'Αρθρα Εσωτερισμού > Ψυχολογία και εσωτερισμός
Δοκιμασία Σελήνης
Trithemius:
Φίλε Κανένας θεωρείς πως όλες οι τρέχουσες προβληματικές συμπεριφορές κάποιου ενήλικα, οι φοβίες, οι ανασφάλειές του κλπ έχουν πάντοτε σχέση με κάποια "διαταραχή" ή τραυματική εμπειρία στην παιδική του ηλικία;
Κανένας:
Φίλε Trithemius
Αρχικά είχα πεί:
--- Παράθεση από: Κανένας στις Ιανουαρίου 27, 2007, 23:28:53 ---Όλα τα ψυχολογικά προβλήματα προέρχονται από ανασφάλειες. Τα οποία προέρχονται από κόμπλεξ, τα οποία δημιουργούνται σε ηλικίες 0-7 χρονών.
--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν είμαι τόσο γνώστης της ψυχολογίας. ΙΣΩΣ να υπάρχουν περιπτώσεις όπου υπάρχουν αδικαιολόγητοι φόβοι/ανασφάλιες οι οποίες να μην πηγάζουν από την παιδική ηλικία. Αυτή η περίπτωση, ΑΝ υπάρχει, εγώ την αγνοώ.
Αυτό που ξέρω σίγουρα (δυστυχώς δε μπορώ να το τεκμηριώσω) είναι ότι ΟΛΟΙ έχουμε παιδικά τραύματα που μας επιρεάζουν. ΟΛΟΙ. Ρώτα ένα ψυχολόγο. Είμαι σίγουρος ότι θα σου το επιβεβαιώσει. Άσχετα αν ο ίδιος δεν έχει επιλύσει τα δικά του.
ΥΓ: Ένα φίλος μου ψυχολόγος ζήτησε επανηλημένα τη βοήθειά μου για να λύσει τα δικά του προβλήματα. Αλλά έμεινε στα λόγια. Δεν είναι εύκολο, ζόρι είναι.
Trithemius:
Εξαρτάται από το τι εννοούμε με τον όρο "ψυχικά τραύματα". Όταν πχ ένας (πα)τέρας δέρνει το παιδί του, όταν ένα παιδί βλέπει καθημερινά στο σπίτι του να μαλώνουν οι γονείς του, τότε ναι, αυτές τις εμπειρίες θα μπορούσαμε να τις αξιολογήσουμε ως τραυματικές αλλά δεν άναγάγονται όλες οι "δύσκολες" παιδικές εμπειρίες σε αυτή την κατηγορία...
Πάντως το θεωρώ υπερβολικό να αναγάγουμε κάθε κόμπλεξ και γενικότερα προβληματική συμπεριφορά σε δρώμενα της βρεφικής-παιδικής ηλικίας...
Δεν ξέρω αλλά χρειάζομαι περισσότερα δεδομένα για τον ισχυρισμό σου. Δεν μιλάω για 40-50 περιπτώσεις αλλά κάποια απλά παραδείγματα όπου φαίνεται πως μία τραυματική εμπειρία του παρελθόντος είχε ως αποτέλεσμα μία μετέπειτα προβληματική συμπεριφορά.
Κανένας:
Αγαπητέ Trithemius
Σχετικές συζητήσεις με αυτά που ρωτάς είναι οι :
Μήπως είσαι Ψυχοπαθής?
Κάτι δεν πάει καλά με μας
--- Παράθεση από: Κανένας στις Σεπτεμβρίου 07, 2007, 18:45:52 ---Η αναίτια στεναχώρια και η δυστυχία είναι τα συμπτώματα που μας κάνουν να διαγνώσουμε την ψυχική ασθένεια και να φροντίσουμε για τη θεραπεία.
--- Τέλος παράθεσης ---
Ο πολύς ο κόσμος νομίζει ότι ένα παιδάκι πρέπει να το βιάσουνε, να το βασανίσουνε, να το κακομεταχειριστούνε για να πάθει ψυχικό τραύμα. Μεγάλο λάθος. Αυτα είναι κριτήρια των μεγάλων. Για μπες στο μυαλουδάκι ενός δίχρονου. Μία στραβή ματιά από τη μητέρα, μία αγκαλιά της τη στιγμή που αυτή είναι εκνευρισμένη με τον πατέρα ή τη γιαγιά ή μία φιλενάδα της. Θα μπορούσανε να είναι αρκετά για να μπερδευτεί το μυαλουδάκι του παιδιού. Να νομίζει ότι η μητέρα του δεν το αγαπάει. Και τι χειρώτερο για ένα παιδάκι, να του φυτευτεί η ιδέα ότι δεν το αγαπάει η μητέρα του? Άρα δεν αξίζει την αγάπη. Άρα κανένας δε θα το αγαπάει. Να πως γίνοντε τα κόμπλεξ και οι ανασφάλιες.
Βέβαια όλα τα παιδάκια δεν ανταποκρίνοται το ίδιο στις συγκεκριμένες καταστάσεις. Ο καθένας έρχεται με διαφορετικό βαθμό ευαισθησίας και προορισμένος να περάσει διαφορετικά μαθήματα στη ζωή του. Άλλος είναι ευαίσθητος στη μαμά, άλλος στο μπαμπά, παπού κτλ. Άλλος αντιδρά με το να γίνει γίνεται καταθλιπτικός, άλλος επιθετικός, φιλάργυρος, σπάταλος κτλ.
Θέλεις 100% πραγματικό παράδειγμα? Να το :
--- Παράθεση από: Κανένας στις Ιανουαρίου 27, 2007, 23:28:53 ---01/2006. Σκεπτόμενος το πρόβλημα, μου ήρθε ο ακόλουθος συνειρμός: Σε ηλικία 4 χρονών, αντιδρούσα πάρα πολύ να πάω στον παιδικό σταθμό. Παρακαλούσα τη μητέρα μου να με κλειδώσει στο σπίτι και να την περιμένω, παρά να με πάει στον παιδικό σταθμό.
--------------------
6/2/06 Sanctum
Ανακαλώ σκηνή όπου η μητέρα με πάει στον παιδικό σταθμό. Εγώ (παιδί) κλαίω και δε θέλω να πάω. Εγώ (τώρα) συγκινούμαι. Βλέπω τον εαυτό μου-τώρα να πηγαίνει δίπλα στους δύο και να λέει στη μαμά: «Το παιδάκι κλαίει, δε θέλει να πάει στο σχολείο». Εκεί με έπιασαν τα κλάματα (Εγώ-τώρα, στην πραγματικότητα). Και όποτε σκεφτόμουνα τη σκηνή αυτή, το κλάμα εντεινότανε.
Έκλαιγα με χοντρούς λυγμούς. Σε κάποιες φάσεις το σώμα μου έτρεμε στο ρυθμό ενός λυγμού-σφυρίγματος.
Σε φάσεις που το κλάμα υποχωρούσε φανταζόμουνα ότι είμαστε στην είσοδο του παιδικού και με υποδέχονται οι νηπιαγωγοί. Εγώ φυσικά αγκιστρωνόμουνα στη μαμά. Έκανα συνέχεια την ερώτηση: «Τι υπάρχει εκεί που φοβάσαι? Γιατί δε θέλεις να πας στον παιδικό?» Προσπαθούσα να δω το εσωτερικό αλλά τίποτα συγκεκριμένο.
Σε κάποια στιγμή σκύβω και ρωτάω το παιδάκι την ίδια ερώτηση. Αμέσως μου ψιθυρίζει: «Με χτυπάνε». Η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε είναι ότι τον χτυπάνε τα άλλα παιδάκια, όχι οι δασκάλες.
--------------------
Μετά από αυτό παρατήρησα ότι η αυτοπεποίθησή μου αυξήθηκε πολύ. Ήμουν πολύ πιο ομιλητικός σε παρέες και είχα πολύ περισσότερο ηγετικό ρόλο.
--------------------
4/4/06: Παρουσιάστηκαν πάλι κάποια συμπτώματα ανασφάλειας. Όπως ήμουν στενοχωρημένος αποφασίζω να κάνω Sanctum.
Πήγα στην εποχή του παιδικού σταθμού. Μία νηπιαγωγός με υποδέχτηκε στην πόρτα και με πήρε από τη μητέρα μου. Αμέσως όμως γύρισε το κεφάλι της προς τα πίσω δεξιά της, με αποστροφή/περιφρόνηση. Μου φάνηκε υπερβολική η στάση της. Μετά είδα να χαστουκίζει το παιδάκι με αστείο τρόπο (σαν τα κόμικς).
Πήγα στην εποχή που περπάτησα. Έπιασα το μωρό και του είπα ότι πρέπει οπωσδήποτε να βρω τι φταίει. Εκείνο γύρισε και μου έδειξε με το χέρι του προς τα πίσω. Ήταν σκοτάδι αλλά μακριά υπήρχε ένα φως. Άρχισα να έρπω προς τα εκεί, με ακολουθούσε το μωρό. Πήγα στην εποχή που ήμουνα 10 μηνών, όταν ακόμα ήμουνα παχουλός.
Ήμουνα στο υπερυψωμένο καρεκλάκι. Μία γυναίκα με τάιζε κρέμα. Είχε κοντά φουσκωτά μαλλιά (όπως η μητέρα μου, αλλά ήτανε της μόδας τότε), φορούσε ανοιχτόχρωμη μπλούζα και σκούρα φούστα, μακριά κάτω από το γόνατο. Μου έδινε χαστούκια και μου έλεγε «φάγε το φαγητό σου σκασμένο». Εγώ-μωρό έκλαιγα κι έλεγα (μάλλον σκεφτόμουνα) «μα το τρώω όλο το φαγητό μου». Εκεί εγώ-τώρα άρχισα να κλαίω. Η φράση αυτή ήταν το κλειδί «μα το τρώω όλο το φαγητό μου».
Η φιγούρα της γυναίκας έμοιαζε με τη μητέρα μου. Αλλά λογικά απέρριπτα ότι η μητέρα μου θα μου φερότανε έτσι. Σκέφτηκα μήπως ήταν η γιαγιά. Η εντύπωση/συναίσθημα όμως ήτανε ότι με χαστούκιζε η μητέρα μου.
--------------------
Μετά από αυτό παρατήρησα ότι η αυτοπεποίθησή μου αυξήθηκε ακόμα περισσότερο.
--- Τέλος παράθεσης ---
Η άλλη περίπτωση που ανέφερα :
http://www.amra.gr/forum/index.php/topic,13.msg7207.html#msg7207
--- Παράθεση από: Trithemius στις Ιουνίου 08, 2008, 19:03:57 ---Πάντως το θεωρώ υπερβολικό να αναγάγουμε κάθε κόμπλεξ και γενικότερα προβληματική συμπεριφορά σε δρώμενα της βρεφικής-παιδικής ηλικίας...
--- Τέλος παράθεσης ---
Ναι, το καταλαβαίνω. Εγώ παλιά ούτε με απασχολούσε το θέμα. Όταν όμως ήρθαν τα ζόρια, άρχισα να το ψάχνω.
Κι εγώ αν μιλήσω σε έναν άσχετο, σκεπτικιστή ότι υπάρχει τηλεκίνηση, τηλεπάθεια, ενεργειακή θεραπεία κτλ, θα τα θεωρήσει υπερβολές. Αν όμως αρχίσει και το ερευνά σοβαρά, πιθανότατα να αλλάξει γνώμη.
Μη μένεις στην ημιμαθή εντύπωση που έχει ο πολύς ο κόσμος. Είπαμε, η Ψυχολογία είναι υποσύνολο του εσωτερισμού. Εσύ λες ότι εμείς οι εσωτεριστές είμαστε "πραγματικοί εραστές του αγνώστου". Ψάξτο. Ρώτα ψυχολόγους. Διάβασε Κάρλ Γιούνγκ. Και τα λέμε.
Trithemius:
:)
(πάντως δεν αναφερόμουν σε αυτού του είδους το "άγνωστο"...)
και κάτι ακόμα, θα ήθελα και τι γνώμη άλλων πάνω στο ζήτημα της υποχρεωτικής σύνδεσης ψυχικών τραυμάτων με την παιδική ηλικία, όχι για επιβεβαίωση των θέσεών μου αλλά περισσότερο για να βοηθήσουμε την κουβέντα να εξελιχθεί, καθώς και οι δυό μας εμμένουμε στην (αντιδιαμετρικά αντίθετη) θέση μας...
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση