Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Κοσμογονία

Case Study: Ναπολέων!

(1/3) > >>

Avaris:
                                                  "Η Ιστορία μέσα απο το Πρίσμα του Εσωτερισμού"

*********************************************************

Οι μάχες των ανθρώπων δημιουργούν τους Ήρωες.............

                                                      ...............Τους Μύθους και με την πάροδο των αιώνων τους Θρύλλους.

Μέσα σε αυτούς τους Θρύλλους περικλείεται τόσο ο Εφήμερος Παραλογισμός του Ανθρώπου όσο και η Αέναη Παρουσία του Συμπαντικού Σχεδίου.

Όταν στα Πολεμικά γεγονότα κατακάτσει ο κουρνιαχτός και αυτά αμβλυνθούν και θαφτούν απο την Αχλύ της Λήθης και του Θρύλου, τότε μετατρέπονται σε Σύμβολα.

Κι ο Ζηλωτής προσπαθεί μελετώντας αυτά τα Σύμβολα να κρίνει τι "πραγματικά συνέβη" τότε και μέσα απο αυτό, τι άραγε πρέπει να "διδαχτεί σήμερα"....

Τώρα, θα πρότεινα να πάμε λίγο "ανάποδα".

Να πάρουμε ένα σημαντικό ιστορικό πρόσωπο καθώς και τα κυριότερα Δρώμενα που το καθόρισαν και το σημάδεψαν.

Μέσα σε αυτά, εξέχουσα θέση έχει, ένα σημαντικό σύγχρονο γεγονός, η Μάχη του Βατερλώ.

Προτού η Αχλύ του χρόνου το μετατρέψει σε Θρύλλο, Μύθο και Σύμβολο ας προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε "Εσωτερικά".

πχ

Τι δηλαδή, απο τα τεκταινόμενα ήταν "Ειμαρμένη"?

Τι "ανθρώπινος παραλογισμός"?

Τι ήταν "τύχη"?

Τι ήταν "Ελεύθερη Βούληση", "πείσμα", "λογική"?

Τι ήταν "ένστικτο" και "έκτη αίσθηση"?

Που "Ηρωϊσμός"?

Τι άραγε ήθελε το "Συμπαντικό Σχέδιο" να γίνει?

Αυτό που έγινε πόσο "συμβατό ήταν άραγε με το Συμπαντικό Σχέδιο"?

Υπάρχουν κάποια "Εσωτερικά Διδάγματα" απο την όλη ιστορία?

Υπάρχει η "αίσθηση παρουσίας της Δύναμης" στην Ιστορία?

Εντοπίζουμε "Καρμική Ανταποδοτικότητα"? Είτε "εισερχόμενη" (υποθήκες παρελθόντος) είτε "εξερχόμενη" (υποθήκες Μέλλοντος).

Το "Αναζητώντας την Εσωτερικότητα" ενός Ιστορικού Γεγονότος έχει πάρα πολλούς άξονες.

Οι παραπάνω είναι απλώς μερικοί "ενδεικτικοί".

Ευτύχημα θα είναι, να προστεθούν πολλοί πολλοί ακόμη.

Θα ακολουθήσει η "Ιστορική Παράθεση" των Γεγονότων και μετά μπορούμε να μπούμε στην "Ανάλυση".

Avaris:
Η δύναμη της Θέλησης: Πως ένας σοβαρά ασθενής Ναπολέων παρ’ολίγον να κερδίσει στο Βατερλώ!   

    Όλοι οι άνθρωποι ακούνε διαρκώς στον περίγυρό τους μια ατέλειωτη διαμαρτυρία, γκρίνια, κλαυθμούς και οδυρμούς για προβλήματα και ταλαιπωρίες που βιώνονται εξαιτίας ασθενειών.

    Λοιπόν, κάποιες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της ιστορίας έπραξαν τα μεγαλειώδη κατορθώματά τους όντας έρμαια του πόνου και υποφέροντας από σοβαρότατες χρόνιες ασθένειες.

    Αντιμετώπισαν τα προβλήματά τους με τον αντίθετο τρόπο απ’ ότι οι κλασσικοί ασθενείς. Αντί να ξαπλώσουν στο κρεβάτι τους και να περιμένουν τη θανατηφόρα μοίρα τους   σηκώθηκαν όρθιοι και αποφάσισαν να πράξουν εκατό φορές περισσότερα, όχι από τον οποιοδήποτε ασθενή αλλά από τον οποιοδήποτε υγιή μέσο άνθρωπο.

    Να ένα τρανταχτό παράδειγμα: Ναπολέων Βοναπάρτης. Αξίζει να δούμε την προσωπική του μάχη με τις ασθένειες.

     Ο Ναπολέων ήταν ένας ηγέτης που διαρκώς κέρδιζε τις μάχες που έδινε.

    Το μεγαλύτερό του λάθος ήταν η απερίσκεπτη επίθεσή του στη Ρωσία. Απο εκεί ξεκινάει η Μεγάλη Πτώση. Δεν έπρεπε. Αν την είχε αποφύγει, ακόμη θα μιλούσαμε για Γαλλική Ευρώπη. Γεγονός που θα ισχυροποιούσε τόσο πολύ τη Γαλλία,  που πλέον δεν θα είχε καμία διάθεση να τηρήσει τις γεωπολιτικές ισορροπίες της εποχής.

     Ο επόμενος στόχος της πλέον θα ήταν αναγκαστικά η Ελλάδα και τα Βαλκάνια ώστε να μπορεί να ελέγχει τα Στενά των Δαρδανελίων - και όχι μόνο. Αυτή θα ήταν η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας για να απεγκλωβιστεί απο τα νύχια της πρωτόγονης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

    Δυστυχώς, όμως, το έκανε το λάθος, ανάλωσε τις Δυνάμεις του στο Ρωσσικό Χειμώνα και από εκεί και πέρα η τραγική πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη...για τους αγαπημένους των Θεών, όμως, η Μοίρα κάνει εξαιρέσεις και τους δίνει άλλη μία ευκαιρία…

    Μετά την ήττα και την καθαίρεσή του από την Ηγεσία της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, θα περίμενε κανείς ότι οι αντίπαλοί του θα τον είχαν εξοντώσει με φριχτό βασανιστικό και εκδικητικό θάνατο. Αντ’ αυτού, τον εξόρισαν στη Νήσο Έλβα.

    27 Φεβρουαρίου 1815 ο αυτοκράτωρ Ναπολέων απέδρασε από τη νήσο Έλβα. Τον ακολούθησαν αμέσως στην επιστροφή του μία χούφτα άνδρες και στην πορεία προς το Παρίσι συνεχώς ενώνονταν μαζί τους στρατιωτικές μονάδες ζητωκραυγάζοντας τον αυτοκράτορα. Τα πλήθη και ο στρατός  έλκονταν σαν σε ερωτικό παροξυσμό από τον Ηγέτη τους και έδειχναν έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά γι’ αυτόν. Κατέκτησε και πάλι το Παρίσι χωρίς ούτε μια τουφεκιά. Με ένα απλό βηματισμό. Η υπέρτατη κατάκτηση.

     Όπως ήταν επόμενο, όλες οι κυβερνήσεις των αυτοκρατοριών της Ευρώπης ταράχτηκαν. Όλοι ήξεραν τι θα συνέβαινε.

     Και όντως, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ναπολέων μόλις επέστρεψε στο Παρίσι, ήταν να οργανώσει έναν νέο στρατό. Ήξερε ότι πλέον θα είχε να αντιμετωπίσει έναν συνασπισμένο εχθρικό στρατό.

     Ήξερε επίσης ότι δεν είχε πια μαζί του τον παλιό εμπειροπόλεμο στρατό του. Ούτε τους παλιούς άριστους επιτελείς του. Έπρεπε σε μηδέν χρόνο να δημιουργήσει ένα αξιόλογο στράτευμα. Έτσι, αναγκάστηκε να κάνει τα στραβά μάτια ακόμη και προς εξοργιστικά γεγονότα. Όπως αυτό του Νεϊ που ήταν στρατηγός ιππικού του Ναπολέοντος κατά την ένδοξη περίοδο των Ναπολεόντειων πολέμων, κατόπιν πήγε στο βασιλικό στρατόπεδο δίνοντας την υπόσχεση στο Λουδοβίκο ΙΗ’ να του παραδώσει τον «Ναπολέοντα σε σιδερένιο κλουβί» και τρεις μήνες μετά την υπόσχεση, στις 12 Ιουνίου 1815 επανεντάχθηκε στο Ναπολεόντειο στρατόπεδο αναλαμβάνοντας το ρόλο του Στρατάρχη πλέον. Ατυχής επιλογή όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια.     

     Ούτε όμως ο ίδιος ο Ναπολέων ήταν αυτός που ήταν στο Αούστερλιτς και στην Ιένα.

Avaris:
    Ο Αυτοκράτορας ήταν ένας ήρωας της ανθρώπινης αντοχής και του πείσματος.

      Τον καιρό της μάχης του Βατερλό, ο Ναπολέων ήταν 46 ετών. Παρ’ ότι όμως τόσο νέος, υπέφερε σιωπηλά από σωρεία ασθενειών. Χίλιες δυο ενοχλήσεις και πόνοι πάλευαν να του αποσπάσουν την προσοχή και να του τσακίσουν το ηθικό.

     Ήταν ήδη υπέρβαρος, εξαιτίας μιας σπάνιας ορμονικής ασθένειας που τον ταλαιπωρούσε.

     Είκοσι ετών κιόλας, υπέφερε από τριήμερο πυρετό, ενώ ενοχλήσεις στη διούρηση και στα νεφρά του εμφανίσθηκαν και επιδεινώθηκαν μετά τις μάχες του Μποροντίνο, της Μόσχας και της Δρέσδης.

      Υπέφερε επίσης από πρησμένες γάμπες, γρήγορη κόπωση, ενίοτε έλλειψη πρωτοβουλίας (όπως δυστυχώς στο Βατερλό).

       Είχε επίσης προβλήματα και ενοχλήσεις στο συκώτι. Προβλήματα που τον Οκτώβριο του 1817 εξελίχθηκαν σε ηπατίτιδα. Οι πόνοι αυτοί τον χτυπούσαν μέχρι και στην πλάτη.

       Προβλήματα στο στομάχι που του προκαλούσαν ενίοτε εμετούς με αίμα και αναιμία. Ήταν γαστρικό έλκος που εξελίχθηκε σε καρκίνο και φυσικά, του προκαλούσε φριχτούς πόνους.

      Ήδη υπέφερε χρόνια ολόκληρα από αιμορροΐδες σε οξεία μορφή που του προξενούσαν οξύτατους και διαρκείς πόνους. Δεν μπορούσε ούτε να ιππεύσει καλά καλά.     

       Υπέφερε επίσης από χρόνια διάρροια και δυσεντερία.       

        Μα το χειρότερο όλων ήταν ότι το μοναδικό κατασταλτικό για τους πόνους που χρησιμοποιούσαν εκείνη την εποχή ήταν το λάβδανο, δηλαδή το όπιο. Και δυστυχώς, οι πόνοι του αυτοκράτορα ήταν τόσο οξείς, που οι γιατροί του το χορηγούσαν σε υψηλές ποσότητες. Το οποίο αυτό άτιμο φάρμακο, φυσικά, τον νάρκωνε και του μείωνε τη διαύγεια και την παροιμιώδη του ετοιμότητα πολύπλοκης σκέψης και αντίδρασης.

       Με όλα αυτά τα  προβλήματα στην πλάτη ο αυτοκράτορας πολεμούσε στα ευρωπαϊκά μέτωπα και νικούσε επί χρόνια. Έξι χρόνια αργότερα, 5 Μαΐου του 1821, στην οριστική του εξορία πλέον,  λύγισε οριστικά από κάποια από αυτά τα προβλήματα υγείας.

       Την 18η Ιουνίου του 1815 όμως, υπό το οδυνηρό βάρος όλων αυτών των προβλημάτων υγείας και χωρίς το πάλαι ποτέ ικανό στράτευμα που είχε κάποτε, έδωσε την τελευταία μεγάλη μάχη του στο Βατερλό εναντίον αριθμητικά υπέρτερων εχθρών και  λίγο έλειψε να νικήσει.

      Ο Ναπολέων γνώριζε ότι είχε απέναντί του δύο ηχηρά πολεμικά ονόματα της εποχής: τον Δούκα του Ουέλινγκτον, ήρωα του πολέμου της Ιβηρικής και τον Στρατάρχη Μπλίχερ τον ισχυρό Πρώσο πολέμαρχο.

     Γνώριζε επίσης, ότι, τα κυριότερα όπλα που διέθετε εναντίον τους ήταν το «όνομά» του, το «υψηλότατο φρόνημα του στρατού», η «ταχύτητα» και ο «αιφνιδιασμός».

   Ο Αυτοκράτωρ ποτέ δε θεώρησε τους αντιπάλους του ανώτερους στρατηγικά. Τις γαλλικές ήττες στην Ιβηρική τις χρέωσε στην ανεπάρκεια των αξιωματικών του και όχι στην υψηλότερη τακτική ικανότητα του Ουέλινγκτον.

   Έτσι, διέπραξε το τρίτο μεγάλο λάθος της συνολικής πορείας του (εφόσον το μεγαλύτερο και καθοριστικότερο ήταν η επίθεση στη Μόσχα και η ατυχής επιλογή ηγετών του γαλλικού στρατού στην Ιβηρική) και το πρώτο όσον αφορά το Βατερλό.

   Την υποτίμηση του εχθρού!!!

   Από εκεί κι έπειτα, τα προβλήματα που προέκυψαν στο Γαλλικό στρατό στο Βατερλό οφειλόντουσαν τόσο στην ανεπάρκεια των αξιωματικών του όσο και του αυτοκράτορα λόγω ασθενειών.

Avaris:
  Λόγω των προβλημάτων υγείας του αλλά και του λάβδανου που αναγκαζόταν να παίρνει για τους πόνους, έκανε πλέον λάθη, κουραζόταν γρήγορα, δεν μπορούσε πλέον να διαχειρίζεται πολλά «μέτωπα» προβλημάτων ταυτόχρονα κι έτσι αναγκαζόταν να αφήνει την επίλυσή τους σε άλλους. Δυστυχώς όμως δεν είχε πλέον γύρω του τους ικανότατους στρατηγούς του παρελθόντος. Άλλοι ήταν νεκροί κι άλλοι τον είχαν εγκαταλείψει.

  Πάνω απ’ όλα όμως του έλειπε ο Μπερτιέ, ο άριστος εκείνος επιτελάρχης του παρελθόντος που αναγκαστικά αντικαταστάθηκε από τον Σουλτ που δεν ήταν ότι καλύτερο στρατηγικά.

  Την αριστερή πτέρυγα του Στρατεύματος ο Αυτοκράτωρ την ανέθεσε στον Νεϊ, ομολογουμένως ανδρείο ηγέτη ιππικού αλλά εγκληματικά ανίκανο στρατηγικά για οτιδήποτε παραπάνω.   

  Την δεξιά πτέρυγα και τις εφεδρείες ανέθεσε στον Γκρουσί, έναν γέρο απόστρατο στρατηγό που αποδείχτηκε επίσης εγκληματικά αφελής – αν όχι «κάτι άλλο χειρότερο» εφόσον «ξεγελάστηκε τόσο εύκολα από τους Πρώσους».

  Ο Ναπολέων αμέσως εντόπισε την κυριότερη αδυναμία των Συμμάχων: οι δυνάμεις τους ήταν χωρισμένες. Αποφάσισε λοιπόν να τους παραπλανήσει και να τους χτυπήσει χωριστά, προτού ενωθούν. Κατεύθυνε λοιπόν το στρατό του προς τα βόρεια και ξαφνικά εισέβαλε στο Βέλγιο όπου χτύπησε αιφνιδιαστικά τους Πρώσους. Αυτοί υποχώρησαν στο Λινί.

  Εδώ τον χτύπησε το αμέσως επόμενο πρόβλημα όμως. Ένας Γάλλος στρατηγός αυτομόλησε στους Πρώσους στους οποίους και ανέφερε την στρατηγική του Ναπολέοντα.

  Μαθαίνοντας τη λιποταξία ο Ναπολέων έστειλε αμέσως τον Νεϊ να καλύψει το κενό ανάμεσα στους Πρώσους και τους Άγγλους για να μην ενωθούν. Ο Νεϊ όμως δεν τα κατάφερε.

  Ο παλιός Ναπολέων θα επιτίθονταν, αστραπιαία, νύχτα στις γραμμές των Πρώσων προτού οργανώσουν την άμυνά τους. Δυστυχώς όμως εκείνη τη βραδιά ο Ναπολέων, υποφέροντας από τρομερούς πόνους, έλαβε ισχυρή ποσότητα λάβδανου που τον κοίμισε κι έτσι η γαλλική προέλαση ανακόπηκε άδοξα. Το πρωί που ξύπνησε ο Ναπολέων, οι Πρώσοι είχαν ήδη οργανώσει την άμυνά τους στο Λινί.

  Ήδη ο Ουέλινγκτον είχε κατανοήσει την στρατηγική σημασία της θέσης που προσπαθούσε να καταλάβει ο Νεϊ κι έστειλε αγγλικές ενισχύσεις.

  Ο Ναπολέων έστειλε επίσης ενισχύσεις στον Νεϊ, αλλά μια κακογραμμένη διαταγή του αυτοκράτορα που παρανοήθηκε από τον Νεϊ τον έκανε να απομακρύνει τις ενισχύσεις μακριά, τόσο από τον ίδιο, όσο και από τον αυτοκράτορα που εκείνη την ώρα επιτίθονταν στον Μπλίχερ. Αυτό στέρησε από τον αυτοκράτορα το ένα τρίτο της στρατιωτικής του δύναμης.

  Παρ’ όλα αυτά, ο ενθουσιασμός του γαλλικού στρατού καθήλωσε τους Πρώσους. Εάν ο Νεϊ δεν είχε παρανοήσει τις διαταγές και χτυπούσε τους Πρώσους στα πλευρά, ο πόλεμος θα είχε τελειώσει με νίκη του Ναπολέοντα και η Πρωσία θα έπαυε να είναι πλέον Μεγάλη Δύναμη. Το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου θα ήταν διαφορετικό σήμερα. Μα ο Νεϊ δεν χτύπησε.

   Κράτησε όμως το αγγλικό μέτωπο μακριά. Έτσι, δεν ενώθηκαν με τους Πρώσους. Δυστυχώς όμως, από παρανόηση είχε διώξει τις ενισχύσεις μακριά αντί να τις ρίξει στο πλευρό των Πρώσων ή να τις χρησιμοποιήσει για να καταβάλλει τους Άγγλους.

  Παρ’ όλα αυτά, οι δυνάμεις του αυτοκράτορα επικράτησαν.  Το άλογο του ίδιου του Πρώσου Ηγέτη Μπλίχερ χτυπήθηκε από σφαίρα και μόνο από τύχη σώθηκε κι ο ίδιος από την προέλαση του γαλλικού ιππικού. Οι Πρώσοι θεωρώντας τον νεκρό, ήδη υποχωρούσαν προς τη Λιέγη. Μόνο αφού τους ξαναβρήκε μετά από ώρες ο Μπλίχερ τους οδήγησε ξανά προς την ένωση με τους Άγγλους. Τους οδήγησε προς το χωριό Βατερλό.

     Ο Ναπολέων, για να βεβαιωθεί για την οριστική ήττα των Πρώσων έστειλε τον Γερο – Γκρουσί με 33.000 άνδρες να τους καταδιώξουν πέρα από το Ρήνο. Ο Μπλίχερ, πονηρά σκεπτόμενος, έστειλε κάποιες μεραρχίες να παίξουν το ρόλο του καταδιωκόμενου και ο ανίκανος Γκρουσί «έπεσε στην παγίδα» και άρχισε να τους καταδιώκει.

Avaris:
  Μόλις ο Ουέλινγκτον έμαθε την ήττα των Πρώσων αμέσως υποχώρησε προς το χωριό Βατερλό. Δυστυχώς ο Νεϊ – φερόμενος απερίσκεπτα – δεν τους καταδίωξε. Και πάλι θα μπορούσε να έχει τελειώσει ο πόλεμος αμέσως με νίκη του Ναπολέοντα.
 
 Έξαλλος ο Ναπολέων από την κακή εκτίμηση του Στρατάρχη του διέταξε άγριες κι επίμονες επιθέσεις. Και θα είχε καταστρέψει τον στρατό του Ουέλινγκτον εάν δεν άρχιζε μια καταιγίδα που ανέκοψε την γαλλική προέλαση.

  Έστειλε μήνυμα στον Γκρουσί να πλευροκοπήσει τους Άγγλους χτυπώντας όποιους Πρώσους προσπαθούσαν να ενωθούν μαζί τους. Δυστυχώς όμως ο Γκρουσί απάντησε πως ο Μπλίχερ με το κύριο σώμα υποχωρούσε προς Λιέγη και μόνο μικρές μονάδες κατευθύνονταν προς τους Άγγλους. Στην πραγματικότητα συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Ενώ και πάλι καταβεβλημένος και ναρκωμένος από τα φάρμακα ο αυτοκράτορας έπεφτε για ύπνο, ο Μπλίχερ με την κύρια δύναμη των Πρώσων βάδιζε ταχύτατα να ενωθεί με τους Άγγλους.

   Η πρωινή νεροποντή της 18 Ιουνίου 1815 άφησε το έδαφος νωπό. Οι εισήγηση των αξιωματικών του Ναπολέοντα ήταν να περιμένουν να στεγνώσει για να μπορούν να κινηθούν άνετα τα ιππήλατα πυροβόλα τους. Ο αυτοκράτωρ, καταβεβλημένος από πόνους και λάβδανο κυριολεκτικά κατέρρευσε για δύο ώρες. Μέσα στην παραζάλη του συμφώνησε μαζί τους και διέταξε να περιμένουν να φτάσει ο Γκρουσί με τις 33.000 στρατό.

    Ο Αυτοκράτωρ δυστυχώς είχε υπόψη του τις λάθος πληροφορίες του Γκρουσί. Δε φανταζόταν ότι κάθε λεπτό που περνούσε, ο Γκρουσί απομακρυνόταν αντί να έρχεται και ο Μπλίχερ με τους Πρώσους πλησίαζαν επικίνδυνα αντί να φεύγει από το μέτωπο. Εάν το ήξερε, θα είχε κάνει τη μία λυσσώδη επίθεση μετά την άλλη μέχρι να τσακίσει τους Άγγλους.

    Αντ’ αυτού, την ώρα που οι Γάλλοι παρέμεναν σε αδράνεια, αγγελιοφόρος των Πρώσων πήγε στον Ουέλινγκτον και τον ενημέρωσε ότι οι Πρώσοι πλησιάζουν προς ενίσχυσή του και να μην εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης.

    Και το χειρότερο, ενημέρωσε τον Ουέλινγκτον να μην ανησυχεί για τον ηλίθιο το Γκρουσί ο οποίος κινείται προς Ανατολάς κυνηγώντας φαντάσματα και παίρνοντας μαζί του τις εφεδρείες του Ναπολέοντα.

   Ο Ουέλινγκτον μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν σίγουρος για το αν θα έπρεπε να μείνει ή να υποχωρήσει. Μετά από αυτή την πληροφορία αποφάσισε να πολεμήσει. Ήξερε ότι την ώρα που ο Ναπολέων θα του επιτίθονταν, ο Μπλίχερ θα τον πλευροκοπούσε από τα δεξιά. Εάν και εφόσον άντεχαν τα 156 κανόνια του στην Γαλλική επίθεση, φυσικά.

    Τελικά, όταν ο Αυτοκράτωρ είδε ότι ο Γκρουσί δεν έρχεται, και αφού παρέταξε για λόγους επίδειξης ισχύος ολόκληρο το στράτευμα, καταπτοημένος ακόμη από τους πόνους, την ισχυρή αδιαθεσία και το ναρκωτικό φάρμακο, έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες και διέταξε επίθεση.

   Πρώτος στόχος τα πλευρικά προπύργια Ουγκουμόν και Λα ε σεντ. Μετά το «καθάρισμα» των δύο πλευρών θα έρχονταν η καθοριστική κεντρική επίθεση. Η διαταγή για την πρώτη επίθεση δόθηκε στον Ρέιγ ο οποίος θα υποστηριζόταν από τον Ζερόμ.

    Το μέτωπο αντήχησε απο τους ήχους των  120 κανονιών της Γαλλικής κεντρικής συστοιχίας. Αλλά και γέμισε από τα χιλιάδες πτώματα των γενναίων Γάλλων πεζικάριων που έπεσαν άδικα από ηλιθιότητα των στρατηγών τους. Οι απερίσκεπτοι Γάλλοι στρατηγοί, από κακώς εννοούμενη γενναιότητα προφανώς, προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν το πεζικό για να καταλάβουν τα εχθρικά οχυρά, αντί να χρησιμοποιήσουν συγκεντρωτικά πυρά από το ικανότατο και ευέλικτο πυροβολικό τους. Τα αποτελέσματα φυσικά ήταν ολέθρια για το Γαλλικό πεζικό.

    Κάποια στιγμή, στο βάθος του ορίζοντα παρατηρήθηκε κουρνιαχτός. Κάποιο σώμα στρατού πλησίαζε. Ο Αυτοκράτωρ κοίταξε με τα κιάλια και θεώρησε ότι ήταν ο Γκρουσί που επιτίθονταν στον Ουέλινγκτον. Δεν πρόλαβε να χαρεί όμως και οι πληροφορίες ήρθαν ανελέητες από το μέτωπο. Ήταν ο Μπλίχερ με περίπου 70.000 Πρώσους που πλησίαζαν αργά αλλά σταθερά για να ενωθούν με τους 60.000 περίπου Άγγλους. Ο αυτοκράτωρ έστειλε αγγελιοφόρο στον Γκρουσί με εντολή να επιτεθεί στους Πρώσους.

   Ο ανίκανος (ή τι άλλο (?) Γκρουσί),  όμως, αν και είδε τους Πρώσους να περνάνε από μπροστά του και να κατευθύνονται προς το μέτωπο του Ναπολέοντα, τους άφησε να περάσουν ανενόχλητοι χωρίς να επιτεθεί.

   Ο Ναπολέων, ακόμη και μέσα στη παραζάλη του φέρθηκε ως Στρατηλάτης. Κατάλαβε ότι θα έπρεπε να τσακίσει τους Άγγλους προτού φτάσουν οι Πρώσοι στο μέτωπο.

   Το Γαλλικό πυροβολικό άρχισε να σφυροκοπά τις γραμμές των Άγγλων στο Μον Σεν Ζαν. Ακολούθησε ο Ντερλόν με το πεζικό του σε απερίσκεπτο σχηματισμό τετραγώνων εικοσιτεσσάρων (!!) σειρών βάθος.

   Ο Ναπολέων έγινε έξαλλος μόλις το είδε αυτό. Τόσο πυκνός σχηματισμός μάχης θα ήταν έρμαιο στα Αγγλικά κανόνια. Δεν υπήρχε χρόνος να στείλει διαταγές στον Ντερλόν για αναδιάταξη δυνάμεων σε πλήρη σχηματισμό επίθεσης μόνο τριών στίχων βάθος.

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα