόρων, των διαβόλων και των διαβολάκων...........
........Μόνο η γλώσσα μου τον ενοχλεί το γέροντα! Τ’ αφτιά μου τάχει ξεγραμμένα απ’ των αισθήσεων το χορό…
Καημένε γέροντα! Πού να ξέρεις πως αυτά τ’ αφτιά, αυτά τα χαλασμένα τηλέφωνα, που νομίζεις, κλέψανε όλα τα μυστικά της υπόθεσης του μακαρίτη του Καμπανάρη. Και πως σ’ αυτά χρωστώ την πάρα κάτω ιστορία:
«Κάθε γέροντας που ’χει τον τρόπο του νοιάζεται πολύ και για την καλοζώησή του. Κι ο Καμπανάρης ήταν απ’ αυτούς. Είχε κι αυτός τον πράχτορά του στη Θεσσαλονίκη για τις διάφορες προμήθειες. Τον πράχτορά του τόνε λένε «Κουλογιάννη». Και κάποιο παιδάκι που του προμήθεψε τώρα και κάμποσα χρόνια, το λέγανε Ανατόλιο. Αυτό είναι τ’ αγιορείτικο όνομα, το κοσμικό δεν το ’μαθα. Έμαθα όμως πως η μάνα του είχε αυτό κι ένα ακόμα παιδί που το λέγανε Αριστείδη. Άκουσα και τ’ όνομα της πατρίδας του: Σαμαρίνα. Φτωχός άνθρωπος ο πατέρας του παιδιού. Η φτώχια τον έδιωχνε απ’ το σπίτι του και τον κρατούσε διαρκώς σχεδόν όξω, με ψευτοεμπόρια του ποδαριού. Στη γυναίκα του έστελνε όποτε μπορούσε λεφτά.
Γράμμα όχι. Μπορεί αυτή να μην ήξερε να το διαβάσει… Μόνο κάποιο καιρό, τώρα και 8 χρόνια, της έγραψε δυό γράμματα απ’ την Αθήνα, μέσα σε δυο μήνες. Με το ένα ζητούσε τον Αριστείδη κοντά του, για να τον «βάλει στο μεγάλο το σκολειό», και με το άλλο τον Ανατόλιο. Έστειλε κι άνθρωπο και τις δυο φορές. Τα παιδιά θα τα ’κανε, έλεγε, μεγάλους ανθρώπους, ίσως και μεγάλους μηχανικούς, όπως θα τα ’βαζε στο μεγάλο το σκολειό. Ύστερα από τρεις μήνες, πήγε κι ο ίδιος κοντά στη γυναίκα του. Μα … η πρώτη του δουλειά ήτανε να ζητήσει τα παιδάκια του να τα φιλήσει, να τα καμαρώσει! Κι η γυναίκα του τα … ζητούσε απ’ αυτόνε! … Κι ύστερα πιάσανε και οι δυο μαζί, απελπισμένοι χώρες και βουνά και ζητούσανε τα παιδιά τους από ληστές, από κακούς ανθρώπους, από μνήματα κι από σπηλιές… Κι οι ληστές κλάψανε μαζί με
τους δυστυχισμένους γονιούς…
«Μα μ’ όλα τα δάκρυα, μ’ όλες τις προσευχές, γυρίσανε πάλι μόνοι πίσω στο ερημωμένο τους το σπιτάκι. Ο πατέρας, δε χρειάστηκε να ξαναξενητευτεί για το ψωμί του σπιτιού του. Γίνηκ’ ο ίδιος τροφή στα σκουλήκια του τάφου! Κι η μάνα, όλη την ώρα, σα σβούρα έτρεχε, με ξέπλεκα μαλλιά, ξεσκισμένα ρούχα, ρεμένα αναιμικά μάγουλα και κυνηγούσε, με γυμνά ματωμένα πόδια, κάποιον αόρατον εχθρό, τον κλέφτη των παιδιών της. Και κανένας δεν τολμούσε να σταθεί στο δρόμο της επικίνδυνης τρελής. Μόνο μια μέρα ύστερα από 9 ολάκερα χρόνια, ένας νέος ρασοφόρος που τον λέγανε Ανατόλιο, τη σταμάτησε στο δρόμο, την αγκάλιασε, τη φίλησε κλαίοντας και την έλεγε «Μητέρα!» Κι αυτή παράτησε τον αόρατο εχθρό που χρόνια κυνηγούσε κι άρχισε να κυνηγάει τον άνθρωπο που της ξανάλεγε μια λέξη παλιά: «Μητέρα». Όλο το χωριό μαζεύτηκε και τους χώρισε. Κι όπως τους κρατούσανε χώρια-χώρια, παλαίουνε σα θεριά, σα λυσσασμένα θεριά, να ξεφύγουνε ο ένας για ν’αγκαλιάσει, να κλάψει, να φωνάξει πάλι «Μητέρα!» Κι η άλλη για να ξεσκίσει, να ρουφήξει αίμα να θανατώσει!…
«Μα ο νέος ρασοφόρος, μια μέρα, πήρε πάλι το δρόμο κι έφυγε από το χωριό, ξέροντας πολύ καλά αυτή τη φορά, για πού πήγαινε. Κάτι είχε μάθει απ’ τους χωριανούς και μια ιστορία, ή καλύτερα η αρχή μιας ιστορίας λίγο σκοτεινής ξεδιαλυνότανε μέσα στο μυαλό του, και τον έκανε να διψάει αίμα, αίμα κι εκδίκηση…
«Ο δρόμος τον έβγαλε στο Άγιον Όρος. Τράβηξε ίσα στο σπίτι του Καμπανάρη, του παλιού του γέροντα, που τον τυράννησε μέρα και νύχτα,
8 χρόνια. Και… τον σκότωσε. Κι οι καλόγεροι θελήσανε να τον σκοτώσουνε και … δεύτερη φορά. Γι’ αυτό τον πετάξανε μέσα στη στέρνα, που … που δεν είχε στάλα νερό. Κι οι αρχές πιστοποιήσανε τον «εκ πνιγμού θάνατον!»…
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση