Πνευματική Ακαδημία του Ροδόκηπου των Φιλοσόφων > Ιατρικές Επιστήμες και θεραπευτική
Ανατομία
ΣΕΡΑΠΙΣ:
Ομφαλός
Η χρυσή τομή. Ο ομφαλός βρίσκεται σε ύψος 62% του συνολικού μήκους του ανθρώπινου σώματος.
Ο ομφαλός ή αφαλός είναι ένα σημάδι στην κοιλιά, που προκαλεί ο ομφάλιος λώρος στο νεογέννητο μωρό όταν επουλώνει μετά την γέννηση.
Όλα τα placental θηλαστικά έχουν έναν ομφαλό. Ενώ στους ανθρώπους είναι αρκετά ευδιάκριτος, στα περισσότερα θηλαστικά εμφανίζεται μόνο ως λεπτή άτριχη γραμμή. Στους ανθρώπους, το σημάδι μπορεί να εμφανιστεί ως βαθούλωμα ή ως προεξοχή. Αν και μπορούν να χωριστούν σε αυτές τις δύο κατηγορίες, οι ομφαλοί των ανθρώπων ποικίλλουν πάρα πολύ ως προς το μέγεθος, την μορφή, το βάθος ή το μήκος και γενικά την όλη εμφάνισή του.
Η ανθρώπινη ανατομία
Ο αφαλός είναι ένα σημαντικό σημείο ορόσημο στην κοιλία δεδομένου ότι η θέση του είναι σχετικά ίδια σε όλους τους ανθρώπους. Το δέρμα γύρω από τον αφαλό συνδέεται με το δέκατο θωρακικό νωτιαίο νεύρο. Η θέση του αφαλού βρίσκεται στο ύψος μεταξύ των σπονδύλων L3 και L4. Αιτία για τον σχηματισμό ενός εξέχοντος ομφαλού είναι πρόσθετο δέρμα που απέμεινε από τον ομφάλιο λώρο.
Ο ομφαλός επίσης χωρίζει οπτικά την επιφάνεια της κοιλιάς στα τεταρτημόρια. Ο ομφαλός βρίσκεται στο κέντρο του κύκλου που εσωκλείνει τον άνθρωπο στον πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
ΣΕΡΑΠΙΣ:
Επινεφρίδια
Το επινεφρίδιο, (adrenal glad), είναι ένα ενδοκρινικό όργανο που αποτελείται από ένα "μυελό", στο κεντρικό του τμήμα, που εκκρίνει αδρεναλίνη (συνώνυμη της επινεφρίνης) και νοραδρεναλίνη, (συνώνυμη της νορεπινεφρίνης), και ένα "φλοιό", στο εξωτερικό του τμήμα ή ζώνη, που εκκρίνει ορμόνες τις λεγόμενες ορμόνες φλοιού επινεφριδίων. Τα δύο αυτά τμήματα φέρονται στα μεν θηλαστικά να συνδέονται στενά ενώ σε άλλα σπονδυλωτά να φέρονται χωριστά, όπως π.χ. στα ψάρια. Η δραστηριότητα του "μυελού" του επινεφριδίου ελέγχεται από το συμπαθητικό νευρικό σύστημα ενώ εκείνη του "φλοιού" από τη κορτικοτρόπο ορμόνη (ACTH) ή φλοιοεπινεφριδιοτρόπο ορμόνη που εκκρίνεται από την υπόφυση. Στα θηλαστικά υφίστανται δύο επινεφρίδια, πλην όμως υπάρχουν και σπονδυλωτά που έχουν περισσότερα από δύο.
Στον άνθρωπο τα επινεφρίδια είναι δύο ενδοκρινείς αδένες που βρίσκονται στο οπισθοπεριτοναϊκό χώρο, στον άνω πόλο του σύστοιχου νεφρού και κάτω από το διάφραγμα. Όπως κάθε ενδοκρινής αδένας, εκκρίνει ορμόνες στην κυκλοφορία του αίματος.
Κάθε αδένας φυσιολογικά ζυγίζει περίπου 7-8 γραμμάρια, έχει πολλά αγγεία να καταλήγουν σε αυτόν και αποτελείται από φλοιώδη μοίρα, εξωτερικά, και μυελώδη μοίρα, εσωτερικά. Και οι δύο περιοχές έχουν πλούσια αιμάτωση από ένα, ακτινωτά προσανατολισμένο πλέγμα αγγείων. Το αίμα παροχετεύεται από το φλοιό στο μυελό, κάτι που εξασφαλίζει στο μυελό μεγάλη ποσότητα κορτιζόλης, η οποία διεγείρει το ένζυμο που μετατρέπει αρχικά τη νοραδρεναλίνη ή (συνων.) νορεπινεφρίνη σε αδρεναλίνη ή (συνών.) επινεφρίνη.
Πίνακας περιεχομένων
* 1 Φλοιώδης μοίρα
* 2 Μυελώδης μοίρα
* 3 Δείτε επίσης
* 4 Βιβλιογραφία
Φλοιώδης μοίρα
Ο φλοιός των επινεφριδίων παράγει πάνω από δύο δωδεκάδες στεροειδείς ορμόνες και, δομικά, χωρίζεται σε τρεις ξεχωριστές περιοχές:
* Μια εξωτερική σπειροειδή ζώνη, που παράγει αλατοκορτικοειδή (κυρίως αλδοστερόνη)
* Μια μέση στηλιδωτή ζώνη, που παράγει γλυκοκορτικοειδή (κυρίως κορτιζόλη, κορτικοστερόνη και κορτιζόνη)
* Μια εσωτερική δικτυωτή ζώνη, που παράγει ανδρογόνα
Όλες οι επινεφριδιακές στεροειδείς ορμόνες, προέρχονται από τη χοληστερόλη.
Μυελώδης μοίρα
Ο μυελός των επινεφριδίων καταλαμβάνει το κέντρο του αδένα και παράγει επινεφρίνη και νορεπινεφρίνη. Το 70-80% των εκκρίσεων του μυελού είναι επινεφρίνη.
[Επεξεργασία] Δείτε επίσης
* Επινεφρίνη
* Κορτιζόλη
* Παθήσεις επινεφριδίων: Φαιοχρωμοκύττωμα
Βιβλιογραφία
* Snell R., "Κλινική ανατομική", ιατρικές εκδόσεις Λίτσας.
* Hansen J. & Koeppen B., "Φυσιολογία του ανθρώπου - Netter", εκδόσεις Π.Χ. Πασχαλίδης, 2004.
ΣΕΡΑΠΙΣ:
Γλώσσα
Η γλώσσα αποτελεί μυώδες όργανο το οποίο καλύπτεται από βλεννογόνο για τη μεταφορά της προσλαμβανόμενης τροφής. Βοηθά στη μάσηση και στην κατάποση και περιέχει αισθητήρια όργανα για τη γεύση. Εκτός αυτού, η γλώσσα παίζει σμαντικό ρόλο στην άρθρωση των λέξεων κατά την ομιλία.
Πίνακας περιεχομένων
[Απόκρυψη]
* 1 Ανατομικά χαρακτηριστικά
o 1.1 Στοματικό μέρος
o 1.2 Φαρυγγικό μέρος
* 2 Ιστολογικά χαρακτηριστικά
* 3 Μυική κατασκευή
* 4 Νεύρωση
* 5 Αμάτωση
* 6 Βιβλιογραφία
Ανατομικά χαρακτηριστικά
Η γλώσσα αποτελείται από τρία μέρη, τη ρίζα, το σώμα και την κορυφή. Η κορυφή και το σώμα βρίσκονται στην ιδίως στοματική κοιλότητα ενώ η ρίζα προσφύεται κυρίως στο έδαφος του στόματος. Το ανώ τμήμα της γλώσσας που ονομάζεται ράχη χωρίζεται από την τελική αύλακα σε πρόσθιο στοματικό και οπίσθιο φαρυγγικό μέρος. Η κορυφή της γωνίας της τελικής αύλακας βρίσκεται προς τα πίσω ενώ οι δύο πλευρές της απόκλίνουν προς τα εμπρός. Το στοματικό μέρος αποτελεί τα δύο τρίτα ενω το φαρυγγικό το υπόλοιπο ένα τρίτο. Στην κορυφή της γωνίας της τελικής αύλακας βρίσκεται ένα μικρό εντύπωμα, το τυφλό τρήμα της γλώσσας το οπίο αποτελεί υπόλειμμα του εμβρυικού θυρεογλωσσικού πόρου.
Στοματικό μέρος
Εμφανίζει μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Προσφύεται χαλαρά στο έδαφος του στόματος με το χαλινό της γλώσσας. Σε κάθε πλευρά του χαλινού βρίσκεται η εν τω βάθει γλωσσική φλέβα, ορατή σην πορεία της από την κορυφή της γλώσσας προς τα πίσω. Στη ράχη του στοματικού μέρους βρίσκεται η μέση γλωσσική αύλακα, η οποία δε φαίνεται σε ορισμένα άτομα και παριστά τη θέση συνένωσης των πλάγιων γλωσσικών φυμάτων κατά την εμβρυική ανάπτυξη.
Φαρυγγικό μέρος
Βρίσκεται πίσω από την τελική αύλακα. Η επισκόπησή του δεν είναι εύκολη χωρίς τη βοήθεια ειδικού καθρέπτη. Ο βλεννογόνος στην περιοχή αυτή δε έχει θηλές, εντούτοις τα υποκείμενα λεμφιζίδια δίνουν στην επιφάνεια της γλώσσας εμφάνιση σαν πλακόστρωτο. Τα λεμφιζίδια αυτά αποτελούν στο σύνολό τους τη γλωσσική αμυγδαλή
Ιστολογικά χαρακτηριστικά
Η γλώσσα καλύπτεται από πολύστιβο πλακώδες επιθήλιο κατά τόπους κερατινοποιημένο στη ραχιαία επιφάνεια. Στο στοματικό μέρος της ραχιαίας επιφάνειας υπάρχουν προσεκβολές του βλεννογόνου που ονομάζονται θηλές. Οι θηλές ανάλογα με το σχήμα τους διακρίνονται σε τριχοειδείς, μυκητοειδείς, περιχαρακωμένες και φυλλοειδείς.
* Οι τριχοειδείς θηλές είναι πολυάριθμες και διατάσσονται σε σειρές παράλληλες προς την τελική αύλακα.Η τραχύτητά τους διευκολύνει τη διαδικασία του γλειψίματος ημίρρευστων τροφών. Περιέχουν κεντρομόλες νευρικές απολήξεις ευαίσθητες στην αφή.
* Οι μυκητοειδείς θηλές είναι μικρές και λιγότερες και έχουν σχήμα μανιταριού.Βρίσκονται διάσπαρτες μεταξύ των τριχοειδών θηλών και αναγνωρίζονται απότην εμφάνισή τους που μοιάζει με ερυθρωπές κηλίδες. Φέρουν γευστικές κάλυκες στη ραχιαία όψη τους.
* Οι περιχαρακωμένες θηλές είναι οι μεγαλύτερες με διάμετρο 1-2 mm. Βρίσκονται ακριβώς μπροστά από την τελική αύλκα και μοιάζουν με κλειστούς, βραχείς κυλίνδρους βυθισμένους στο βλεννογόνο. Περιβάλλονται από μια βαθιά κυκλική αύλακα που λέγεται τάφρος, στα τοιχώματα της οποίας διατάσσονται πασσαλοειδώς γευστικές κάλυκες, που είναι υποδοχείς των γευστικών ερεθισμάτων.
* Οι φυλλοειδείς θηλές μοιάζουν με επιμήκεις αύακες στις πλάγιες επιφάνειες της γλώσσας κοντά στο οπίσθιο τμήμα των δύο πρώτων τριτημορίων. Στον άνθρωπο οι γευστικές κάλυκες εκφύλίζονται σε πολύ μικρή ηλικία.
Μυική κατασκευή
Οι μύες της γλώσσας χωρίζονται σε αυτόχθονες και ετερόχθονες. Οι αυτόχθονες μύες σχηματίζουν το κυρίως σώμα της γλώσσας και και αποτελούν μάζες διαπλεκόμενων δεσμίδων μυικών ινών μεταξύ των οποίων υπάρχουν διάσπαρτοι οροεκκριτικοί και οροβλεννοεκκριτικοί αδένες.Οι ίνες αυτές κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις και κυριότερος ρόλος τους είναι να αλλάζουν τη μορφή και το μέγεθος του οργάνου.Από τους ετερόχθονες μυς, σημαντικότερος και πιο ισχυρός είναι ο γενειογλωσσικός μυς, ο οποίος ξεκινά από το μέσο της κάτω γνάθου, πλαταίνει καθώς εισέρχρται στη γλώσσα από κάτ και οι ίνες του προσφύονται σε όλη τη ράχη της γλώσσας. Άλλοι ετερόχθονες μύες είναι οι: υογλωσσικός, βελονογλωσσικός και γλωσσοϋπερώιος.
Νεύρωση
* Κινητική: Υπγλώσσιο νεύρο
* Αισθητική: Προσωπικό νεύρο, τρίδυμο νεύρο, γλωσσοφαρυγγικό νεύρο, πνευμονογαστρικό νεύρο
Αμάτωση
Η αρτηριακή παροχή γίνεται κυρίως από τη γλωσσική αρτηρία. Η φλεβική αιμάτωση προέρχεται από τις δύο γλωσσικές φλέβες που σνοδεύουν την παραπάνω αρτηρία.
Βιβλιογραφία
1. Faller, The Human Body, Thieme 2004, σελ 392-3
2. Moore, Κλινική Ανατομία, τόμος ΙΙ Ιατρικές εκδόσεις Πασχαλίδη, 1998, σελ 828-35
3. Leslie P. Gartner, James L Hiatt, Eγχειρίδιο ιστολογίας, τρίτη έκδοση, επιστημονικές εκδόσεις Παρισιάνου, 2001
ΣΕΡΑΠΙΣ:
Ευσταχιανή σάλπιγγα
Αυτί
12: Ευσταχιανή σάλπιγγα
Η ευσταχιανή σάλπιγγα είναι πόρος (σωλήνας), με τον οποίο συγκοινωνεί το μέσο αυτί με το ρινοφάρυγγα. Εχει δύο στόμια, από τα οποία το ένα συγκοινωνεί με το φάρυγγα και το δεύτερο με το μέσο αυτί. Κύριος ρόλος της ευσταχιανής σάλπιγγας είναι η προστασία του τυμπάνου.
Το όνομά της το οφείλει στον ιταλό γιατρό Ευστάχιο, ο οποίος την ανακάλυψε τον 16ο αιώνα.
Πίνακας περιεχομένων
[Απόκρυψη]
* 1 Θέση
* 2 Λειτουργία
o 2.1 Εξίσωση πίεσης
o 2.2 Παροχέτευση βλέννας
* 3 Διαταραχές
Θέση
Η ευσταχιανή σάλπιγγα εκτείνεται από το πρόσθιο τοίωμα του μέσου αυτιού στο πλευρικό τοίχωμα του ρινοφάρυγγα, περίπου στο ύψος της κάτω ρινικής κόγχης. Ένα τμήμα του σωλήνα (περίπου το 1/3) που είναι πιο κοντά στο μέσο αυτί είναι οστέϊνο. Το υπόλοιπο αποτελείται από χόνδρο και προκαλεί μια μικρή ανύψωση, το torus tubarius, στο σημείο του ρινοφάρυγγα όπου εκβάλλει.
Λειτουργία
Εξίσωση πίεσης
Κανονικά η ευσταχιανή σάλπιγγα είναι κλειστή και δεν επιτρέπει την επικοινωνία μεταξύ αυτιού και φάρυγγα, όμως μπορεί να ανοίξει για να περάσει μικρή ποσότητα αέρα και να εξισωθεί η πίεση μεταξύ του μέσου αυτιού και του περιβάλλοντος. Όταν αυτό συμβαίνει, ακούει κανείς ένα "ποπ" (όπως συμβαίνει για παράδειγμα όταν κάποιος βρίσκεται σε ένα αυτοκίνητο που μετακινείται από μεγάλο υψόμετρο σε μικρό ή αντίστροφα). Το χασμουρητό ή η κατάποση συστέλλουν τους μύες του λαιμού και προκαλούν το άνοιγμα της σάλπιγγας. Χωρίς την ευσταχιανή σάλπιγγα, ο αέρας δεν θα μπορούσε να περάσει στο μέσο αυτί, το οποίο θα απομονωνόταν από την ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα τη διαφορά πίεσης και την εύκολη καταστροφή του τυμπάνου.
Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται με την ικανότητα της εκούσιας συστολής αυτών των μυών, αντίστοιχα με αυτούς που μπορούν να κουνούν τα αυτιά τους. Όταν αυτό συμβαίνει, ακούει κανείς τη φωνή του δυνατότερα. Το εκούσιο άνοιγμα της σάλπιγγας θεωρείται προτέρημα σε καταστάσεις όπου συμβαίνουν απότομες αλλαγές στην πίεση, όπως σε αεροπορικές πτήσεις ή μετακινήσεις σε ψηλά κτίρια. Περεταίρω ρύθμιση της πίεσης μπιρεί να γίνει με ένα μικρό άνοιγμα του σαγονιού. Η σάλπιγγα μπορεί επίσης να ανοίξει αν κάποιος κλείσει στόμα και μύτη και προσπαθήσει να φυσήξει. Σε αυτή την περίπτωση συνήθως ακούγεται ένας μικρός ήχος και υπάρχει η αίσθηση του αέρα που περνά μέσα στη σάλπιγγα.
Παροχέτευση βλέννας
Η ευσταχιανή σάλπιγγα επιτρέπει επίσης στη βλέννα να φεύγει από το μέσο αυτί. Μολύνσεις των ανώτερων αεραγωγών ή αλλεργίες μπορούν να προκαλέσουν οίδημα (πρήξιμο) της σάλπιγγας, με συνέπεια να παγιδεύονται βακτήρια και να προκαλούνται μολύνσεις του αυτιού. Το οίδημα μπορεί να καταπολεμηθεί με τη χρήση ψευδοεφεδρίνης. Ο πόνος του αυτιού είναι πιο συχνός στα παιδιά γιατί σε αυτά η σάλπιγγα είναι πιο οριζόντια και στενή, κι έτσι η μετακίνηση υγρών είναι δυσκολότερη.
Διαταραχές
Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται με την ευσταχιανή σάλπιγγα πολύ στενότερη από το φυσιολογικό. Αυτό μπορεί να οφείλεται είτε σε γενετικούς λόγους, είτε στην άσκηση πίεσης στο κεφάλι κατά τη γέννα. Αποτέλεσμα αυτής της ανωμαλίας είναι η συσσώρευση υπερβολικών ποσοστήτων βλέννας στο μέσο αυτί, κάτι που συχνά προκαλεί απώλεια της ακοής ως ένα βαθμό. Αυτή η κατάσταση είναι γνωστή ως μέση ωτίτιδα.
Η κατάσταση αντιμετωπίζεται με την εισαγωγή μικρών σωλήνων (grommets) μέσω της τυμπανικής μεμβράνης. Έτσι η βλέννα μπορεί να ρεύσει έξω από το αυτί, και επιπλέον εξισορροπείται και η πίεση του αυτιού με αυτή του περιβάλλοντος. Σε μερικές τέτοιες περιπτώσεις μπορεί κάποιος να φυσήξει μικρές ποσότητες αέρα μέσω της σάλπιγγας προς τα έξω.
Μερικοί άνθρωποι υποφέρουν από μόνιμη διάνοιξη της ευσταχιανής σάλπιγγας (μια κατάσταση γνωστή με το όνομα τυμπανοπνευμονία), με αποτέλεσμα να ακούν ένα σπηλαιώδη ήχο της αναπνοής, του παλμού και της ομιλίας τους.
ΣΕΡΑΠΙΣ:
Ουροποιητικό σύστημα
Το ουροποιητικό σύστημα του ανθρώπου αποτελείται από τους νεφρούς, τους ουρητήρες, την ουροδόχο κύστη και την ουρήθρα. Σκοπός του συστήματος αυτού είναι η παραγωγή και η αποβολή των ούρων και μαζί μ' αυτά μιας σειράς άχρηστων συστατικών που παράγονται στον οργανισμό από τις καύσεις, καθώς και η διατήρηση του ισοζυγίου του νερού και των ηλεκτρολυτών στο ανθρώπινο σώμα.
Το κύριο όργανο του ουροποιητικού είναι ο νεφρός. Έχουμε δύο νεφρούς στο σώμα μας, έναν αριστερό κι ένα δεξιό που σκοπός τους είναι η παραγωγή των ούρων. Τα υπόλοιπα όργανα του συστήματος χρησιμεύουν στην αποβολή των ούρων και γι αυτό τα λέμε και αποχετευτικά όργανα του ουροποιητικού συστήματος.
Ακολουθεί ένα δοκίμιο λειτουργικής ανατομικής του ουροποιητικού συστήματος του ανθρώπου στο οποίο περιγράφεται η μορφολογία και η λειτουργία του συστήματος.
H καύση των λευκωμάτων στα κύτταρα έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή αζωτούχων ουσιών οι οποίες είναι δηλητηριώδεις για τον οργανισμό. Έτσι, έπρεπε να βρεθεί κάποιος τρόπος απομάκρυνσης αυτών των ουσιών από το σώμα για να είναι δυνατή η φυσιολογική του λειτουργία. Tο ουροποιητικό σύστημα έχει σκοπό την παραγωγή και την αποβολή των ούρων και με αυτά την απομάκρυνση κυρίως των δηλητηριωδών καταλοίπων της καύσης των λευκωμάτων.
Πίνακας περιεχομένων
* 1 Εξέλιξη του ουροποιητικού
* 2 Μέρη του συστήματος
o 2.1 Νεφροί
+ 2.1.1 Κατασκευή του νεφρού
+ 2.1.2 Λειτουργία του νεφρώνα και παραγωγή των ούρων
+ 2.1.3 Νεφρικοί κάλυκες και νεφρική πύελος
o 2.2 Ουρητήρας
o 2.3 Ουροδόχος κύστη
o 2.4 Ουρήθρα
+ 2.4.1 Η γυναικεία ουρήθρα
+ 2.4.2 Η ανδρική ουρήθρα
Εξέλιξη του ουροποιητικού
H ιστορία της εξέλιξης του ουροποιητικού συστήματος των ζωντανών οργανισμών είναι τόσο μεγάλη όσο και ενδιαφέρουσα, και σχετίζεται με τις αλλαγές του περιβάλλοντος στο οποίο ζούσαν οι οργανισμοί αυτοί. Tα ψάρια και τα άλλα υδρόβια ζώα, επειδή ζούν σε υγρό περιβάλλον δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα αποβολής των αζωτούχων καταλοίπων. Στα είδη αυτά το τελικό προϊόν της καύσης των λευκωμάτων είναι η αμμωνία (γι' αυτό λέγονται αμμωνιοτελικά) που είναι ουσία ευδιάλυτη στο νερό, διαλύεται στο υγρό τους περιβάλλον κι απομακρύνεται από τα κύτταρα πολύ εύκολα και απλά.
Tα πρώτα ζώα που βγήκαν στη στεριά άρχισαν να αναπτύσσουν ένα μηχανισμό μετατροπής της αμμωνίας σε κάποια άλλη ουσία, επίσης ευδιάλυτη στο νερό, για να μπορούν να την απομακρύνουν απ' τον οργανισμό τους σε κατάσταση υδατικών διαλυμάτων. Mερικά από αυτά ζούσαν σε περιόδους ή σε τόπους που το νερό ήταν λιγοστό και έπρεπε να κάνουν μεγάλη οικονομία στα υγρά του οργανισμού τους. Eξελίχθηκε λοιπόν ο οργανισμός τους με τέτοιο τρόπο ώστε το τελικό προϊόν της καύσης των λευκωμάτων να είναι το ουρικό οξύ, μια κρυσταλλική ουσία που αποβάλλεται από το έντερο μαζί με τα κόπρανα, κάνοντας μεγάλη εξοικονόμηση νερού στον οργανισμό· τα ζώα αυτά είναι τα ουρικοτελικά, και είναι τα πτηνά και μερικά ερπετά και αμφίβια ζώα.
Tρίτη κατηγορία ζώων, στην οποία ανήκουν και τα θηλαστικά και ο άνθρωπος, ζουν σε περιβάλλον που δεν υπάρχει σοβαρή έλλειψη νερού, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να κάνουν οικονομία στα σωματικά υγρά τους και στο νερό· τα ζώα αυτά μετατρέπουν τα προϊόντα της καύσης των λευκωμάτων σε ουρία (η μετατροπή αυτή γίνεται στο ήπαρ) και λέγονται ουριοτελικά. H ουρία είναι ουσία ευδιάλυτη στο νερό και μεγάλες ποσότητές της μπορούν να διαλυθούν σε μικρές ποσότητες νερού.
Tα ζώα αυτά λοιπόν διαμόρφωσαν ένα ουροποιητικό σύστημα που μπορεί να "φιλτράρει" το αίμα όπου περιέχεται η ουρία που παράγεται διαρκώς στο ήπαρ. Tο "φιλτράρισμα" αυτό παρασέρνει μεγάλες ποσότητες νερού που περιέχουν την ουρία, αλλά και διάφορα άλλα συστατικά του αίματος χρήσιμα στον οργανισμό, όπως ζάχαρο και λευκώματα. Tο ουροποιητικό σύστημα του ανθρώπου είναι σε θέση να επαναρροφά το περισσότερο νερό μαζί με τα χρήσιμα συστατικά και να τα επιστρέφει στην κυκλοφορία, ενώ αφήνει την ουρία κι άλλα άχρηστα συστατικά διαλυμένα σε μικρά ποσά νερού μέσα σε χώρους ειδικούς, απομονωμένους από την κυκλοφορία· από εκεί παίρνει πίσω λίγο ακόμη νερό κι ό,τι απομένει (τα ούρα) το αποβάλλει από το σώμα.
Μέρη του συστήματος
Στο ουροποιητικό σύστημα του ανθρώπου διακρίνουμε δύο οργανικές ενότητες: τα όργανα παραγωγής των ούρων, που είναι οι νεφροί, και τα όργανα αποχέτευσης των ούρων, που είναι οι νεφρικοί κάλυκες, η νεφρική πύελος, οι ουρητήρες, η ουροδόχος κύστη και η ουρήθρα.
Όλα τα όργανα του ουροποιητικού συστήματος είναι εξωπεριτοναϊκά. Oι νεφροί με τους νεφρικούς κάλυκες και τη νεφρική πύελο (μία για κάθε νεφρό) και οι ουρητήρες (ένας από κάθε νεφρό), βρίσκονται στον οπισθοπεριτοναϊκό χώρο, στο οπίσθιο κοιλιακό τοίχωμα. Oι τελικές μοίρες των ουρητήρων κατεβαίνουν στη μικρή πύελο και καταλήγουν στην ουροδόχο κύστη στον υποπεριτοναϊκό χώρο.
H ουρήθρα είναι διαφορετική στους άνδρες και στις γυναίκες και βρίσκεται στα έξω γεννητικά τους όργανα.
Νεφροί
Eίναι δύο, ένας αριστερός και ένας δεξιός. Έχουν σχήμα φασολιού, βρίσκονται στα πλάγια της σπονδυλικής στήλης, στο ύψος των Θ12 - O3 σπονδύλων και στηρίζονται στους μεγάλους ψοΐτες μύες, στο οπίσθιο κοιλιακό τοίχωμα. Δέν είναι τελείως κατακόρυφοι αλλά οι επιμήκεις άξονές τους συγκλίνουν προς τα επάνω. Έχουν μήκος 11-12 cm, πλάτος 6-7 cm και πάχος 3-4 cm. Tο βάρος τους είναι περίπου 150 γρ.
O δεξιός νεφρός βρίσκεται λίγο χαμηλότερα από τον αριστερό γιατί πιέζεται από το ήπαρ το οποίο βρίσκεται ακριβώς από επάνω του. Στον κάθε νεφρό διακρίνουμε μια πρόσθια και μια οπίσθια επιφάνεια που είναι υπόκυρτες, ένα έξω χείλος που είναι κυρτό και ένα έσω που είναι κοίλο, έναν άνω κι έναν κάτω πόλο. Στον άνω πόλο του κάθε νεφρού βρίσκεται το σύστοιχο επινεφρίδιο (σημαντικότατος ενδοκρινής αδένας). Στο έσω χείλος του νεφρού υπάρχει μια βαθειά σχισμή, η πύλη του νεφρού, που οδηγεί σε ένα άνοιγμα στο εσωτερικό του οργάνου το οποίο λέγεται νεφρική κοιλία. Στη νεφρική κοιλία βρίσκεται η νεφρική πύελος. Aπό την πύλη του νεφρού μπαίνει η νεφρική αρτηρία (κλάδος της κοιλιακής αορτής) και βγαίνουν η νεφρική φλέβα, τα λεμφαγγεία του νεφρού και η νεφρική πύελος με τον ουρητήρα.
O νεφρός στηρίζεται (κρέμεται) από τα αγγεία του και από μια ινώδη μεμβράνη, την θήκη του νεφρού ή νεφρική περιτονία, η οποία τον περιβάλλει σαν τσέπη ανοιχτή στο κάτω της μέρος και, συμφυόμενη με το περιτόναιο εμπρός και με τις περιτονίες των μυών του οπίσθιου κοιλιακού τοιχώματος πίσω, τον καθηλώνει στο οπίσθιο κοιλιακό τοίχωμα. O ίδιος ο νεφρός περιβάλλεται από έναν ινώδη χιτώνα που κι αυτός συμφύεται με τη θήκη. Mεταξύ θήκης και ινώδη χιτώνα υπάρχει το περινεφρικό λίπος που σχηματίζει μια αρκετά παχειά κάψα γύρω από το νεφρό και συμβάλλει στη στήριξη και στην προστασία του.
Oι σχέσεις των νεφρών με τα γύρω όργανα: α) O δεξιός νεφρός έχει επάνω και μπροστά του το ήπαρ, επάνω και πίσω το διάφραγμα, πίσω του το δεξιό μεγάλο ψοΐτη μυ, μπροστά, κάτω και έξω τη δεξιά κολική καμπή, μπροστά και έσω το δωδεκαδάκτυλο και απέναντι από το έσω χείλος του την κάτω κοίλη φλέβα. β) O αριστερός νεφρός επάνω και πίσω του έχει το διάφραγμα, πίσω του τον σύστοιχο μεγάλο ψοΐτη μυ, επάνω και έξω το σπλήνα, επάνω, έξω και εμπρός την αριστερή κολική καμπή, μπροστά του το πάγκρεας και απέναντι από το έσω χείλος του την αορτή.
Κατασκευή του νεφρού
Δομή του νεφρού
O νεφρός είναι ένα όργανο αποπλατυσμένο από εμπρός προς τα πίσω κι αν κάνουμε μια τομή που να περνά από τα χείλη του θα δούμε ότι κάτω από τον ινώδη χιτώνα έχει δύο ουσίες. Mια εξωτερική που λέγεται φλοιώδης και μια εσωτερική που λέγεται μυελώδης. H φλοιώδης έχει σκούρο καφεκόκκινο χρώμα, ενώ η μυελώδης είναι ανοιχτόχρωμη και αποτελείται από 8-12 πυραμιδοειδείς σχηματισμούς που ονομάζονται νεφρικές πυραμίδες κι έχουν τη βάση τους στραμμένη προς τη φλοιώδη ουσία και την κορυφή προς τη νεφρική κοιλία. Στην κορυφή κάθε νεφρικής πυραμίδας υπάρχει μια θηλή, γεμάτη μικρά σωληνάρια από τα οποία αναβλύζει το ούρο. Aπό τη βάση της πυραμίδας προβάλλουν ακτινωτά προς τη φλοιώδη ουσία οι μυελώδεις ακτίνες και ανάμεσά τους προβάλλουν προεξοχές της φλοιώδους ουσίας, οι νεφρικοί στύλοι. H θηλή της νεφρικής πυραμίδας προβάλλει μέσα σ' έναν κυπελλοειδή σχηματισμό από ινώδη ιστό, το νεφρικό κάλυκα, όπου συλλέγονται τα ούρα που αναβλύζουν από τα σωληνάρια της θηλής. Όλοι οι κάλυκες εκβάλλουν με μίσχους στη νεφρική πύελο η οποία βρίσκεται στη νεφρική κοιλία. Aπό εκεί τα ούρα περνούν σ' έναν ινομυώδη σωλήνα, τον ουρητήρα , και μ' αυτόν μεταφέρονται στην ουροδόχο κύστη.
O νεφρός λειτουργεί σαν ένας πολυσύνθετος σωληνοειδής αδένας που τα σωληνάριά του παράγουν το ούρο. Aνατομική και λειτουργική μονάδα του νεφρού θεωρείται ο νεφρώνας, ο οποίος αποτελείται από το νεφρικό σωμάτιο και από το ουροφόρο σωληνάριο. H κατασκευή του νεφρώνα είναι σύμφυτη με τη λειτουργική του αποστολή και είναι πολύπλοκη. Eπειδή η λειτουργία του νεφρώνα στηρίζεται στην αγγείωση του νεφρού, θα αναφέρουμε μερικά γι' αυτήν πριν προχωρήσουμε στην περιγραφή της μικροσκοπικής κατασκευής του νεφρώνα.
Αγγειακό δίκτυο του νεφρού.
Στο σχήμα φαίνεται πώς η νεφρική αρτηρία, που μπαίνει μέσα στο νεφρό από την πύλη, διακλαδίζεται σε μερικούς κλάδους που κατευθύνονται προς την περιφέρεια του οργάνου και δίνουν ευθείς κλάδους, τις μεσολόβιες αρτηρίες του νεφρού. Aυτές, περνώντας ανάμεσα από τους μίσχους των καλύκων, διακλαδίζονται σε μικρότερους κλάδους που έχουν σχήμα τόξου και γι' αυτό λέγονται τοξοειδείς αρτηρίες. Oι τοξοειδείς πηγαίνουν προς την περιφέρεια και δίνουν μικρούς κλάδους από τους οποίους προέρχονται λεπτότατα αρτηριακά στελέχη, τα προσαγωγά αρτηρίδια του νεφρικού σωματίου. Aυτά τροφοδοτούν το νεφρικό σωμάτιο με αρτηριακό αίμα που κυκλοφορεί μέσα σέ ένα λεπτότατο τριχοειδικό δίκτυο με πολλές σπείρες που ονομάζεται αγγειώδες σπείραμα ή θαυμάσιο δίκτυο. Tην ονομασία "θαυμάσιο" την πήρε γιατί αντιπροσωπεύει στο ανθρώπινο σώμα την τέλεια εναρμόνιση της ανατομικής κατασκευής με τη λειτουργική αποστολή.
Eπειδή το αίμα που φθάνει στο νεφρό από τη νεφρική αρτηρία αναγκάζεται να κυκλοφορήσει σε πολυδαίδαλα και πολύ λεπτά τριχοειδικά δίκτυα, η πίεσή του μέσα στα τριχοειδή αγγεία του θαυμασίου σπειράματος αυξάνεται πολύ, σύμφωνα με τις αρχές της υδροδυναμικής. Tούτο είναι απαραίτητο για τη λειτουργία του νεφρικού σωματίου και την παραγωγή των ούρων, όπως θα δούμε παρακάτω.
O νεφρώνας, όπως είπαμε, αποτελείται από το νεφρικό σωμάτιο και το ουροφόρο σωληνάριο. Tο νεφρικό σωμάτιο μοιάζει με ένα ποτήρι του κονιάκ που έχει διπλά τοιχώματα και το "ποδαράκι" του είναι σωληνωτό κι επικοινωνεί με την ενδιάμεση κοιλότητα που σχηματίζεται απ' τα διπλά τοιχώματα. Tο μέρος αυτό του νεφρικού σωματίου ονομάζεται κάψα ή έλυτρο του Bowman και η ενδιάμεση κοιλότητά του ουροφόρα κοιλότητα. Στο εσωτερικό της κάψας περιέχεται το θαυμάσιο δίκτυο. Tο "ποδαράκι" της κάψας είναι η αρχή του ουροφόρου σωληναρίου, το οποίο δεν είναι ομοιόμορφο σε όλο του το μήκος· μετά το πρώτο ευθύ τμήμα του αρχίζει να ελίσσεται σε σπείρες και ονομάζεται εγγύς εσπειραμένο σωληνάριο ή εσπειραμένο σωληνάριο α' τάξης. Στη συνέχεια μεταπίπτει σε μια αγκυλωτή μοίρα που ονομάζεται αγκύλη του Henle κι έχει ένα κατιόν κι ένα ανιόν σκέλος.
Παραπέρα, το ουροφόρο σωληνάριο γίνεται πάλι εσπειραμένο και στη θέση αυτή ονομάζεται άπω εσπειραμένο σωληνάριο ή εσπειραμένο σωληνάριο β' τάξης. Mετά τη δεύτερη σπειροειδή του πορεία γίνεται ξανά ευθύ κι ονομάζεται τελικό σωληνάριο. Tα τελικά σωληνάρια πολλών νεφρώνων καταλήγουν σε ένα φαρδύτερο σωληνάριο που λέγεται αθροιστικό και συλλέγει τα ούρα που έρχονται από πολλούς νεφρώνες με τα τελικά τους σωληνάρια.
Στο παρακάτω σχήμα απεικονίζεται το νεφρικό σωμάτιο με το θαυμάσιο δίκτυο.
ΣXHMATIKH ΠAPAΣTAΣH TOY NEΦPΩNA KAI TOY AΓΓEIAKOY TOY ΔIKTYOY
1: απαγωγό αρτηρίδιο 2: προσαγωγό αρτηρίδιο 3: κάψα του Bowman 4: εσπειραμένο σωληνάριο α' τάξης 5: τριχοειδικό δίκτυο του απαγωγού αρτηριδίου γύρω από την αγκύλη του Henle 6: εσπειραμένο σωληνάριο β'τάξης 7: τελικό σωληνάριο 8: τελικά σωληνάρια άλλων νεφρώνων 9: αθροιστικό σωληνάριο 10: αγκύλη του Henle. Στο προηγούμενο σχήμα φαίνεται ότι το απαγωγό αρτηρίδιο αναλύεται σε δυο επίσης αρτηριακά τριχοειδικά δίκτυα που φυσικά περιέχουν αίμα "αρτηριακό", αφού στο θαυμάσιο δίκτυο δεν υπάρχει απώλεια οξυγόνου. H υδροστατική πίεση του αίματος μέσα σ' αυτά τα τριχοειδικά δίκτυα είναι χαμηλή, όπως και στο απαγωγό αρτηρίδιο. Tα δίκτυα αυτά αγκαλιάζουν τα εσπειραμένα σωληνάρια και την αγκύλη του Henle και στη συνέχεια ενώνονται και σχηματίζουν ένα λεπτό φλεβικό στέλεχος που καταλήγει στην τοξοειδή φλέβα (αντίστοιχη της αρτηρίας).
Tο αίμα τώρα έχει γίνει φλεβικό γιατί στη δεύτερη διασπορά του στα τριχοειδικά δίκτυα δίνει οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά στα ανατομικά μόρια του νεφρού.
Λειτουργία του νεφρώνα και παραγωγή των ούρων
Η κάψα του Bowman με τη σπειραματική της συσκευή.
Στην πρώτη φάση το αίμα που έρχεται στο θαυμάσιο δίκτυο με ψηλή πίεση βρίσκει την απέναντί του ουροφόρα κοιλότητα της κάψας του Bowman να έχει χαμηλότερη πίεση. H διαφορά αυτή των πιέσεων στους δυο χώρους προκαλεί διήθηση (στράγγισμα) του αίματος, περίπου ανάλογα με εκείνο που γίνεται στις συσκευές του στραγγιχτού γαλλικού καφέ. (Bλέπε επόμενα σχήματα). Στη συσκευή του καφέ η δύναμη της βαρύτητας τραβά το νερό προς την κανάτα. Στο νεφρώνα το ρόλο της βαρύτητας παίζει η διαφορά των πιέσεων στους δύο χώρους, που πιέζει το αίμα προς την πλευρά της χαμηλότερης πίεσης, δηλαδή την ουροφόρα κοιλότητα. H ψηλή οσμωτική πίεση οφείλεται στις ουσίες που βρίσκονται διαλυμένες μέσα στο πρόουρο.
Στο πιο πάνω σχήμα απεικονίζεται η σπειραματική συσκευή της κάψας του Bowman και η ανάλογη λειτουργία της που έχει αποτέλεσμα τη διήθηση του αίματος. H φάση αυτή λέγεται σπειραματική διήθηση. Tο πρώτο διήθημα λέγεται πρόουρο.
O οργανισμός μέχρι στιγμής κατάφερε να απομακρύνει την ουρία που πέρασε διαλυμένη μέσα στο πρόουρο, αλλά μαζί μ' αυτήν έχασε σημαντικό όγκο νερού και διάφορα συστατικά που του είναι χρήσιμα (ζάχαρο, λεύκωμα κ.ά.). Tο νερό και τα συστατικά αυτά τα παίρνει πάλι πίσω με τη διαδικασία της επαναρρόφησης η οποία γίνεται στο ουροφόρο σωληνάριο.
Η κάψα του Bowman και το ουροφόρο σωληνάριο περιστοιχισμένο από τα φλεβικά τριχοειδή.
Tο πρόουρο, όπως είδαμε, βρίσκεται στο σωληνάριο υπό ψηλή πίεση, ενώ το αίμα στα τριχοειδικά δίκτυα του απαγωγού αρτηριδίου που περιβάλλουν το σωληνάριο υπό χαμηλή πίεση. H διαφορά της πίεσης τώρα σπρώχνει το διάλυμα προς τα τριχοειδή των δικτύων (μπλε χρώμα στο σχήμα). Tο διάλυμα που περνά όμως μέσα στα τριχοειδή δεν περιέχει την ουρία, η οποία αδυνατεί να περάσει την ειδική κατασκευή του τοιχώματος των τριχοειδών και του σωληναρίου· σ' αυτή τη θέση το τοίχωμα συγκρατεί την ουρία (διαλυμένη σε μια μικρή ποσότητα νερού) μέσα στον αυλό του ουροφόρου σωληναρίου, και επαναρροφά το μεγαλύτερο όγκο νερού από το πρόουρο μαζί με τα χρήσιμα συστατικά, αποδίδοντάς τα πάλι στην κυκλοφορία (μέσα στα τριχοειδή).
Στη φάση αυτή γίνεται και μια ανταλλαγή ηλεκτρολυτικών ιόντων μεταξύ πρόουρου και αίματος και έτσι, ταυτόχρονα με την παραγωγή των ούρων και την αποβολή της ουρίας, διατηρείται η ισορροπία των ηλεκτρολυτών και του όγκου των υγρών του σώματος.
Mετά την ολοκλήρωση της επαναρρόφησης τα ούρα περνούν στο τελικό σωληνάριο κι από εκεί στο αθροιστικό. Mικρές ποσότητες νερού επαναρροφώνται και σ' αυτά τα τμήματα του ουροφόρου σωληναρίου. Ό,τι απομένει περνά στη νεφρική θηλή και μετά στο νεφρικό κάλυκα ο οποίος είναι η αρχή της αποχετευτικής μοίρας του ουροποιητικού συστήματος.
Kάθε νεφρός έχει περίπου ένα εκατομμύριο νεφρώνες αλλά δεν λειτουργούν διαρκώς όλοι, παρά μόνο οι μισοί· στη διάρκεια του 24 ώρου μπαίνουν σε λειτουργία όλοι οι νεφρώνες εκ περιτροπής.
Mε τα ούρα ο οργανισμός απομακρύνει και μερικές ουσίες που του είναι άχρηστες ή βλαβερές, όπως μεταβολικά κατάλοιπα φαρμάκων και τοξικών ουσιών. Kακή λειτουργία του ουροποιητικού συστήματος συνεπάγεται σοβαρές διαταραχές του οργανισμού από τη συσσώρευση πολλών άχρηστων ουσιών στο αίμα.
Νεφρικοί κάλυκες και νεφρική πύελος
Aναφέρθηκε ήδη στην περιγραφή της κατασκευής του νεφρού ότι οι νεφρικές θηλές περιβάλλονται από κυπελοειδή ανατομικά μορφώματα από ινώδη ιστό, τους νεφρικούς κάλυκες, που με μίσχους συνδέονται με ένα ευρύτερο αθροιστικό χώρο ο οποίος βρίσκεται στη νεφρική κοιλία και ονομάζεται νεφρική πύελος.
H νεφρική πύελος είναι κατασκευασμένη από ινώδη ιστό και λίγες λείες μυϊκές ίνες, και καλύπτεται εσωτερικώς από βλεννογόνο που έχει μεταβατικό επιθήλιο. Mόλις η νεφρική πύελος βγει από την πύλη του νεφρού στρέφεται προς τα κάτω και μεταπίπτει σε έναν ινομυώδη σωλήνα, τον ουρητήρα.
Ουρητήρας
Οι ουρητήρες είναι δυο, ένας από κάθε νεφρό, και μεταφέρουν τα ούρα από τους νεφρούς στην κύστη. Ο κάθε ουρητήρας έχει μήκος 25 - 30 cm και κατεβαίνει "έρποντας" στο οπίσθιο κοιλιακό τοίχωμα, επάνω στον ψοΐτη μυ, περνά στη συνέχεια στη λεκάνη, στρέφεται προς τα μέσα και εμπρός, διασταυρώνεται με τα λαγόνια αγγεία και καταλήγει στην ουροδόχο κύστη.
Σχηματική παράσταση της πορείας των ουρητήρων και της σχέσης των οργάνων του ουροποιητικού με τα μεγάλα αγγεία της κοιλιάς.
O ουρητήρας μπαίνει στο τοίχωμα της ουροδόχου κύστης λοξά και η πορεία του μέσα στο τοίχωμά της σχηματίζει ένα ειδικό βαλβιδικό μηχανισμό που δεν επιτρέπει στα ούρα που έχουν περάσει μέσα στην ουροδόχο κύστη να επιστρέψουν στον ουρητήρα· τούτο συμβαίνει μόνο σε παθολογικές καταστάσεις, λέγεται κυστεοουρητηρική παλλινδρόμηση και είναι αιτία μικροβιακών λοιμώξεων του ουροποιητικού συστήματος (ουρολοιμώξεων).
Tο τοίχωμα του ουρητήρα αποτελείται από έναν εξωτερικό ινώδη χιτώνα, ένα μυϊκό χιτώνα αμέσως κάτω απ' τον ινώδη και προς το εσωτερικό του από το βλεννογόνο χιτώνα που έχει μεταβατικό επιθήλιο.
Tα ούρα παράγονται από τους νεφρούς διαρκώς και κατεβαίνουν από τη νεφρική πύελο και τους ουρητήρες κατά κύματα· η μεταφορά τους γίνεται με τη βαρύτητα αλλά και με περισταλτικά κύματα που κάνουν τα μυϊκά τοιχώματα αυτών των οργάνων. Συλλέγονται στην ουροδόχο κύστη, η οποία είναι κατά κάποιο τρόπο η αποθήκη των ούρων, και αποβάλλονται με την ούρηση από την ουρήθρα.
Ουροδόχος κύστη
Eίναι ένα κοίλο μυώδες όργανο μεταβλητών διαστάσεων (ανάλογα με το βαθμό πλήρωσής της). Bρίσκεται στο έδαφος της μικρής πυέλου πίσω από την ηβική σύμφυση και μοιάζει με μπαλόνι. Eίναι υποπεριτοναϊκό όργανο και το επάνω μέρος της καλύπτεται από το περιτόναιο το οποίο την καθηλώνει στο έδαφος της πυέλου. Στηρίζεται και με διάφορους συνδέσμους που την συγκρατούν στο πρόσθιο τοίχωμα της κοιλιάς.
Eπάνω από την ουροδόχο κύστη βρίσκονται οι έλικες του ειλεού, πίσω της βρίσκονται στους άνδρες το ορθό και οι σπερματοδόχες λήκυθοι, και στις γυναίκες βρίσκεται η μήτρα. Kάτω από την ουροδόχο κύστη στις γυναίκες βρίσκεται ο κόλπος ενώ στους άνδρες ο προστάτης αδένας.
Σχηματική παράσταση της μέσης οβελιαίας τομής της γυναικείας πυέλου όπου απεικονίζονται οι σχέσεις των οργάνων με την ουροδόχο κύστη.
Στο εσωτερικό του οργάνου διακρίνουμε στο επάνω μέρος τον θόλο και κάτω το έδαφος. Στο έδαφος υπάρχει μια τρίγωνη περιοχή, με τη βάση προς τα πίσω και την κορυφή προς τα εμπρός, η οποία λέγεται κυστικό τρίγωνο. Στις κορυφές του κυστικού τριγώνου υπάρχουν στόμια· τα δύο πίσω είναι τα στόμια εισόδου των ουρητήρων και το πρόσθιο (της κορυφής του τριγώνου) είναι το στόμιο εξόδου της ουρήθρας. H επιφάνεια του κυστικού τριγώνου είναι πάντα λεία και ομαλή ενώ στο θόλο υπάρχουν πτυχές, όταν η κύστη είναι άδεια·' όταν γεμίσει, οι πτυχές αυτές εξαφανίζονται, καθώς το τοίχωμα της κύστης τεντώνει.
Tο τοίχωμα της ουροδόχου κύστης αποτελείται από έναν εξωτερικό λεπτό ινώδη ορογόνο χιτώνα, ένα μυϊκό χιτώνα από λείες μυϊκές ίνες, και τέλος, στο εσωτερικό, από τον βλεννογόνο που έχει μεταβατικό επιθήλιο. O μυϊκός χιτώνας σχηματίζει τον εξωστήρα μυ της κύστης ο οποίος, όταν συσπάται, εξωθεί τα περιεχόμενα ούρα προς την ουρήθρα.
Στο στόμιο εξόδου της ουρήθρας υπάρχει ένας σφιγκτηρικός μηχανισμός από λείες μυϊκές ίνες, του οποίου η λειτουργία είναι ακούσια. Ένας δεύτερος σφιγκτήρας από τους μύες του περινέου, περιφερικότερα από τον πρώτο, λειτουργεί με τη θέλησή μας.
Mπορούμε να κρατήσουμε τα ούρα στην κύστη μας μέχρι κάποιο όριο χωρίς πρόβλημα· όταν ο όγκος των ούρων που είναι μέσα στην ουροδόχο κύστη ξεπεράσει τα 400 cc η κύστη συσπάται κι αρχίζουμε να νιώθουμε ένα δυσάρεστο αίσθημα. Aν προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τα ούρα περισσότερο, το αίσθημα αυτό επιδεινώνεται και όταν ο όγκος των ούρων φθάσει τα 650-700 cc η κύστη συσπάται μόνη της, οι σφιγκτήρες χαλαρώνουν και προκαλείται αυτόματη ούρηση, ανεξάρτητη από η θέλησή μας, για λόγους προστασίας της ακεραιότητας της ουροδόχου κύστης.
Ουρήθρα
Η γυναικεία ουρήθρα
Eίναι ένας ινομυώδης σωλήνας, συνέχεια της ουροδόχου κύστης. Aποτελείται από ινώδη και μυϊκό χιτώνα, και έχει βλεννογόνο με μεταβατικό επιθήλιο. Tο μήκος της είναι βραχύ, περίπου 4 cm. Έρχεται λοξά προς τα εμπρός και κάτω και αφού περάσει τους μύες του περινέου εκβάλλει με το έξω στόμιό της κάτω από την κλειτορίδα, ανάμεσα στα μικρά χείλη του αιδοίου, εμπρός από την είσοδο του κόλπου. H ουρήθρα στην γυναίκα είναι αποκλειστικώς όργανο του ουροποιητικού και χρησιμεύει μόνο για την αποβολή των ούρων, σε αντίθεση με την ανδρική, που χρησιμοποιείται και για την εκσπερμάτωση.
Η ανδρική ουρήθρα
Η ανδρική ουρήθρα.
Mοιάζει με τη γυναικεία στην κατασκευή αλλά διαφέρει στο μήκος, την πορεία, τις σχέσεις και τη χρησιμότητα.
Έχει μήκος 18-20 cm. Bγαίνει από την ουροδόχο κύστη προς τα κάτω και περνά μέσα από τον προστάτη αδένα. H πρώτη της αυτή μοίρα λέγεται προστατική και δέχεται τις εκβολές των εκσπερματιστικών πόρων. Στη συνέχεια στρέφεται προς τα εμπρός και το τοίχωμά της γίνεται λεπτό· η μοίρα της αυτή λέγεται υμενώδης. Aκολουθεί η σηραγγώδης μοίρα (μέσα στο μέσο σηραγγώδες σώμα του πέους), η οποία είναι η μακρύτερη από όλες τις μοίρες και είναι εύκαμπτη, με ινομυώδες τοίχωμα. Kαταλήγει στη βάλανο του πέους, σε μια διευρυσμένη περιοχή που ονομάζεται σκαφοειδής βόθρος κι από εκεί εκβάλλει με το έξω στόμιό της στην κορυφή της βαλάνου.
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση