'Αρθρα Εσωτερισμού > Καμπαλά
Η Καμπαλα αποκατεστημένη....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Η αρτιότερη βέβαια απόδειξη ότι το κυριότερο τμήμα των κειμένων του Ζοχάρ είναι προϊόν του Μωυσή της Λεόν, είναι η ύπαρξη συγκεκριμένων λαθών σύνταξης και διατύπωσης τα οποία δεν βρίσκονται σε κανέναν άλλον συγγραφέα και σε κανένα άλλο κείμενο. Αυτό το μοναδικό ύφος που χαρακτηρίζει κάθε συγγραφέα, το βρίσκουμε ταυτόσημο και στα επώνυμα κείμενα του Μωυσή της Λεόν, αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του Ζοχάρ.
Η μεγάλη προσφορά του Ζοχάρ, έγκειται ουσιαστικά στην ικανότητα σύνθεσης των μεγάλων εσωτεριστικών ρευμάτων του 13ου αιώνα και στον συγκερασμό ποικίλων ιδεών που εμπλουτίζουν και δημιουργούν ένα σχεδόν ολοκληρωμένο έργο εσωτερισμού, όπου βρίσκουν χώρο έκφρασης, και οι φιλοσοφικές αναλύσεις της Καμπάλα, και οι σύγχρονες γνωστικιστικές ιδέες, και οι πρακτικές και θεωρίες του αναζωογονημένου μυστικισμού, όπως και πολλές απόκρυφες τέχνες, ξεκινώντας από την φυσιογνωμική και τις τέχνες των Μποέμιανς και φτάνοντας μέχρι τις Καμπαλιστικές πρακτικές, την μαγεία και την ακραία δαιμονολογία.
Για τους επόμενους αιώνες, έγινε κυριολεκτικά η εγκυκλοπαίδεια των αποκρύφων επιστημών, των οποίων αποτέλεσε μια άρτια και ολοκληρωμένη συλλογή, περιλαμβάνοντας σχεδόν κάθε γνώση, τέχνη και πρακτική των απόκρυφων επιστημών που συνέθεταν το γνωστικό πεδίο του δυτικού εσωτερισμού.
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Μαζί όμως με την αξιόλογη προσφορά, το Ζοχάρ ευθύνεται και για ιδέες που επέδρασαν μοιραία και σε μεγάλο βαθμό έφεραν αρνητικά αποτελέσματα. Μέσα από τα κείμενα του Ζοχάρ, σπάρθηκε ο σπόρος του μεσσιανιστικού κινήματος που γέννησε την ακρότητα του Σαββατισμού, μέσα στο πλήθος των αξιόλογων πρακτικών φώλιασε η σκοτεινή τελετουργία της δαιμονολογίας, μέσα από την βαθιά ζηλευτή εσωτερική φιλοσοφική ανάλυση ξεπήδησε η σκοπιμότητα να τεθεί η υψηλή φιλοσοφία της αναζήτησης της αλήθειας στην προπαγανδιστική υπηρεσία της στήριξης του Εβραϊκού δόγματος.
Η προσπάθεια να καταξιωθεί το Εβραϊκό δόγμα μέσα από την υποτελή ερμηνεία της Καμπαλιστικής φιλοσοφίας, παρότι δεν επέφερε κανένα όφελος στο δόγμα, βρήκε μιμητές στο θυγατρικό χριστιανικό δόγμα το οποίο αξίωσε να γίνει θεραπαινίδα η φιλοσοφία για την στήριξη και προαγωγή του μονολιθικού δογματισμού του εβραιοχριστιανικού μύθου.
Ακόμα, η αφελής ψευδής υποστήριξη περί αρχαιότητας των κειμένων του Ζοχάρ και η ιταμή αναφορά σε ανύπαρκτα και φανταστικά πρότυπα αρχαία κείμενα, παρότι πολύ σύντομα αποκαλύφθηκε και καταγγέλθηκε ως αισχρό ψεύδος, βρήκε δυστυχώς μιμητές στα πρόσωπα φιλόδοξων κατεργάρηδων, όπως ο Γουίλιαμ Γουέσκοτ (William Wynn Wescott) και ο Χάρβεϊ Σπένσερ Λιούις (Harvey Spencer Lewis), αμφότεροι ιδρυτές εσωτεριστικών Ταγμάτων –Golden Down και AMORC- οι οποίοι με θρασύτητα και χωρίς ίχνος ντροπής επικαλέστηκαν το ίδιο ψέμα για να αποδώσουν κύρος στα δημιουργήματά τους.
Ο Γ. Γουέσκοτ αργότερα αποδέχθηκε την ατιμία του, παραδεχόμενος ότι ο ίδιος συνέγραψε τα υποτιθέμενα αρχαία μυστικά χειρόγραφα της αποκρύφου σοφίας, κάτι βέβαια που ο έτερος κατεργάρης – ιδρυτής του AMORC- ουδέποτε εδέησε να ξανααναφέρει για να αποκαταστήσει την αλήθεια και να απαλείψει την πλάνη, αν και δεν ήταν η μοναδική του πλάνη και απάτη που στήριξε την ψευδοεσωτερική του οργάνωση. Στην ίδια μομφή εμπίπτει και η ιδρύτρια της θεοσοφίας, Helena P. Blavatski, με την αναφορά της και την αξίωση για την γνησιότητα των αρχαίων μυστικών χειρογράφων Στάντζες του Τζιάν, στα οποία υποτίθεται βάσισε την μυστική διδασκαλία της.
Ακόμα, η Χεϊχαλότ του Ζοχάρ, με τις συμβολικές αναφορές περί ανάβασης στα ανάκτορα της Εδέμ με την προσευχή, αλλά και με την περιγραφή του ενοραματικού ταξιδιού του Συμεών Μπεν Γιοχάι και των συντρόφων του στους κήπους της Εδέμ, όπως αυτό περιγράφεται στο «Ραβ Μπετιτβά» («Η Κεφαλή της Ακαδημίας») του Ζοχάρ, έδωσε τροφή στην στρεβλή σκοπιμότητα κάποιων ευφάνταστων, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν τις πλάνες περί ουρανίων Στοών, ουράνιων συμβουλίων, Λευκών Αόρατων Κολλεγίων, Λευκών Αόρατων Αδελφοτήτων και λοιπών παραισθησιακών φαινομένων προϊόντων αφελούς πίστης και αυθυποβολής.
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Συνεχίζοντας την αντίστροφη πορεία μας στο χρόνο και ιχνηλατώντας τα ίχνη των ρευμάτων της Καμπαλά, φτάνουμε στο μέσο της εποχής των Ιχθύων (στο τέλος της πρώτης χιλιετίας), της εποχής που σημαδεύτηκε από τον ακραίο δογματισμό του εβραιοχριστιανισμού. Στους εκκλησιαστικούς κύκλους ψιθυρίζονταν η επερχόμενη μεγάλη αλλαγή η οποία για κάποιους φανατικούς θα σήμαινε το τέλος του κόσμου, συγχρόνως με το τέλος της πρώτης χιλιετίας της χριστιανικής χρονολόγησης.
Οι καταστροφολόγοι βέβαια δεν επαληθεύθηκαν και η εναλλαγή των εποχών έγινε αρμονικά, η είσοδος στον 11ο αιώνα έγινε χωρίς κανένα ουσιαστικό γεγονός, μάλλον έγινε χωρίς κανένα εξωτερικό γεγονός. Γιατί, ενόσω οι ακραίοι καταστροφολόγοι προέβλεπαν καταστροφές του κόσμου και οι φανατικοί περίμεναν την Δευτέρα παρουσία, οι αληθινοί εσωτεριστές προέβλεπαν την αλλαγή που θα συνόδευε την αυγή της νέας χιλιετίας, προέλεγαν για την πνευματικότητα που θα έφερνε η αλλαγή των καιρών, προφήτευσαν όμως παράλληλα και τους κινδύνους για πλάνες και φανατισμό που σέρνονται πίσω από την πνευματικότητα.
Κάποιοι μύστες, χρησιμοποιώντας τον χριστιανικό συμβολισμό, μίλησαν για το τέλος της χιλιετίας του Υιού και για την αρχή της χιλιετίας του Αγίου Πνεύματος.
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Στην Ανατολή, συγκεκριμένα στην Ισλαμική Ανατολή, οι Σούφι, Άραβες μουσουλμάνοι σοφοί οι οποίοι είναι απόρροια του Νεοπλατωνισμού και του Γνωστικισμού με ιδιαίτερη έλξη για τον Ερμητισμό, δηλώνουν έντονα την παρουσία τους στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας, δημιουργώντας παράλληλα τέσσερα κύρια σουφικά εσωτερικά τάγματα. Αυτοί οι ποιητές μύστες, μυημένοι στην κλασσική Ελληνική γραμματεία, σώζονται οι ίδιοι αλλά και σώζουν τους πολύτιμους πνευματικούς θησαυρούς του Ελληνισμού, τους οποίους είχε επικηρύξει ο εβραιοχριστιανισμός.
Ενώ όμως θα περιμέναμε να τους βρούμε αποκλειστικά κάπου στην μέση Ανατολή, παραδόξως τους εξοχότερους τους συναντάμε στην Αραβοκρατούμενη Ισπανία. Ιμπν Αραμπί και Αβερρόης, οι δύο μεγαλύτεροι σοφοί, οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του Σουφισμού που επηρέασαν αφάνταστα τον Ανατολικό και Δυτικό εσωτερισμό, αναδύονται, ο ένας στις αρχές και ο Ιμπν Αραμπί προς το τέλος του 12ου αιώνα.
Ο Ιμπν Αραμπί, ένας μυστικιστής σοφός, συνεχίζει στα βήματα που χάραξε ο Πλάτωνας και διαπραγματεύεται φιλοσοφικά τον Ον, μέσα από μία προσωπική θεώρηση η οποία εμπεριέχεται σε μια μοναδική λέξη, Θεοφάνεια. Ο κόσμος για τον Ιμπν Αραμπί, η ύλη, απαρτίζεται από τα τέσσερα στοιχεία – Γη, Ύδωρ, Αέρα, Πυρ- η οποία είναι ζωντανή, ζωοποιημένη από έναν Πνευματικό άνεμο και εμψυχωμένη με μια παγκόσμια «ψυχή», την εκδήλωση του Όντος. Είναι η έκφραση ενός εσωτερικού Πανθεϊσμού, κατά τον οποίο και το παραμικρό μόριο ύλης, διαποτίζεται από την θεία αύρα του Όντος.
Για την μυστικιστική φιλοσοφία του Ιμπν Αραμπί, δημιουργός και δημιουργία είναι ένα και το αυτό. Η αντίληψη και κατανόηση των αληθειών αυτών, απαιτεί σύμφωνα με τον Ιμπν Αραμπί, προσωπική βιωματική μυστικιστική εμπειρία, γιατί η αντίληψη αυτή ξεπερνάει την λογική. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η αντίθεσή του με τον Αβερρόη, ο οποίος, παρότι είναι ίσως ο γνησιότερος εκπρόσωπος του Σουφισμού, παρότι συνδέεται κατά τα τελευταία του χρόνια με τον Ιμπν Αραμπί, φιλοσοφικά βρίσκεται σε αντίθετο ακριβώς τρόπο σκέψης. Συνοπτικά, αν ο Αραμπί είναι στο ρεύμα του Πλατωνισμού, ο Αβερρόης είναι καθαρός προαγωγός της Αριστοτέλειας λογικής.
Αν για τον Ιμπν Αραμπί υπάρχει ένας κόσμος ενδιάμεσος ανάμεσα σ' αυτόν του αγνού Νου και σ' αυτόν της αισθητής αντίληψης, φιλοσοφία η οποία μπορεί να θεωρηθεί στον ισλαμικό στοχασμό ότι εκφράζει μια μεταφυσική φαντασία που είναι σε θέση να εξηγήσει φιλοσοφικά το Ον και τον κόσμο, αλλά ακόμα και τα πιο περίεργα παραψυχολογικά φαινόμενα του σουφισμού και τις παράξενες μεθόδους του, αντίθετα, η κοσμολογία του Αβερρόη αρνείται την ύπαρξη αυτού του ενδιάμεσου κόσμου, άρνηση η οποία θα επηρεάσει σημαντικά στη συνέχεια την δυτική φιλοσοφία, με συνέπεια τον ριζικό διαχωρισμό ανάμεσα στον φιλόσοφο και τον προφήτη, ανάμεσα στον Λόγο και την Πίστη.
....συνεχίζεται....
Ορφέας:
....συνέχεια από το προηγούμενο....
Στην κοντινή Ανατολή, στο Βυζάντιο, την εποχή που ο μυστικισμός του Συμεών του νέου θεολόγου έθετε τις βάσεις για ένα νέο ζωντανό μυστικιστικό κίνημα στα χνάρια του επηρεασμένου από τον Νεοπλατωνισμό Μάξιμο τον ομολογητή, ένα κίνημα που θα εξελίσσονταν μέσα από τον Γρηγόριο Παλαμά στο Ησυχαστικό κίνημα, την αυγή του 11ου αιώνα η μεγάλη μορφή του Μιχαήλ Ψελλού, έμελλε να χαράξει μια καινούρια κατεύθυνση για τον δυτικό εσωτερισμό.
Πολυμαθής αλλά και αληθινά επιστάμενος της γνώσης, εντρυφώντας στον πλούτο της κλασσικής αρχαιοελληνικής γραμματείας και διατρίβοντας σε πλειάδα Ελλήνων συγγραφέων, από τον Πλάτωνα και Αριστοτέλη, τον Θέωνα τον Ζώσιμο και τον Νικόμαχο, μέχρι τους νεοπλατωνικούς Πρόκλο, Ιάμβλιχο και Πορφύριο, αναδείχθηκε σε μέγιστο διδάσκαλο που χάραζε μια καινούρια πορεία, θέτοντας τις βάσεις και δίνοντας τις κατευθύνσεις για την Αναγέννηση.
Ο κλήρος βέβαια, αυτή η μάστιγα της αντίδρασης και του σκοταδισμού στο βυζάντιο, αντιλαμβανόμενος την αυγή που χάραζε η δράση του μεγάλου δασκάλου Μιχαήλ Ψελλού, έσπευσε να αναστείλει την πρόοδο κατηγορώντας ευθέως τον Ψελλό ότι προσπαθεί να αναβιώσει τον Ελληνισμό και ότι εξασκεί την μαγεία. Η ρητορική του και η διπλωματική του δεινότητα από την μια και η αγραμματοσύνη του φανατικού κλήρου από την άλλη, τον προφύλαξε και τον έσωσε από το λυντσάρισμα των ρασοφόρων, αν και κάποιες εξορίες δεν τις γλύτωσε, τον έκανε όμως περισσότερο προσεκτικό για το μέλλον.
Από τις μετέπειτα έρευνες ανακαλύπτουμε ότι η ενασχόληση του Ψελλού επεκτείνονταν και στις απόκρυφες επιστήμες και στον Ερμητισμό, ενασχολήσεις και διδαχές επί αυτών των γνώσεων τις οποίες κράτησε μακριά από τα βέβηλα μάτια των φονταμενταλιστών. Έτσι, εκτός των παραδόσεων επί των επιστημών που παρέδιδε στους μαθητές του, παράλληλα εν κρυπτώ δίδασκε και ασκούσε τους κρυφούς μαθητές του στον Ερμητισμό, στην φιλοσοφία και τις τέχνες των νεοπλατωνικών και σε απόκρυφες επιστήμες και τέχνες.
Ουσιαστικά, πράγματι έθετε τις βάσεις για την αναβίωση του Ελληνισμού –προσπάθεια που τέθηκε σε εφαρμογή από τον Πλήθωνα τον Γεμιστό- ενώ παράλληλα αναβίωνε τα Ελληνικά μυητικά μυστήρια. Ακόμα και στο θέμα της μαγείας, οι φήμες ήταν αληθινές, καθότι γνώριζε την θεουργία των νεοπλατωνικών και την χαλδαϊκή μαγεία, όπως αποδεικνύεται από τα συγγράμματα που συνέγραψε. Η φήμη για επίδραση και παροχή μυστικών μυητικών διδαχών σε εννέα ευγενείς της πρώτης σταυροφορίας, φαίνεται να είναι κάτι παραπάνω από φήμες, παρότι λέγεται ότι ο Μιχαήλ ψελλός πέθανε την χρονιά που άρχισε η πρώτη σταυροφορία.
Η Ναϊτική όμως μυητική διδασκαλία την οποία θέσπισαν οι εννέα ιππότες σταυροφόροι ιδρύοντας το περίφημο τάγμα των Ναϊτών, αποτελεί μια σοβαρή ένδειξη για την αναζήτηση της απαρχής των Ναϊτών στον μεγάλο διδάσκαλο Μιχαήλ Ψελλό.
....συνεχίζεται....
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
[#] Επόμενη σελίδα
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση