Παρανομίες Τραπεζών....

[Ορφέας]

    Χρεώσεις και πρακτικές των τραπεζών που έχουν κριθεί παράνομες και καταχρηστικές από τα δικαστήρια και τις οποίες ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ :

    Οι παρακάτω πρακτικές και χρεώσεις των τραπεζών κρίθηκαν παράνομες από τα δικαστήρια :       Απόφαση Δικαστηρίου

    Για τις καταθέσεις

Είσπραξη προμήθειας για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου προσώπου                          711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών
Επιβολή εξόδων κίνησης σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου (ή τρεχούμενους) μετά την 4η πράξη κάθε μήνα   711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών
Επιβολή εξόδων τήρησης και παρακολούθησης στους λογαριασμούς καταθέσεων   711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών
Μονομερής μεταβολή από την πλευρά της τράπεζας για τους όρους των λογαριασμών καταθέσεων   711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών
Επιβολή εξόδων αδράνειας (0,6 ή 1 €) σε λογαριασμούς που δεν κινούνται για πάνω από 1,5 χρόνο   711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών
Ο υπολογισμός των τόκων των ποσών των καταθέσεων σε μεταγενέστερη ημερομηνία από αυτή που γίνεται η κατάθεση   711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

    Για τις πιστωτικές κάρτες

Μονομερής αύξηση του επιτοκίου της πιστωτικής κάρτας, χωρίς συγκεκριμένα κριτήρια που αναφέρονται στη σύμβαση   1219/2001, Άρειος Πάγος
Μονομερής αύξηση της συνδρομής της κάρτας   1219/2001, Άρειος Πάγος
Είσπραξη προμήθειας για την ανάληψη μετρητών μέσω πιστωτικής κάρτας   1219/2001, Άρειος Πάγος
Για τα στεγαστικά και λοιπά δάνεια
Είσπραξη εξόδων χρηματοδότησης για τη χορήγηση του δανείου   5253/2003, Εφετείο Αθηνών
Είσπραξη εξόδων φακέλου   5253/2003, Εφετείο Αθηνών
Μονομερής αύξηση του επιτοκίου στα δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο χωρίς κάποιο λογικό κριτήριο. Παράνομη είναι επίσης η απαίτηση της τράπεζας για επιστροφή του δανείου αν δεν αποδεχθεί ο πελάτης την προσαρμογή του επιτοκίου   5253/2003, Εφετείο Αθηνών
Επιβολή εξόδων 50 € σε δανειολήπτες για να πάρουν βεβαίωση οφειλών   711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών
Η καταγγελία της σύμβασης του δανείου από τη μεριά της τράπεζας σε περίπτωση καθυστέρησης οποιασδήποτε δόσης   5253/2003, Εφετείο Αθηνών
Ο υπολογισμός των τόκων του δανείου με βάση το έτος των 360 ημερών αντί για τις 365 ή 366 μέρες με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη επιβάρυνση του δανειολήπτη   430/2005, Άρειος Πάγος
Η επιβολή χρονικού περιθωρίου (π.χ. 30 ημερών) στον πελάτη για να αμφισβητήσει τις χρεώσεις του, αλλιώς θεωρείται ότι τις κάνει δεκτές   1219/2001, Άρειος Πάγος

  
   Τι μπορώ να κάνω;

1. Να αρνηθώ την επιβολή των παραπάνω όρων και εξόδων
2. Να διαμαρτυρηθώ εγγράφως στην Τράπεζα ζητώντας να μου επιστραφούν τα χρήματα που έχουν κρατηθεί παράνομα και να μην ισχύσουν οι καταχρηστικοί όροι
3. Να στείλω την έγγραφη διαμαρτυρία μου - στη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή (Υπ. Ανάπτυξης) τηλ. 1520, fax 2103842642, 210-3829640,  Πλ. Κάνιγγος, 10181και e-mail : info@efpolis.gr  - στο Συνήγορο του Καταναλωτή Λ.Αλεξάνδρας 144, 114 71 Τηλ.: 210 6460612, 210 6460862, Fax.: 210 6460414, E-mail: grammateia@synigoroskatanaloti.gr
4. Να επικοινωνήσω με την επιτροπή Ακρίβεια-stop της περιοχής μου για να αντιδράσουμε έμπρακτα στην αυθαιρεσία και την τοκογλυφία των τραπεζιτών!

Πηγή: http://epistiton.blogspot.com/2008/12/blog-post_1249.html

[Ορφέας]

    Καταχρηστικοί Όροι στις Τραπεζικές Συμβάσεις      

19.03.08  

Η έννοια των καταχρηστικών όρων στις καταναλωτικές συμβάσεις ορίζεται στο άρθρο 2 παράγραφοι 6-7 του Ν. 2251/94 (Προστασία Καταναλωτή). Στην μεν παράγραφο 6 τίθεται μια γενική ρήτρα και για να καταδειχθεί η καταχρηστικότητα πρέπει να πληρούνται οι προϋποθέσεις που τίθενται στην παράγραφο αυτή. Στη δε παράγραφο 7 ορίζονται ενδεικτικά περιπτώσεις γενικών όρων, που θεωρούνται καταχρηστικοί από το νόμο χωρίς άλλα προαπαιτούμενα. Ακόμα, οι άνω διατάξεις αποτελούν εξειδίκευση του άρθρου 281 του Αστικού Κώδικα. Η έννοια των καταχρηστικών όρων στις καταναλωτικές συμβάσεις ορίζεται στο άρθρο 2 παράγραφοι 6-7 του Ν. 2251/94 (Προστασία Καταναλωτή). Στην μεν παράγραφο 6 τίθεται μια γενική ρήτρα και για να καταδειχθεί η καταχρηστικότητα πρέπει να πληρούνται οι προϋποθέσεις που τίθενται στην παράγραφο αυτή. Στη δε παράγραφο 7 ορίζονται ενδεικτικά περιπτώσεις γενικών όρων, που θεωρούνται καταχρηστικοί από το νόμο χωρίς άλλα προαπαιτούμενα. Ακόμα, οι άνω διατάξεις αποτελούν εξειδίκευση του άρθρου 281 του Αστικού Κώδικα.


Αμέσως, τίθεται το ερώτημα αν ο Ν. 2251/94 εφαρμόζεται στις τραπεζικές συμβάσεις. Ο Ν. 2251/94 στο άρθρο 1, παράγραφος 4α ορίζει την έννοια του καταναλωτή, "Καταναλωτής είναι κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο για το οποίο προορίζονται τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες που προσφέρονται στην αγορά ή το οποίο κάνει χρήση τέτοιων προϊόντων ή υπηρεσιών εφόσον αποτελεί τον τελικό αποδέκτη τους". Οι διατάξεις του νόμου αυτού είναι εφαρμοστέες και μάλιστα ευθέως, όταν πρόκειται για "τραπεζικές υπηρεσίες προς τους καταναλωτές", δηλαδή ικανοποιούν προσωπικές ανάγκες τους και είναι σχετικά μικρού ύψους.

Κατά την ερμηνεία των Γενικών Όρων Συναλλαγών και συνακόλουθα την προστασία του Καταναλωτή, δύο είναι οι θεμελιώδεις αρχές:


Η αρχή της μη ουσιώδους διατάραξης της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλόμενων (αρθ. 2, παρ.6, Ν. 2251/94)
Η αρχή της διαφάνειας των όρων των συμβάσεων (αρθ. 2, παρ.1-3, Ν. 2251/94 και αρθ. 2, παρ.6-7, Ν. 2251/94).

Κατόπιν ασκήσεως συλλογικής αγωγής Ενώσεων Καταναλωτών, προσβλήθηκαν ως καταχρηστικοί Γενικοί Όροι Συναλλαγών, που εμπεριέχονται σε έντυπους, προδιατυπωμένους όρους συμβάσεων πιστωτικών καρτών και στεγαστικών δανείων.

Για τους όρους των πιστωτικών καρτών εκδόθηκαν η υπ' αριθ. 1208/98 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, ακολούθησε η υπ' αριθ. 6291/2000 Απόφαση Εφετείου Αθηνών και τελικά η υπ' αριθ. 1219/2001 του Αρείου Πάγου.

Οι αποφάσεις του Πρωτοδικείου και του Αρείου Πάγου εν πολλοίς ταυτίζονται, κατά την ερμηνεία των Γενικών Όρων Συναλλαγών, προκρίνοντας την προστασία του αδύναμου μέρους της σύμβασης, δηλαδή του Καταναλωτή.

Αντίθετα, η απόφαση του Εφετείου αξιολογεί την προστασία των Χρηματοπιστωτικών Ιδρυμάτων ως βαρύνουσα. Για τους όρους των στεγαστικών δανείων εκδόθηκε η υπ' αριθ. 1119/2002 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, ακολούθησε η υπ' αρ. 5253/2003 απόφαση του Εφετείου Αθηνών και, εντέλει, η υπ' αρ. 430/2005 απόφαση του Αρείου Πάγου.

Στην περίπτωση των όρων των στεγαστικών δανείων όλες οι αποφάσεις, με επιμέρους διαφοροποιήσεις, στοχεύουν στην προστασία του καταναλωτή, χωρίς βέβαια να διαταράσσουν την εύρυθμη λειτουργία των τραπεζών. Στη συνέχεια θα ομαδοποιήσουμε τις τρεις κατηγορίες όρων και θα σχολιάσουμε τις δυο αποφάσεις του Αρείου Πάγου.

   Α. Μια πρώτη κατηγορία αφορά τους όρους οικονομικών επιβαρύνσεων:

   1. Ο όρος ότι στο λήπτη στεγαστικού δανείου επιβάλλονται επιπλέον του τόκου, "έξοδα χρηματοδότησης" και "προμήθεια φακέλου", αποτελεί προμήθεια, η οποία είναι παράνομη (αρ. 1 του Π.Δ./ΤΕ1969/91), η δε σχετική συμφωνία είναι άκυρη. (Σύγχυση για το τι καλύπτει ο τόκος και τι η προμήθεια.

   2. Ο όρος "μετακύλισης" της εισφοράς του Ν. 128/1975 στο λήπτη του στεγαστικού δανείου, δεν κρίθηκε καταχρηστικός από τον Άρειο Πάγο. Αν και η διατύπωση του αρθ. 1 παράγραφος 3 του νόμου αυτού (128/1975), ότι η εισφορά βαρύνει τα πάσης φύσεως πιστωτικά ιδρύματα, δημιουργεί την εντύπωση ότι μόνον τα πιστωτικά ιδρύματα βαρύνονται τελικά, ο Ν. 128/75 ούτε προβλέπει ρητά ως συμβατικά δυνατή τη μετακύλιση, αλλά ούτε και απαγορεύει τη συμβατική μετακύλιση της εισφοράς. Με βάση την αρχή της ιδιωτικής αυτονομίας, μπορεί να μετακυλιθεί στο δανειολήπτη και ελέγχεται μόνο από άποψη διαφάνειας (ενημέρωση του Καταναλωτή, κατά τη σύναψη της σύμβασης για το ακριβές ποσοστό και επί ποίου ποσού επιβάλλεται).

   3. Ο όρος ότι η τράπεζα μπορεί κατά την κρίση της να επιβάλλει οποτεδήποτε "έξοδα κίνησης σε κάθε λογαριασμό πιστωτικής κάρτας, που δεν παρουσιάζει υπόλοιπο από το ανώτερο όριο, που θα προκαθορίσει η ίδια", είναι άκυρος, καθώς ο πελάτης δε γνωρίζει αν, πότε και με πιο κριτήριο θα επιβληθούν έξοδα κίνησης.

   4. Ο όρος ότι "ο οφειλέτης στεγαστικού δανείου, κυμαινόμενου επιτόκιου, σε περίπτωση πρόωρης εξόφλησης θα πρέπει να καταβάλλει αποζημίωση 2,5% του κεφαλαίου που προπληρώνεται", είναι αντίθετος στο άρθρο 2 παράγραφος 7 εδάφιο ια του Ν.2251/94 (αόριστο το τίμημα). Ο καταναλωτής δε γνωρίζει, εξ αρχής, επί ποίου ποσού θα υπολογίζει το ποσοστό 2,5%. Υπάρχει κίνδυνος μετατροπής του κυμαινόμενου επιτοκίου σε σταθερό και κίνδυνος καταβολής, τελικά, υψηλότερου τιμήματος, αν προεξοφληθεί ένα δάνειο κυμαινόμενου επιτοκίου. Οι Τράπεζες από την άλλη πλευρά, δεν κατάφεραν να αποδείξουν ότι υφίστανται ζημία αυτού του ύψους, σε περίπτωση προεξόφλησης.
 
   5. Οι όροι ότι "ο κάτοχος (πιστωτικής κάρτας) ευθύνεται για οποιαδήποτε υποχρέωση και ζημία προκύψει από χρήση της κάρτας από οποιονδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο", "σε περίπτωση κλοπής ή απώλειας… είναι υποχρεωμένος να ενημερώσει αμέσως την τράπεζα διαφορετικά ευθύνεται για οποιαδήποτε ζημία" κρίθηκαν ασαφείς, από τον Άρειο Πάγο, γιατί δεν διευκρινίζονταν αν η ευθύνη του κατόχου - πελάτη της Τράπεζας υφίσταται και σε περίπτωση έλλειψης υπαιτιότητάς του ως προς την έγκαιρη γνωστοποίηση στην Τράπεζα της κλοπής ή απώλειας. Σχετική είναι και η Κ.Υ.Α. Ζ1-178/2001.

   6. Ο όρος ότι "το επιτόκιο του στεγαστικού δανείου σε ποσοστό 5,5% και οι τόκοι υπολογίζονται, με βάση έτος 360 ημερών", κρίθηκε αδιαφανής και ότι επιφέρει για κάθε ημέρα 1,3889% περισσότερους τόκους. Ο Καταναλωτής δεν πληροφορείται το πραγματικό ετήσιο επιτόκιο, όπως θα προσδιοριζόταν με το άρθρο 243 παρ.3 του Αστικού Κώδικα.

  Β. Η δεύτερη κατηγορία αφορά τους όρους μονομερούς μεταβολής της σύμβασης

   7. Ο όρος ότι "για το στεγαστικό δάνειο θα ισχύει νέο επιτόκιο από την ημέρα λήψης της σχετικής απόφασης της Τράπεζας, ο δε οφειλέτης θα λαμβάνει γνώση για τη μεταβολή είτε μέσω γνωστοποίησης σε δύο Αθηναϊκές εφημερίδες, είτε κατά την πληρωμή της δόσης, και αν διαφωνήσει ο Καταναλωτής, η Τράπεζα θα μπορεί να απαιτήσει την εξόφληση όλου του υπολοίπου δανείου" κρίθηκε καταχρηστικός, λόγω αντίθεσης στο άρθρο 2 παράγραφος 7 εδάφια ε και ια του Ν. 2251/94 (δικαίωμα μονομερούς τροποποίησης χωρίς σπουδαίο λόγο).

   8. Ο όρος ότι "ο λογαριασμός πιστωτικής κάρτας, σε περίπτωση τμηματικών εξοφλήσεων, θα χρεώνεται με συμβατικό τόκο, ο οποίος θα καθορίζεται εκάστοτε από την τράπεζα…", κατά τον Άρειο Πάγο εμφανίζει αοριστία, αφού επιτρέπει, στην τράπεζα, να προσδιορίσει οποτεδήποτε συμβατικό τόκο χωρίς να είναι εκ των προτέρων γνωστά στον Καταναλωτή κριτήρια ειδικά και εύλογα. Επιπλέον δε, συμβατικός τόκος, που θα καθορίζεται από την τράπεζα, δεν μπορεί να υπερβαίνει το νόμιμο τόκο (295 εδα Α.Κ. 2286/28-1-99 Π.Δ./Τ.Ε.)

   9. Το ίδιο αόριστος είναι και ο όρος, για μονομερή ετήσια αναπροσαρμογή.

  10. Ο όρος, που προβλέπει "δικαίωμα της τράπεζας να καταγγείλει ολόκληρη τη σύμβαση στεγαστικού δανείου, σε περίπτωση καθυστέρησης πληρωμής οποιασδήποτε δόσης ή μέρους ή τόκων ή εξόδων", κρίθηκε ότι επιφέρει διαταραχή της συμβατικής ισορροπίας σύμφωνα με το άρθρο 2 παράγραφος 6 του Ν. 2251/94 και υπέρμετρη οικονομική επιβάρυνση του πελάτη. Το αντίθετο έγινε δεκτό "αν ο κάτοχος κάρτας καθυστερήσει την πληρωμή τεσσάρων δόσεων", καθώς είναι υπαρκτός ο κίνδυνος μη ικανοποίησης της τράπεζας, και δε διαταράσσεται η συμβατική ισορροπία.

  11. Ο όρος ότι "σε περίπτωση παράβασης οποιουδήποτε όρου της σύμβασης στεγαστικού δανείου, οι οποίοι λογίζονται όλοι ως ουσιώδεις η τράπεζα δικαιούται να καταγγείλει τη σύμβαση και να αναζητήσει το ανεξόφλητο υπόλοιπο", εύλογα θεωρείται, από τον Άρειο Πάγο, ότι δεν επιφυλάσσει στην τράπεζα δικαίωμα μονομερούς λύσης της σύμβασης χωρίς ορισμένο και σπουδαίο λόγο δεδομένου ότι ρητά αναφέρει ως λόγο λύσης της σύμβασης, την παραβίαση, εκ μέρους του οφειλέτη όρων που συνομολογήθηκαν. Περαιτέρω, όλοι οι όροι, που δεν είναι παράνομοι και καταχρηστικοί, είναι ουσιώδεις.

   Γ. Η τρίτη κατηγορία αφορά όρους, που μετακυλύουν το βάρος απόδειξης στον πελάτη - καταναλωτή:

  12. Ο όρος ότι "το απόσπασμα από τα λογιστικά βιβλία της τράπεζας για την τήρηση του λογαριασμού στεγαστικού δανείου αποτελεί πλήρη απόδειξη της απαίτησης της τράπεζας για το οφειλόμενο ποσό", έγινε δεκτός, ως έγκυρος, από τον Άρειο Πάγο και δε στερεί τον πιστούχο οφειλέτη του δικαιώματος ανταπόδειξης, γιατί η συμφωνία αποκλεισμού του δικαιώματος αμφισβήτησης, από μέρους του οφειλέτη, πρέπει να περιέχεται ρητά στο σχετικό συμβατικό όρο και όχι να συνάγεται, σιωπηρά ή εξ' αντιδιαστολής. Πρόσθετα έξοδα, που επικαλείται η τράπεζα (π.χ. αμοιβές δικηγόρων) μπορούν, επίσης, να αμφισβητηθούν ανταποδείκτως. Άρα, ορθώς, ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι δεν παραβιάζεται το άρθρο 2 παράγραφος 7 κζ του Ν.2251/94 (δεν αντιστρέφεται το βάρος απόδειξης).

  13. Ο όρος "ότι αν μέσα σε 20 ημέρες από τη λήψη του μηνιαίου λογαριασμού ο κάτοχος της πιστωτικής κάρτας δεν αμφισβητήσει το σύνολο του ποσού και δεν προτείνει τις βάσιμες αντιρρήσεις του, λογίζεται ότι αποδέχτηκε όλες τις εγγραφές που έγιναν… και δεν έχει πλέον δικαίωμα να τις αμφισβητήσει. Ο κάτοχος θεωρείται ότι παρέλαβε τον μηνιαίο λογαριασμό αν μέσα στον επόμενο ημερολογιακό μήνα δεν ειδοποιήσει γραπτά με απόδειξη την τράπεζα ότι δεν παρέλαβε το μηνιαίο λογαριασμό του προηγούμενου μήνα" κρίθηκε από τον Άρειο Πάγο, ότι με το αμάχητο τεκμήριο περιέλευσης του λογαριασμού, στον πιστούχο, μια δήλωση του προμηθευτή αποκτά νομική ενέργεια κατά το άρθρο 167, του Αστικού Κώδικα, χωρίς δυνατότητα ανταπόδειξης. Παράβαση του άρθρου 2 παράγραφοι 6-7 κτ Ν. 2251/94 (αντιστρέφεται το βάρος απόδειξης).
  
  
του κ. Νίκου Μυλωνίδη, Δικηγόρου και Μέλους του Δ.Σ. του ΚΕ.Π.ΚΑ.

Καταναλωτικά Βήματα - Τεύχος Ιουνίου - Ιουλίου 2006
 
http://kepka.org/index.php?option=com_content&task=view&id=286&Itemid=38

[Rose]

    Χρεώσεις και πρακτικές των τραπεζών που έχουν κριθεί παράνομες και καταχρηστικές από τα δικαστήρια και τις οποίες ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ :

Είσπραξη προμήθειας για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου προσώπου                          711/2007 κ 961/2007, Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

Η  Εθνική τράπεζα ακόμα παρανομεί, χρεώνοντας 1,20 ευρώ για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου προσώπου.

[Ορφέας]

    Η παρακάτω υπουργική απόφαση αφορά χρεώσεις που επιβάλλουν οι τράπεζες και  οι οποίες αμετάκλητα έχουν κριθεί παράνομες και αυτό έχει καθολική ισχύ. Αυτό σημαίνει ότι  οποιοσδήποτε συναναστρέφεται με τράπεζες μπορεί να τις αρνηθεί χωρίς να απαιτείται άλλη ενέργεια από μέρους του :

    ΥΠΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ Ζ1-798/2008 - ΦΕΚ 1353/Β'/11.7.2008
 
Απαγόρευση αναγραφής Γενικών Όρων Συναλλαγών που έχουν κριθεί καταχρηστικοί με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις.

 
Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

 Έχοντας υπόψη: Τις διατάξεις:

 
1. Του άρθρου 90 του Κώδικα νομοθεσίας για την Κυβέρνηση και τα κυβερνητικά όργανα, που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του π.δ. 63/2005 (ΦΕΚ 98/Α'/2005) «Κωδικοποίηση της Νομοθεσίας για την Κυβέρνηση και τα Κυβερνητικά Όργανα».

 2. Του άρθρου 13 παρ. 21 του ν. 3587/2007 (ΦΕΚ 152/Α'/10.7.2007) «Τροποποίηση και συμπλήρωση του ν. 2251/1994 «Προστασία των Καταναλωτών», όπως ισχύει, Ενσωμάτωση της οδηγίας 2005/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (ΕΕ L149)».

 3. Του άρθρου 2 του ν. 2251/1994 (ΦΕΚ 191/Α'/1994) «Προστασία των Καταναλωτών», όπως ισχύει.

 4. Του π.δ. 397/1998 «Οργανισμός του Υπουργείου Εμπορίου», όπως τροποποιήθηκε και ισχύει.

 5. Του π.δ. 27/1996 «Συγχώνευση των Υπουργείων Τουρισμού, Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολογίας και Εμπορίου στο Υπουργείο Ανάπτυξης» (ΦΕΚ 19/Α'/1.2.1996), όπως τροποποιήθηκε και ισχύει μετά την έκδοση του π.δ. 122/2004 (ΦΕΚ 85/ Α'/17.3.2004).

 6. Του π.δ. 59/1996 «Σύσταση Γενικής Γραμματείας Εμπορίου στο Υπουργείο Ανάπτυξης και καθορισμός των αρμοδιοτήτων της» (ΦΕΚ 51/Α'/18.3.1996).

 7.  Του π.δ. 197/1997 «Σύσταση Γενικής Γραμματείας Καταναλωτή και καθορισμός των αρμοδιοτήτων της» (ΦΕΚ 156/Α'/30.7.1997).

 8. Του π.δ. 206/2007 «Διορισμός Υπουργών και Υφυπουργών» (ΦΕΚ 232/Α'/19.9.2007).

 9. Τις αποφάσεις υπ' αριθμ. 430/2005 και 1219/2001 του Αρείου Πάγου, 5253/2003, και 6291/2000 του Εφετείου Αθηνών καθώς και 1119/2002 και 1208/1998 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, οι οποίες έχουν καταστεί αμετάκλητες, καθώς και την απόφαση υπ' αριθμ. 961/2007 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, στο μέρος που έχει καταστεί αμετάκλητη.

 10. Το γεγονός ότι οι συνέπειες του δεδικασμένου των ανωτέρω αποφάσεων έχουν ευρύτερο δημόσιο ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την προστασία των καταναλωτών.

 11. Το γεγονός ότι από τις διατάξεις της παρούσας δεν προκαλείται δαπάνη σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού, αποφασίζουμε:

 
    Την απαγόρευση αναγραφής των Γενικών Όρων Συναλλαγών που έχουν κριθεί ως καταχρηστικοί με αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις επί αγωγών ενώσεων καταναλωτών, σε συμβάσεις που συνάπτουν τα Πιστωτικά Ιδρύματα με τους καταναλωτές, ως ακολούθως:

 

1) Σε συμβάσεις στεγαστικών δανείων κυμαινόμενου επιτοκίου:
α) όρος που προβλέπει την είσπραξη από το Πιστωτικό Ίδρυμα εξόδων «χρηματοδότησης», «προέγκρισης δανείου», ή «εξέτασης αιτήματος δανείου», κλιμακούμενων ανάλογα με το ποσόν του δανείου

β) όρος που προβλέπει την επιβολή ποσού «προμήθειας» ή «εξόδων φακέλου»

γ) όρος που προβλέπει ότι σε περίπτωση καθυστέρησης πληρωμής εκ μέρους του καταναλωτή οποιασδήποτε δόσης, ή μέρους αυτής, ή των τόκων, ή των εξόδων το Πιστωτικό Ίδρυμα δύναται να καταγγείλει την σύμβαση δανείου και να ζητήσει το σύνολο του ανεξόφλητου ποσού μαζί με τους αναλογούντες τόκους υπερημερίας.

δ) όρος που προβλέπει ως πρόσθετη ασφάλεια την εκχώρηση και μεταβίβαση στο Πιστωτικό Ίδρυμα των μισθωμάτων επί εκμισθωμένου από τον καταναλωτή ακινήτου, εφόσον το Πιστωτικό Ίδρυμα απαιτεί επιπλέον από τον καταναλωτή να εγγράψει υπέρ αυτού προσημείωση υποθήκης για ποσό που υπερκαλύπτει το ύψος του δανείου, να διατηρεί το ακίνητο ασφαλισμένο με δικαιούχο του ασφαλίσματος το ίδιο το Πιστωτικό ίδρυμα και να συνυπογράψει τη σύμβαση δανείου ως εγγυητής τρίτο πρόσωπο,

ε) όρος που προβλέπει την παραίτηση του εγγυητή από τα ευεργετήματα και τις ενστάσεις που του αναγνωρίζουν τα άρθρα 862  868 Α.Κ., όπως εκάστοτε ισχύουν,

στ) όρος που προβλέπει υπολογισμό των τόκων με βάση έτος 360 ημερών αντί του ημερολογιακού έτους,

ζ) όρος που προβλέπει ότι σε περίπτωση πρόωρης εξόφλησης μερικώς ή ολικώς του κεφαλαίου του δανείου, η οποία πραγματοποιείται μετά τον πρώτο χρόνο σύναψης της σύμβασης και εφόσον δεν υπάρχει καθυστέρηση οφειλής, ο καταναλωτής θα καταβάλει ως αποζημίωση στο Πιστωτικό Ίδρυμα ποσό ίσο με ποσοστό επί του κεφαλαίου που καταβάλλεται πρόωρα, ή τόκους ορισμένων μηνών επί του κεφαλαίου αυτού.

Επίσης, κάθε όρος που εξαρτά την άσκηση του προαναφερόμενου δικαιώματος πρόωρης εξόφλησης από οποιοδήποτε αντάλλαγμα.

 

2) Σε συμβάσεις χορήγησης πιστωτικών καρτών:

α) όρος που προβλέπει στις περιπτώσεις ανάληψης μετρητών την καταβολή προμήθειας στο Πιστωτικό Ίδρυμα,

β) όρος που προβλέπει ότι ο συμβατικός τόκος με τον οποίο θα χρεώνεται ο λογαριασμός του κατόχου πιστωτικής κάρτας στις περιπτώσεις τμηματικών εξοφλήσεων (καταβολών σε δόσεις) μπορεί να μεταβάλλεται από το Πιστωτικό ίδρυμα, χωρίς να καθορίζονται κριτήρια ειδικά εκ των προτέρων, ορισμένα και εύλογα για τον καταναλωτή,

γ) όρος που προβλέπει την αποκλειστική αρμοδιότητα δικαστηρίων συγκεκριμένης πόλης για την επίλυση διαφορών που θα προκύπτουν από την σύμβαση μεταξύ Πιστωτικού Ιδρύματος και καταναλωτή,

δ) όρος που προβλέπει ότι αν, εντός συγκεκριμένης ταχθείσας από το Πιστωτικό Ίδρυμα προθεσμίας από την λήψη του Μηνιαίου Λογαριασμού (ή και άλλης ειδοποίησης οποτεδήποτε, για την πληρωμή οφειλής σχετικής με την κάρτα) ο κάτοχος ή ο συνοφειλέτης δεν αμφισβητήσει το σύνολο του ποσού και δεν προτείνει τις βάσιμες αντιρρήσεις του, λογίζεται ότι αποδέχθηκε όλες τις εγγραφές που έγιναν καθώς και το χρεωστικό του υπόλοιπο και δεν έχει πλέον το δικαίωμα να το αμφισβητήσει,

ε) όρος που προβλέπει ότι το Πιστωτικό Ίδρυμα δύναται να καταγγείλει οποτεδήποτε, χωρίς προειδοποίηση ή αιτιολόγηση τη σύμβαση πίστωσης με τον κάτοχο (ή και να απαγορεύσει οποιαδήποτε χρήση της κάρτας) καθώς και να τροποποιεί μονομερώς οποιοδήποτε όρο της σύμβασης,

στ) όρος που προβλέπει την επιβάρυνση του καταναλωτή με ποσό προμήθειας ή εξόδων για την χορήγηση από το Πιστωτικό Ίδρυμα βεβαίωσης οφειλών,

ζ) όρος που προβλέπει την αναπροσαρμογή του ύψους της ετήσιας συνδρομής πιστωτικής κάρτας, χωρίς προηγούμενη ενημέρωση του κατόχου της.

 

3) Σε συμβάσεις λογαριασμού καταθέσεως:

α) όρος που προβλέπει ότι το Πιστωτικό Ίδρυμα επιβάλλει κατά την κρίση του οποτεδήποτε έξοδα κίνησης σε κάθε λογαριασμό κατάθεσης για την περίπτωση που δεν παρουσιάζει υπόλοιπο ανώτερο από το κατώτατο όριο που θα καθορίζει κάθε φορά το ίδιο για το αντίστοιχο είδος λογαριασμού.

 

Η απαγόρευση χρήσης των παραπάνω όρων περιλαμβάνει και τροποποιημένες διατυπώσεις ή συναφείς χαρακτηρισμούς που δεν αναιρούν ωστόσο το στίγμα της καταχρηστικότητας.

Η απόφαση αυτή να δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως>

 ...

Εκτός από τις προηγούμενες χρεώσεις και πρακτικές των τραπεζών, έχουν επίσης εκδικαστεί και έχουν κριθεί παράνομες οι παρακάτω, χωρίς όμως να αποτελούν τελεσίδικες αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι για να απαιτήσει οποιοσδήποτε να μην ισχύσουν οι κάτωθι χρεώσεις θα πρέπει να προσφύγει ο ίδιος κατά της τράπεζας. Αυτό, μέχρι να φτάσει η εκδίκαση και αυτών των υποθέσεων στο Συμβούλιο της Επικρατείας (αναμένεται να γίνει στο τέλος του χρόνου) και να υπάρξει νέα υπουργική απόφαση :

 Αποφάσεις όχι τελεσίδικες:
 Απόφαση Δικαστηρίου:
 
Είσπραξη προμήθειας για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου προσώπου
 711/2007

961/2007


Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών

 
Επιβολή εξόδων κίνησης σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου (ή τρεχούμενους) μετά την 4η πράξη κάθε μήνα
 
Επιβολή εξόδων τήρησης και παρακολούθησης στους λογαριασμούς καταθέσεων
 
Μονομερής μεταβολή από την πλευρά της τράπεζας για τους όρους των λογαριασμών καταθέσεων
 
Επιβολή εξόδων αδράνειας (0,6 ή 1 €) σε λογαριασμούς που δεν κινούνται για πάνω από 1,5 χρόνο
 
Ο υπολογισμός των τόκων των ποσών των καταθέσεων σε μεταγενέστερη ημερομηνία από αυτή που γίνεται η κατάθεση
 
Επιβολή εξόδων 50 € σε δανειολήπτες για να πάρουν βεβαίωση οφειλών
 

 Επικοινωνήστε με την επιτροπή ακρίβεια-stop της περιοχής σας,

για να αντιδράσουμε έμπρακτα στην τοκογλυφία και αυθαιρεσία των τραπεζών!


http://www.akribeia-stop.gr

[Ορφέας]

Ο άγνωστος καρτο-πόλεμος των πιστωτικών

    Ένας παρασκηνιακός «πόλεμος» με «τρόπαιο» αξίας αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα καταλήξει στις τράπεζες ή στους καταναλωτές, μαίνεται τις τελευταίες ημέρες, με επίκεντρο το υπουργείο Οικονομίας και τελικό «διαιτητή» την κ. Λούκα Κατσέλη.Με παρασκηνιακές πιέσεις και μεθοδεύσεις, που σύμφωνα με τις αποκλειστικές πληροφορίες του “B” έχουν φθάσει σε όρια παροξυσμού εσχάτως, οι τραπεζίτες προσπαθούν να πάρουν τη ρεβάνς έναντι των καταναλωτών και να αναστρέψουν μια ιστορική ήττα τους στις δικαστικές αίθουσες, όπου κρίθηκε οριστικά από τον Άρειο Πάγο (το 2001) και το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών (το 2003) η καταχρηστικότητα των υψηλών επιτοκίων των πιστωτικών καρτών!

Με απλά λόγια, τα δικαστήρια έκριναν με δύο αμετάκλητες αποφάσεις τους, ότι κάθε επιβάρυνση δανειολήπτη με επιτόκια υψηλότερα από τα εκάστοτε ισχύοντα δικαιοπρακτικά είναι παράνομη. Όπως τονίζει το Ελληνικό Ινστιτούτο Χρηματοπιστωτικών Ερευνών που με επικεφαλής τον κ. Τάκη Χριστοδουλόπουλο έχει αντιμετωπίσει εκατοντάδες φορές τις τράπεζες στα δικαστήρια με επιτυχία, «μετά τη μείωση κατά 0,50% του επιτοκίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, από τον Μάιο του τρέχοντος έτους, το δικαιοπρακτικό επιτόκιο μειώθηκε στο 6,75%, που αποτελεί την χαμηλότερη τιμή κατά τα τελευταία 63 χρόνια που τηρούνται στοιχεία».

Έτσι, σήμερα βρίσκονται νομικά «μετέωρες» όλες οι επιβαρύνσεις των δανειοληπτών με επιτόκια πάνω από το 6,75% (ή το 8,75% για την υπερημερία) και όσοι δανειολήπτες έχουν σωστή νομική καθοδήγηση «σκοράρουν» κατ’ επανάληψη στις δικαστικές αίθουσες κατά των τραπεζών, επιτυγχάνοντας συνεχείς ακυρώσεις διαταγών πληρωμής. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν πρόκειται για οφειλές από κάρτες, όπου ως γνωστόν οι τράπεζες επιβάλουν χρεώσεις έως και υπερτριπλάσιες του «πλαφόν» που έχουν ορίσει τα δικαστήρια.

Ουσιαστικά, οι τράπεζες βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπες με ένα επικίνδυνο «αγκάθι στα πλευρά» του πιστωτικού συστήματος, παρότι η Τράπεζα της Ελλάδος έχει φροντίσει με μια γνωμοδότηση της νομικής της υπηρεσίας (την οποία, βέβαια, τα δικαστήρια ρίχνουν στο καλάθι των αχρήστων, κάθε φορά που γίνεται επίκλησή της…) να κρίνει (αυθαιρέτως…) ότι τα δικαιοπρακτικά επιτόκια δεν έχουν εφαρμογή στον τραπεζικό δανεισμό.

Στην ιστορική του απόφαση (1219/2001), επί συλλογικής αγωγής της ΕΚΠΟΙΖΩ, ο Άρειος Πάγος έχει κρίνει (σελ. 34), ότι «τα εξωτραπεζικά επιτόκια παρά τον περιορισμό τους στις εξωτραπεζικές συναλλαγές δεν παύουν να έχουν γενικότερη κοινωνικοοικονομική σημασία και ν’ αφορούν και τις τραπεζικές συμβατικές σχέσεις. Ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος στην ελεύθερη διαμόρφωση των τραπεζικών επιτοκίων είναι η συμπίεσή τους κάτω από τα όρια των εξωτραπεζικών. Έτσι η συμφωνία για επιτόκια που υπερβαίνουν τα ανώτατα αυτά όρια δεν παύει να απαγορεύεται από το νόμο (ΑΚ 281)».

Με αυτή τη φράση, το Ανώτατο Δικαστήριο θέτει εκτός νομιμότητας τις περισσότερες από τις τραπεζικές χρεώσεις στην καταναλωτική πίστη, δημιουργεί εν δυνάμει απαιτήσεις δισεκατομμυρίων από την πλευρά των δανειοληπτών, αφήνει μετέωρους τους τραπεζικούς ισολογισμούς πολλών ετών και δυνητικά απειλεί να εκθέσει τις τράπεζες ακόμη και σε ποινικές διώξεις στελεχών τους για το αδίκημα της τοκογλυφίας!

Το παρασκήνιο των πιέσεων

Σύμφωνα με πληροφορίες του “B”, ορισμένοι παράγοντες του τραπεζικού τομέα, σε συνεργασία με ορισμένα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης (όχι, πάντως, με την αρμόδια υπουργό, κ. Κατσέλη) επιδιώκουν να αφαιρέσουν το «αγκάθι» με μια «πονηρή» νομοθετική ρύθμιση, που εκ πρώτης όψεως θα φαίνεται «φιλική» προς το συμφέρον των δανειοληπτών, στην πραγματικότητα όμως θα νομιμοποιεί τα υπερβολικά τραπεζικά επιτόκια.

Σύμφωνα με τις «διαρροές» των τελευταίων ημερών, η κυβέρνηση προσανατολίζεται (κατόπιν ευγενούς προτροπής των τραπεζιτών…) να θέσει ένα πλαφόν στα επιτόκια, το οποίο θα είναι ίσο με το μέσο όρο των επιτοκίων που ισχύουν σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες πλέον τεσσάρων ποσοστιαίων μονάδων. Ο «πονηρός» μαθηματικός τύπος δίνει ένα «νόμιμο» επιτόκιο πάνω από το 15-16%, που δεν απέχει πολύ από τα ισχύοντα σήμερα και πάντως είναι υπερδιπλάσιο του δικαιοπρακτικού.

Με τον τρόπο αυτό, οι τράπεζες εκτιμούν ότι θα χάσουν μεν ένα πολύ μικρό ποσοστό κέρδους, αλλά θα καταφέρουν να νομιμοποιήσουν τα υψηλά επιτόκιά τους σε πολύ μεγάλο βαθμό, κατά τρόπον ώστε να υποχρεωθούν στο μέλλον να «διορθώσουν» αντίστοιχα τις –ενοχλητικές, ως τώρα- αποφάσεις τους και τα δικαστήρια.

Το ερώτημα είναι αν η κ. Κατσέλη, που δέχεται στο παρασκήνιο ισχυρές πιέσεις από τους τραπεζίτες, αλλά και από μέλη της κυβέρνησης που «αλληθωρίζουν» προς τις δικές τους θέσεις, θα ενδώσει τελικά σε αυτές τις απαιτήσεις των τραπεζιτών, επιφέροντας με τις αποφάσεις της ένα βαρύ πλήγμα στις καταναλωτικές οργανώσεις, που με πολυετείς προσπάθειες έχουν καταφέρει να ρίξουν τις τράπεζες στο… καναβάτσο, όσον αφορά τουλάχιστον τις μεταξύ τους αναμετρήσεις στις δικαστικές αίθουσες.

Η αρμόδια υπουργός γνωρίζει καλά το θέμα και έχει τοποθετηθεί στο παρελθόν σχετικά, με τρόπο που είχε προκαλέσει αρκετές… ανατριχίλες στην Ένωση Τραπεζών -ενδεικτικά αναφέρουμε σχετικές δηλώσεις της, τον Νοέμβριο του 2008, στον Ρ/Σ “Alpha 989”.

Το πιθανότερο είναι ότι τελικά η υπουργός θα αποφύγει να «αγγίξει» με τη νομοθετική ρύθμιση το θέμα των επιτοκίων, αφήνοντας τα δικαστήρια να εφαρμόζουν την ισχύουσα νομολογία με τον ίδιο τρόπο που την εφαρμόζουν ως τώρα. Αν, όμως, κινηθεί τελικά σύμφωνα με τις υποδείξεις των τραπεζιτών και επιβάλει το υψηλό «πλαφόν» στα επιτόκια που φέρονται να προτείνουν, η κ. Κατσέλη θα έχει ακυρώσει μια από τις μεγαλύτερες νίκες του καταναλωτικού κινήματος στη χώρα μας, τονίζουν αρμόδιοι νομικοί καταναλωτικών οργανώσεων…



    Από http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/360-2009-10-28-22-48-14

[Ορφέας]

Μεγάλη νίκη της ΕΚΠΟΙΖΩ
17/11/2009
 

    Μία νέα ακόμη μεγάλη επιτυχία έχει η ΕΚΠΟΙΖΩ στο δικαστικό αγώνα που διεξάγει για την προστασία των καταναλωτών από παράνομες τραπεζικές χρεώσεις. Με την με αριθμό 2123/2009 απόφαση του Αρείου Πάγου που αφορά υπόθεση συλλογικής αγωγής της ΕΚΠΟΙΖΩ κατά της Τράπεζας Πειραιώς κρίνονται, και αμετάκλητα πλέον, καταχρηστικοί τρεις καίριοι όροι τραπεζικών συναλλαγών που επιβαρύνουν αδικαιολόγητα βασικές, καθημερινές και θεμελιώδεις συναλλαγές των καταναλωτών με τις τράπεζες. Ειδικότερα:

    Καταχρηστικός κρίνεται ο όρος που επιβάλλει στον καταναλωτή επιβάρυνση 1,40 ευρώ να καταβάλλει στην τράπεζα όταν καταθέτει χρήματα στον καταθετικό λογαριασμό ενός τρίτου (λ.χ. για το ενοίκιο, σε φιλικό του ή συγγενικό του πρόσωπο, για οποιαδήποτε αιτία). Πρόκειται για χρέωση που προβλέπει η συντριπτική πλειοψηφία των τραπεζών και ανέρχεται συνήθως από 1,20 έως 1,50 ευρώ.
Καταχρηστικός κρίνεται ο όρος που προβλέπει ότι στην περίπτωση που οι κινήσεις ενός λογαριασμού ταμιευτηρίου ή τρεχούμενου είναι περισσότερες από τέσσερις το μήνα ο κάτοχος του λογαριασμού να επιβαρύνεται με 0,80 ευρώ για κάθε κίνηση.
Καταχρηστικός, τέλος, κρίνεται και ο όρος που προβλέπει για την περίπτωση του στεγαστικού δανείου που χρησιμοποιείται για κατασκευή ή ανέγερση κατοικίας, ότι το δάνειο κατατίθεται σε δεσμευμένο λογαριασμό και, ενώ ο δανειολήπτης το αναλαμβάνει τμηματικά, ανάλογα με την πρόοδο των εργασιών, επιβαρύνεται με τους τόκους του δανείου από την ημέρα που κατατίθεται το ποσόν στον δεσμευμένο λογαριασμό. Το αποτέλεσμα είναι ο δανειολήπτης να πληρώνει αδικαιολόγητα τόκους για κεφάλαια του δανείου τα οποία στην πραγματικότητα δεν είχαν περιέλθει σε αυτόν.

    Η απόφαση αναπέμπει στο Εφετείο το αίτημα της ΕΚΠΟΙΖΩ για την αναγνώριση δικαιώματος χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης ποσού 100.000,00€.

    Mε την αμετάκλητη απόφαση οι καταναλωτές ασφαλώς μπορούν να διεκδικήσουν την επιστροφή των χρημάτων που έχουν υποχρεωθεί να καταβάλουν, σε εφαρμογή των παράνομων τραπεζικών πρακτικών. Ωστόσο, για ευνόητους πρακτικούς λόγους, στις περιπτώσεις που πρόκειται για μικροχρεώσεις, η διεκδίκηση αυτή είναι σχεδόν αδύνατη. Η Πολιτεία θα πρέπει γι’ αυτό να θεσπίσει, κατ’ αντιστοιχία προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μέσα προστασίας που θα προβλέπουν την αποστέρηση των παράνομων κερδών από τις τράπεζες και τη διάθεσή τους για κοινωφελείς σκοπούς. Τούτο είναι αναγκαίο προκειμένου να επέλθει ένα αποτελεσματικό πλήγμα στα ίδια τα κίνητρα που παράγουν τις παράνομες αυτές πρακτικές.

    Τέλος, η ΕΚΠΟΙΖΩ καλεί τους αρμόδιους φορείς να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες στην προστασία των καταναλωτών. Το Υπουργείο Οικονομίας Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας οφείλει να επέμβει τώρα και να υποχρεώσει όλες τις άλλες τράπεζες, με την απειλή των προβλεπομένων διοικητικών κυρώσεων, να εγκαταλείψουν τις παραπάνω παράνομες πρακτικές. Να μην επιτρέψει την συγκάλυψη των παράνομων αυτών πρακτικών με προσχηματικές αλλαγές ή την αντικατάστασή τους με άλλες παρεμφερείς παράνομες πρακτικές.

http://www.ekpizo.gr/el/financialservices/?&nid=584

[Ορφέας]

    Την ώρα που στη δημόσια συζήτηση για την οικονομία κυριαρχούν τα spread των κρατικών ομολόγων, η Citigroup αποκαλύπτει σε χθεσινή της έκθεση τη μεγάλη «ληστεία» των καταναλωτών από τις τράπεζες στον τομέα της καταναλωτικής πίστης, όπου τα spread, δηλαδή τα περιθώρια επιτοκίου δανεισμού, έχουν ξεπεράσει πλέον και τις 1.000 μονάδες βάσης!

Τα στοιχεία που παραθέτει η Citi σε σχετικό πίνακα είναι αποκαλυπτικά για τις πρακτικές των τεσσάρων μεγάλων τραπεζών της χώρας, οι οποίες στην περίοδο της κρίσης ανέβασαν κατακόρυφα τα περιθώρια κέρδους των καταναλωτικών δανείων (περιλαμβάνονται και οι χορηγήσεις μέσω καρτών), τα οποία πλησίασαν σε μία περίπτωση και τις 1.100 μονάδες βάσης (11%).

Αναλυτικά,

Η Alpha το τρίτο τρίμηνο του 2008, όταν άρχιζε η κλιμάκωση της κρίσης, είχε περιθώριο 660 μονάδων στα καταναλωτικά δάνεια, ενώ στο τέλος του τρίτου τριμήνου του 2009 το είχε «απογειώσει» στις 859 μονάδες, δηλαδή το αύξησε κατά 2%.

Η Eurobank, αντίστοιχα, από 794 μονάδες, το ανέβασε στις 1002, δηλαδή επίσης η αύξηση ήταν της τάξεως του 2% σε ένα χρόνο.

Η Εθνική φαίνεται ότι έδωσε πραγματικό… ρεσιτάλ κερδοσκοπίας, εις βάρος των καταναλωτών, καθώς το spread εκτινάχθηκε από τις 696 στις 1093 μονάδες βάσης. Αισίως, δηλαδή, η Εθνική αύξησε σχεδόν κατά 4% το spread στη λιανική πίστη, ίσως και εξαιτίας του πανικού των στελεχών της για την απότομη επιδείνωση των αποτελεσμάτων του συγκεκριμένου τομέα –από 617 εκατ. ευρώ κέρδη το 9μηνο του 2008, φέτος η τράπεζα εμφάνισε ζημιές 84 εκατ. ευρώ.

Πιο μετριοπαθής στην αύξηση του περιθωρίου αποδείχθηκε η Τράπεζα Πειραιώς, ανεβάζοντας το spread από τις 697 στις 851 μονάδες, δηλαδή περίπου κατά 1,5 μονάδα.

Το οξύμωρο, που καταδεικνύει και το μεγάλο βαθμό της τραπεζικής αυθαιρεσίας στην Ελλάδα, είναι ότι αυτά τα εξωφρενικά υψηλά περιθώρια κέρδους δημιουργούνται κατά κανόνα από τα παράνομα επιτόκια που εφαρμόζουν οι τράπεζες στις περισσότερες μορφές καταναλωτικών δανείων, με αποκορύφωμα τις πιστωτικές κάρτες, που έχουν φθάσει πλέον να έχουν επιτόκια 20% υψηλότερα από το βασικό επιτόκιο του ευρώ και σχεδόν 15 μονάδες πάνω από το εξωτραπεζικό (δικαιοπρακτικό) επιτόκιο δανεισμού.

Οι περισσότεροι καταναλωτές που αγόγγυστα πληρώνουν αυτές τις εξωφρενικές χρεώσεις δεν γνωρίζουν καν ότι ήδη η Δικαιοσύνη έχει δημιουργήσει νομολογία που τις απαγορεύει, άσχετα αν οι τράπεζες επιλέγουν να την παραγνωρίζουν:

Στην απόφασή του με αριθμό 1219/2001, ο Άρειος Πάγος αναφέρει τα ακόλουθα (σελ. 34): «Τα εξωτραπεζικά επιτόκια παρά τον περιορισμό τους στις εξωτραπεζικές συναλλαγές δεν παύουν να έχουν γενικότερη κοινωνικοοικονομική σημασία και ν’ αφορούν και τις τραπεζικές συμβατικές σχέσεις. Ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος στην ελεύθερη διαμόρφωση των τραπεζικών επιτοκίων είναι η συμπίεσή τους κάτω από τα όρια των εξωτραπεζικών. Έτσι η συμφωνία για επιτόκια που υπερβαίνουν τα ανώτατα αυτά όρια δεν παύει να απαγορεύεται από το νόμο (ΑΚ 281)».

Η δεσμευτική αυτή κρίση του ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας, όπως σημειώνει το Ελληνικό Ινστιτούτο Χρηματοπιστωτικών Ερευνών, εφαρμόζεται απόλυτα και στις αποφάσεις της τακτικής Δικαιοσύνης η οποία ακυρώνει και για τον λόγο αυτό διαταγές πληρωμής και πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης για τέτοιες παράνομες απαιτήσεις καταναλωτικής πίστης. Για το θέμα αυτό εκδόθηκαν και οι αριθ. 6773 και 6774/24.11.2003 τελεσίδικες αποφάσεις του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθήνας που απέρριψαν εφέσεις της American Express για ακυρώσεις διαταγών πληρωμής από το Ειρηνοδικείο Αθήνας για προσωπικά δάνεια, με επιτόκια υψηλότερα των δικαιοπρακτικών.

Με απλά λόγια, οι τεράστιες χρεώσεις των τραπεζών στην καταναλωτική πίστη είναι νομικά μετέωρες και εξακολουθούν να επιβάλλονται μόνο από κεκτημένη… ταχύτητα αυθαιρεσίας!

    Από: http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/484-----4

[Rose]

Ακόμα μία παρανομία αυτή τη φορά από την Τράπεζα Πειραιώς...

Μας έχει κοινοποιηθεί πως η αύξηση των πιστωτικών ορίων στο 25%, δεν έχει γίνει σε όλους τους ενήμερους πελάτες, αλλά μόνο σε συγκεκριμένους πελάτες, σύμφωνα με κάποια κριτήρια που ορίστηκαν εσωτερικά στην Τράπεζα Πειραιώς.  'Οταν ζητήθηκε από την Τράπεζα να τους εξηγήσει εγγράφως ποια ήταν τα κριτήρια, η Τράπεζα Πειραιώς ΑΡΝΗΘΗΚΕ, να κοινοποιήσει τα κριτήρια αυτά.  Πρόκειται δηλαδή είτε για μια μαϊμού διαφήμιση, να κερδίσει την ευαισθητοποίηση των καταναλωτών, ή απλά έχει καταπατηθεί η αρχή της Ισότητας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, επιλέγοντας μία συγκεκριμένη μερίδα ενήμερων πελατών, όπου χορηγήθηκε αύξηση του 25%.

Επίσης 8,75% ισχύει μόνο για αγορές που θα γίνουν στο διάστημα 4 μηνών, αλλά όπως μας αναφέρθηκε διαφημίζεται από υπαλλήλους της Τράπεζας, ως γενική μείωση επιτοκίου των καρτών.

http://lostinmarket.gr/community/?p=202

October 26th, 2009

Σε σημερινή ανακοίνωση της η Τράπεζα Πειραιώς αναφέρει πως για το διάστημα από 01.11.2009 μέχρι 28.02.2010 το επιτόκιο των Πιστωτικών Καρτών για αγορές θα είναι στο 8,75%. Παράλληλα για όλους τους ενήμερους πελάτες θα υπάρξει αύξηση των πιστωτικών ορίων κατά 25%.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο δελτίο τύπου ”Η Tράπεζα Πειραιώς ανταποκρινόμενη με ευαισθησία στα προβλήματα των καταναλωτών και επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά ότι βρίσκεται στο πλευρό του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας, ανακοινώνει τη μείωση των επιτοκίων..Όπως στις αρχές του χρόνου, πρώτη η Τράπεζα Πειραιώς άνοιξε το δρόμο της μείωσης των επιτοκίων για την διευκόλυνση των επιχειρήσεων απέναντι στην υποχώρηση της ζήτησης – για να τονωθεί η αγορά και να διασφαλισθούν θέσεις εργασίας – έτσι και τώρα έρχεται αρωγός στην προσπάθεια των επιχειρήσεων να ενισχύσουν τις πωλήσεις τους και να αναθερμανθεί η αγορά. Παράλληλα, η προσφορά αυτή δίνει τη δυνατότητα στα νοικοκυριά να ικανοποιήσουν με μικρότερο κόστος τις καταναλωτικές τους ανάγκες.”

[Rose]

http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/565-2010-01-31-23-23-16

Μήνυση σε τράπεζα για τοκογλυφία με κάρτες!
 Monday, 01 February 2010

Την ώρα που η κρίση υπερχρέωσης των καταναλωτών κορυφώνεται, για πρώτη φορά η ελληνική Δικαιοσύνη εξετάζει μήνυση εναντίον μεγάλης τράπεζας για τοκογλυφία με πιστωτικές κάρτες, ενώ η… βαλίτσα πηγαίνει αρκετά μακριά, αφού ο μηνυτής θίγει και το μείζον θέμα των παράνομων, όπως ισχυρίζεται, κερδών που αποκομίζουν οι τράπεζες με υπερβολικές χρεώσεις και στα οποία στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό οι ισολογισμοί τους.

Σύμφωνα με πληροφορίες του «B», εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται σε εξέλιξη η εισαγγελική έρευνα για τη μηνυτήρια αναφορά που υπέβαλε ο κ. Τάκης Χριστοδουλόπουλος, πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Χρηματοπιστωτικών Ερευνών (ΕΙΧΕ) www.eixe.gr εναντίον γνωστής τράπεζας, δικηγορικών και εισπρακτικών εταιρειών, διεθνών εταιρειών πιστωτικών καρτών, της Τράπεζας της Ελλάδος και της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών.

Στην αναφορά του, ο γνωστός εκπρόσωπος καταναλωτών σε εκατοντάδες υποθέσεις διαμάχης με τράπεζες, αναφέρει γεγονότα και επισυνάπτει αποδεικτικά έγγραφα, μαζί με σημαντικό αριθμό δικαστικών αποφάσεων, που αναδεικνύουν και επιβεβαιώνουν αυτεπάγγελτα  διωκόμενες αξιόποινες πράξεις, σχετικά με δύο πιστωτικές κάρτες δύο καταναλωτών που εκπροσωπεί.

Τονίζει όμως, ότι το θέμα είναι πολύ ευρύτερο, καθώς «η συγκεκριμένη τράπεζα έχει εκδώσει σε πελάτες της κατά τα τελευταία δεκαπέντε (15) χρόνια όμοιες ή περεμφερείς πιστωτικές κάρτες, σε συνολικό αριθμό που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο (1.000.000) και με τους ίδιους ή περεμφερείς όρους και συμφωνίες».

Στη μηνυτήρια αναφορά τονίζεται ότι με διάφορες γνωστές μεθοδεύσεις, που κατ’ επανάληψη έχουν κριθεί ως καταχρηστικές από τα δικαστήρια, οι κάρτες των δύο καταναλωτών χρεώθηκαν με υπερβολικά υψηλά ποσά, ενώ η τράπεζα και οι δικηγόροι της διεκδίκησαν με δικαστικά μέσα αυτές τις παράνομες χρεώσεις: «προέβησαν σε ψευδείς εν γνώσει όλων τους ισχυρισμούς, τους οποίους υποστήριξαν με την επίκληση και προσαγωγή εγγράφων, στα οποία περιέχονταν εν μέρει μη νόμιμες αξιώσεις της τράπεζας, παραπλανώντας έτσι την δικαστή στην έκδοση διαταγής πληρωμής υπέρ των απόψεών της και σε βλάβη της περιουσίας ημών των πελατών της τράπεζας», τονίζει ο μηνυτής.

Το μεγαλύτερο ποσό των παράνομων, σύμφωνα με τη νομολογία, χρεώσεων αφορά υπολογισμό των τόκων με επιτόκια πολύ υψηλότερα από το δικαιοπρακτικό. «Η τράπεζα χρέωσε την κάρτα συνολικά για τόκους και ανατοκισμούς αυτών το ποσό των Ευρώ 3.940,36, ενώ οι νόμιμοι και αποδεκτοί τόκοι με βάση όχι το τραπεζικό επιτόκιο της κάρτας αλλά τα δικαιοπρακτικά επιτόκια που ίσχυσαν κατά καιρούς ήταν μόνο Ευρώ 1.195,42. Χρεώθηκε δηλαδή η καρτούχος με ποσό τόκων Ευρώ 2.975,82 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΩΝ ΝΟΜΙΜΩΝ».

Σε σχέση με την Τράπεζα της Ελλάδος, ο μηνυτής τονίζει ότι «οι άδειες που έχουν λάβει οι τράπεζες, όπως και η κατηγορούμενη, έχουν όρους και προϋποθέσεις, μία από τις οποίες είναι η υποχρέωση να λειτουργούν τηρώντας την κείμενη νομοθεσία, τις διατάξεις και τις αποφάσεις περί πιστωτικών ιδρυμάτων (άρθρο 8  ). Τον βασικό αυτό όρο αδειοδότησης, οι τράπεζες με την συνεπή ανοχή της Τραπέζης της Ελλάδος, παραβιάζουν βάναυσα και διαχρονικά. Αυτό ισχύει και για την κατηγορούμενη ενώ η συνεπής και διαχρονική ανοχή της Τραπέζης της Ελλάδος Α.Ε. φέρεται να συνιστά παράβαση καθήκοντος».

Οι διαφορές μεταξύ νόμιμων και παράνομων χρεώσεων αποτελούν, κατά το μηνυτή, προϊόντα εγκλήματος, ενώ «το συνολικό ποσό των ποσών αυτών αποτελεί μέρος των εσόδων και των κερδών της τράπεζας, όπως παρουσιάζονται κάθε χρόνο στον ισολογισμό και στα αποτελέσματα χρήσης που ελέγχουν οι ορκωτοί λογιστές της τράπεζας και εγκρίνει το Διοικητικό Συμβούλιο. Έτσι, κάθε χρόνο, ο ισολογισμός και τα αποτελέσματα χρήσης ΔΕΝ απεικονίζουν ορθά την πραγματική οικονομική κατάσταση της τράπεζας αλλά είναι ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ και παραπλανούν το επενδυτικό κοινό (μετόχους της τράπεζας και γενικότερα τους επενδυτές). Η δε διανομή μερισμάτων που ακολουθεί, συνιστά νομιμοποίηση των εσόδων αυτών από τις παράνομες χρεώσεις στις κάρτες (και τα άλλα τοκοτεχνάσματα της τράπεζας)»!

Μάλιστα, ο μηνυτής σημειώνει, ότι αυτό το θέμα είχε θίξει ο ίδιος με την ιδιότητα του μετόχου σε συνέλευση των μετόχων της κατηγορούμενης τράπεζας, χωρίς να λάβει απάντηση από τη διοίκησή της, εκτός από μια προειδοποίηση ότι «θα τα πούμε στα δικαστήρια». Ποτέ, όμως, η διοίκηση της τράπεζας δεν προχώρησε σε δικαστικές ενέργειες, σημειώνει ο μηνυτής.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι στη μηνυτήρια αναφορά του ο κ. Χριστοδουλόπουλος έχει επισυνάψει ως σχετικά έγγραφα δεκάδες δικαστικές αποφάσεις κατά των τραπεζών για παράνομες χρεώσεις, πολλές από τις οποίες είναι τελεσίδικες και αμετάκλητες. Η εξέλιξη της δικαστικής έρευνας αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς για πρώτη φορά η καταχρηστική συμπεριφορά των τραπεζών έναντι καταναλωτών ελέγχεται από την ποινική Δικαιοσύνη, σημειώνουν έγκριτοι νομικοί.

[Rose]

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4560065&ct=3

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ
Καταγγέλλει 8 τράπεζες για καταχρηστικές χρεώσεις
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010
    
ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΕΣ χρεώσεις από οκτώ τράπεζες για την εγγραφή εμπράγματων δικαιωμάτων στο Εθνικό Κτηματολόγιο καταγγέλλει ο Συνήγορος του Καταναλωτή, παρά τη σύσταση που είχε κάνει στις εν λόγω τράπεζες από τον περασμένο Δεκέμβριο.

Συγκεκριμένα, ο Συνήγορος του Καταναλωτή κ. Ευάγγελος Ζερβέας προέβη τον Δεκέμβριο του 2009 στη σύνταξη σύστασης προς τις τράπεζες Εμπορική, Αspis, Μillennium, Κύπρου, Εurobank, Εθνική, Πειραιώς και Γενική, οι οποίες βαρύνουν τους δανειολήπτες με έξοδα καταχώρισης εμπράγματων δικαιωμάτων στο Εθνικό Κτηματολόγιο, κρίνοντας τις εν λόγω χρεώσεις αυθαίρετες και καταχρηστικές και καλώντας τα καταγγελλόμενα πιστωτικά ιδρύματα να προβούν σε άμεση επιστροφή των χρηματικών ποσών που εισέπραξαν ως αχρεωστήτως καταβληθέντα στους πελάτες τους.

Ωστόσο, και παρά τις οχλήσεις της Αρχής, οι τράπεζες αρνήθηκαν να κάνουν τη σύσταση αυτή αποδεκτή, με αποτέλεσμα τη δημοσιοποίηση από τον Συνήγορο του Καταναλωτή των ονομάτων των οκτώ τραπεζών για τις καταχρηστικές χρεώσεις στην ιστοσελίδα της Αρχής (www. synigoroskatanaloti.gr).

[Rose]

http://olympia.gr/2008/12/05/bank_fraud/

Μαζικές Μηνύσεις σε τράπεζες, Διαφημιστικές και ΜΜΕ που τις διαφημίζουν.
Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Δεκεμβρίου 5, 2008

Υπάρχουν επιχειρήσεις με ποσοστό κέρδους που μπορεί να φτάσει το 10,000% με ελάχιστο περιθώριο επικινδυνότητας. Υπάρχουν επιχειρήσεις που έχουν υπεξαιρέσει περιουσίες πελατών τους. Υπάρχουν επιχειρήσεις που λαμβάνουν έσοδα από πλήθος δραστηριοτήτων που δε σχετίζονται άμεσα με αυτές. Οι τράπεζες. Όπως ενημερωνόμαστε από το press-gr, ξεκίνησε δράση που δε μπορεί παρά να μας βρεί όλους και όλες κοινωνούς.

Με 26σέλιδη βαρύτατη μήνυση που κατέθεσε χθές στην Εισαγγελία Αθηνών ο Πρόεδρος του Εθνικού Ινστιτούτου Χρηματοπιστωτικών Ερευνών (ΕΙΧΕ) κ. Τάκης Χριστοδουλόπουλος, άρχισε η μετωπική σύρραξη των δανειοληπτών (καταναλωτών και επιχειρηματιών) με το τραπεζικό σύστημα. Κεντρικός άξονας είναι η τραπεζική τοκογλυφία που ενυπάρχει σε κάθε δανειακή συναλλαγή και η «θεσμοθετημένη» και προκλητική αντίληψη των τραπεζιτών ότι μπορούν να λειτουργούν έξω και πέρα από τα όρια της νομιμότητας.

Ο μηνυτής είναι πρώην ανώτατο στέλεχος τραπεζών και, κατά τα τελευταία δέκα χρόνια, πρωτοστατεί στην προσπάθεια ανάδειξης της τραπεζικής πολυπαρανομίας, των ποινικού χαρακτήρα αδικοπραξιών που κάνουν κατ’ επάγγελμα οι τραπεζίτες με αποτέλεσμα, εκτός από την λεηλασία της περιουσίας των πελατών, οι τράπεζες να προσβάλλουν βάναυσα και την συνταγματικά προστατευόμενη αξιοπρέπεια κάθε συναλλασσόμενου με αυτές. Με παρέμβαση του ΕΙΧΕ ενάντια σε δικαστικές ενέργειες τραπεζών κατά δανειοληπτών, έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα περισσότερες από 1.000 δικαστικές αποφάσεις σε βάρος των τραπεζών με τις οποίες προστατεύτηκαν οι εμπλεκόμενοι δανειολήπτες από διαταγές πληρωμής, κατασχέσεις και πλειστηριασμούς τραπεζών.

Η χθεσινή μήνυση που αποτελεί την πρώτη από άλλες τριάντα (30) που αναμένεται να κατατεθούν πολύ σύντομα, αφορά σε δύο πιστωτικές κάρτες της A.E. ALPHA ΤΡΑΠΕΖΑ, μία VISA και μία AMERICAN EXPRESS, για τα κατάλοιπα των οποίων οι δικηγορικές εταιρείες «ΣΙΟΥΦΑΣ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ» και «ΜΟΥΡΓΕΛΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥ-ΛΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΙΑΣ, ΓΑΛΑΝΟΣ» έβγαλαν διαταγές πληρωμής κατά τον οφειλετών, οι οποίες ανακόπηκαν με επιτυχία από συνεργάτες-δικηγόρους του ΕΙΧΕ.

Σύμφωνα με πορίσματα πραγματογνωμοσύνης του ΕΙΧΕ, τα νόμιμα και πραγματικά ποσά οφειλής για τις δύο επίδικες πιστωτικές κάρτες είναι σημαντικά μικρότερα από τις απαιτήσεις της τράπεζας που προσαυξήθηκαν και με παράνομους τόκους υπερημερίας που υπολόγισαν οι δικηγόροι των παραπάνω δικηγορικών εταιρειών.
Η βασική αιτία των διαφορών είναι η μεγάλη απόκλιση μεταξύ των επιτοκίων των καρτών (17-19%) και των δικαιοπρακτικών επιτοκίων (9-10,25%) τα οποία δέχονται σαν τα νόμιμα τα δικαστήρια. Οι διαφορές αυτές υπάρχουν και σε όλες τις πιστωτικές κάρτες που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα.

Με την 26σέλιδη μήνυση και το ογκώδες αποδεικτικό υλικό που περιλαμβάνει με σημαντικό αριθμό δικαστικών αποφάσεων από το σύνολο των 1.000 με τις οποίες το ΕΙΧΕ έχει «χαρτογραφήσει» τις εναρμονισμένες παρανομίες των τραπεζών σε βάρος των ανυποψίαστων καταναλωτών αλλά και των επιχειρήσεων, ο κ. Χριστοδουλόπουλος μήνυσε τους παρακάτω :

1. τον Πρόεδρο και τους αρμόδιους Διευθυντές της ALPHA Τράπεζας για τοκογλυφία
2. τον Πρόεδρο και τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων της τράπεζας κατά την τελευταία 8ετία για την έγκριση ψευδών ισολογισμών, απάτη σε βαθμό κακουργήματος σε βάρος των μετόχων/επενδυτών και νομιμοποίηση εσόδων από κακουργηματικές δραστηριό-τητες
3. τους Ορκωτούς Ελεγκτές της τράπεζας κατά την τελευταία 8ετία για παράβαση καθήκοντος και υπογραφή ψευδών ισολογισμώνυ
4. τις ξένες εταιρείας VISA και AMERICAN EXPRESS για συνέργεια σε τοκογλυφία με τις συγκεκριμένες κάρτες που φέρουν τα σήματά των
5. τον σημερινό και των προηγούμενο Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος για παράβαση καθήκοντος
6. την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ (ΕΕΤ)Όκαθώς και τον Πρόεδρο και τον Γενικό Γραμματέα αυτής για ηθική αυτουργία στις παράνομες πράξεις της μηνυομένης τράπεζας
7. τις παραπάνω δικηγορικές εταιρείες μαζί με μία δικηγόρο εκάστης για τοκογλυφία και απάτη σε Δικαστήριο

Σημειώνεται ότι δύο εταίροι της πρώτης εταιρείας είναι οι υιοί του Προέδρου της Βουλής κ. Δημητρίου Σιούφα ενώ ο κ. Ιωάννης Μούργελας, επι κεφαλής εταίρος της δεύτερης είναι ο Πρόεδρος της «ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.» και για 10ετίες νομικός σύμβουλος της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, στις εισπρακτικές δραστηριότητες των εταιρειών των οποίων εναντίον κατανα-λωτών υπήρξαν πρόσφατα δημοσιεύματα.

«Οι τράπεζες και η Τράπεζα της Ελλάδος, ως εποπτική Αρχή των καθώς και το Κράτος είχαν προειδοποιηθεί για μηνύσεις με δύο εξώδικα του ΕΙΧΕ από το 2006 και το 2007 για το σύνολο των παρανομιών των τραπεζών στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου και της νομιμοποίησης εσόδων από κακουργηματικές δραστηριότητες και για το ότι θα τους ζητηθούν ευθύνες, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία. Τα εξώδικα επιδόθηκαν με δικαστικό επιμελητή στην ΕΕΤ για την ενημέρωση των τραπεζών-μελών της αλλά, μέχρι σήμερα, δεν είχαμε καμία αντίδραση» παρατηρεί ο κ. Χριστοδουλόπουλος ο οποίος είναι πρώην ανώτατο στέλεχος τραπεζών με εξαιρετικά ευδόκιμη θητεία από το 1964. Κατά την τελευταία 10ετία, διευθύνει με μεγάλες επιτυχίες το ΕΙΧΕ που είναι ένωση προστασίας καταναλωτή με εξειδίκευση στις τράπεζες.

Η χθεσινή μήνυση του κ. Χριστοδουλόπουλου είναι η δεύτερη κατά τραπεζών για τοκογλυφία. Στην πρώτη, προ ετών, για παράνομη χρέωση μικροποσού (Ευρώ 680) σε δανειακό λογαριασμό μικροεπιχειρηματία της Εθνικής Τράπεζας, ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά τριών ανωτέρων στελεχών της στη Λάρισα. Στη δίκη των που έγινε τον Νοέμβριο 2007, οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν δεδομένου ότι υπέδειξαν ανώτερο κλιμάκιο της τράπεζας από το οποίο τους είχαν δοθεί οι οδηγίες για τις παράνομες χρεώσεις. Η εισαγγελική αυτή έρευνα συνεχίζεται.

Σύμφωνα με τον κ. Χριστοδουλόπουλο, θα κατατεθούν συνολικά περίπου πενήντα μηνύσεις κατά τραπεζών μέσα στους επόμενους μήνες ενώ κάθε καταναλωτής θα μπορεί με ομαδικές αγωγές που ετοιμάζει το ΕΙΧΕ να διεκδικήσει χρηματική αποζημίωση συνολικού ύψους Ευρώ 4 εκατομμυρίων για κάθε μία πιστωτική κάρτα, προσωπικό ή καταναλωτικό δάνειο και δάνειο αυτοκινήτου που είχε στο παρελθόν ή έχει ακόμα. Με ατομικές αγωγές, οι επιχειρήσεις θα διεκδικήσουν από κάθε δανείστρια τράπεζα αποζημιώσεις δεκάδων εκατομμυρίων Ευρώ για θετικές και αποθετικές ζημιές που τους προκάλεσαν με τις παράνομες χρεώσεις οι τράπεζες καθώς και μεγάλες αποζημιώσεις για ηθικές βλάβες από αδικοπραξίες.

«Όπως έχω ήδη πεί δημόσια, με την επιλογή τους να παρανομούν σύμφωνα με τις οδηγίες του 80ετούς καρτέλ των που είναι ένα από σκληρότερα του δυτικού κόσμου, οι τράπεζες έχουν αυτοκτονήσει. Απλώς, δεν το ξέρουν ακόμα», λέει ο κ. Χριστοδουλόπουλος, προσθέτοντας «Μέσα σε Γενικές Συνελεύσεις μετόχων μεγάλων τραπεζών τα τελευταία χρόνια, έθεσα προς τις Διοικήσεις το ερώτημα ποια συνέλευση εξουσιοδότησε ποτέ διοίκηση να παρανομεί χάριν της κερδοφορίας και με κίνδυνο να ανακληθεί η άδεια λειτουργίας της τράπεζας. Απάντηση δεν μου δόθηκε ποτέ γιατί κανείς τραπεζίτης δεν μπορεί να ομολογήσει ότι οι οδηγίες για τις εναρμονισμένες παρανομίες εκπορεύονται από το ιερατείο του καρτέλ».

Και καταλήγει ως εξής: «Η επιτυχία της 10ετούς προσπάθειας του ΕΙΧΕ και εμού προσωπικά να τεκμηριώσουμε και να αποδείξουμε την τραπεζική παρανομία με περισσότερες από 1.000 δικαστικές αποφάσεις κατά τραπεζών προέκυψε, όχι μόνο από την άριστη γνώση μας του τραπεζικού συστήματος από μέσα αλλά και από την εντυπωσιακή ευθυκρισία και την κορυφαία συναίσθηση καθήκοντος σχεδόν του συνόλου των Ελλήνων δικαστών. Ήρθε η ώρα, την ίδια αξιοπιστία και συναίσθηση ευθύνης να επιδείξουν και οι Εισαγγελικές Αρχές, κάτι για το οποίο, προσωπικά, δεν έχω καμία αμφιβολία. Για εκείνο που συνεχίζω να αμφιβάλω είναι ο διαχρονικός ρόλος προστάτη των τραπεζών που διαδραματίζει το Κράτος με όλες τις Κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών. Πρόσφατα, η Κυβέρνηση έδωσε πιστώσεις Ευρώ 28 εκατομμυρίων στις τράπεζες οι οποίες είναι κυριολεκτικά βουτηγμένες στην παρανομία, που έχουν σωρεύσει κατασχετέα έσοδα από παράνομες δραστηριότητες τουλάχιστον Ευρώ 30 δις και πρόκειται να γεμίσουν με αγωγές τεράστιων αποζημιώσεων από κάθε θύμα τους, επιχειρηματία και καταναλωτή. Το τι θα μείνει μετά από αυτά είναι προφανέστατο. Ας πρόσεχαν και ας είχαν τον επιβαλλόμενο σεβασμό στο ρόλο αλλά και προς τον Ελληνικό. Τώρα είναι έκπτωτοι και κατηγορούμενοι με αποκλειστικά δική τους ευθύνη. Το θλιβερό για μας που είμαστε ενεργοί πολίτες έξω από κομματικούς σχηματισμούς, διαπλεκόμενα συμφέροντα και υπόγειες διαδρομές είναι ότι, οι δράσεις για να απαλλαγεί η Χώρα από την τραπεζική παρανομία έπρεπε να γίνουν από εμάς τους πολίτες ενώ αυτό αποτελεί υποχρέωση του Κράτους που, υποτίθεται, ότι οι εξουσίες που πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν ΜΟΝΟ υπέρ αυτού και του Εθνους (όχι των υπόγειων συμφερόντων) και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Το διαχρονικό σκάνδαλο των πολιτικών με τη διαπλοκή με τις τράπεζες είναι πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμα όλων των σκανδάλων έχουν απασχολήσει την Ελληνική κοινή γνώμη κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια».

Εξάλλου, με πρόσφατο εξώδικο του ΕΙΧΕ, προειδοποιήθηκαν τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες-ραδιόφωνα και οι διαφημιστικές εταιρίες ότι, εάν από τις αρχές Νοεμβρίου και μετά εμφανίσουν διαφημιστικά μηνύματα τραπεζών για πιστωτικές κάρτες και εορτοδάνεια που εκτοκίζονται με τοκογλυφικά επιτόκια, θα μηνύεται η διαφημιζόμενη τράπεζα για τοκογλυφία μαζί με το μέσο και η διαφημιστική εταιρία για συνέργεια στη τοκογλυφία. Εχουν ήδη εντοπισθεί μόνο τρεις παραβάσεις που θα αντιμετωπισθούν πολύ σύντομα με την γνωστή επιμέλεια του ΕΙΧΕ. Το ανώτατο θεμιτό όριο επιτοκίου για οποιοδήποτε δανειακό τραπεζικό προϊόν είναι σήμερα 8,75%.

Για αναλυτική ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου, το ΕΙΧΕ ετοιμάζει πλούσια σε πληροφόρηση ιστοσελίδα (http://www.eixe.org/) που αναμένεται να λειτουργήσει μετά τον Ιανουάριο 2009.

[Rose]

http://www.rwf.gr/interviews_senaria-new.php?id=157&interview=1&interview_id=366

Ημερομηνία Προβολής: 2-1-2006
Τίτλος : ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΩΝ 
Θέμα : ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Συνεντεύξεις
Τάκης Χριστοδουλόπουλος
 (Πρόεδρος Ινστιτούτου Χρηματοπιστωτικών Ερευνών)

Η καριέρα μου στο τραπεζιτικό σύστημα άρχισε τον Απρίλιο του 1964 σε μία εποχή που οι τράπεζες δεν είχαν ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όλα ήταν σε καρτέλες. Και θυμάμαι, χαρακτηριστικά, κάθε εξάμηνο παίρναμε τις καρτέλες ακόμα και στο σπίτι μας και κάναμε με το χέρι υπολογισμούς των τοκαρίθμων για να βγουν οι τόκοι. Τότε έμφαση υπήρχε στην τράπεζα από την παρουσία των αποταμιευτών. Δηλαδή κάθε ένας είχε ένα ταμιευτήριο, μικρά, μεσαία υπόλοιπα και μεγάλα. Και είχαμε πάρα πολύ κόσμο ο οποίος ερχόταν στις τράπεζες, στην δικιά μας, και εξαργύρωνε χαρτονομίσματα ξένα τα οποία ήταν το μεταναστευτικό, τα εμβάσματα, και επίσης επιταγές.

Χαρακτηριστικό, δε, της εποχής ήταν ότι επειδή πολλοί ήταν αναλφάβητοι, δεν μπορούσαν να υπογράψουν εμείς για να τους εξαργυρώσουμε τις επιταγές τους βάζαμε ένα ταμπόν μελάνης και παίρναμε το δακτυλικό αποτύπωμα επάνω στην επιταγή αντί υπογραφής. Τότε ήταν, την εποχή του 1960 και του 1970 συνεχίστηκε, και του 1980, ήταν εποχής ροπής προς αποταμίευση, υπήρχε και μία εκπαίδευση του κόσμου και όλοι είχαν ένα ποσό στην άκρη για να καλύψουν κάποιο ενδεχόμενο απρόοπτο και να έχουν και ένα πρόσθετο εισόδημα, διότι το ταμιευτήριο έδινε επιτόκια της τάξεως του 10% που ήταν σημαντικά.

Και βέβαια υπήρχε μία γενική απαγόρευση από την Νομισματική Επιτροπή για χορηγήσεις για καταναλωτικούς σκοπούς. Δάνεια έπαιρναν αποκλειστικά και μόνο το εμπόριο, η βιομηχανία και η βιοτεχνία. Οι καταναλωτές, θυμάμαι την περίπτωση ενός οδοντίατρου ο οποίος είχε σπουδάσει και ήθελε να πάρει μηχανήματα να ξεκινήσει το ιατρείο του και απαγορευόταν από τις διατάξεις περί χρηματοδοτήσεων να χρηματοδοτηθεί αυτός ο γιατρός.

Γενικώς, πάντως, έχει αλλάξει πάρα πολύ το σύστημα των τραπεζών. Πότε άρχισε πια η καταναλωτική πίστη να διογκώνεται και να γίνεται σταδιακά το βασικό έσοδο για τις τράπεζες;

Στην δεκαετία του 1990 απελευθερώθηκε η χρηματοδότηση της καταναλωτικής πίστης και όλοι διαπίστωσαν ότι είναι πάρα πολύ εύκολο να μπορεί να πάρει κανείς ένα δάνειο προσωπικό ή να έχει μία κάρτα κλπ, οπότε απρόοπτο που μπορεί να είχε κανείς, καλυπτόταν από αυτό. Ταυτόχρονα, το επίπεδο του εισοδήματος ανέβαινε σημαντικά. Την δεκαετία του 1960 η αποταμίευση που βλέπαμε ήταν με πάρα πολύ χαμηλά μέσα εισοδήματα. Έτσι, λοιπόν, άρχισε και βοήθησε και η διαφήμιση σε αυτό, ο κόσμος να σκέφτεται να είναι πιο κοντά στην νοοτροπία του καταναλωτή και άρχισε να χρησιμοποιεί αυτά τα προϊόντα των τραπεζών καταναλωτικής πίστης, προσωπικά δάνεια, καταναλωτικά δάνεια, δάνεια για αυτοκίνητα και πιστωτικές κάρτες.

Αν και βέβαια θα πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι η πιστωτική κάρτα δεν είναι εργαλείο άντλησης πιστώσεων, δηλαδή μία μορφή δανείου, είναι ένα εργαλείο πληρωμών. Αλλά έτσι που έχει εφαρμοστεί έχει γίνει και αυτό πηγή άντλησης τραπεζικού χρήματος. Έτσι, σήμερα ταυτόχρονα τα επιτόκια έχουν πέσει πάρα πολύ. Δηλαδή είναι σχεδόν ανύπαρκτη η απόδοση μίας τραπεζικής κατάθεσης, αν λάβει δε κανείς υπόψη και τον πληθωρισμό, είναι αρνητική η απόδοση, οπότε κανείς χάνει χρήματα. Και για αυτό έφυγαν οι αποταμιεύσεις από το τραπεζικό σύστημα. Και έτσι πλέον έχει εξαφανιστεί αυτή η συνείδηση της αποταμίευσης που είχε διαμορφωθεί τις δεκαετίες 60, 70 κλπ.

Ταυτόχρονα, οι Έλληνες ανακάλυψαν και ένα άλλο θεσμό, το χρηματιστήριο. Και εκεί, ιδίως την περίοδο 1999-2000, έφυγαν πάρα πολλές αποταμιεύσεις και πήγαν στο χρηματιστήριο. Εδώ, δε, θα πρέπει να πούμε ότι οι τραπεζοϋπάλληλοι παρόλο που ήταν αναρμόδιοι και μη εξουσιοδοτημένοι να προωθούν τέτοια προϊόντα όπως ήταν τα αμοιβαία κεφάλαια της τράπεζάς τους, έκαναν προσηλυτισμό στους καταθέτες και ξεσήκωναν κόσμο να πάρει τις καταθέσεις και να τις τοποθετήσει στα αμοιβαία κεφάλαια των οποίων η τύχη ήταν γνωστή εκ των υστέρων. Θα πρέπει, δε, να αποκαλύψουμε κάτι το οποίο δεν ήταν γνωστό, ότι οι τράπεζες έδιναν προμήθειες στους τραπεζοϋπαλλήλους όλους, πιθανολογώ και στους κλητήρες και στις καθαρίστριες, από την προμήθεια για τα αμοιβαία κεφάλαια τα οποία πωλούσαν οι τραπεζοϋπάλληλοι όλοι μαζί. 

Θέλω να μου πείτε πώς από insider  σε τράπεζες γίνατε πολέμιος βασικός της τράπεζας με το βιβλίο σας αυτό;

Εγώ είχα την τύχη να κάνω μία πολύ γρήγορη καριέρα μέσα στις ελληνικές και ξένες τράπεζες. Ήμουν από τους ανήσυχους, τα ανήσυχα στελέχη. Έτσι, σε μικρή ηλικία είχα καλύψει πολλές  περιοχές της τραπεζικής εργασίας όπως εργασίες εξωτερικού, ναυτιλιακές χρηματοδοτήσεις, εμπόριο, βιομηχανία και όλα αυτά. Και σε ηλικία 34 ετών μου ανατέθηκε η διεύθυνση μίας καινούριας τράπεζας που είχε γίνει τότε με διακρατική συμφωνία με αραβικά συμφέροντα και με κρατική συμμετοχή. Και η τράπεζα αυτή ξεκίνησε, ήταν το 1980, και εγώ είχα αναλάβει τον τομέα των δανείων.

Και τότε διαπίστωσα ότι ήμουν μέσα σε ναρκοπέδιο πολιτικών, οι οποίοι πίεζαν κατάφορα για να εγκρίνω δάνεια στους πολιτικούς τους φίλους με πολιτικά κριτήρια. Κάτι το οποίο βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει και για λόγους συνειδήσεως και για λόγους εκπαιδεύσεως από Αμερικανούς, και η δουλειά μου είναι και η πείρα μου να ξέρω πού θα δώσω δάνειο, πώς θα πάρω τα λεφτά πίσω και τι προβλήματα έχει ή ενδέχεται να αποκτήσει μία επιχείρηση. Έτσι, λοιπόν, κάποια στιγμή αηδιασμένος παραιτήθηκα και έφυγα και βρέθηκα εκτός τραπεζικού συστήματος και ήμουν οικονομικός διευθυντής σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες.

Και κάποια στιγμή, όταν προέκυψε η γνωστή απόφαση του Αρείου Πάγου για τα πανωτόκια, το 1988, τότε με την παρότρυνση και φορέων που εκπροσωπούν μεγάλο αριθμό επιχειρηματιών, ξεκίνησα αυτή την προσπάθεια να καταγράψουμε όλη την παρανομία του τραπεζικού συστήματος, κάτι το οποίο το ήξερα από μέσα και για εμένα ήταν πάρα πολύ εύκολο.

Τι στοιχεία βρήκατε από την έρευνά σας; Τα στοιχεία αυτά τα έχετε συμπεριλάβει σε αυτό το βιβλίο;

Ναι, εκείνη την εποχή, το 1999, ήταν για εμένα πάρα πολύ εύκολο να συγκεντρώσω όλες τις γνώσεις που είχα για τις παράδοξες και παράνομες μεθοδεύσεις των τραπεζών και μάλιστα τα ονόμασα αυτά με έναν όρο ο οποίος έχει  καθιερωθεί, τα τοκοτεχνάσματα, δηλαδή αδιαφανείς μεθοδεύσεις οι οποίες προσαυξάνουν τον τόκο που χρεώνεται ο δανειολήπτης και έτσι η τράπεζα έχει παράνομα ωφελήματα.

Στο βιβλίο, λοιπόν, που έγραψα «Οι τράπεζες στο μικροσκόπιο», άρχισα να κάνω σημαντικές αποκαλύψεις, όπως ήταν το επονομαζόμενο χρυσοφόρο τοκοτέχνασμα των τραπεζών με το διπλό ημερολογιακό έτος. Απεκάλυψα, λοιπόν, κάτι το οποίο το ήξερα από το 1964, ότι οι τράπεζες στον υπολογισμό των τόκων ο οποίος γίνεται με ένα τύπο, τόκος ίσον κεφάλαιο, επιτόκιο, χρόνος δια 365, χρησιμοποιούσαν πάγια παρανομαστή 365 ημερών στην περίπτωση των καταθέσεων, τον τόκο των καταθετών που είναι το σωστό, αλλά στον τύπο του τόκου για τα δάνεια έβαζαν 360, το οποίο είναι μικρότερο από το 365 και όταν ο παρανομαστής είναι μικρότερος το  κλάσμα γίνεται μεγαλύτερο. Όταν, λοιπόν, ο τόκος με 365 μέρες έπρεπε νόμιμα και σωστά να είναι 100 δραχμές, με αυτή την αδιαφανή μεθόδευση ο τόκος γινόταν 101,4 δραχμές. Αυτό, για να πάρετε μία ιδέα για το τι τάξη μεγέθους απάτη είναι, για μία μεσαίου μεγέθους τράπεζα πριν από τέσσερα, πέντε χρόνια που είχαμε υπολογίσει απέδιδε κάθε χρόνο 3,5 δις δραχμές. Για ένα χρόνο για μία τράπεζα.

Κάναμε τον υπολογισμό για μία 20ετία που ισχύει η παραγραφή για τον αδικαιολόγητο πλουτισμό και προέκυψε ότι με εξάμηνους ανατοκισμούς, η παράνομη ωφέλεια των τραπεζών από αυτό το συγκεκριμένο τοκοτέχνασμα είναι της τάξεως των 7 τρισεκατομμυρίων δραχμών. Και υπάρχουν πολλά τέτοια. Και μάλιστα το συγκεκριμένο τοκοτέχνασμα, το οποίο αποκάλυψα εγώ το 1999, σήμερα έχει επιβεβαιωθεί ο δόλος και ο παράνομος χαρακτήρας του με απόφαση του Αρείου Πάγου. Τα δε δικαστήρια πλέον ξέρουν πολύ καλά και χρησιμοποιούν αυτή την απόφαση και έχουν πολλά προβλήματα οι τράπεζες όταν βρίσκονται στα δικαστήρια για αναγκαστικές εκτελέσεις, διότι πλέον αποκαλύπτεται η παρανομία αυτή.

Να μιλήσουμε τώρα λίγο για τον ρόλο των δικαστηρίων σε σχέση με τις παρανομίες των τραπεζών.

Όταν το 1999 βγήκε το βιβλίο «Οι τράπεζες στο μικροσκόπιο» που ήταν η πλήρης καταγραφή των παρανομιών των τραπεζών, προκαλέσαμε μία σύσκεψη στην Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, όπου παραβρέθηκαν εκπρόσωποι 10 μεγάλων τραπεζών και η διοίκηση της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, όπου επί ένα τρίωρο ανέλυσα στους τραπεζικούς την φύση και τον χαρακτήρα και την μεθόδευση από κάθε ένα από αυτά τα τοκοτεχνάσματα, όπως το έτος των 360 ημερών και όλα τα άλλα.

Μετά από παρουσίαση τριών ωρών εισπράξαμε εγώ και οι εκπρόσωποι των φορέων που εκπροσωπούν δανειολήπτες, ένα κατηγορηματικό όχι, ό,τι λέτε δεν είναι σωστό, σωστό είναι ό,τι κάνουν οι τράπεζες. Ήταν μία δογματική τοποθέτηση, η οποία ξέραμε εμείς ότι ήταν υποκριτική. Αλλά μας υποχρέωσε πλέον να απευθυνθούμε στα δικαστήρια όπου μέχρι τότε η πλευρά των δανειοληπτών δεν είχε καμία ελπίδα να κερδίσει κάποια δίκη απέναντι στις τράπεζες, οι τράπεζες κυριολεκτικά κάνανε περίπατο στα δικαστήρια και προχωρούσαν σε πλειστηριασμούς. Και ο λόγος ήταν ότι οι δικηγόροι δεν είχαν τις ειδικές τραπεζοοικονομικές γνώσεις και την εμπειρία, βέβαια, να αποκαλύψουν αυτά τα τοκοτεχνάσματα, τα οποία ήταν και είναι έντεχνα κρυμμένα πίσω και μέσα στους αριθμούς. Οπότε, λοιπόν, δεν είχαν κάτι να πουν στο δικαστήριο σαν αντίρρηση για την εκτέλεση που προχωρούσαν.


Έτσι, λοιπόν, αρχίσαμε εμείς οι τραπεζικοί, και εγώ και οι συνεργάτες μου, να συνεργαζόμαστε με δικηγόρους, πήραμε 500 πιλοτικές υποθέσεις και τις οδηγήσαμε στα δικαστήρια με δικόγραφα, τα οποία είχαν γραφεί καθ' υπαγόρευση των τραπεζικών ως προς τα οικονομικά θέματα και πηγαίναμε μάρτυρες στα δικαστήρια. Οπότε είδαμε ξαφνικά τους δικαστές να καταλαβαίνουν τι έκαναν οι τράπεζες, να βλέπουν ότι στο ακροατήριο οι τράπεζες δεν είχαν κανένα επιχείρημα, ούτε έφερναν τραπεζικούς, τι να πει ο τραπεζικός διευθυντής; Ότι αυτά που έκαναν ήταν νόμιμα;

Τότε άρχισαν, λοιπόν, οι δικαστές καταιγισμό αποφάσεων εναντίον των τραπεζών σε σημείο πια που σήμερα ό,τι ξέραμε ότι είναι παράνομο έχει επιβεβαιωθεί με δικαστικές αποφάσεις πολλαπλά και πλέον έχει χαρτογραφηθεί και έχει τελειώσει η ανάδειξη αυτής της παρανομίας των τραπεζών. Βέβαια, οι τράπεζες συνεχίζουν ανένδοτες και εκεί πλέον εμείς έχουμε βάλει το θέμα πρώτον ότι η υποχρέωση του σεβασμού της νομιμότητας ισχύει για όλους και κανένας και οι τράπεζες δεν έχει δικαίωμα να λειτουργούν έξω και πέρα από τα όρια της νομιμότητας. Και από την άλλη πλευρά, ότι οι άδειες τις οποίες έχουν πάρει οι τράπεζες για να λειτουργούν από την Τράπεζα της Ελλάδος, έχουν δοθεί με όρους. Ένας από τους βασικούς όρους είναι η τήρηση της κείμενης νομοθεσίας, των διατάξεων και αποφάσεων για τα πιστωτικά ιδρύματα, δηλαδή η νόμιμη λειτουργία.

Όταν, λοιπόν, τώρα τα δικαστήρια έχουν επιβεβαιώσει ότι οι μεθοδεύσεις των τραπεζών και τα τοκοτεχνάσματα και τα πανωτόκια τα οποία είναι ευρύτερα γνωστά, ήταν μεθοδεύσεις με δόλο και παράνομες και απέφεραν στις τράπεζες και αποφέρουν ακόμα τεράστια ποσά πέρα από τα νόμιμα, πλέον δεν έχουμε τήρηση του βασικού όρου της αδειοδότησης. Και έτσι εμείς πλέον έχουμε αρχίσει και μιλάμε για την ανάγκη να αρχίσουν να γίνουν ανακλήσεις αδειών λειτουργίας τραπεζών.

Αυτό βέβαια είναι ένα θέμα της Κυβέρνησης, αλλά εμείς επειδή βλέπουμε ότι αυτό το θέμα είναι λίγο δύσκολο για οποιαδήποτε Κυβέρνηση, το έχουμε οδηγήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου εκεί είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβουν πάρα πολύ καλά ότι κανένας Έλληνας τραπεζίτης δεν μπορεί να χρησιμοποιεί την άδεια, την οποία έχει πάρει να λειτουργεί ένα πιστωτικό ίδρυμα, για να κάνει παρανομίες.

Τι άλλα τοκοτεχνάσματα εντοπίσατε πέρα από το ημερολογιακό έτος, μπορείτε να μας δώσετε τίτλους;

Άλλο τοκοτέχνασμα με μεγάλη απόδοση είναι η υπόθεση των ετεροχρονισμένων τοκοφόρων ημερομηνιών, το οποίο είναι γνωστό στις τράπεζες σαν βαλέρ. Βαλέρ είναι η μέρα που αρχίζει η τοκοφορία μίας κατάθεσης και μίας ανάθεσης, σταματάει η τοκοφορία. Δηλαδή, όταν πάει κάποιος και κάνει μία κατάθεση στον λογαριασμό ταμιευτηρίου του, ή στο δάνειό του και είναι Παρασκευή, η τράπεζα λέει ότι Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή δεν θα πάρεις τόκο ή δεν θα σταματήσει η χρέωση τόκου για το δάνειό σου, αλλά θα αρχίσουμε από την επόμενη εργάσιμη που είναι η Δευτέρα. Αν, δε, κάνεις ανάληψης άλλες τράπεζες αρχίζουν τον τόκο αυθημερόν, άλλες από την προηγούμενη μέρα.

Άρα, λοιπόν, υπάρχει περίπτωση, αυτό βέβαια έχει κριθεί σαν καταχρηστικός όρος από ανώτατο δικαστήριο στην Ομοσπονδιακή Γερμανία γιατί είναι πάρα πολύ απλό, αν κάποιος πάει και πάρει από το δάνειό του, ξέρω εγώ, 10 εκατομμύρια δραχμές, να το πούμε έτσι, στις 10:00 το πρωί και τα επιστρέψει σε πέντε λεπτά, τα επιστρέψει δεν τα χρησιμοποιεί, βγει από την τράπεζα και ξαναγυρίσει και τα καταθέσει, θα πληρώσει τόκο, διότι η χορήγηση έχει τόκο αυθημερόν, η δε κατάθεση αρχίζει να τοκοφορεί από 3 μέρες, θα πληρώσει τόκο για 3 μέρες.

Στην συνέχεια διαπιστώσαμε ότι εκτός από την βαλέρ, η οποία υπολογίζουν ότι έχει δώσει στις τράπεζες τα τελευταία 20 χρόνια γύρω στα 4 τρισεκατομμύρια δραχμές συν 7 το τέχνασμα των 360 ημερών, έχουν φτάσει ήδη στα 11 τρις. Έχουμε πάρα πολλές άλλες μεθοδεύσεις, όπως μία, και είναι και αυτή δική μας αποκάλυψη, ότι στα δάνεια με απόφαση του κράτους επιβαρύνονται με μία εισφορά που λέγεται εισφορά του Ν128, σήμερα είναι 0,60 και είναι γνωστό γιατί μπαίνει και στις κάρτες και σε όλα. Και αυτός είναι ένας φόρος. Έτσι, λοιπόν, κάθε τρίμηνο, εξάμηνο, οι τράπεζες υπολογίζουν τον τόκο, ας πούμε 1 εκατομμύριο τόκος στο δάνειο, και λένε εισφορά άλλες 60.000 δραχμές, να το πούμε σε δραχμές.

Και στην συνέχεια υπήρχε και ένας άλλος φόρος ο οποίος σταμάτησε το 2000, και ήταν ο ΕΦΤΕ, ο Ειδικός Φόρος Τραπεζικών Εργασιών, αρχικά ήταν 8% επί των τόκων, μετά ήταν 4% και κατέληξε στο 3%, τώρα είναι 0%. Εκεί, λοιπόν, η τράπεζα υπολόγιζε τον ΕΦΤΕ, τον φόρο, όχι επί των τόκων, που ήταν το νόμιμο, αλλά και επί της εισφοράς, δηλαδή έβαζε φόρο στο φόρο τον οποίο βέβαια δεν απέδιδε. Και στην συνέχεια κεφαλαιοποιούνταν και οι τόκοι κάθε τρίμηνο, εξάμηνο, μαζί με τους δύο φόρους και άρχιζε να κάνει παράνομους ανατοκισμούς, εκτός από τους τόκους που έχει νόμιμο δικαίωμα, και για τους φόρους, δηλαδή έκανε ανατοκισμούς φόρων χωρίς νόμιμο δικαίωμα. Και το ίδιο κάνει και για διάφορα έξοδα τα οποία χρεώνουν, είναι γνωστά πια αυτά, έξοδα φακέλων, έξοδα φακέλου πιστοδότησης, έξοδα κίνησης και αυτά όλα ανατοκίζονται παράνομα, διότι οι τράπεζες έχουν δικαίωμα να ανατοκίζουν μόνο τόκους.

Τώρα πια το βασικό έσοδο των τραπεζών είναι οι κάρτες και τα καταναλωτικά δάνεια;

Ναι, είχαμε μία εξέλιξη, πολλές επιχειρήσεις που ήταν μεγάλοι δανειολήπτες για τις τράπεζες, άντλησαν κεφάλαια από το χρηματιστήριο και αποπλήρωσαν τα δάνεια, τα οποία μάλιστα και την εποχή εκείνη, αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν πάρα πολύ ακριβά, δηλαδή οι τόκοι ήταν 30%, 35%, οπότε κανείς είχε κίνητρο να απαλλαγεί από αυτά τα δάνεια. Και στην συνέχεια, πολλές επιχειρήσεις έχουν κλείσει και έτσι η ζήτηση χρήματος από μεγάλες επιχειρήσεις έχει πέσει πάρα πολύ. Οι μικρομεσαίοι είναι σε κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Έτσι, λοιπόν, η καταναλωτική πίστη έχει αναδειχθεί σαν το κυρίαρχο πεδίο για να δραστηριοποιούνται οι τράπεζες και εκεί έγινε το εξής καταπληκτικό. Όσο έπεφταν τα επιτόκια, το στεγαστικό κάποτε ήταν 25%. Τώρα είναι 4%. Σε αυτή την πορεία, λοιπόν, έπεφταν όλα τα επιτόκια, έπεφτε και το δικαιοπρακτικό ή εξωτραπεζικό, το οποίο είναι το ανώτατο θεμιτό όριο επιτοκίου για επιτοκισμούς στον ιδιωτικό τομέα, το οποίο σήμερα είναι 8%, όμως οι τράπεζες, όταν οι κάρτες έφτασαν εκεί στο 18% τις σταμάτησαν εκεί και δεν ακολούθησαν την πτωτική πορεία των άλλων επιτοκίων, κατέβαινε το επιτόκιο του στεγαστικού και η κάρτα ήταν κολλημένη στα 18%. Το ίδιο και τα δάνεια των αυτοκινήτων και της καταναλωτικής πίστης.

Αυτό, λοιπόν, αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί το φιλέτο της αγοράς, διότι αυτή την στιγμή οι τράπεζες διαχειρίζονται χρήματα, τα οποία τα παίρνουν από την αγορά και τους αποταμιευτές με ένα μέσο κόστος 0,5% και το δίνουν με 15% στην κάρτα. Αν κάνει κανείς τους υπολογισμούς και σκεφτεί ότι το μικτό περιθώριο κέρδους των super markets είναι 8%, δηλαδή παίρνει εμπορεύματα 100 και τα πουλάει 108, η τράπεζα παίρνει χρήματα κόστους 0,5% και τα πουλάει 15%, το μικτό περιθώριο κέρδους της τράπεζας είναι 3.000%, 8% το super market και φωνάζουν ότι είναι και πολύ ακριβά, και η τράπεζα είναι 3.000%, άρα πρόκειται για ακραία τοκογλυφία και αισχροκέρδεια.

Σημειωτέον ότι υπάρχει και απόφαση του Αρείου Πάγου για αυτό. Το ανώτατο επιτόκιο που ισχύει για τον ιδιωτικό τομέα που είναι το 8% ισχύει και για τις τράπεζες έχει πει ο Άρειος Πάγος και αυτό ακολουθείται από τα δικαστήρια. Έτσι, λοιπόν, όταν πηγαίνουν στα δικαστήρια η οι τράπεζες να βγάλουν μία διαταγή πληρωμής ή να κάνουν ένα πλειστηριασμό, ένα σπίτι για να το πάρουν για χρέος 500 ευρώ που είναι περιπτώσεις που τις έχουμε ζήσει, τότε ο δικαστής κοιτάει το επιτόκιο και βλέπει 15% και κοιτάει το δικαιοπρακτικό και λέει 8% και λέει άκυρος ο πλειστηριασμός, δεν θα γίνει, απαγορεύω, διότι δεν είναι νόμιμη η απαίτηση, διότι οι τόκοι είναι πέραν του νομίμου. 

Να μπούμε τώρα στην σημερινή κατάσταση. Και να ξεκινήσουμε από τα πρόστιμα που έβαλε η Ένωση Καταναλωτών, τα οποία αφορούν την ποινή προεξόφλησης. Τι γίνεται; Οι κάρτες τηρούν αυτές τις δεσμεύσεις που τις έχει θέσει ο Άρειος Πάγο; Και τι όπλο έχει ένας καταναλωτής που έρχεται σε εσάς;

Παραδοσιακά, και εξαιρουμένης της περιόδου όπου στην Τράπεζα της Ελλάδος ήταν ο μακαρίτης καθηγητής Ζολώτας, ο οποίος πραγματικά έστησε την βιοτεχνία και την ελαφρά βιομηχανία στην Ελλάδα την δεκαετία του 1950, 1960 και 1970, με δύσκολες συνθήκες και με αριστουργηματικούς χειρισμούς, η εποπτεία στο τραπεζικό σύστημα είναι ανύπαρκτη. Έτσι, λοιπόν, οι τράπεζες έχουν αφεθεί κυριολεκτικά να λεηλατούν τους Έλληνες πολίτες και τις επιχειρήσεις, να έχουν αυτή όλη την παράνομη και υπέρμετρη κερδοφορία. Και να συμπεριφέρονται με ένα τρόπο, ο οποίος είναι μοναδικός παγκόσμια. Οι τράπεζες δεν συμπεριφέρονται έτσι, σέβονται τον πολίτη, σέβονται τον πελάτη, σέβονται την υποχρέωσή τους για ουσιαστική συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη.

Έλεγε ο καθηγητής Ζολώτας και αυτά τα πράγματα έχουν σημαδέψει δεκαετίες της τραπεζικής ζωής στην Ελλάδα, ότι οι τράπεζες θα πρέπει να ξεχνούν τις ευκαιρίες μεγιστοποίησης της κερδοφορίας τους και να φροντίσουν να ισχυροποιηθούν οι επιχειρήσεις και όταν υπάρχουν στην ελληνική αγορά ισχυρές ελληνικές επιχειρήσεις, τότε οι τράπεζες θα έχουν και μεγάλη κερδοφορία. Αυτό, όμως, δεν γίνεται. Δηλαδή, οι τράπεζες σπεύδουν και κάνουν πλειστηριασμούς, αφανίζουν επιχειρήσεις και εγγυητές, γιατί έχουν φροντίσει, και αυτό είναι μία άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία και παράδοξο τραπεζικά φαινόμενο, ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα και γενικώς σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν για να προσφέρουν, να κάνουν μία δουλειά. Αυτή η δουλειά που είναι ο πρωταρχικός σκοπός των τραπεζών, είναι να αναλαμβάνουν πιστωτικούς κινδύνους. Να δίνουν δηλαδή σε κάποιον, μια επιχείρηση, ένα δάνειο, ένα στεγαστικό.

Στην Ελλάδα οι κύριοι αυτοί παραδοσιακά έχουν βρει μία πολύ «έξυπνη» λύση που στην ουσία μετακυλύουν τον πιστωτικό κίνδυνο, τον οποίο έπρεπε να αναλαμβάνουν αυτοί, στους ώμους τρίτων. Δηλαδή όταν πάει μία επιχείρηση να ζητήσει ένα δάνειο και είναι ανώνυμη εταιρεία και έχουν επιλέξει οι φορείς να περιορίσουν το όριο του κινδύνου του επιχειρηματικού, που φτάνει μέχρι το μετοχικό τους κεφάλαιο, οι τράπεζες, λένε, αν θέλεις να πάρεις δάνειο με την ανώνυμη εταιρεία θα πρέπει να υπογράψουν όλοι οι μέτοχοι ή οι κύριοι μέτοχοι. Και φροντίζουν, βέβαια, να υπογράψουν σαν εγγυητές αυτοί, οι οποίοι έχουν ακίνητη περιουσία.

[Rose]

συνεχίζεται...

Έτσι, λοιπόν, το δάνειο αυτό δίνεται και δίνεται με συνθήκες και με  χρεώσεις και με τοκοτεχνάσματα, τα οποία δίνουν ρεκόρ τοκοφορίας, δίνεται σε συνθήκες μηδενικού πιστωτικού κινδύνου διότι αυτός έχει επιρριφθεί και μάλιστα αυτό γίνεται εκβιαστικά, στους ώμους των εγγυητών. Έτσι, λοιπόν, έχουμε φτάσει σε σημείο να δούμε απίστευτες ιστορίες. Και τώρα τελευταία έχει προκύψει μία νέα κατάσταση που προκύπτει και από νομολογία, ότι ένας που χρωστάει σε μία τράπεζα, είτε είναι εγγυητής είτε οφειλέτης, μπορεί χωρίς να το καταλάβει να χάσει χρήματα που υπάρχουν στο όνομά του σε οποιαδήποτε τράπεζα στην Ελλάδα και μπορεί να είναι και σε κοινό λογαριασμό με κάποιους άλλους.

Δηλαδή, είχαμε την περίπτωση πριν από λίγο καιρό, ένας ηλικιωμένος 80 ετών ο οποίος έπαιρνε μία σύνταξη 500 ευρώ και είχε οικονομίες μίας ζωής της τάξεως των 150.000 ευρώ, τα είχε καταθέσει σε μία γνωστή καλή τράπεζα, και έπαιρνε κάθε μήνα ένα ποσό τόκων και αυτό συμπλήρωνε την σύνταξή του, δηλαδή έπαιρνε άλλα 500 ευρώ, κάτι τέτοιο. Αυτή την δουλειά την έκανε επί 8 συναπτά χρόνια, και κάθε μήνα πήγαινε στην τράπεζα να υπογράψει την ανανέωση της προθεσμιακής κατάθεσης.

Όταν ξεκίνησε η κατάθεση, ο διευθυντής τον συμβούλεψε, επειδή είναι και προχωρημένης ηλικίας, να μην καταθέσει τα χρήματα, και σωστά τον συμβούλεψε, στο όνομά του μόνο αλλά να τα βάλει σε κοινό λογαριασμό με κάποιον άλλο. Και αυτός επέλεξε να τα βάλει με την κόρη του. Έτσι, λοιπόν, τα λεφτά ήταν σε κοινό λογαριασμό του ηλικιωμένου με την κόρη. Πριν από λίγους μήνες έκανε την μηναία ανανέωση και διαπίστωση ότι τα λεφτά έχουν κάνει φτερά. Και προέκυψε ότι η κόρη είχε εγγυηθεί το δάνειο της επιχείρησης του συζύγου της, το οποίο είχε οδηγηθεί σε εμπλοκή και έτσι, λοιπόν, η τράπεζα έψαξε, παρόλο ότι οι κόσμος νομίζει ότι υπάρχει το απόρρητο των καταθέσεων, οι τράπεζες έχουν την δυνατότητα μέσω του ηλεκτρονικού δικτύου που έχουν να εντοπίσουν μία κατάθεση στο όνομα του οποιουδήποτε. Και επειδή είχε εκτελεστό τίτλο της πήραν την κατάθεση.

Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος βρέθηκε προ εκπλήξεως και δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι τέτοιου είδους καταθέτες βρίσκονται σε κίνδυνο διότι μπορεί να πάθουν το ίδιο πράγμα. Για τους εγγυητές, να τελειώσουμε, ότι έχουμε δει και η πείρα μας από τα τελευταία πέντε χρόνια με τις επαφές με τους δανειολήπτες και τους πλειστηριασμούς, έχουμε δει ότι οι τράπεζες και τα στελέχη εκδηλώνουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δραστηριοποιούνται πάρα πολύ πρόθυμα για πλειστηριασμούς και άλλες ενέργειες αναγκαστικής εκτέλεσης εναντίον εγγυητών ή οφειλετών, οι οποίοι τυχαίνουν να έχουν ένα εξαιρετικό ακίνητο, περιουσιακό στοιχείο, ένα οικόπεδο σε ένα κεντρικό σημείο ή ένα κτίριο κοντά στην πλατεία, το οποίο έχει υπεραξία και το οποίο στην τραπεζική διάλεκτο λέγεται φιλέτο. Έτσι, λοιπόν, έχουμε δει ανθρώπους οι οποίοι είχαν την ατυχία να έχουν τέτοια ακίνητα, να έχουν δεχθεί επιδρομές από τραπεζικούς για πάρα πολύ ασήμαντες αφορμές.

Δεν ήθελα να πω περισσότερα, είναι κάτι το οποίο το έχω ψάξει και προσωπικά, και μπορώ να πω μονάχα ότι με πρόσκληση Επιμελητηρίου μίας πόλης έγινε από εμάς μία έρευνα, πώς ένας πολύ μεγάλος αριθμός εκλεκτών επιχειρηματιών της πόλης ξαφνικά κατέρρευσαν οι επιχειρήσεις τους. Και ήταν μία σπείρα  διευθυντών τραπεζών οι οποίοι είχαν εντοπίσει αυτούς τους επιχειρηματίες, οι οποίοι είχαν φιλέτα και στην συνέχεια μεθόδευσαν από κοινού τον δρόμο τους, την πορεία τους για την αναγκαστική εκτέλεση και βρέθηκε ένα δίκτυο «επενδυτών» ακόμα και του εξωτερικού, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να πάρουν αυτά τα εκλεκτά ακίνητα σε πάρα πολύ χαμηλές τιμές, προφανώς με το αζημίωτο των τραπεζικών.

Κλείνοντας το θέμα αυτό θα ήθελα να πω ότι είναι πλέον συχνό το φαινόμενο να έχουμε συμπεριφορές στελεχών τραπεζών, οι οποίες οδηγούνται σε ποινικά δικαστήρια και συχνά έχουμε καταδίκες και ποινές για παράνομες πράξεις από στελέχη. Να δώσουμε μερικά παραδείγματα για να καταλάβουμε ποιες είναι οι διαστάσεις αυτής της τοκογλυφίας που γίνεται. Να πάρουμε πρώτα την περίπτωση μιας πιστωτικής κάρτας που είχε κάποιος επί 7 χρόνια. Έκανε αγορές 50.000, 100.000 δραχμών τον μήνα για το σπίτι του, ήταν συνεπέστατος, χρεωνόταν τόκους και κάποια στιγμή παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα και η τράπεζα έβγαλε διαταγή πληρωμής και μάλιστα προχώρησε να του πάρει και το σπίτι για ένα ποσό 2.600 ευρώ. Εμείς μπήκαμε στην μέση διότι στο Ινστιτούτο έχουμε και ομάδα δικηγόρων που έχει ειδικές γνώσεις στο θέμα της αντιμετώπισης των τραπεζών. Και εμείς οικονομολόγοι υπολογίσαμε πόσο ήταν τα πραγματικά και αποδεκτά οφειλόμενα στην τράπεζα.

Έτσι, λοιπόν, η τράπεζα που πήγαινε να πάρει το σπίτι για 2.600 ευρώ, πραγματικά δικαιούνταν να ζητήσει 66 ευρώ. Τα άλλα όλα ήταν τόκοι πέραν των νομίμων, παράνομοι ανατοκισμοί, χρεώσεις και όλα αυτά τα τοκοτεχνάσματα. Επίσης έχουμε εμπειρίες και έχουμε ζήσει πλειστηριασμούς οι οποίοι γίνονται για απίστευτα χαμηλά ποσά. Θα σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα. Κάποιος είχε πάρει ένα προσωπικό δάνειο 3.000 ευρώ από μία ξένη τράπεζα και πλήρωνε κανονικά, κάποια στιγμή δεν πλήρωσε μία, δύο δόσεις και η τράπεζα έβγαλε διαταγή πληρωμής για 2.500 ευρώ.

Συνεννοήθηκε μαζί μας, εμείς του λέμε αν έχεις και άλλα λεφτά μην κάνεις τα έξοδα κλπ, να μην πάμε στα δικαστήρια, πήγαινε ξόφλησέ το κλπ. Πραγματικά αυτός είχε κάποια λεφτά και μπόρεσε και πήγε στην τράπεζα, δεν έκανε ανακοπή που γλίτωσε τα δικαστικά έξοδα, και πλήρωσε 2.000 ευρώ από τα 2.500 που χρωστούσε και τους είπε ότι τα υπόλοιπα 500 θα τα δώσει σε λίγες βδομάδες. Η τράπεζα πήρε τα 2.000 ευρώ και σε δύο μέρες ξεκίνησε πλειστηριασμό για το σπίτι του, που μόνο το πρόγραμμα πλειστηριασμού κοστίζει πάνω από 1.000 ευρώ. Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός κατάλαβε ότι οι τράπεζες δεν είναι τόσο φιλικές όσο είναι στην αρχή που πρόκειται να σε κάνουν πελάτη.

Και επίσης υπάρχει μία τεράστια κατάσταση για τα αυτοκίνητα. Έχουμε διαπιστώσει ότι περίπου 1 εκατομμύριο αυτοκίνητα τα οποία έχουν αγοραστεί με δόσεις τα τελευταία 7 χρόνια, έχουν πληρωθεί με τοκογλυφικούς τόκους. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Πήρε κάποιος το 1999 ένα αυτοκίνητο, έκανε 3 εκατομμύρια δραχμές, έδωσε 200.000 δικά του, πιστώθηκε με 2.800.000 και οι τόκοι τότε ήταν 17,5%, υπολογίστηκε η μηνιαία δόση για να πληρώσει επί 60 συνεχείς μήνες, ήταν το ποσό τότε 80.000, τα πλήρωσε και όταν εμείς είδαμε την υπόθεση αυτή διαπιστώσαμε ότι για τα 2.800.000 που ήταν το πιστωθέν τίμημα, πλήρωσε 1.700.000 τόκους και υπολογίσαμε ότι τα πέραν των νομίμων ήταν 750.000 δραχμές, δηλαδή στους τόκους 1.700.000 οι 750.000 ήταν παράνομες. Και αυτό γινόταν διότι τα επιτόκια έπεφταν όλη αυτή την περίοδο και η τράπεζα εξακολουθούσε και εισέπραττε τόκο με επιτόκιο 17,5%. Και πρόκειται για δανεισμό από ιδιώτη έμπορο. Άρα έχουμε καθαρή τοκογλυφία και υπήρχε και η τράπεζα. Έτσι, λοιπόν, έπρεπε η τράπεζα να του κατεβάζει την δόση όταν έπεφταν τα επιτόκια. Η τράπεζα δεν το έκανε και έτσι πάρα πολύς κόσμος έχει πληρώσει τέτοια λεφτά.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι των τραπεζών;

Εμείς μιλάμε με πάρα πολύ κόσμο και έχουμε μία πάρα πολύ καλή, καθαρή και πραγματική εικόνα της κατάστασης. Η υπόθεση έχει ως εξής. Οι τράπεζες προβάλλουν τα δάνεια και την χρήση των πιστωτικών καρτών σαν την λύση για να πραγματοποιήσει κανείς κάθε όνειρό του. Πιο πάνω από το γραφείο μας υπάρχουν τα κεντρικά μίας τράπεζας. Έχει καλύψει όλη την πρόσοψη του κτιρίου με μία πινακίδα η οποία λέει το εξής προκλητικό και αυτή την διαφήμιση θα την προσβάλλουμε σαν παραπλανητική, λέει «Τα όνειρα δεν έχουν πιστωτικό όριο».

Το πιστωτικό όριο είναι ένα εργαλείο ελέγχου και πειθαρχίας καθενός και του οικογενειακού του προϋπολογισμού για να μην περάσει τις δυνατότητές του. Αυτοί προκαλούν τον καταναλωτή να ξεπεράσει τους περιορισμούς που είναι το πιστωτικό όριο και να ακολουθήσει τα αιτήματα των ονείρων του. Αυτό, λοιπόν, είναι σειρήνες οι οποίες βέβαια παγιδεύουν πολύ κόσμο. Υπάρχει κόσμος ο οποίος ξαφνικά χάνει την δουλειά του. Πολύ εύκολα σήμερα χάνεις την δουλειά σου, κλείνει η εταιρεία που δουλεύεις κλπ. Αυτοί πολύ δύσκολα δέχονται την ιδέα ότι πρέπει να κατέβει το βιοτικό τους επίπεδο και το επίπεδο της κατανάλωσης. Έτσι, λοιπόν, αναπληρώνουν το κενό μέχρι να βρουν δουλειά με δανεισμό τραπεζικό.

Υπάρχουν άλλα άτομα τα οποία έχουν ξαφνικές ανάγκες, προβλήματα υγείας, προβλήματα σπουδών και τα συμπληρώνουν πάλι με δάνεια και κάρτες. Σε όλες τις περιπτώσεις το κοινό φαινόμενο είναι ότι όλοι αυτοί θα βρουν τράπεζες, οι οποίες πάρα πολύ εύκολα θα τους δώσουν αυτά τα δάνεια. Εγώ θα προσέθετα, εύκολα τα δίνουν οι τράπεζες, επιπόλαια και επικίνδυνα. Διότι έχουμε φτάσει σε σημείο να έχουμε πια όχι ενδείξεις αλλά αποδείξεις ότι οι τράπεζες συνειδητά δίνουν δάνειο σε ανθρώπους που γνωρίζουν οι ίδιοι οι τραπεζικοί, σαν ειδικοί, ότι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν, για να προχωρήσουν να τους πάρουν ένα ακίνητο.

Και βέβαια η τράπεζα έχει να κερδίσει πολύ περισσότερα όταν πάρει ένα ακίνητο σε πλειστηριασμό σε μία εξευτελιστική τιμή και βγει μετά και το πουλήσει. Και τώρα τελευταία έχουν αρχίσει και δραστηριοποιούνται στον χώρο αυτό των κατασχέσεων των ακινήτων και θυγατρικές εταιρείες ακινήτων των τραπεζών. Και βλέπουμε ότι έρχεται στον πλειστηριασμό όχι η ίδια η τράπεζα, αλλά έρχεται η κτηματική εταιρεία η οποία έχει στόχο έχει, καταστατικό, την εκμετάλλευση ακινήτων. Οπότε βλέπουμε πλέον ότι οι πλειστηριασμοί εξυπηρετούν την ανάπτυξη των κτιριακών εταιρειών.

Αυτοκτονίες έχουμε από εγκλωβισμένους σε τράπεζες;

Ο αριθμός των ανθρώπων οι οποίοι έχουν δανειστεί από προϊόντα καταναλωτικής πίστης και ήταν αντικειμενικά γνωστό και στους ίδιους και στους τραπεζίτες ότι δεν θα μπορέσουν να το εξυπηρετήσουν, είναι απίστευτα υψηλός. Εδώ πέρα η ευθύνη βαρύνει τους τραπεζίτες. Και εγώ θα σας πω ότι έχω δει και περίπτωση μεγάλης τραπέζης να δώσει πιστωτική κάρτα από την οποία τραβήχτηκαν 1000 ευρώ από μία κοπέλα 22 ετών, η οποία δεν έχει δουλειά και τέλος πάντων  αυτό δεν είναι πρόβλημα, δεν έχει ακίνητη περιουσία και τέλος πάντων  αυτό δεν είναι πρόβλημα, αλλά η κοπέλα αυτή έχει μεγαλώσει σε ίδρυμα για καθυστερημένα παιδιά. Είναι πνευματικά καθυστερημένο άτομο. Και δώσανε κάρτα. Γιατί;

Διότι οι τράπεζες ασκούν μεγάλη πίεση στα διευθυντικά στελέχη και τους βάζουν ποσοτικούς στόχους. Οπότε ο άλλος δεν βρήκε υγιείς πελάτες και άρχισε να δίνει και στους πνευματικά καθυστερημένους. Έτσι, λοιπόν, δικαιολογείται αυτό που λέμε εμείς ότι οι τράπεζες δίνουν αυτά τα προϊόντα με ένα τρόπο επιπόλαιο, ανεύθυνο και επικίνδυνο.

Εμείς γνωρίζουμε μία αυτοκτονία ενός οικογενειάρχη 38 ετών, ο οποίος είχε εποχιακή απασχόληση τον χειμώνα και το καλοκαίρι, είχε και παιδί, ζούσε με κάρτες και δάνεια. Και το πρόβλημα παρουσιάστηκε όταν τον επόμενο χειμώνα δεν προσλήφθηκε από μία δημοτική επιχείρηση στην οποία δούλευε εποχιακά και τότε οδηγήθηκε στην αυτοκτονία.

Εκείνο το οποίο, όμως, βλέπουμε σε μεγάλη έκταση είναι ότι τα προβλήματα της υπερχρέωσης με τα προϊόντα της καταναλωτικής πίστης έχουν δύο παράγωγες παρενέργειες πάρα πολύ σημαντικές. Πρώτον, ότι δημιουργούν τριβές και ρήξη της συνοχής μέσα στην οικογένεια. Και δεύτερον, ότι παρατεταμένη ζωή με συνθήκες υπερχρέωσης αποδεδειγμένα οδηγεί σε σοβαρά προβλήματα υγείας. Άρα, λοιπόν, το κόστος της υπερχρέωσης και της εξυπηρέτησης των ονείρων καθενός με τέτοια προϊόντα είναι πάρα πολύ μεγάλα.

Υπάρχει, όμως, και μία «καλή» πλευρά σε όλη αυτή την ιστορία, όταν οι τράπεζες είχαν την απερισκεψία να μην λειτουργούν νόμιμα και να κάνουν όλες αυτές τις παράνομες χρεώσεις οι οποίες έχουν επιβεβαιωθεί με δικαστικές αποφάσεις και στην ουσία πρόκειται περί τοκογλυφίας που είναι κακούργημα, όταν, λοιπόν, σε κάθε μία κάρτα έχουμε ένα κακούργημα έχουμε και δικαίωμα διεκδίκησης αποζημιώσεων από το θύμα. Έτσι, λοιπόν, με τις δικαστικές αποφάσεις αυτές έχει ουσιαστικά ανοίξει ο δρόμος για την διεκδίκηση τεράστιων αποζημιώσεων από τις τράπεζες, από όλους αυτούς οι οποίοι είχαν μία κάρτα και τους χρεώνανε παράνομους τόκους, πήραν ένα αυτοκίνητο και πλήρωσαν παράνομους τόκους. Οι επιχειρηματίες, οι οποίοι είχαν επιχειρήσεις, οι οποίοι τους πήραν το εργοστάσιο προκειμένου η τράπεζα να εισπράξει την τοκογλυφική παράνομη απαίτηση. Έτσι, λοιπόν, εγώ προσωπικά που έχω μία διαδρομή που ξεπερνάει τα 40 χρόνια εντός και εκτός τραπεζών, μπορώ να πω μετά λόγου γνώσεως ότι οι τράπεζες κυριολεκτικά έχουν αυτοκτονήσει απλούστατα δεν θέλουν να το δουν ακόμα.

Αν αρχίσει ο καταιγισμός, και αυτό είναι μία είδηση που μπορούμε να δώσουμε, ότι από την 1/1/2006, επειδή πλέον έχει τελειώσει όλη η πορεία στα δικαστήρια για να επιβεβαιωθεί η παρανομία των τραπεζών, πλέον εμείς ανοικτά και απροκάλυπτα κάθε ενέργεια αναγκαστικής εκτέλεσης από τράπεζα, δηλαδή να πάει να κάνει πλειστηριασμό ή οτιδήποτε άλλο, διαταγές πληρωμής, για την είσπραξη αυτών των τοκογλυφικών απαιτήσεων, θα απαντάμε με αγωγές και με μηνύσεις και με αναφορές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αν δεν μπορεί η Πολιτεία να το λύσει, θα το λύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και εμείς οι πολίτες οι οποίοι θα αντιδράσουμε πολύ δυναμικά, γιατί δεν είναι δυνατόν να θέσει κανένας σαν αίτημα και διεκδίκηση την τήρηση της νομιμότητας. Αυτό είναι αυτονόητη υποχρέωση των πάντων.

Έτσι, λοιπόν, θα απαντήσουμε και θα απαντάμε μονίμως με αγωγές. Επίσης θα καλέσουμε όλους όσους έχουν χάσει ακίνητα στο παρελθόν από πλειστηριασμούς, ξενοδοχείων, επιχειρήσεων, σπιτιών κλπ, προκειμένου οι τράπεζες να εισπράξουν τις τοκογλυφικές απαιτήσεις, να έρθουν, να οργανώσουμε, εμείς έχουμε όλη την νομική και τραπεζική τεχνογνωσία, να οργανώσουμε αγωγές να διεκδικήσουν πίσω θετικές ζημίες, ηθικές βλάβες και μιλάμε για πάρα πολύ μεγάλα ποσά. Έτσι, λοιπόν, κάποια στιγμή θα φτάσει στις τράπεζες ο λογαριασμός από τον ελληνικό λαό. Αυτή η συμπεριφορά, η απίστευτων διαστάσεων παρανομία δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Είναι θέμα θείας δίκης και υπάρχει και στην Ελλάδα θεία δίκη. Και δεν μπορεί τόσοι λίγοι να κοροϊδεύουν τόσους πολλούς, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Να μιλήσουμε τώρα για το ακριβό χρήμα και για την κάρτα. Γιατί είναι τόσο ακριβό το χρήμα στην Ελλάδα;

Πολύς κόσμος απορεί γιατί η ίδια τράπεζα δίνει ένα στεγαστικό δάνειο με 4%-5% και δίνει την κάρτα με 16%. Λοιπόν, επάνω σε αυτό είχε γίνει χαρακτηριστικά μία σύγκρουση που είχαμε όταν ο μακαρίτης διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Καρατζάς και εγώ ως εκπρόσωπος των καταναλωτών είχαμε κληθεί στην Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, πριν από 3 χρόνια περίπου, με πρακτικά, οπότε καταθέταμε ενώπιον της Επιτροπής. Και τότε, θυμάμαι, ρωτήθηκε ο μακαρίτης διοικητής, γιατί δίνει 2% στους καταθέτες τόκο και παίρνει 18% από τις κάρτες. Και είχε απαντήσει τότε ότι λειτουργούμε σε ένα καθεστώς ελεύθερης οικονομίας της αγοράς και εκεί διαμορφώνεται η τιμή. Εξάλλου, λέει, αυτά τα προϊόντα επειδή δεν έχουν εμπράγματες διασφαλίσεις όπως η κάρτα και το δάνειο, έχουν υψηλές επισφάλειες.

Και βέβαια, πήρε την απάντηση από εμάς, η οποία είναι και γραμμένη στα πρακτικά, ότι μένουμε κατάπληκτοι να ακούμε τον διοικητή της Εθνικής Τράπεζας να αυτοαναιρείται. Και εννοούσαμε το εξής, ότι ναι μεν δεχόμαστε ότι λειτουργούμε σε καθεστώς οικονομίας ελεύθερης αγοράς, αλλά αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις απολαμβάνουν τα κέρδη, αναλαμβάνουν και τους κινδύνους και τα κόστη. Εδώ, λέω, ακούσαμε τον διοικητή της Εθνικής να ομολογεί ότι λειτουργεί σε ένα καθεστώς πολύ ιδιότροπης αγοράς, όπου τα κόστη και οι κίνδυνοι μετακυλούνται στους άλλους, στο κοινωνικό σύνολο. Και έτσι, λοιπόν, μπαίνει ένα ποσοστό 4, 5 μονάδων επιτοκίου μέσα στο ποσοστό του επιτοκίου και το οποίο πληρώνουν τελικά οι συνεπείς δανειολήπτες. Και τον κίνδυνο δεν τον αναλαμβάνουν οι τράπεζες, τον μετακυλύουν στο κοινωνικό σύνολο.

Εκεί βρίσκεται η υποκρισία. Και κάποια στιγμή αν υπήρχε μία τράπεζα η οποία θα κάλυπτε τα λειτουργικά της και πραγματικά έξοδα, η κάρτα θα έπρεπε να είχε 6% και 4% και 3% να είναι τα στεγαστικά δάνεια. Αυτή είναι η πραγματική τιμή και το υπόλοιπο, οι δέκα μονάδες, δηλαδή, είναι το υπερκέρδος και το φιλέτο το οποίο διεκδικούν οι τράπεζες. Θα ήθελα, δε, να προσθέσω ότι το μέσο επίπεδο των επιτοκίων καταναλωτικής πίστης στην ευρωζώνη και στην Ελλάδα έχει αδικαιολόγητη διαφορά, η οποία ξεπερνάει τις 3 εκατοστιαίες μονάδες, και 3,5. Έτσι, λοιπόν, αδικαιολόγητα το ευρώ και τα προϊόντα καταναλωτικής πίστης είναι πολύ πιο υψηλά από ότι στην υπόλοιπη ευρωζώνη.

Πώς το εξηγείτε αυτό;

Είναι η υστερία των ελληνικών τραπεζών για λειτουργία σε συνθήκες που θυμίζουν τριτοκοσμικές χώρες και με διαθέσεις λεηλασίας ενός λαού, ο οποίος δεν έχει κάνει τίποτα για να έχει τέτοια μεταχείριση. Έχω πει σε τραπεζίτη, σε στιγμή αγανάκτησης ότι γερμανικές τράπεζες αν ήσαστε στην Ελλάδα τον καιρό της γερμανικής κατοχής θα φερόσαστε πιο καλά. Αυτό τα λέει όλα.

Παρατηρούμε το φαινόμενο, ειδικά τα τελευταία χρόνια, να πηγαίνεις να γραφείς σε ένα γυμναστήριο και να σου δίνουν κάρτα. Να πηγαίνεις να αγοράσεις κάτι και να σου δίνουν κάρτα. Μπορείτε να περιγράψετε αυτή την παράνοια που υπάρχει στην προώθηση των καρτών;

Αυτή η «συνεργασία» των τραπεζών με ινστιτούτα αδυνατίσματος και γυμναστήρια και λοιπά, έχει πάρα πολλές αμαρτωλές πλευρές. Πρώτον, γίνεται η εξής μεθόδευση. Και έχουμε καταγγελίες, μας τα λένε. Η αίτηση για την έκδοση της κάρτας συμπληρώνεται από υπαλλήλους του  ινστιτούτου αισθητικής. Και εκεί αυτοί ξέρουν τι πρέπει να έχει κάποιος για να πάρει την κάρτα και ρωτάνε έχεις ακίνητη περιουσία; Όχι. Γράφει, λοιπόν, ένα διαμέρισμα 100 τετραγωνικών στο Παγκράτι, το γράφει ο υπάλληλος. Μετά λέει, τι μισθό παίρνεις; Λέει 500 ευρώ, γράφει 2.500 ευρώ. Και αυτή η αίτηση πάει στην τράπεζα, βέβαια, αυτοί ελέγχουν αν έχει κάποιο δυσμενές, δεν έχει δυσμενές και την δίνουν την κάρτα.

Και στην συνέχεια η τράπεζα δίνει στο ινστιτούτο όλο το προεξόφλημα, δηλαδή, δίνει όλο το ποσό του συμβολαίου και ενώ αυτό συνεπάγεται την ανάληψη πιστωτικού κινδύνου της χορήγησης προς το ινστιτούτο, όταν κλείσει στην πορεία μετά από λίγους μήνες το ινστιτούτο, αυτή η τράπεζα δεν δέχεται ότι ο πιστωτικός κίνδυνος ανήκει σε αυτή, της χρηματοδότησης του ινστιτούτου, αλλά κρίνει κατά τρόπο που μόνο παραλογισμό συνιστά, ότι τον κίνδυνο τον έχουν αναλάβει οι πελάτες του ινστιτούτου. Και έτσι, λοιπόν, συνεχίζει και τους χρεώνει ενώ αυτοί δεν συνεχίζουν να έχουν τις περιουσίες. Πρόκειται, δηλαδή, για μία τελείως εκτός νομιμότητας και λογικής και τραπεζικής πρακτικής. Πρόκειται για ένα σύνολο αυθαιρεσίας και περιφρόνησης των πάντων.

Προηγουμένως, συγκρίνατε την ευρωζώνη με την ελληνική κατάσταση και είπατε το αποτέλεσμα της σύγκρισης. Τι υπάρχει στις χώρες του εξωτερικού που δεν υπάρχει στην Ελλάδα και εκεί συνετίζονται οι τράπεζες ενώ εδώ όχι;

Υπάρχει μία πολύ αυστηρή εποπτεία. Και βέβαια υπάρχει και επαγγελματική συνείδηση των τραπεζιτών, το οποίο δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, διαχρονικά, η μητέρα όλων των εμπλοκών, των διαπλοκών είναι η διαπλοκή μεταξύ τραπεζιτών, πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών. Έτσι, λοιπόν, εγώ θα σας πω σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αν κάποια τράπεζα έκανε ένα από αυτά τα τοκοτεχνάσματα τα οποία είπαμε και κάνουν στην Ελλάδα, θα έχανε την άδειά της αυθημερόν. Υπάρχουν βέβαια και αρχές που εποπτεύουν, υπάρχει και υφυπουργείο πιστωτικών ιδρυμάτων κλπ. Αλλά υπάρχει ουσιαστική εποπτεία.

Εδώ, θα σας πω κάτι το οποίο είναι πραγματικότητα, και επειδή εμείς έχουμε βαρεθεί να κάνουμε παρεμβάσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος και να ζητάμε την εφαρμογή των νόμων κλπ, ενώ αυτοί οι κύριοι παίζουν ρόλο Ποντίου Πιλάτου. Στις αγωγές που θα γίνουν στις τράπεζες για αποζημιώσεις, για τις πιστωτικές κάρτες και όλα τα άλλα, είναι πολύ πιθανόν να συμπεριληφθεί και η Τράπεζα της Ελλάδος σαν ηθικός αυτουργός σε αυτές τις αδικοπραξίες που έχουν γίνει. Και εκεί τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Πάντως, το τραπεζικό σύστημα έχει εγκλωβιστεί στα λάθη του και στις απερισκεψίες του και νομίζω ότι θα πρέπει να είναι το μέλλον πάρα πολύ σκοτεινό και δυσοίωνο για τις τράπεζες αυτές, οι οποίες έχουν προσβάλλει τον ελληνικό λαό κατά ένα τρόπο ο οποίος δεν του άξιζε, όχι ο ελληνικός λαός, αλλά οποιοσδήποτε λαός ακόμα και στην Κεντρική Αφρική, στις ζούγκλες.

Εδώ θα επιχειρήσουμε να σας δώσουμε την χαρτογράφηση της τραπεζικής παρανομίας. Αυτό που βλέπετε είναι ένας λογαριασμός δανείου μίας επιχείρησης για ένα διάστημα το 2000 και εδώ βλέπετε ότι χρωστάει ποσά της τάξεως των 115 εκατομμυρίων δραχμών. Αρχίζουμε, λοιπόν, και λέμε τι παρανομίες εντοπίζουμε εμείς πάνω σε αυτή την δανειοδότηση. Πρώτον, εδώ αναφέρεται επιτόκιο 14,25, την ίδια μέρα το επιτόκιο ήταν 13,25 άρα έχουμε παράνομο επιτόκιο, υπέρβαση 1%. Μετά έχουμε εδώ μία ημερομηνία όπου πηγαίνει και παίρνει 1.100.000 δραχμές στις 6 του μηνός και βλέπουμε ότι η τοκοφόρος ημερομηνία είναι η ίδια αυθημερόν.

Ο ίδιος πηγαίνει στις 20 του μήνα και καταθέτει 629.000 και βλέπουμε ότι η τοκοφορία αλλάζει μετά από 9 μέρες. Έτσι, λοιπόν, δεν μειώθηκε ο τόκος του από το ποσό που κατέθεσε παρά μετά από 9 μέρες. Εδώ, λοιπόν, εξακολουθούμε και βλέπουμε ότι η τράπεζα βγάζει τόκους στο τέλος Σεπτεμβρίου, ενώ από το 1998 έχει απαγορευτεί ο τρίμηνος επιτοκισμός και ανατοκισμός και ισχύει εξάμηνος. Η τράπεζα, λοιπόν, βγάζει παράνομα τόκους στο τρίμηνο. Και εδώ βλέπουμε τόκος 3 εκατομμύρια.

Μετά βλέπουμε εισφορά του νόμου 128, 151.000 και ΕΦΤΕ 115.000. Πέρα από τον παράνομο επιτοκισμό και ανατοκισμό στο τρίμηνο, το οποίο είναι πολύ σοβαρό, δηλαδή συνεχίζουν τα πανωτόκια αυτοί οι άνθρωποι, βλέπουμε εδώ το πώς υπολογίζουν τον ΕΦΤΕ, που είναι 3% και εδώ βλέπουμε πως αν προσθέσουμε τον τόκο με την εισφορά και βάλουμε 3% στο άθροισμα βγαίνουν οι 115.000 δραχμές, που είναι ακριβώς το ποσό το οποίο χρέωσε η τράπεζα, άρα η τράπεζα υπολογίζει τον ΕΦΤΕ, τον φόρο δηλαδή, και στην εισφορά που είναι άλλος φόρος και αυτό είναι παράνομο. Και βέβαια δεν το αποδίδει.

Εδώ είναι ο σωστός λογαριασμός όπου ο ΕΦΤΕ μπαίνει μόνο στον τόκο, και αυτό προκύπτει μία διαφορά 4.543 δραχμές. Έτσι, λοιπόν, ένα έμπειρο μάτι βλέπει ότι μέσα σε αυτή την σελίδα υπάρχει μία πολύ σημαντική συλλογή από τοκοτεχνάσματα και ο ανυποψίαστος πελάτης και ο λογιστής του δεν είναι σε θέση να μπορέσουν να τα εντοπίσουν.

Πόσες από αυτές τις παρανομίες ισχύουν σήμερα;

Όλα. Συνεχίζεται αυτή η κατάσταση. Και μπορώ να σας δώσω και την σύμβαση με την οποία η Ελλάδα έχει το παγκόσμιο ρεκόρ τοκογλυφίας σε δάνειο τραπεζικό. Εδώ θα δώσουμε και το όνομα, είναι η Τράπεζα Αττικής με το κατάστημα την Κομοτηνή, υπέγραψε μία σύμβαση με ένα δανειολήπτη στις 8 Απριλίου του 1998 και συμφωνήθηκε να ισχύει επιτόκιο, το οποίο αποτελείται από το βασικό επιτόκιο της τράπεζας συν 9 μονάδες και αυτό έφτανε εκείνη την εποχή 26,10% ενώ το νόμιμο δικαιοπρακτικό ήταν μόνο 21%. Σήμερα το βασικό επιτόκιο έχει κατέβει στα 6% και 9 μονάδες που βάζει εδώ και 0,60 από την εισφορά, δηλαδή αυτός ο επιχειρηματίας δανείζεται κεφάλαια κίνησης από την τράπεζά του με κόστος 15,60% ενώ το νόμιμο είναι 8%.

Και αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρει ότι η επιχείρησή του και η οικογένειά του είναι καταδικασμένη από αυτή την σύμβαση, την οποία υπέγραψε με αυτή την καλή τράπεζα και ακούει βέβαια και τον Πρωθυπουργό, ο οποίος βγαίνει και λέει οι επιχειρήσεις να γίνουν ανταγωνιστικές. Με τέτοια επιτόκια πώς να γίνει ανταγωνιστικός αυτός; Αν δανειζόταν με πιστωτικές κάρτες θα είχε χαμηλότερο κόστος. Να πούμε και αυτό εδώ, ότι έχουμε γραπτή επιβεβαίωση μίας τράπεζας ότι έκανε αυτή την πρακτική. 

Λέει, ο επιτοκισμός των χορηγήσεών μας γίνεται με ημερολογιακό έτος 360 ημερών, παράνομο, και των καταθέσεων με έτος 365, τακτική που ακολουθείται πλέον της 20ετίας. Δηλαδή κλέβουν εδώ και 20 χρόνια, λέει αυτός. Αυτό είναι απόδειξη ότι αυτοί το έκαναν και νομίζανε ότι το έκαναν και σωστά. Δηλαδή ότι η παρανομία δημιουργεί εθιμικό δίκαιο.

Εδώ σας δείχνουμε μία επιστολή τραπέζης,  έχουμε καλύψει το όνομα της τράπεζας, που δόθηκε στην Ένωση Καταναλωτών σε απάντηση ερωτηματολογίου. Και όταν τους ρωτήσαμε τι εφαρμόζεται για το ημερολογιακό έτος, 360 ή 365 μέρες, μας απήντησαν με όλη τους την ειλικρίνεια ότι ο επιτοκισμός των χορηγήσεών μας γίνεται με ημερολογιακό έτος 360 ημερών και των καταθέσεών με έτος 365 ημερών. Προσθέτουν, δε, το εξής εκπληκτικό. Τακτική που ακολουθείται πλέον της 20ετίας. Εδώ ομολογούν αυτό το οποίο ο Άρειος Πάγος έχει χαρακτηρίσει σαν δόλιο, παράνομο τοκοτέχνασμα και εδώ αφήνουν να εννοηθεί ότι η παρανομία δημιουργεί και εθιμικό δίκαιο. Δηλαδή εδώ δείχνουν ότι πιστεύουν, ότι αυτό είναι σωστό γιατί έτσι γινόταν πάντα.

[Κανένας]

Το 1999 πήρα δάνειο για ένα καινούριο αυτοκίνητο που αγόρασα.  Πήρα το δάνειο σε Γιεν (Γιαπονέζικο νόμισμα), γιατί είχε χαμηλότερο επιτόκιο.  Νόμιζα ότι έκανα μαγκιά.  Οι δόσεις στην αρχή ήταν κάπου 80.000 δραχμές το μήνα.  Δυστυχώς το Γιεν τους επόμενους μήνες ανέβηκε.  Οι δόσεις μου έφτασαν τις 120.000 δρχ το μήνα.  Αυτό ήταν καταστροφικό για εμένα, που την εποχή εκείνη είχα τρομακτικές οικονομικές δυσκολίες.

Όταν το έψαξα περισσότερο είδα ότι από τα χρήματα που πλήρωνα, ένα μεγάλο μέρος ήταν κάτι περίεργες χρεώσεις.  Μία από τις χρεώσεις ήταν προμήθεια για μετατροπή νομίσματος.  Δηλαδή, η δόση πχ ήταν 500 γιεν το μήνα.  Αν τους έδινα 500 γιεν, είχε καλώς.  Επειδή όμως εγώ τους πλήρωνα σε δραχμές, αυτοί έκαναν την αλλαγή του νομίσματος και με χρεώνανε με προμήθειες.  Η ελάχιστη χρέωση ήταν πχ 2.000 δραχμές.  Έλα όμως που αυτοί με χρεώνανε 4.000 δρχ για τη συναλλαγή αυτή.  Τι συνέβαινε πάλι?

Το αυτοκίνητο το είχα πάρει σε δύο ονόματα (στο δικό μου και στης μητέρας μου, για να μην έχω πρόβλημα με τα τεκμήρια).  Άρα και η τράπεζα είχε εκδώσει (τυπικά και θεωρητικά) δύο δάνεια.  Άρα και οι δόσεις ήταν (τυπικά και θεωρητικά) δύο.  Άρα και οι μετατροπές από δραχμές σε γιεν ήταν δύο.  Ε, 2x2.000 = 4.000 δρχ.  Σωστοί οι κύριοι.  Ήταν να τραβάς τα μαλλιά σου!

Ευτυχώς έχω φίλο τραπεζικό, τον έστειλα να παρουσιαστεί σα δικηγόρος μου και τουλάχιστον κατάφερε να μου μειώσουνε κάτι από τις χρεώσεις.  Τουλάχιστον πλήρωνα μόνο μία μετατροπή σε γιεν, αντί για δύο.

Εκείνο το αυτοκινητάκι μου κόστισε περισσότερο από Mercedes……..

[Κανένας]

Περίπου το 2003 είχα κάνει 3χρονο συμβόλαιο στην αλυσίδα γυμναστηρίων Vis Vitalis.  Το συμβόλαιο σήμαινε ότι εγώ ουσιαστικά πήρα δάνειο από την τράπεζα που έπρεπε να το πληρώνω επί 3 χρόνια.  Και μου δώσανε αναγκαστικά μία πιστωτική κάρτα VISA, όπου η τράπεζα θα χρέωνε τις δόσεις και θα μπορούσα να τις πληρώνω «όποτε εγώ μπορούσα», και ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. 

Εγώ δεν ήθελα καινούρια πιστωτική κάρτα, για να μη πληρώνω άλλες συνδρομές (για την κάρτα).  Μου είπανε ότι η κάρτα είναι χωρίς συνδρομή «για τα δύο πρώτα χρόνια».  Ναι, αλλά το συμβόλαιο και οι δόσεις ήταν για 3 χρόνια.  Άρα εγώ τον 3ο χρόνο θα έπρεπε να πληρώσω συνδρομή στην κάρτα.  Όταν διαμαρτυρήθηκα στην τράπεζα, μου απάντησε ότι θα μπορούσα στο τέλος του δεύτερου χρόνου να εξοφλήσω το υπόλοιπο του συμβολαίου ( να προπληρώσω 1 χρόνο) και να ακυρώσω την κάρτα.

Μετά από 2 χρόνια όμως η εταιρία έκλεισε, εξαπατώντας τους χιλιάδες πελάτες της.  Οι περισσότεροι απλά αποδέχτηκαν τη μοίρα τους και συνέχισαν να πληρώνουν το δάνειο/συμβόλαιο.

Είχε όμως φτάσει το 2005, είχα γίνει λίγο πιο ξύπνιος και πιο μαχητικός...

Δε θυμάμαι ποιος μου άνοιξε τα μάτια, αλλά μίλησα με την ΕΚΠΟΙΖΩ (Ένωση Καταναλωτών, http://www.ekpizo.gr/), έγινα συνδρομητής τους και με καθοδηγήσανε πως να προσβάλω τις απομένουσες χρεώσεις της τράπεζας, απλά κάνοντας αίτηση στην τράπεζα για «ΜΗ αποδοχή συναλλαγής», κάνοντας όμως γνωστό στην τράπεζα ότι είμαι συνδρομητής της ΕΚΠΟΙΖΩ.  Πράγματι η τράπεζα εξέτασε το αίτημά μου και με δικαίωσε.  Ουσιαστικά λοιπόν δε θα πλήρωνα άλλη δόση για το συμβόλαιο. 

Εδώ όμως συνέβη κάτι περίεργο.  Αντί να σταματήσουνε να με χρεώνουνε κάθε μήνα την πιστωτική μου κάρτα, κάνανε το εξής λογιστικό τέχνασμα.  Κάνανε στην κάρτα μου μία χρέωση (για τα 43 ευρώ της μηνιαίας δόσης) και μία πίστωση για το ίδιο ποσό (43 ευρώ).   Άρα λογιστικά δε με χρεώνανε καθόλου.  Ναι αλλά κάθε μήνα μου ερχότανε λογαριασμός και έπρεπε να πληρώσω 1-2 λεπτά.  Έσπαζα το κεφάλι μου να δω πως γίνεται να έχω χρεώσεις από μία κάρτα που λογιστικά παρουσιάζει 0 χρεώσεις.  Τι κάνανε οι μάγκες?  Χρεώνανε τη δόση στις 5 του μηνός και μετά πιστώνανε το ίδιο ποσό στις 15 του μηνός.  Μετά αυτοί υπολόγιζαν τους τόκους που αντιστοιχούνε σε 43 ευρρώ για τις 10 ημέρες που εμφανιζόμουνα σαν οφειλέτης και μου ζητούσανε να πληρώσω αυτό το ασήμαντο ποσό, χωρίς όμως να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος.  Ε, τα πήρα στο κρανίο.   Να τρέχω κάθε μήνα να στήνομαι στην ουρά για 1-2 λεπτά, χωρίς να υπάρχει λόγος?  Τους πήρα τηλέφωνο, διαμαρτυρήθηκα και το διορθώσανε.