Μέρος Α'.... (Με μαύρα γράμματα η αντιγραφή του άρθρου ( ; )....Τα μυητικά ( ; ) μυστήρια της Αρχαίας Αιγύπτουαπό τον Est la Bahamaat L.V.X. Φ.Ν.Σ..
Δόλιο άρθρο στο http://www.mystica.gr/egypt.htm Ένα τροπάριο αφιερωμένο στην προπαγάνδα, στην διαστρέβλωση και στην ξεδιάντροπη παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Μία ακόμα μειοδοτική προσπάθεια, προερχόμενη από κύκλους που απεργάζονται τον αφελληνισμό και τον νεοδογματισμό του παραποιημένου και διεστραμμένου νεοεποχίτικου παγκοσμιοποιητικού ολοκληρωτισμού, κάτω από την μάσκα του δήθεν Ελευθεροτεκτονισμού. Ελάχιστα προβλήματα έχουν απασχολήσει τόσο πολύ την εσωτερική επιστήμη και παράδοση όσο το πρόβλημα των Αιγυπτιακών Μυστηρίων της Ίσιδας και του Όσιρη κι η μύηση στο Ναό του Άμμωνα ή στην Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας. Και αυτό διότι ενώ όλα τα εσωτερικά ρεύματα της σύγχρονης εποχής, τους προσδίδουν μέγιστη σημασία, οι πληροφορίες που έχουμε για αυτά είναι πολύ σκοτεινές. Το γεγονός αυτό οφείλεται στην μυστικότητα που περιέβαλλε τα αρχαία μυστήρια γενικά, όπου οι μυημένοι έπαιρναν όρκο να μην αποκαλύψουν ποτέ στους βέβηλους όσα είχαν μάθει μέσα στα μυστήρια ή τις τελετουργίες που συνόδευαν αυτά τα μυστήρια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της μυστικότητας αποτελεί η παρακάτω ταφική επιγραφή ενός ανώτερου ιερά της Μέμφιδος:
«Γνώριζε όλες τις διευθετήσεις της Γης και της Ηλιουπόλεως και της Μέμφιδος.
Είχε διεισδύσει στα μυστήρια κάθε ιερού. Τίποτε δεν κρυβόταν από αυτόν.
Λάτρευε το Θεό και Τον δόξασε σε όλα τα έργα Του
και έκρυβε στους κόρφους του όλα όσα είχε δει» (1)
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα άρθρο το οποίο αποτελεί ύμνο στην παραποίηση της αλήθειας περί μυστηρίων, άθλο στην διαστρέβλωση κάθε επιστημονικής έρευνας και απόδειξης της ιστορίας και υπέρτατη αχαριστία και προδοσία έναντι των δικαίων της Ελληνικής κληρονομιάς και της παγκόσμιας προσφοράς του Ελληνισμού. Κι ολάκερη αυτή η αθλιότητα, δεν είναι το κατάπτυστο έργο κάποιων σφετεριστών της Ελληνικής κληρονομιάς – όπως τον Τούρκων που προσπαθούν να σφετερισθούν τον Όμηρο και την αξεπέραστη σοφία της Ιωνίας, όπως των Σλάβων που προσπαθούν να κλέψουν την δόξα και την Ελληνικότητα των Μακεδόνων του Φιλίππου και του Αλέξανδρου, όπως των Εβραίων που προσπάθησαν να καταχρασθούν το μεγαλείο της Σπάρτης αλλά και τους αξεπέραστους Μινωίτες και Μυκηναίους, όπως τέλος των Αφροαμερικανών που πασχίζουν ανόητα να παρουσιάσουν σαν πηγή του ανεπανάληπτου Ελληνικού πολιτισμού την Αφρικανική Αίγυπτο και τους Έλληνες σοφούς, κοινούς κλέπτες της Αιγυπτιακής φιλοσοφίας(sic).
Αυτή η αθλιότητα δεν ανήκει σε κανέναν από τους παραπάνω, αλλά είναι οχετός που προέρχεται από κάποιους που υποτίθεται αναζητούν την υπέρτατη αλήθεια και προάγουν δήθεν την αρετή, είναι από κάποιους που αυτοαποκαλούνται μυημένοι, είναι από κάποιους επίορκους απέναντι στην πατρίδα και στην κοινωνία . Αυτό το ευτελές λιβελογράφημα – και άλλα πολλά παρόμοια – αποτελεί την αιχμή της προπαγάνδας, της διαστρέβλωσης και της ανθελληνικότητας, από «φόρουμ» του διαδικτύου, στημένο από αυτοπενευόμενους τέκτονες οι οποίοι διασπείρουν όλη την λάσπη, την κοπριά και την συκοφαντία που απ’ ότι φαίνεται είναι το προϊόν των τεκτονικών τους εργασιών στα άντρα των παρατεκτονικών τους ταγμάτων.
Είναι ντροπή για τα μυητικά μυστήρια να τα καταστρατηγούν και να ασελγούνε πάνω τους ιδιοτελείς και φιλόδοξοι καιροσκόποι, μολύνοντας τις πάναγνες τελετές και παρασύροντας εκατοντάδες αφελείς στον παρωπιδισμό. Είναι αίσχος να διασπείρουν ψεύδη και αντιεπιστημονικές απάτες στο όνομα του εσωτερισμού, μολύνοντας τα μυητικά μυστήρια, την αγνότερη και ύψιστη προσφορά του Ελληνισμού στην ανθρωπότητα. Είναι χείριστη κατάντια η εγκληματική υπαγωγή σε δογματισμένους υπανθρώπους, ανθρώπων που έχουν τον οίστρο της αναζήτησης, αυτών που παρασύρονται στα δίχτυα των ιταμών αόμματων καιροσκόπων.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας με ζέση για εξέλιξη, με διάθεση για μελέτη και εργασία στην γνώση, με προσήλωση στην αναζήτηση της αλήθειας και την επίτευξη της αρετής, αφού προσέγγισαν τους χώρους –κατά κανόνα τεκτονικούς- όπου υποτίθεται στους ναούς της γνώσης αναζητείται η αλήθεια και προάγεται η αρετή, και αφού κάποιοι λίγοι γρήγορα και οι πολλοί αργότερα αντιλήφθηκαν τον βόρβορο του αίσχους και την δυσωδία της ανοησίας και της ιδιοτέλειας, αηδιασμένοι στο έπακρο αποχώρησαν από τα άντρα της κατάντιας, χάνοντας, δυστυχώς όμως εξαιτίας αυτών των χαμερπών, την ζέση για την αρετή, για τις αξίες και τα υψηλά ιδανικά, θεωρώντας την εσωτερική τους αγνή επιθυμία μάταια και ανεκπλήρωτη.
Γράφει ανερυθρίαστα ο θρασύς συντάκτης: Έτσι εξετάζοντας την ιστορική διαδρομή των μυστηρίων δεν μπορούμε να εξάγουμε με βεβαιότητα μια ολοκληρωμένη εικόνα τους. Ο σύγχρονος μάγος της τελετουργικής μαγείας Lon Milo DuQuette μας εκθέτει αυτή την ιστορική άγνοια με αφοπλιστική ειλικρίνεια :
«Και οι Αιγυπτιακές τελετές μύησης; Ξέρουμε, με κάποιο βαθμό ακριβείας, περί τίνος επρόκειτο; Άραγε, πόσες μυητικές αδελφότητες υπήρξαν και εξάσκησαν την τέχνη τους κατά την διάρκεια των 4.000 ετών Αιγυπτιακής ιστορίας; Ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους; Πότε έφτασε η μυητική τέχνη στο πνευματικό της ζενίθ; Πότε άρχισε να εκφυλλίζεται για να καταντήσει τελικά κενή νοήματος μορφή; Υπάρχουν σήμερα σχολές μύησης που να είναι πραγματικά κληρονόμοι των Αιγυπτιακών μαγικών σχολών; Νομίζω πως η μοναδική τίμια απάντηση σε όλα αυτά είναι : Κανείς δε γνωρίζει πραγματικά (2)».
Και αφού με αφοπλιστική αφέλεια μας παραθέτει το εύλογο συμπέρασμα του Lon Milo DuQuette, ο οποίος με ειλικρίνεια παραδέχεται ότι «η μοναδική τίμια απάντηση στο θέμα ύπαρξης σχολών μύησης ή κληρονόμων Αιγυπτιακών σχολών μαγείας, είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά περί Αιγυπτιακών τελετών μύησης, καθώς δεν γνωρίζουμε τίποτα περί αυτών».
Κατ’ επέκταση και ενώ δεν δυνάμεθα να υποστηρίξουμε τη ύπαρξή τους λόγω παντελούς έλλειψης στοιχείων, έρχεται ο «φωστήρας» συντάκτης τελικά του ανοήτου πονήματος να μας πείσει ότι, αν και δεν δυνάμεθα να γνωρίζουμε τίποτα για δήθεν μυητικά μυστήρια στην Αίγυπτο, αναιρώντας την μαρτυρία του Lon Milo DuQuette που επικαλέστηκε, προβαίνει στην παράλογη δήλωση ότι κάποιοι μυημένοι γνώρισαν για αυτά που το πιο έντιμο είναι να πούμε ότι κανένας μα κανένας δεν γνωρίζει τίποτα.
Αυτή είναι η παρανοϊκή «λογική» που μεταγγίζεται στους αφελείς, μέσα στα άντρα του παραλόγου. Ας συνεχίσουμε να την «θαυμάζουμε»…. Όμως παρόλη την δυσκολία που παρουσιάζει το θέμα, κάποιοι μυημένοι ανά τους αιώνες, προσπάθησαν να αποκαλύψουν με διάφορες αλληγορίες ή με συμβολικές ιστορίες τον χαρακτήρα των μυστηρίων.
Οι κυριότερες ιστορικές πηγές που θα εξετάσουμε και που γενικά υπάρχουν πάνω στο θέμα είναι :
Το έργο του Λούκιου Απουλήιου, (π. 123 - π. 170 μ. Χ.) Asinus Aureus [Ο Χρυσός όνος ] (ή Μεταμορφώσεις, βιβλία 11).
Τα έργα του Ιάμβλιχου και ιδιαίτερα το «Περί των αιγυπτίων μυστηρίων».
Τα έργα του Πλούταρχου και ιδιαίτερα το «Περί Ίσιδος και Οσίριδος».
Η Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών – Το αρχαίο αιγυπτιακό Τυπικό των λιθοξόων (3)
Η Βίβλος της ανάδυσης στο φως της Ημέρας
Θα ξεκινήσουμε την προσέγγισή μας στης μυητικές τελετουργίες με μια εξέταση της Αιγυπτιακής Βίβλου των Νεκρών.
Αφού λοιπόν παραπάνω δείχθηκε ότι κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τίποτα για δήθεν Αιγυπτιακές μυητικές τελετουργίες, έρχεται μετά πλήρους βεβαιότητας –σύμπτωμα πλύσης εγκεφάλου- να μας δηλώσει αγέρωχα ότι, «θα ξεκινήσουμε την προσέγγισή μας στις μυητικές τελετουργίες της Αιγυπτιακής βίβλου των νεκρών». Και ασυγκράτητος πια συνεχίζει: Όταν αναφερόμαστε στην «Βίβλο των Νεκρών» εννοούμε κάποια αρχαία αιγυπτιακά κείμενα, γραμμένα αρχικά πάνω στις σαρκοφάγους και αργότερα σε παπύρους που θάβονταν μαζί με το νεκρό, στο εσωτερικό των σαρκοφάγων. Τα διάφορα βιβλία που αποτελούν αυτό που ονομάζουμε «Βίβλο των Νεκρών» περιέχουν συλλογές από επωδούς, αριθμούς και μαγικούς τύπους για χρήση από τους νεκρούς στη μεταθανάτια ζωή. Είχαν το ρόλο να καθοδηγήσουν τους νεκρούς στις διάφορες δοκιμασίες που θα συναντούσαν πριν φθάσουν στον Κάτω Κόσμο. Ο Lon Milo DuQuette μας λέει:
«Ήταν ένας καταπληκτικά λεπτομερής χάρτης κάθε πτυχής της προβαλλόμενης φαντασίας του Θεού. Αν το είχε αποστηθίσει όσο ήταν ακόμη ζωντανός, ο πρόσφατα νεκρός μπορούσε να αντεπεξέλθει βήμα προς βήμα στις δοκιμασίες και στη σύγχυση της μεταθανάτιας ύπαρξης, να απορροφηθεί από την αθάνατη θεότητα και να ταυτιστεί πλήρως μαζί της (4)»
Οι παλαιότερες εκδόσεις του βιβλίου χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα π.Χ. και εμπεριέχουν παλαιότερα κείμενα από το 2000 π.Χ. ("κείμενα των Σαρκοφάγων") και από το 2.600-2.300 π.Χ. ("κείμενα των Πυραμίδων")
Στον εντυπωσιακό πάπυρο του Άνι, που παρουσιάζεται με μεγάλα γράμματα σαν διάζωμα στις Αιγυπτιακές Αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου με συνολικό μήκος 28 μέτρων (και αποτελούμενος από 37 φύλλα), μπορούμε να διακρίνουμε ένα βασικό πρότυπο, την περιγραφή της μεταθανάτιας κατάστασης του γραφέα Άνι.
Εκ πρώτης όψεως η Βίβλος των Νεκρών δεν φαίνεται να έχει κάποιο μυητικό χαρακτήρα, αν όμως κατανοήσουμε σε βάθος τον σκοπό της περιγραφόμενης τελετουργίας τότε τα συμπεράσματα μας θα αλλάξουν.
Εδώ οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι έγινε μια φιλότιμη προσπάθεια να περιγραφεί το περιεχόμενο του πάπυρου «Άνι», όπου ο σκοπός που αυτά τα κείμενα συντάχθηκαν, ήταν η χρησιμότητά τους ως προσευχές και επικήδειες ευχές και συμβουλές στον νεκρό για το μεταθανάτιο ταξίδι του στον άλλο κόσμο. Χωρίς να μειώσουμε την θρησκευτική αξία αυτών των κειμένων, απλά ως παράθεση παραπλήσιων τελετουργικών κειμένων από άλλους λαούς, υπενθυμίζουμε τα Ορφικά κείμενα των χρυσών πινακίδων που βρέθηκαν σε τάφους ορφικών, οι οποίες εμπεριέχουν παραπλήσιες μεταθανάτιες οδηγίες.
Φυσικά τέτοια κείμενα κανένας έστω και επιφανειακός ερευνητής δεν θεώρησε ποτέ μυητικά. Όμως ο «φωτισμένος» μας συντάκτης του ευτελούς κειμένου που αναλύουμε, παρότι δέχεται ότι «η βίβλος των νεκρών δεν φαίνεται να έχει κάποιο μυητικό χαρακτήρα», τι σκαρφίζεται ο πονηρός! Για να γίνει αυτό πιο κατανοητό ας δούμε μια πρώτη γενική σύγκριση μεταξύ του θανάτου (ακούσια έξοδος του εγώ από το σώμα) και της μύησης (εκούσια έξοδος του εγώ από το σώμα) από τον Gareth Knight (5) :
«Όπως η μύηση περιέχει το συμβολισμό του θανάτου, με σκοπό να εντυπώσει καλύτερα την ιδέα της πνευματικής αναγέννησης, έτσι και οι αιγυπτιακές νεκρικές τελετές μας προσφέρουν ένα υπόβαθρο για τις πίστεις και τις πραχτικές της Μυστηριακής θρησκείας. Σχετικά με αυτό, είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι η συλλογή των πάπυρων που πραγματεύονται αυτό το θέμα ονομάζεται γενικά «Η Βίβλος των Νεκρών», ενώ στην αρχαία Αίγυπτο την ονόμαζαν «Η Βίβλος της ανάδυσης στο φως της Ημέρας».
Αφού προσχηματικά μας παραθέτει τις ερμηνείες του Gareth Knight περί μύησης και νεκρικής τελετής, όπως και των διαμετρικά αντίθετων σκοπών που έχουν οι με ζωτική διαφορά τελετουργίες, καθότι η μύηση αποσκοπεί στο να εντυπώσει στον ζωντανό την ιδέα της πνευματικής αναγέννησης, ενώ η νεκρική τελετή αποσκοπεί να προσφέρει ένα υπόβαθρο για την πίστη και τις πρακτικές της θρησκείας, ο βαθιά νυχτωμένος μας συντάκτης περί μυήσεων, θα μας δηλώσει αγέρωχα: Αυτός ο συσχετισμός δεν είναι καθόλου αυθαίρετος και μας φέρνει στο νου την αρχαία αιγυπτιακή επωδή:
«Μακάριος αυτός που Ζει,
Μακάριος αυτός που Πεθαίνει στις Θήβες»
ή αυτό που έχω ακούσει να λένε οι Αγιορείτες μονάχοι :
«Όποιος πεθάνει πριν πεθάνει δεν θα πεθάνει όταν πεθάνει»
Ο Πλούταρχος 6 μας επιβεβαιώνει τα παραπάνω και λέει:
«Η ψυχή, την στιγμή του θανάτου, νοιώθει τις ίδιες εντυπώσεις όπως αυτοί που έχουν μυηθεί στα μεγάλα μυστήρια. Η λέξη και το πράγμα μοιάζουν: λέμε "τελευτώ" (πεθαίνω) και "τελειούσθαι" (μυούμαι).»
Πρόκειται στην αρχή για πορείες στην τύχη, για επίπονες διαδρομές, για ένα δρόμο όλο ανησυχία και δίχως τέλος μέσα στα σκοτάδια. Ύστερα, και πριν τελειώσουν όλα, ο τρόμος φτάνει στο αποκορύφωμα του: η ανατριχίλα, το τρεμούλιασμα, ο κρύος ιδρώτας κατακλύζουν τον υπό μύηση.
«Όμως, στη συνέχεια, ένα υπέροχο φως προσφέρεται στα μάτια του, περνά μέσ' από πεντακάθαρους τόπους και λειβάδια, όπου αντηχούν τραγούδια και χοροί τα ιερά λόγια, τα θεία οράματα εμπνέουν ένα θρησκευτικό σεβασμό.»
Κάπου εδώ αρχίζει πλέον ο συντάκτης του στρεβλού πονήματος να προκαλεί τον οίκτο μας, καθώς ο καημένος αποκαλύπτεται ότι είναι απλά ένας άσχετος αφελής που έπεσε θύμα υποβολής κάποιας ανόητης αυθεντίας, τέτοιας που «τα τεκτονικά γαλόνια και παράσημα» προσδίδουν επίπλαστο κύρος σε αδαή σαρκία μωροφιλόδοξων καιροσκόπων.
Πήγε ο καημένος σε χώρους που τον εξαπάτησαν ότι του παρέχουν μυήσεις, ενώ στην ουσία του πουλάνε φτηνές σκηνοθεσίες με παιδαριώδη ηθικοπλαστικά μηνύματα, εγκλωβίζοντάς τον σε μια υποκριτική ιεραρχία που εξυπηρετεί αλλότριες σκοπιμότητες. Αν είχε έστω και ελάχιστη ικανότητα κρίσης, θα γνώριζε ότι οι μυήσεις στην αρχαία Ελλάδα ήταν πολλαπλών μορφών, συμβολισμών και θεματολογίας και ΜΙΑ από αυτές τις μυήσεις ΕΝΟΣ συγκεκριμένου βαθμού, ήταν η μύηση των Ελευσίνιων που διαπραγματεύονταν τον ίδιο τον θάνατο.
Ίσως είναι η πιο εντυπωσιακή ή ίσως η πιο τραγική για τον άνθρωπο, αλλά σίγουρα δεν υπερτερούσε των άλλων μυήσεων, ούτε φυσικά μπορούσε να υποκαταστήσει τις άλλες. Π.χ. τα μυστήρια της γέννησης στα οποία μυούνταν ο Νεόφυτος στην Σαμοθράκη, προέχουν των μυστηρίων της Ελευσίνας, καθιστάμενα πρώτα-όντως και αρχαιότερα κάθε μύησης σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου- ενώ τα μυητικά του Αγλαόφημου έπονταν ακόμα και αυτών των μυήσεων του Ιδαίου άντρου.
Σε παραλληλισμό της μύησης του θανάτου με τον φυσικό θάνατο, ο κάθε εχέφρων αναγνωρίζει μια μεγάλη διαφορά. Η μύηση γίνεται σε ζώντα, ενώ η κηδεία σε νεκρό. Κι αν κάποιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί το μέγεθος αυτής της τεράστιας και ουσιώδους διαφοράς, σίγουρα θα αδυνατεί να κατανοήσει την ειδοποιό διαφορά της μύησης του θανάτου που ευαγγελίζεται την παλιγγενεσία (μετενσάρκωση)και της νεκρικής Αιγυπτιακή τελετουργίας της κρίσης και δικαίωσης ή της οριστικής καταδίκης.
Αλίμονο όμως, ο δυστυχής συντάκτης του ανιστόρητου κειμένου, είναι το αποτέλεσμα ενός και πλέον αιώνα απομάκρυνσης από τα αληθινά μυητικά μυστήρια, είναι το θλιβερό προϊόν αυτών που κατάντησαν τον Τεκτονισμό στην επιφανειακή ενασχόληση και στην φιλολογική όψη των μυστηρίων της Συντεχνίας.
Κι όπως έγραφε ο Μ. Διδάσκαλος Γ. Γουίλμχερστ, «φοβάμαι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Τεκτόνων δεν καταφέρνουν ποτέ να ξεπεράσουν αυτήν την επιφανειακή ενασχόληση. Σε αυτό το στάδιο γνώσης η Συντεχνία θεωρείται ως μια κοινωνική, ημιδημόσια, ημιμυστική κοινότητα στην οποία είναι ευχάριστο και ευεργετικό να ανήκουμε για κοινωνικούς ή για άλλους ωφελιμιστικούς σκοπούς. Στο στάδιο αυτό ο στόχος της φιλοδοξίας του Τέκτονα είναι να κερδίσει αξιώματα και την δυνατότητα να φοράει στο στήθος του σειρά από παράσημα. Στο στάδιο αυτό επιδίωξη του Τέκτονα είναι να επιτελεί τα τελετουργικά με σχολαστικότητα και να γνωρίζει απ’ έξω τις κατηχήσεις των βαθμών, μη κάνοντας κανένα λάθος ούτε σε ένα κόμμα και αυτό θεωρείται η κορωνίδα της Τεκτονικής αξίας. Και αφού επιτελεστούν αυτές οι λειτουργίες με τυπολατρία, το μυαλό αυτού του Τέκτονα είναι πώς να κλείσει την Στοά όσο πιο γρήγορα μπορεί, για να σπεύσει να εντρυφήσει σε γιορταστικά εδέσματα. Όλα αυτά τα πράγματα είναι που ανήκουν σε αυτό το στάδιο, το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε, στάδιο του ακατέργαστου λίθου».
Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάποιους «ακατέργαστους λίθους» που θεωρούν οι δυστυχείς ότι έχουν καταστεί ήδη «σφηνόλιθοι» και η αλαζονεία του δυστυχή μας συντάκτη, συνεχίζεται…. Ο Πλούταρχος λοιπόν συσχετίζει άμεσα τα μυστήρια με τον θάνατο και μας περιγράφει την μετάβαση στα φωτεινά λιβάδια (δηλαδή στο Φως – στην Ημέρα). Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι και μόνο η καταγραφή – χαρτογράφηση του μεταθανάτιου κόσμου (αν δεχτούμε ότι η Α.Β.Ν. είναι μόνο αυτό) με τέτοια ακρίβεια προϋποθέτει κάτι παραπάνω από συγγραφικό ταλέντο…
Τέλος αξίζει να γίνει μια μνεία στην ομοιότητα που παρουσιάζουν τα τυπικά του Ελευθεροτεκτονισμού με την Α.Β.Ν. και ειδικότερα το 125ο κεφάλαιο στο οποίο εντοπίζεται ένας από τους αρχαιότερους τύπους «κατηχισμών». Σαν ερωταποκρίσεις περιέχονται διάφορα στοιχεία, τα οποία χρησιμοποιούνται και σήμερα στα Τυπικά διαφόρων οργανώσεων, σχετικά με το Τάγμα της Χρυσής Αυγής ο Lon Milo DuQuette μας λέει:
Ο Πλούταρχος ήταν μυημένος σε πραγματικά μυστήρια και είναι σίγουρο ότι τα γραπτά του προδίδουν κάτι παραπάνω από συγγραφικό ταλέντο. Η προσπάθεια όμως να εστιάσουμε σε ομοιότητες ενός «θεσμού» από την μια και ενός νεκρώσιμου θρησκευτικού τελετουργικού από την άλλη, αδικεί κατάφωρα τον Τεκτονισμό και δημιουργεί δυσάρεστες κι ανακριβείς εντυπώσεις για το τι προάγει. «Σε πολλές ιεροτελεστίες ζητείται από τον υποψήφιο να σταματήσει σε διάφορα σημεία του ναού και να απαντήσει σε διάφορες ερωτήσεις ή να αντιμετωπίσει κάποια δοκιμασία. Κατόπιν με τη βοήθεια του οδηγού της ιεροτελεστίας (ο Δοκιμαστής στις τεκτονικές στοές) ή του ανάδοχου ο υποψήφιος ξεπερνάει τη δοκιμασία και του δίνεται η άδεια, από την ανωτάτη αρχή να συνεχίσει. Οι μυημένοι της παράδοσης του Τάγματος της Χρυσής Αυγής θα αναγνωρίσουν στα παραπάνω τα αξιώματα του Ηγεμόνα (Hegemon), του Ιερέα (Hiereus) και του Ιεροφάντη (Hierophant). (7) »
Η αναφορά στο Τάγμα «Χρυσή Αυγή», μόνον ως ατυχής έμπνευση δύναται να ιδωθεί, καθώς οι δημιουργοί του Τάγματος αυτού, παρότι συντάσσουν κακέκτυπες τεκνονοειδείς τελετουργίες, είναι οι κατ’ εξοχήν υπέρμαχοι της λανθασμένης αντίληψης περί δήθεν προέλευσης των μυητικών από την Αίγυπτο, οπότε η απλή Λογική μας υποδεικνύει ότι δεν δυνάμεθα να χρησιμοποιήσουμε τα τελετουργικά τους ως απόδειξη προέλευσης από δήθεν Αιγυπτιακά, για το λόγο ότι οι συντάκτες προσπάθησαν πολλαπλώς να δημιουργήσουν τυπικά που θα παραπέμπουν σε Αίγυπτο.
Φρονούμε ότι οι έστω και μερικώς γνώστες περί μυητικών Ταγμάτων και τυπικών, θα γνωρίζουν ότι ο W. Westcott, συντάκτης των τυπικών της «Χρυσής Αυγής» παραδέχθηκε ότι τα τελετουργικά ΔΕΝ τα βρήκε σε κάποια αρχαία χειρόγραφα – όπως ισχυρίστηκε στην αρχή – αλλά τα σύνθεσε ο ίδιος, έχοντας μπροστά του τα μυθιστορήματα του Απουλήιου και του Γάλλου Τερασσόν του 17ου αιώνα.
Από το σημείο αυτό ο παρασυρθείς συντάκτης του πονήματος, θα αποπειραθεί να προπαγανδίσει την δογματική του προσήλωση στα διδάγματα των πατρώνων του και να μας αποκαλύψει την παντελή του άγνοια για την προσπάθεια των Αφροαμερικανών να παρουσιάσουν τον Ελληνικό πολιτισμό και τα μυητικά μυστήρια των Ελλήνων, ως δήθεν κλοπές και αντιγραφές από την Αίγυπτο.
Είναι θλιβερό το γεγονός ότι, ένα τέτοιο θέμα που αναγκάστηκε η επιστήμη να επιληφθεί και να εξαγάγει τεκμηριωμένα πορίσματα, αποδεικνύοντας το γελοίο μιας τέτοιας εικασίας, να συνεχίζει να παπαγαλίζεται από χώρους και άτομα παντελώς άσχετα και ανενημέρωτα.
Είναι ακατανόητο – αν όχι προδοτικό- την στιγμή που σύσσωμη η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα απέρριψε τις διαστρεβλωτικές απόψεις και κατέρριψε τα ψεύδη περί Αιγυπτιακής καταγωγής των μυητικών μυστηρίων και της Ελληνικής φιλοσοφίας, αυτά τα γελοία ψεύδη να συνεχίζουν να καλλιεργούνται μέσα σε χώρους που αξιώνουν να λέγονται χώροι αναζήτησης της αλήθειας και να διαδίδονται απερίσκεπτα – αν όχι με υστερόβουλες σκοπιμότητες- αξιώνοντας την ετυμηγορία του εσωτερισμού.
Ο Ρωμαίος πολιτικός και ρήτορας Κικέρων, είχε γράψει για τα Ελληνικά μυητικά μυστήρια: «Πιστεύω ότι μεταξύ των πολλών εξαίρετων και θείων πραγμάτων που η Ελλάδα χάρισε στην ανθρωπότητα, το κάλλιστο είναι τα Μυστήρια. Γιατί, μέσα από αυτά μεταμορφωθήκαμε και από έναν σκληρό και βάρβαρο τρόπο ζωής, περάσαμε σε μια κατάσταση ανθρωπισμού και πολιτισμού. Ακριβώς χάρη σε αυτά που ονομάζονται μυήσεις, μάθαμε στην πραγματικότητα τα βασικά πράγματα της ζωής και συλλάβαμε το νόημα, όχι μόνον να ζούμε με χαρά, αλλά επίσης και να πεθαίνουμε με καλύτερη ελπίδα».Ο Λούκιος Απουλήιος Διαβάζοντας το δεύτερο βιβλίο για τις "Μεταμορφώσεις του Απουλίου" (μία από τις καλύτερες πηγές για τη φιλοσοφία και την πρακτική των Μυστηριακών Θρησκειών), μπορούμε να εμβαθύνουμε αρκετά σ' αυτό το ζήτημα και ν' αποσπάσουμε στοιχεία μελέτης πολύ ενδιαφέροντα, προπάντων αν τα συνδυάσουμε με τις διδασκαλίες της εσωτερικής παράδοσης. Ο Λούκιος Απουλήιος της Μαδούρας ήταν ένας μυημένος στα Μυστήρια της Ίσιδας και πιθανά και σε κάποιες άλλες Μυστηριακές λατρείες. Σύμφωνα με μία παράδοση, την οποία ακολούθησαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και οι Ροδόσταυροι του 17ου αιώνα, έγραψε πολύ σοφά πράγματα, καλυμμένα όμως με το προσωπείο μιας σκωπτικής διάθεσης. Αυτό που σε ένα επίπεδο αποτελεί συλλογή αστείων και μερικές φορές κακόγουστων ή και χυδαίων ακόμα ιστοριών, στην πραγματικότητα είναι μια πραγματεία που αφορά τη μύηση στα ανώτερα πνευματικά Μυστήρια. Ταυτόχρονα, θεωρείται έργο πολύ αποκαλυπτικό για τα είδη των θρησκειών και τις μαγικές πεποιθήσεις που επικρατούσαν εκείνη την εποχή (αν και τα κείμενά του τοποθετούνται χρονικά γύρω στον 3ο μ.Χ αιώνα, η γενική εικόνα που μας δίνει ισχύει και για μερικούς αιώνες πριν).
Διαβάζοντας εδώ τι παραθέτει ο συντάκτης του άρθρου που μας παρουσιάζεται ως μυημένος (Μασόνος), ειλικρινά μένουμε άφωνοι με την παιδαριώδη αφέλεια (ή την ύπουλη σκοπιμότητα διαστρέβλωσης) που χαρακτηρίζει τις απόψεις του. Χωρίς την παραμικρή αναστολή, έρχεται με περίσσιο θράσος να μας πει ότι, «Οι Μεταμορφώσεις του Απουλήιου είναι μία από τις καλύτερες πηγές για την φιλοσοφία και την πρακτική των Μυστηριακών Θρησκειών.
Είναι δυνατόν να μη γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο κείμενο είναι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα; Είναι ποτέ δυνατόν ένα μυθιστόρημα να θεωρείται «μια από τις καλύτερες πηγές για την φιλοσοφία και την πρακτική των Μυστηριακών Θρησκειών;» Είναι δυνατόν ένας μυημένος σε Τάγμα που έχει σαν ουσία του τον Λόγο, να υποπίπτει σε τόσο χοντρούς παραλογισμούς; Να υποθέσουμε ότι ο συντάκτης, όχι μόνον δεν είναι μυημένος, αλλά ούτε καν γνώστης στοιχειωδών πληροφοριών ή να υποψιαστούμε ότι η Στοά όπου συμμετέχει και η αγορά όπου φιλοξενείται αυτό το λιβελογράφημα, είναι ένα άντρο παραλογισμού και διαστρέβλωσης, ένα εργαστήριο διάδοσης τερατολογιών και ανιστόρητων δογματικών πεποιθήσεων;
Το πιο πιθανό είναι να μετέφρασε μηχανικά το κείμενο από κάποια νεοεποχήτικη αμερικάνικη ιστοσελίδα, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι ένας άνθρωπος με έστω και μέτριο νου, θα ισχυρίζονταν ότι, «μπορούμε να εμβαθύνουμε αρκετά σ' αυτό το ζήτημα και ν' αποσπάσουμε στοιχεία μελέτης πολύ ενδιαφέροντα, προπάντων αν τα συνδυάσουμε με τις διδασκαλίες της εσωτερικής παράδοσης». Να εμβαθύνει και να αποσπάσει στοιχεία μελέτης από ένα «μυθιστόρημα;» Στοιχεία μελέτης πολύ ενδιαφέροντα από ένα μυθιστόρημα; Και να συνδυάσουμε τα μυθιστορηματικά στοιχεία με τις διδασκαλίες της εσωτερικής παράδοσης;
Όχι κύριοι !!!! Ο εσωτερισμός δεν συνδυαζόταν ποτέ του με μυθιστορήματα και διηγήματα φαντασίας. Ο εσωτερισμός είναι η πιο προηγμένη φιλοσοφία, είναι η πιο προοδευμένη επιστήμη, είναι η κορύφωση της λογικής και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον υποβιβάζει και να τον ευτελίζει φέρνοντάς τον στα δικά του μέτρα.
Με το ίδιο θράσος μας πληροφορεί ο συντάκτης του άρθρου ότι, «ο Λούκιος Απουλήιος της Μαδούρας ήταν ένας μυημένος στα Μυστήρια της Ίσιδας και πιθανά και σε κάποιες άλλες Μυστηριακές λατρείες». Από πού αντλείται αυτή η βεβαιότητα; Ποια πηγή μας διασώζει κάτι τέτοιο; Δυστυχώς εδώ οφείλουμε να αποδώσουμε στον συντάκτη και την αυθαιρεσία δίπλα στα λοιπά αξιοζήλευτα «ταλέντα» του. Γιατί ο άνθρωπος που συνέταξε το άρθρο αυτό, θα πρέπει νάχει πλούσια ταλέντα για να μας βεβαιώνει ότι, «σύμφωνα με μία παράδοση, την οποία ακολούθησαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και οι Ροδόσταυροι του 17ου αιώνα, έγραψε πολύ σοφά πράγματα, καλυμμένα όμως με το προσωπείο μιας σκωπτικής διάθεσης». Θα πρέπει να έχει ασύλληπτο δείκτη νοημοσύνης για να συμπεραίνει ότι ο Απουλήιος έγραψε σοφά πράγματα, αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα που βασίζεται σε… μια παράδοση!
Και σαν επιβεβαίωση, έπεται η ύψιστη μαθηματική λογική τεκμηρίωσης που με παρρησία διαλαλεί, «την παράδοση την ακολούθησαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και οι Ροδόσταυροι του 17ου αιώνα!»Ε, αφού και κάποιοι λίγο μετά (μετά από 14 αιώνες) συμφωνούν, τότε έχουμε….βεβαιότητα! Μα είναι δυνατόν!!!! Είναι ποτέ δυνατόν άνθρωπος ο οποίος ξέρει στοιχειωδώς να γράφει, να καταφεύγει σε τέτοιες ανόητες αυθαιρεσίες; Είναι δυνατόν άνθρωποι να έχουν μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό και να μην τους έχει απομείνει ούτε ίχνος κριτικής ικανότητας;
Μάλλον ναι, είναι δυνατόν σύμφωνα με το σοφό αρχαιοελληνικό ρητό (και όχι αρχαιοαιγυπτιακό), το οποίο μας πληροφορεί, «όμοιος ομοίω πελάζει»…. Κι αυτοί οι όμοιοι από αμορφωσία, παντελή άγνοια και αφέλεια - δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι υποκρύπτεται άλλη σκοπιμότητα –επιδίδονται ανερυθρίαστα στην διαστρέβλωση και αήθη διάδοση ανιστόρητων παραλογισμών, αγωνιζόμενοι για μεγαλύτερα επιτεύγματα μειοδοσίας της μητέρας του παγκόσμιου πολιτισμού, του Ελληνισμού, πασχίζοντες για αισχρότερες προδοτικές δράσεις ενάντια στα δίκαια της πατρίδος μας….
Θα συνεχίσουμε στο Β’ μέρος την κατάδειξη των διαστρεβλώσεων που επιχειρούνται σε αυτό το λιβελογράφημα, παραθέτοντας τεκμηριωμένα επιστημονικά πορίσματα και ορθό λόγο, ώστε να αναδειχθεί το μέγεθος της ασχετοσύνης (μήπως προπαγάνδας;) των κύκλων που προβαίνουν σε τέτοιους παραλογισμούς και των ομόδοξων κύκλων φιλοξενίας, προαγωγής και διασποράς των στρεβλών και ανιστόρητων παραλογισμών (ή μήπως προδοτικών σκοπιμοτήτων;) που επαίρονται ότι δήθεν αναζητούν την Γνώση….....συνεχίζεται....
