Συζητήσεις: Θέματα Ροδοσταυρισμού, Φιλοσοφίας και Εσωτερισμού > Γενικά θέματα προβληματισμού
Η Ανάγκη του να "Αγαπιέσαι"!
livelove:
--- Παράθεση ---Ε, λοιπόν, το να καταφέρεις να "Αγαπάς ακόμη και τη χλόη που πατάς" είναι ένα θέμα.....
(Έτσι κι αλλιώς, έχει το δικό του topic που συζητιέται....)
Η ανάγκη όμως να "μας αγαπούν" , είναι ένα άλλο θέμα.....
--- Τέλος παράθεσης ---
Δηλαδή το να αγαπάς τα πάντα... "ακόμα και τη χλόη που πατάς" δεν είναι ανάγκη; Αν όχι τότε τί είναι;
Σκέφτομαι οτι τόσο το να αγαπάς όσο και το να σε αγαπούν είναι ανάγκη.
Το Παν είναι Αγάπη. Χάρην στην Αγάπη είμαστε εδώ και έχουμε συναίσθηση του οτι είμαστε.
Την έχουμε ανάγκη την Αγάπη όπως τον αέρα που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε, την τροφή (η διαφορά είναι οτι αυτά είναι σε υλικό επίπεδο).
Δεδομένου οτι τα παντα εκπορεύονται απο την Αγάπη, κάθετι που υπάρχει γυρω μας μπορει να μας δώσει αγάπη - μεταξύ των οποίων και οι άλλοι άνθρωποι.Και το έχουμε ανάγκη και πρέπει να το επιζητούμε και πρέπει να το δεχόμαστε.
--- Παράθεση ---Θεμιτό ή Αθέμιτο να θέλουμε οπωσδήποτε να μας "αγαπούν" μέχρι "λατρείας" αν είναι δυνατόν?
--- Τέλος παράθεσης ---
Θεμιτό είναι να θέλουμε να μας αγαπούν άπειρα.
--- Παράθεση ---Η ανάγκη να μας αγαπάνε πηγάζει από την ανασφάλεια που νιώθουμε. Δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Δεν είναι οτι θέλουμε να μας αγαπουν επειδη νιώθουμε ανασφάλεια. Στην ουσία θέλουμε να μας αγαπούν γιατι αυτο "ξέρουμε" οτι είναι απαραίτητο για να ζήσουμε και γιατι αυτο αντιλαμβανόμαστε εμβαθύνοντας (συχνά και μια απλή ματιά) στον κόσμο γύρω μας.
Η ανασφάλεια προέρχεται απο το γεγονός οτι δημιουργείται μια αντίθεση μέσα μας. Ενώ ξέρουμε οτι το "φυσιολογικό -να το πώ έτσι- είναι να αγαπάμε τα πάντα και να μας αγαπούν (κάτι σαν πληροφορία γραμμένη παντού πάνω μας-)... παρατηρούμε οτι αυτό δεν συμβαίνει. Κι έτσι αισθανόμαστε ανασφαλείς.
Επίσης όταν δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας είναι σαν να μην γνωρίζουμε την αγάπη, σαν να μην γνωρίζουμε τίποτα. Αυτό δεν γίνεται. Απλά αρνούμαστε τον εαυτό μας.
Γράφτηκε οτι
--- Παράθεση ---Η λύση είναι να μάθουμε να αγαπάμε...
--- Τέλος παράθεσης ---
σκέφτομαι οτι ξέρουμε να αγαπούμε. Αυτο που πρέπει να μάθουμε είναι να τολμούμε να το κάνουμε σε έναν κόσμο που φαίνεται να "παραλύει" και απλά κατα ένα περίεργο τρόπο εναντιώνεται και αρνείται να το κάνει.
Γιατί;
Δεν ξέρω
Και για να γελάσουμε και λίγο..
Και μετά ξύπνησα...
Κανένας:
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 12:38:09 ---
--- Παράθεση ---Η λύση δεν είναι να βρούμε άτομα που να μας αγαπάνε, να μας δίνουν προσοχή κτλ.
Η λύση είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Αυτό, να σου πω την αλήθεια φίλε μου Κανένα, δεν το πολυκατανοώ....
........
Πιο πολύ μου "έδενε" το σχόλιό σου σε κάποιο άλλο topic ότι πρέπει να "δουλέψουμε με τα προβλήματά μας" για να αρχίσουμε να νοιώθουμε αυτάρκεις και δυνατοί....
--- Τέλος παράθεσης ---
Είναι ακριβώς το ίδιο.
Όσο είμαστε ανώριμοι, ανασφαλείς και αδύναμοι, θέλουμε την προσοχή και την αγάπη των άλλων ενώ είμαστε ανίκανοι να αγαπήσουμε τους άλλους. Όσο εξελισσόμαστε, γινόμαστε πιο δυνατοί. Αγαπάμε τον εαυτό μας. Δε χρειαζόμαστε πια την αγάπη των άλλων. Όταν γίνουμε ακόμα πιο δυνατοί, αγαπάμε όλο τον κόσμο.
Θα πρόσεξες που είπα "θέλουμε την προσοχή και την αγάπη των άλλων". Δεν είπα "χρειαζόμαστε την προσοχή και την αγάπη των άλλων".
Η έλλειψη προσοχής και αγάπης θα μας δημιουργήσει πόνο. Θα ψάξουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και θα έρθει η εξέλιξη.
Avaris:
--- Παράθεση από: Κανένας στις Μαΐου 05, 2007, 17:09:52 ---
--- Παράθεση από: Avaris στις Απριλίου 28, 2007, 12:38:09 ---
--- Παράθεση ---Η λύση δεν είναι να βρούμε άτομα που να μας αγαπάνε, να μας δίνουν προσοχή κτλ.
Η λύση είναι να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας.
--- Τέλος παράθεσης ---
Αυτό, να σου πω την αλήθεια φίλε μου Κανένα, δεν το πολυκατανοώ....
........
Πιο πολύ μου "έδενε" το σχόλιό σου σε κάποιο άλλο topic ότι πρέπει να "δουλέψουμε με τα προβλήματά μας" για να αρχίσουμε να νοιώθουμε αυτάρκεις και δυνατοί....
--- Τέλος παράθεσης ---
Είναι ακριβώς το ίδιο.
Όσο είμαστε ανώριμοι, ανασφαλείς και αδύναμοι, θέλουμε την προσοχή και την αγάπη των άλλων ενώ είμαστε ανίκανοι να αγαπήσουμε τους άλλους. Όσο εξελισσόμαστε, γινόμαστε πιο δυνατοί. Αγαπάμε τον εαυτό μας. Δε χρειαζόμαστε πια την αγάπη των άλλων. Όταν γίνουμε ακόμα πιο δυνατοί, αγαπάμε όλο τον κόσμο.
Θα πρόσεξες που είπα "θέλουμε την προσοχή και την αγάπη των άλλων". Δεν είπα "χρειαζόμαστε την προσοχή και την αγάπη των άλλων".
Η έλλειψη προσοχής και αγάπης θα μας δημιουργήσει πόνο. Θα ψάξουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και θα έρθει η εξέλιξη.
--- Τέλος παράθεσης ---
Μόλις θυμήθηκα εκείνο το άθλιο (όσο και καθοριστικό για την Ψυχολογία ) πείραμα του Βασιλιά Φερδινάνδου της Πρωσσίας περίπου τον 17ο αιώνα (παρακαλώ διορθώστε μου τις τυχόν ιστορικές ανακολουθίες).....
Έβαλε λοιπόν κάμποσα νεογέννητα βρέφη σε μια αίθουσα με αυστηρή εντολή να είναι διαρκώς μόνα τους χωρίς ανθρώπινη επαφή. Ήθελε να διαπιστώσει εαν θα αναπτυχθούν κανονικά ή όχι. (φαντάζομαι τους έδωσε μόνον την στοιχειωδέστερη επαφή - πχ τροφή - κι αυτή στα γρήγορα)....
Το αποτέλεσμα ήταν να "πεθάνουν" ταχύτατα όλα τα βρέφη.....
Εκεί, για πρώτη φορά στην σύγχρονη Επιστημονική έρευνα διαπιστώθηκε η αξία της "ανθρώπινης επαφής" στην "ανθρώπινη υγιή ανάπτυξη"....
Για την ακρίβεια, αποδείχτηκε πως ο άνθρωπος χωρίς επαφή "πεθαίνει" ......
Υπ' αυτό το πρίσμα, φαίνεται φυσιολογικό που ο άνθρωπος χρειάζεται και διεκδικεί την ανθρώπινη επαφή και την αγάπη των άλλων.....
Φίλε μου Κανένα,
υποστηρίζεις πως ο άνθρωπος λοιπόν μπορεί να φτάσει σε ένα επίπεδο που "αγαπώντας τον εαυτό του" και "δυναμώνοντας εσωτερικά" αρκετά, να
μην χρειάζεται λοιπόν την αγάπη των άλλων....
Συνεπώς, θα μπορεί να ζει μόνος του σε ένα βουνό χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή και μάλιστα χωρίς να του λείπει αυτή η αγάπη και η επαφή.....
Και μάλιστα μέσα σε αυτή την κατάσταση να νοιώθει και να είναι ισχυρός και υγιέστατος.....
Μιλάς για τον Αναχωρητή φίλε μου.....
Ο οποίος είναι μια εξαίρεση .....και όχι ο κανόνας
Πλοήγηση
[0] Λίστα μηνυμάτων
Μετάβαση στην πλήρη έκδοση