'Αρθρα Εσωτερισμού > Καμπαλά
Η Καμπαλα αποκατεστημένη....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Το βιβλίο Σεφέρ Γετζιρά, αυτό το επιγραμματικό αλλά συνάμα εκπληκτικό βιβλίο των μόλις 2.000 λέξεων το πολύ, γραμμένο σε ένα σκοτεινό, λακωνικό και συχνά αινιγματικό ύφος, απασχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί πρώτιστα τους αληθινούς εσωτεριστές, αλλά και την επιστημονική ανάλυση, η οποία όμως δεν κατάφερε ακόμα να φτάσει σε κοινά αποδεκτά συμπεράσματα. Το αρχαιότερο διασωθέν αντίγραφο βρέθηκε στην Γκενιζά της Αιγύπτου και χρονολογείται πιθανότατα στα μέσα του 11ου αιώνα.
Κυκλοφορούσαν από τον 10ο ακόμα αιώνα δύο παραλλαγές του Σεφέρ Γετζιρά, από τις οποίες η εκτενέστερη κυκλοφορεί και ως παράρτημα του αρχικού κειμένου. Το βιβλίο χωρίζεται σε έξη κεφάλαια το καθένα από τα οποία απαρτίζεται από εδάφια και παραγράφους, όπου αναπτύσσονται τα δογματικά επιχειρήματα του συγγραφέα, λιτά, συνοπτικά και στερούμενα οποιουδήποτε υπομνήματος ή σχολιασμού. Παρουσιάζει μια κοσμολογία και μία ή δύο ξεχωριστές κοσμογονίες, γιαυτό και έμεινε γνωστό και ως «βιβλίο της δημιουργίας».
«Με τις 32 μυστικές ατραπούς της Σοφίας», με αυτήν τη φράση ξεκινά το Σεφέρ Γετζιρά και λέει παρακάτω στο ίδιο αρχικό εδάφιο, «ο βασιλεύς των βασιλέων δημιούργησε τον κόσμο, με τρία «σεφαρίμ», με το «σεφέρ», με το «σεφάρ» και με την «σιππούρ».
Με το λογοπαίγνιο που κάνει ο συγγραφέας με την ρίζα των γραμμάτων «σ-π(φ)-ρ», γεγονός που αποδεικνύεται και με την χρήση πάλι της ίδιας ρίζας «σ-φ-ρ» στο εδάφιο 2:1, όπου αναφέρεται στις δέκα «σεφιρόθ» με τον νεολογισμό αυτόν ενώ υπάρχει ο βιβλικός όρος «μισπάρ» (αριθμός), σίγουρα ο συγγραφέας υπονοεί πολύ περισσότερα από ότι εξηγεί η επίσημη απόδοση των προαναφερθέντων λέξεων, σύμφωνα με την οποία, «σεφαρίμ» σημαίνει βιβλία, «σεφέρ» κείμενα, «σεφάρ» αριθμοί και «σιππούρ» λόγος.
Ο συγγραφέας με τον τρόπο αυτόν υποδεικνύει στον μελετητή να αναζητήσει στη συμβολική και μεταφυσική πλευρά των αριθμών τα διαδοχικά στάδια της γένεσης – δημιουργίας του κόσμου.
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Με τις 32 ατραπούς της Σοφίας, ο συγγραφέας του Σεφέρ Γετζιρά αναφέρεται στις 10 σφαίρες της Καμπαλά που εκπορεύτηκαν από την ανυπαρξία -τις δέκα πλανητικές σφαίρες- και τα 22 γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου, τα οποία λογίζονται με έναν μεταφυσικό τρόπο ως τα θεμέλια της δημιουργίας. Η αναφορά στις δέκα σφαίρες – αριθμούς, είναι άμεση αντιγραφή της εξωιουδαϊκής παράδοσης της κοσμογονίας των Γνωστικών «Αιώνων» και της Γνωστικής θεωρίας των εκπορεύσεων, σύμφωνα με την πλειονότητα των μελετητών, αν και δεν λείπουν και εκείνοι όπως ο Gershom Scholem, που δυσκολεύονται να κατασταλάξουν αν οι δέκα σεφίρες είναι Γνωστικής ή νεοπυθαγόρειας προέλευσης.
Το δίλλημα βέβαια παύει να ισχύει, όταν αντιληφθούμε ότι ο Γνωστικισμός έχει ενσωματώσει σχεδόν ολάκερη την νεοπυθαγόρεια διδασκαλία στις θεωρίες και στις φιλοσοφικές και θεολογικές διδασκαλίες του. Φυσικά δεν γίνεται να παραλείψουμε να αναφέρουμε την τετρακτύ των Πυθαγορείων, την απαρτιζόμενη από τους δέκα αρχικούς αριθμούς, την οποία θα μελετήσουμε παρακάτω.
Ας παραμείνουμε όμως στα γράμματα του Αλφαβήτου και την σημασία που απέδιδαν σε αυτά κατά την αρχαιότητα. Κατά τον δεύτερο αιώνα πριν από την κοινή χρονολόγηση έζησε ο Διονύσιος ο Θράκας, ο οποίος στο έργο του «Τέχνη Γραμματική» προχώρησε στην διαίρεση του Ελληνικού αλφαβήτου σε τρεις ομάδες γραμμάτων. Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει τα επτά φωνήεντα (Α,Ε,Η,Ι,Ο,Υ,Ω) και οι άλλες δύο τα δεκαεπτά σύμφωνα, όπου η δεύτερη περιλαμβάνει τα οκτώ ημίφωνα σύμφωνα (Ζ,Λ,Μ,Ν,Ξ,Ρ,Σ,Ψ) και η τρίτη ομάδα τα εννέα άφωνα σύμφωνα (Β,Γ,Δ,Θ,Κ,Π,Τ,Φ,Χ).
Η ομάδες των επτά, οκτώ και εννέα γραμμάτων παγιώθηκαν ακόμα από τον 4ο αιώνα πριν την κοινή χρονολόγηση, τότε που οριστικοποιήθηκε το Ελληνικό Αλφάβητο των εικοσιτεσσέρων στοιχείων, σε αντικατάσταση του ολοκληρωμένου Ελληνικού αλφαβήτου των είκοσι επτά γραμμάτων, από το οποίο αφαιρέθηκαν τα τρία γράμματα ΣΤΙΓΜΑ, ΚΟΠΑ και ΣΑΜΠΙ. Ακόμα ήδη από τον Αριστοτέλη από το έργο του «Μετά τα Φυσικά» αλλά και από τον Ιπποκράτη, από το έργο του «Περί Επταμήνου», τα επτά φωνήεντα έχουν αντιστοιχηθεί είτε στα επτά άστρα των Πλειάδων, είτε στα επτά άστρα της Μεγάλης Άρκτου.
Φυσικά δεν έλειψε η πρότερη αντιστοίχηση των επτά φωνηέντων με του επτά γνωστούς πλανήτες, από τις οποίες αντιστοιχίσεις γνωστότερη ήταν η του «Εν Δελφοίς Ε» που αποδίδονταν στον Απόλλωνα και η πολύ διαδεδομένη απόδοση του «Ω» στον Κρόνο, ειδικά κατά την περίοδο των Ελληνιστικών χρόνων.
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Επίσης, από τα χρόνια των πρώτων Φυσικών φιλοσόφων της Ιωνικής σχολής, είχε παρατηρηθεί ότι τα πέντε γνωστά στοιχεία στα οποία αναζητούσε την αρχή του κόσμου η πρώιμη Ελληνική φιλοσοφική σκέψη – γη, ύδωρ, αήρ, πυρ, αιθήρ – περιλαμβάνονται συμπτωματικά μόνον πέντε σύμφωνα, τα οποία δεν άργησαν να τα αντιστοιχίσουν με τα πέντε στοιχεία. Γ- γη, Δ-ύδωρ, Ρ-αήρ, Π-πυρ και Θ-αιθήρ. Έτσι απέμεναν δώδεκα ακόμη σύμφωνα τα οποία αποδόθηκαν στους δώδεκα γνωστούς αστερισμούς της ζώνης του Ζωδιακού.
Ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του «Μετά τα Φυσικά», γράφει: «Επτά είναι τα φωνήεντα, επτά χορδές η μουσική κλίμακα, επτά είναι οι Πλειάδες, επτά επί Θήβας. Λένε ακόμα οι Πυθαγόρειοι ότι το Ξ το Ψ και το Ζ είναι συνηχήσεις και ότι, επειδή υπάρχουν τρεις συνηχήσεις είναι και αυτά τρία…. Λένε ακόμα ότι στα γράμματα το διάστημα από το Α στο Ω είναι ίσο με το διάστημα από τον χαμηλότερο στον ψηλότερο φθόγγο στους αυλούς και ότι ο αριθμός του ψηλότερου φθόγγου είναι ίσος με την ολομέλεια του ουρανού».
Τα επτά φωνήεντα συσχετισμένα με τους επτά πλανήτες, αντιστοιχήθηκαν και με τις επτά ημέρες της εβδομάδος, με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα στις Ευρωπαϊκές γλώσσες οι ημέρες της εβδομάδος να έχουν ονόματα πλανητών. Ακόμα, οι επτά πλανήτες ιδωμένοι με κέντρο την Γη, περιστρεφόμενοι φαινομενικά πέριξ αυτής, σχηματίζουν φαινομενικές τροχιές, τις οποίες το Πτολεμαϊκό σύστημα τις περιγράφει ως «σφαίρες» και η διάβαση των ψυχών μέσω αυτών των φανταστικών σφαιρών ανερχόμενη, συναντά τους φύλακες των σφαιρών αυτών στους οποίους οφείλει να αποδείξει ότι είναι άξια να διέλθει. Αυτές οι «σφαίρες» που ορίζονται από την φαινομενική τροχιά των επτά πλανητών, αναφέρονταν ως «οι επτά ουρανοί» στους οποίους αντιστοιχούσαν τα επτά φωνήεντα, στον πλησιέστερο «ουρανό» το «Α» και στον πλέον απομακρυσμένο το «Ω».
Οι αντιστοιχίες των επτά φωνηέντων – αλλά και του συνόλου των γραμμάτων – επεκτάθηκαν εκτός από τους πλανήτες και στα ανόργανα μέταλλα, όπως και στα οργανικά φυτά και ζώα, αντιστοιχίες που μας έχει διασώσει η παραδοσιακή Ελληνική Αστρολογία. Η χρήση των αντιστοιχιών αυτών πολύ γρήγορα γενικεύθηκε στην Μαγεία, με αποτέλεσμα στα Ελληνιστικά χρόνια να έχουμε έξαρση των μαγικών επικλήσεων και τελετουργιών –γεγονός που συναντάται συχνά στους Γνωστικούς – με αναφορά στις αντιστοιχίες αυτές.
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Στους πρώτους αιώνες του αγώνα για επικράτηση του εβραιοχριστιανισμού, οι λεγόμενοι εκκλησιαστικοί «πατέρες» είχαν αναλάβει όλο το βάρος να υποστηρίξουν το δόγμα, επιλέγοντας κατά κανόνα την δυσφήμηση και την μαύρη προπαγάνδα εναντίον των μεγαλύτερων τότε εχθρών του που λογίζονταν από τους ίδιους, της Ελληνικής γνώσης και του Γνωστικισμού. Ονόματα όπως Ιππόλυτος, Ειρηναίος, Τερτυλλιανός, Ιουστίνος, Κλήμης και Ωριγένης, μέσα από τα γραπτά τους που στρέφονταν ενάντια σε αυτούς που θεωρούσαν αντιπάλους, μας διέσωσαν πολλά από όσα οι αντίπαλοι πρέσβευαν, παραποιημένα βέβαια σε μεγάλο βαθμό. Έτσι και ο Ειρηναίος ο επίσκοπος της Λυών κατά τον δεύτερο αιώνα της κοινής χρονολόγησης στο έργο του «Κατά των Αιρέσεων», μας διασώζει την θεολογία του Γνωστικού Μάρκου, μαθητή του Βαλεντίνου, περιγράφοντας τον γνωστικό συμβολισμό για τα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου, τα οποία συσχετίζει με τους Γνωστικούς «Αιώνες» της Δημιουργίας.
«….Αυτός ο Μάρκος, δηλώνει πως η απείρως ανώτερη Τετράδα κατέβηκε σε αυτόν με την μορφή γυναίκας και του ανέλυσε την φύση και την προέλευση των πάντων, κάτι που ποτέ πριν δεν είχε αποκαλύψει στους θεούς ή στους ανθρώπους. Η Τετράδα, ενώ του εξηγούσε αυτά τα πράγματα με μεγαλύτερη λεπτομέρεια, είπε: «Τώρα επιθυμώ να σου δείξω την ίδια την Αλήθεια, γιατί την έφερα κάτω από την ουράνια κατοικία της ώστε να μπορέσεις να δεις χωρίς πέπλο και να κατανοήσεις την ομορφιά της, αλλά και να την ακούσεις να μιλάει για να θαυμάσεις την Σοφία της.
Δες λοιπόν το κεφάλι της εκεί ψηλά , Άλφα και Ωμέγα. Τον λαιμό της, Βήτα και Ψι. Τους ώμους και τα χέρια της, Γάμα και Χι. Το στήθος της, Δέλτα και Φι. Το διάφραγμά της, Έψιλον και Ύψιλον. Την πλάτη της, Ζήτα και Ταυ. Την κοιλιά της, Ήτα και Σίγμα. Τους μηρούς της, Θήτα και Ρο. Τα γόνατά της, Γιώτα και Πι. Τα πόδια της Κάπα και Όμικρον. Τους αστραγάλους της, Λάμδα και Ξι. Τις πατούσες της, Μι και Νι. Τέτοιο είναι το σώμα της Αλήθειας, σύμφωνα με αυτόν τον Μάγο, τέτοια η φιγούρα του στοιχείου, τέτοιος ο χαρακτήρας του γράμματος….
Μάθε λοιπόν πως τα είκοσι τέσσερα γράμματα που κατέχεις, είναι συμβολικές εκπορεύσεις των τριών δυνάμεων, οι οποίες περιέχουν ολόκληρο τον αριθμό των παραπάνω στοιχείων. Πρέπει να μάθεις τα εξής, ότι τα εννέα άφωνα γράμματα Γ,Β,Δ,Θ,Κ,Π,Τ,Φ,Χ, είναι οι εικόνες του Πατέρα και της Αλήθειας, επειδή είναι χωρίς φωνή, δηλαδή μιας τέτοιας φύσης που δεν επιτρέπεται να προφερθούν. Αλλά τα οκτώ ημίφωνα Ζ,Λ,Μ,Ν,Ξ,Ρ,Σ,Ψ, αντιπροσωπεύουν τον Λόγο και την Ζωή, επειδή είναι κάπου στην μέση μεταξύ συμφώνων και φωνηέντων και μοιράζονται την φύση και των δύο. Τα φωνήεντα που είναι επτά, αντιπροσωπεύουν τον Άνθρωπο και την Εκκλησία, στο βαθμό που η φωνή του Ανθρώπου τους δίνει ζωή. Γιατί ο ήχος της φωνής τους έδωσε μορφή. Έτσι λοιπόν, ο Λόγος και η Ζωή, κατείχαν οκτώ, ο Άνθρωπος και η Εκκλησία, επτά και ο Πατέρας και η Αλήθεια, εννέα (από αυτά τα γράμματα)….»
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Κάνοντας μία μικρή παρένθεση, να σημειώσουμε την αναφορά στην «ανώτερη Τετράδα» η οποία κατέβηκε με την μορφή γυναίκας και του ανέλυσε την φύση και την προέλευση των πάντων. Αυτή η γυναικεία φύση συναντάται σε όλες τις μεγάλες μορφές της Κλασσικής αρχαιότητας, σαν Διοτίμα, σαν Θεμιστόκλεια, σαν Καλλιόπη κλπ και αποτελεί την ουσιαστική Δασκάλα της Αλήθειας για τον Σωκράτη, τον Πυθαγόρα, τον Ορφέα…. Σαν Τετράδα, γίνεται ευθεία αναφορά στην αρχική Τετράδα της Ορφικής Κοσμογονίας, κατά την οποία οι τέσσερις αδελφοί θεοί – Πλούτωνας, Ποσειδώνας, Χείρωνας, Δίας – μοιράζονται τον πρωτογενή κόσμο. Η Τετράδα είναι η ουσιαστική αρχή και όχι η Τριάδα, αλλά την ανάλυση σε αυτό και την περαιτέρω επέκταση θα την συναντήσουμε σε άλλο σημείο.
Πριν κλείσουμε την αναφορά μας στα Ελληνικά γράμματα και στην κατάταξή τους, να υπενθυμίσουμε και μια ξεχασμένη αναφορά για το γράμμα Μι, από το βιβλίο «Ηθικά» του Πλούταρχου, όπου παρέθετε ότι, το γράμμα Μι μαζί με το Άλφα και το Ωμέγα σημαίνουν την αρχή, την μέση και το τέλος, μια αναφορά που μας παραπέμπει στον Ορφικό ύμνο που διέσωσε ο Πρόκλος, όπου αναφέρονταν, «….Ζευς πρώτος γένετο, Ζευς ύστατος αρχικέραυνος. Ζευς κεφαλή, Ζευς μέσα, Διός δ’ εκ πάντα τέτηκται….»
....συνεχίζεται....
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση